ต้องขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าผมนะชอบดูการ์ตูนและชอบการเรียนเป็นอย่างมาก ผมไม่ค่อยชอบออกจากบ้าน และไม่ชอบไปไหนไกลๆ ถึงจำเป็นผมก็จะชอบไปคนเดียวครับ คือผมรู้สึกว่ามันสบายใจมากกว่า การที่มีคนเยอะผมว่ามันดูวุ่นวายยังไงไม่รู้ และผมก็ยังชอบการอยู่คนเดียวด้วยครับ ไม่ชอบสุกสิงกับใครนักเว้นแต่คนที่สนิทด้วยจริงๆ และนี่ก็คือตัวผมครับ
แต่ว่าเหตุมันเกิดตรงที่ว่าผมต้องเข้ามหาลัยไงครับ ใช่ทุกคนคงจะคิดออกนะครับ ใช่แล้วการเข้ามหาลัยนะ ยังไงๆมันก็ต้องมีเพื่อน มีสังคม จะอยู่ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ ซึ่งมันต่างกับตอนมัธยมที่ผมสามารถอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว โดยไม่พึ่งพาใคร ผมผ่านเรื่องต่างๆมาด้วยตัวคนเดียวตลอด แต่กับมหาลัยมันไม่ใช่เลย มันจำเป็นจะต้องมีเพื่อนและสังคมให้ได้ ไม่งั้นก็จะเรียนไม่รอดเรียนไม่จบ พูดได้ว่าเพื่อนก็คือตัวแปรสำคัญตัวหนึ่งในการทำให้เรียนจบเหมือนกันครับ ผมเองก็เข้าใจตรงจุดตรงนี้ชัดเจน
ผมจึงเริ่มพยามเปลี่ยนตัวเองใหม่หมดครับ เพื่อที่ผมจะได้มีพื่อน ผมต้องเป็นคนพูดมากขึ้น พูดไม่เพราะ และต้องเฟรนลี่ตลอดเวลา ผมต้องยอมเปลี่ยนตัวเองในสิ่งที่มันไม่ใช่ผม ซึ่งตรงนี้ผมนะลำบากใจและทุกข์ใจเป็นอย่างมากครับ ทุกคนคงเข้าใจนะครับ ว่าโลกของเรานะ มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ทุกคนคิด ทุกคนต่างก็มีจุดยืนและความคิดที่เป็นของตัวเอง ยึดมันในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกต้องไว้ก่อน ซึ่งหาได้ยากครับที่จะมีคนที่คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง เพราะงั้นทุกคนต่างก็ต้องเข้มแข็งไม่งั้นก็จะอยู่ในโลกนี้ไม่ได้ นั่นแหละที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง นั่นคือว่าผม ต้องพูดไม่เพราะเปลี่ยนคำพูดตัวเองใหม่ เพราะคนส่วนใหญ่เขามองว่าคนที่พูดไม่เพราะคือคนที่ดูจริงใจกว่าคนที่พูดเพราะ เพราะว่าคนที่พูดเพราะเขาจะหาว่าไม่จริงใจ(จะพูดเพราะไปทำไมซึ่งปัจจุบันหลายคนคิดแบบนี้กันหมด) ซึ้งมันคือเรื่องจริงของสังคมยุคปัจจุบันครับ ผมเลยรู้สึกว่าผมยิ่งไม่ใช่ตัวของตัวเองเข้าไปทุกที ผมเครียดและทุกข์ใจมาก
ผมก็เลยตัดสินใจเด็ดขาดเอาไงก็เอากัน จะยังไงก็ช่างมัน ในเมื่อผมไม่สบายใจอยู่อย่างงี้ ผมก็เลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองตามเดิมครับ ตามสิ่งที่ผมเป็นแต่แรก
นี่แหละครับคือสาเหตุที่ผมได้เจออยู่ ณ ปัจจุบัน ผมรู้สึกว่าการที่ผมกลับไปเป็นตัวเอง ที่ไม่ค่อยพูด และไม่ค่อยไปไหนมาไหน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับเพื่อนๆ ผมกลับรู้สึกว่าเหมือนคนรอบข้างผม มองผมแบบแปลกๆ
