สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของจขกท หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ
ตั้งแต่เกิดมาจนถึงเข้ามหาลัย ชีวิตจขกทมีแต่การเรียน ไม่เคยเที่ยวไปไหนไกลๆ ไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาว แค่จะคุยกับเพศตรงข้ามยังไม่กล้าเลย เรียกได้ว่าอยู่ในกรอบที่ตัวเองตั้งไว้จนจบมัธยม ได้เข้าคณะและมหาลัยอย่างที่ฝัน และไม่คิดว่าจะมีความรักเพราะอยากเรียนให้จบก่อน แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปเมื่อได้รู้จักกับผช คนหนึ่ง เขาเป็นคนที่ทำลายกำแพงสูงที่จขกทสร้างไว้ตลอดมา เราได้รู้จักกันตอนปี 2 ทั้งๆที่อยู่คณะเดียวกัน ก็อย่างที่บอก จขกทไม่เคยมองหรือสนใจผช คนไหน ดังนั้นเรื่องที่จะเพิ่งรู้จักคนในคณะตอนปี 2 แล้วเป็นเรื่องธรรมดา (ตอนมัธยมยังรู้จักชื่อผช ในรร ไม่กี่คน)
ตอนแรกๆ จขกทก็ค่อนข้างเขิลและวางตัวไม่ถูก แต่นานๆเข้าเราสองคนก็สนิทกัน ยอมรับเลยว่าเป็นคนที่สนิทที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้ เวลาจขกทอยู่ใกล้ๆผช คนนี้ จะรู้สึกว่าเป็นตัวเองมากคือไม่ต้องคอยระวังคำพูด สีหน้า ท่าทาง อะไรเลย ถ้าให้พูดถึงมุมมองที่คนอื่นๆมองจขกท ก็จะมองว่าเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด แต่กับผช คนนี้คงเห็นในมุมที่คนอื่นไม่เห็น คือบ้าบอ และไม่ใช่สายหวานอย่างที่ใครคิดเลย เพราะอย่างที่บอกเวลาอยู่กับผช คนนี้จขกท เป็นตัวเองมากกกก จขกทรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ ทำอะไรด้วยกัน ดูหนัง เล่นเกม ไปเที่ยว ติวสอบ เราสองคนเรียกได้ว่าตัวติดกันตลอด จนคนอื่นชอบแซวว่าเราสองคนเป็นอะไรกันรึป่าว จขกทก็ยอมรับว่าพอถูกแซวมากๆเข้า ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปซะแล้วว่าเรากับเขา คิดเหมือนกัน
จนกระทั่งวันวาเลนไทน์มาถึง เราก็ไปกินข้าวกันปกติ เขาก็บอกกับจขกทว่า เขาแอบชอบเพื่อนผญ ในกลุ่มเราคนนึง และขอให้จขกท ไปช่วยเลือกซื้อของขวัญให้หน่อย จขกท ทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว เขาถามเราว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม จขกทก็บอกว่าจขกทคิดว่าเราสองคนคิดเหมือนกันมาตลอด จขกทรักเขา เขาก็บอกว่ารู้อยู่แล้ว เราเสียใจมากเลยบอกเขาไปว่า งั้นเราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว จขกทวิ่งออกจากร้านอาหารมา แต่เขารั้งไว้และพยายามพูดให้เรายังเป็นเพื่อนกันต่อ สุดท้ายจขกทก็ไปช่วยเขาเลือกซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้เพื่อนจขกท คงไม่ต้องบอกว่าจขกทรู้สึกยังไง เจ็บจนไปไม่เป็นเลยล่ะ
สุดท้ายเขาก็มอบของขวัญให้เพื่อนจขกท จขกทอยากรู้ว่าเพื่อนจขกทคิดยังไงกับเขาเพราะตลอดมาเพื่อนคนนี้ก็แซวจขกทกับเขาอยู่ปกติ จนได้รู้ว่าเธอไม่ได้ชอบผช คนนี้ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่จขกทชอบไปปรึกษาเรื่องหัวใจกับเธอ เธอก็บอกว่าเขาชอบแชทมาหา แต่คุยกันแล้วรู้สึกว่าผช คนนี้ไม่ค่อยโอเคนะ ชอบคนอื่นดีกว่า แต่จขกท ตัดใจไม่ได้ และเป็นเพื่อนกับเขาตลอดมาโดยที่ต้องคอยเห็นเขาคุยแชทกับรุ่นน้องไปยิ้มไป คุยโทรศัพท์กับผญ หลายคน และก็มีเธอที่เขารัก เป็นคนให้คำปรึกษาและเยียวยาหัวใจจขกทเสมอ จนวันหนึ่ง จขกทละเมิดความเป็นส่วนตัวของเขาแอบดูแชท ในมือถือของเขา ก็ได้พบว่าเขายังคงคุยกับเพื่อนผญของจขกทอยู่ แต่ที่ทำให้จขกทเศร้าที่สุดคือ มีถ้อยคำที่เธอกล่าวว่าจขกท โดยที่จขกทไม่รู้ตัวเลย หากในวันนั้นจขกทไม่แอบดูแชทนั้น คงไม่รู้ว่าเธอคิดไม่ดีกับจขกท ณ เวลานั้นเหมือนสูญเสียคนที่รักและไว้ใจที่สุดถึงสองคน เป็นช่วงเวลาที่จขกทเคยคิดสั้น ซึมเศร้า อยากดรอปเรียนไว้เลย แต่ท้ายที่สุดเขาก็มาปรับความเข้าใจกับจขกทว่าเพื่อนผญคนนั้นเป็นนกสองหัว และเขาพร้อมจะอยู่ข้างจขกทเอง
ด้วยความที่จขกทรู้สึกเหมือนถูกหักหลังจากเพื่อนคนนั้นจึงเลิกคุยกับเพื่อนคนนั้น และออกจากกลุ่มผญแล้วมาอยู่กับเขา มีเขาเป็น เพื่อน คนเดียว ช่วงเวลานั้นเหมือนจขกทมองไม่เห็นค่าของตัวเองแล้ว ผลการเรียนก็ย่ำแย่จนติด F วิชานึงซึ่งเป็นจุดต่อเนื่องมาถึงปัจจุบัน
ปัจจุบันจขกทยังเรียนไม่จบทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆได้สวมชุดรับปริญญากันถ้วนหน้า เพราะติด F วิชานั้นเพียงวิชาเดียว ทุกวันนี้เห็นภาพเพื่อนๆโพสต์ใส่ชุดรับปริญญา จขกทรู้สึกเศร้าที่สุดในชีวิตที่เกิดมา ช่วงเวลาในรั้วมหาลัยจขกทมีความสุขเพียงปีแรกปีเดียว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจขกทจะไร้อนาคตเช่นนี้แต่จขกทกับเขาเราก็ยังเป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้นะ ในวันที่จขกทดูผลสอบในเวป ก็มีเขาอยู่ข้างๆ เขาบอกว่าเขาเปิดดูผลก่อนเราแล้ว(เขาจะรู้รหัสนักศึกษากับรหัสผ่านเราหมด) เขาเลยมาหาเราวันนี้ วันนั้นเขาโอบกอดเพื่อปลอบใจเราเป็นอ้อมกอดที่ทำให้จขกทยังมีแรงสู้ต่อไป
ทุกวันนี้จขกทก็ยังรักเขาอยู่ เขาเป็นคนที่ทำให้จขกทพบกับความรู้สึกที่ดีที่สุด และเศร้ามากที่สุดด้วยเช่นกัน เคยถามเขาว่าตอนนี้คิดยังไงกับจขกท เขาบอกว่าเขารู้ว่าจขกทเป็นคนที่รักเขามากที่สุดเท่าที่มีคนรักเขา บางครั้งเขาก็ลังเลกับความรู้สึกนั้น (ทั้งที่จูบแรกและจูบเดียวของเขาตอนนี้มีแค่จขกท) เขาบอกตอนนี้เขายังไม่ได้รักใคร แต่ระหว่างจขกทกับเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทาง แต่มันต้องค่อยเป็นค่อยไป รอเขาเรียนจบก่อน (แต่ที่คุยกันล่าสุดคือเขาจะเรียนจนถึงป.เอก) จขกท ก็ไม่รู้ว่าการรอของจขกท สุดท้ายแล้วมันจะสูญเปล่าหรือไม่ แต่จขกท ก็ยังรอ รอวันที่ทั้งจขกทและเขาจบเอกก่อน รอวันที่เขาได้เลี้ยงดูพ่อแม่ก่อน รอวันที่เราทั้งคู่ตั้งตัวได้ แต่จขกทก็ไม่รู้ว่าระหว่างทาง เขาจะพบรักคนอื่นก่อนหรือเปล่า มันเลยเป็นการรอที่ไม่มีหวัง แต่ก็ยังอยากที่จะรออยู่ดี