เพราะเห็นผมอยู่คนเดียว ประมาณว่าเลิกเรียนแล้วกลับบ้านอ่ะครับ เพื่อนชวนไปเที่ยวไหนก็ไม่ไป เวลาเพื่อนคุยเรื่องอะไรสนุกๆ ผมก็จะนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่คนเดียวไม่เข้าไปคุยด้วย และผมก็จะคิดถึงแต่เรื่องเรียนอยู่อย่างเดียว
ตอนนี้ผมคิดว่าทุกคนกำลังคิดแบบนี้กับผมอยู่แน่ (ไอนี่
แปลกว่ะ) (ไอนี่
ทำตัวอะไรของมันว่ะ (ไอนี่
หยิ่งหรอ ไม่อยากเข้าสังคมไง) (เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไป เอาแต่กลับบ้าน เอาแต่เรียนไม่สนใจเรื่องอื่นบ้างหรือไง)
และมันยิ่งนานๆเข้าเหมือนทุกคนที่รู้จักผมจะตีตัวออกห่างจากผมออกไปเรื่อยๆ เขาอาจคิดว่าไอคนแบบผมนี่มันดูแปลกๆ จนกลายเป็นการเกลียดเข้าไปในที่สุด ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ ก็เพราะว่าช่วงหลังๆมาเนี่ย ผมรู้สึกได้ผมสังเกตุเห็นได้เลย ว่าทุกคนไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมเหมือนแต่ก่อนเลย
ผมอยากรู้ครับ การที่ผมชอบอยู่คนเดียวเนี่ย มันจะทำให้ทุกคนเกลียดผมใช่มั๊ยครับ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าผมต้องกลับไปเปลี่ยนตัวเองในแบบที่ไม่ใช่ผมหรือครับ ถึงจะเข้ากับทุกคนได้ เพราะอะไรครับ ผมต้องทำยังไงทุกคนถึงจะ ไม่เมินผม และหันกลับมาคุยกับผมอย่างสนิทเหมือนเคยได้
ใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนกับผมบ้าง ใครเคยเป็นเหมือนกับผมบ้าง บอกผมทีครับว่าต่อจากนี้ผมควรทำไงดี ตอนนี้ผมรู้สึกเครียดและทุกข์ใจมากครับ
การที่ผมชอบอยู่คนเดียว ทำไมคนรอบข้างถึงเกลียดผม
แต่ว่าเหตุมันเกิดตรงที่ว่าผมต้องเข้ามหาลัยไงครับ ใช่ทุกคนคงจะคิดออกนะครับ ใช่แล้วการเข้ามหาลัยนะ ยังไงๆมันก็ต้องมีเพื่อน มีสังคม จะอยู่ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ ซึ่งมันต่างกับตอนมัธยมที่ผมสามารถอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว โดยไม่พึ่งพาใคร ผมผ่านเรื่องต่างๆมาด้วยตัวคนเดียวตลอด แต่กับมหาลัยมันไม่ใช่เลย มันจำเป็นจะต้องมีเพื่อนและสังคมให้ได้ ไม่งั้นก็จะเรียนไม่รอดเรียนไม่จบ พูดได้ว่าเพื่อนก็คือตัวแปรสำคัญตัวหนึ่งในการทำให้เรียนจบเหมือนกันครับ ผมเองก็เข้าใจตรงจุดตรงนี้ชัดเจน
ผมจึงเริ่มพยามเปลี่ยนตัวเองใหม่หมดครับ เพื่อที่ผมจะได้มีพื่อน ผมต้องเป็นคนพูดมากขึ้น พูดไม่เพราะ และต้องเฟรนลี่ตลอดเวลา ผมต้องยอมเปลี่ยนตัวเองในสิ่งที่มันไม่ใช่ผม ซึ่งตรงนี้ผมนะลำบากใจและทุกข์ใจเป็นอย่างมากครับ ทุกคนคงเข้าใจนะครับ ว่าโลกของเรานะ มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ทุกคนคิด ทุกคนต่างก็มีจุดยืนและความคิดที่เป็นของตัวเอง ยึดมันในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกต้องไว้ก่อน ซึ่งหาได้ยากครับที่จะมีคนที่คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง เพราะงั้นทุกคนต่างก็ต้องเข้มแข็งไม่งั้นก็จะอยู่ในโลกนี้ไม่ได้ นั่นแหละที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง นั่นคือว่าผม ต้องพูดไม่เพราะเปลี่ยนคำพูดตัวเองใหม่ เพราะคนส่วนใหญ่เขามองว่าคนที่พูดไม่เพราะคือคนที่ดูจริงใจกว่าคนที่พูดเพราะ เพราะว่าคนที่พูดเพราะเขาจะหาว่าไม่จริงใจ(จะพูดเพราะไปทำไมซึ่งปัจจุบันหลายคนคิดแบบนี้กันหมด) ซึ้งมันคือเรื่องจริงของสังคมยุคปัจจุบันครับ ผมเลยรู้สึกว่าผมยิ่งไม่ใช่ตัวของตัวเองเข้าไปทุกที ผมเครียดและทุกข์ใจมาก
ผมก็เลยตัดสินใจเด็ดขาดเอาไงก็เอากัน จะยังไงก็ช่างมัน ในเมื่อผมไม่สบายใจอยู่อย่างงี้ ผมก็เลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองตามเดิมครับ ตามสิ่งที่ผมเป็นแต่แรก
นี่แหละครับคือสาเหตุที่ผมได้เจออยู่ ณ ปัจจุบัน ผมรู้สึกว่าการที่ผมกลับไปเป็นตัวเอง ที่ไม่ค่อยพูด และไม่ค่อยไปไหนมาไหน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับเพื่อนๆ ผมกลับรู้สึกว่าเหมือนคนรอบข้างผม มองผมแบบแปลกๆ
เพราะเห็นผมอยู่คนเดียว ประมาณว่าเลิกเรียนแล้วกลับบ้านอ่ะครับ เพื่อนชวนไปเที่ยวไหนก็ไม่ไป เวลาเพื่อนคุยเรื่องอะไรสนุกๆ ผมก็จะนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่คนเดียวไม่เข้าไปคุยด้วย และผมก็จะคิดถึงแต่เรื่องเรียนอยู่อย่างเดียว
ตอนนี้ผมคิดว่าทุกคนกำลังคิดแบบนี้กับผมอยู่แน่ (ไอนี่
และมันยิ่งนานๆเข้าเหมือนทุกคนที่รู้จักผมจะตีตัวออกห่างจากผมออกไปเรื่อยๆ เขาอาจคิดว่าไอคนแบบผมนี่มันดูแปลกๆ จนกลายเป็นการเกลียดเข้าไปในที่สุด ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ ก็เพราะว่าช่วงหลังๆมาเนี่ย ผมรู้สึกได้ผมสังเกตุเห็นได้เลย ว่าทุกคนไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมเหมือนแต่ก่อนเลย
ผมอยากรู้ครับ การที่ผมชอบอยู่คนเดียวเนี่ย มันจะทำให้ทุกคนเกลียดผมใช่มั๊ยครับ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าผมต้องกลับไปเปลี่ยนตัวเองในแบบที่ไม่ใช่ผมหรือครับ ถึงจะเข้ากับทุกคนได้ เพราะอะไรครับ ผมต้องทำยังไงทุกคนถึงจะ ไม่เมินผม และหันกลับมาคุยกับผมอย่างสนิทเหมือนเคยได้
ใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนกับผมบ้าง ใครเคยเป็นเหมือนกับผมบ้าง บอกผมทีครับว่าต่อจากนี้ผมควรทำไงดี ตอนนี้ผมรู้สึกเครียดและทุกข์ใจมากครับ