ปล. แล้วจขกทไม่ต้องออกเดตตอนอายุสามสิบเลยหรอ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ เพื่อนๆจะยังรออยู่มั้ยคะ
แล้วความหวังนี้จะมีวันเป็นจริงมั้ยคะ
ทั้งๆทีรู้ว่าไม่มีหวัง จะยังรออยู่มั้ยคะ
ตั้งแต่เกิดมาจนถึงเข้ามหาลัย ชีวิตจขกทมีแต่การเรียน ไม่เคยเที่ยวไปไหนไกลๆ ไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาว แค่จะคุยกับเพศตรงข้ามยังไม่กล้าเลย เรียกได้ว่าอยู่ในกรอบที่ตัวเองตั้งไว้จนจบมัธยม ได้เข้าคณะและมหาลัยอย่างที่ฝัน และไม่คิดว่าจะมีความรักเพราะอยากเรียนให้จบก่อน แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปเมื่อได้รู้จักกับผช คนหนึ่ง เขาเป็นคนที่ทำลายกำแพงสูงที่จขกทสร้างไว้ตลอดมา เราได้รู้จักกันตอนปี 2 ทั้งๆที่อยู่คณะเดียวกัน ก็อย่างที่บอก จขกทไม่เคยมองหรือสนใจผช คนไหน ดังนั้นเรื่องที่จะเพิ่งรู้จักคนในคณะตอนปี 2 แล้วเป็นเรื่องธรรมดา (ตอนมัธยมยังรู้จักชื่อผช ในรร ไม่กี่คน)
ตอนแรกๆ จขกทก็ค่อนข้างเขิลและวางตัวไม่ถูก แต่นานๆเข้าเราสองคนก็สนิทกัน ยอมรับเลยว่าเป็นคนที่สนิทที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้ เวลาจขกทอยู่ใกล้ๆผช คนนี้ จะรู้สึกว่าเป็นตัวเองมากคือไม่ต้องคอยระวังคำพูด สีหน้า ท่าทาง อะไรเลย ถ้าให้พูดถึงมุมมองที่คนอื่นๆมองจขกท ก็จะมองว่าเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด แต่กับผช คนนี้คงเห็นในมุมที่คนอื่นไม่เห็น คือบ้าบอ และไม่ใช่สายหวานอย่างที่ใครคิดเลย เพราะอย่างที่บอกเวลาอยู่กับผช คนนี้จขกท เป็นตัวเองมากกกก จขกทรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ ทำอะไรด้วยกัน ดูหนัง เล่นเกม ไปเที่ยว ติวสอบ เราสองคนเรียกได้ว่าตัวติดกันตลอด จนคนอื่นชอบแซวว่าเราสองคนเป็นอะไรกันรึป่าว จขกทก็ยอมรับว่าพอถูกแซวมากๆเข้า ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปซะแล้วว่าเรากับเขา คิดเหมือนกัน
จนกระทั่งวันวาเลนไทน์มาถึง เราก็ไปกินข้าวกันปกติ เขาก็บอกกับจขกทว่า เขาแอบชอบเพื่อนผญ ในกลุ่มเราคนนึง และขอให้จขกท ไปช่วยเลือกซื้อของขวัญให้หน่อย จขกท ทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว เขาถามเราว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม จขกทก็บอกว่าจขกทคิดว่าเราสองคนคิดเหมือนกันมาตลอด จขกทรักเขา เขาก็บอกว่ารู้อยู่แล้ว เราเสียใจมากเลยบอกเขาไปว่า งั้นเราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว จขกทวิ่งออกจากร้านอาหารมา แต่เขารั้งไว้และพยายามพูดให้เรายังเป็นเพื่อนกันต่อ สุดท้ายจขกทก็ไปช่วยเขาเลือกซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้เพื่อนจขกท คงไม่ต้องบอกว่าจขกทรู้สึกยังไง เจ็บจนไปไม่เป็นเลยล่ะ
สุดท้ายเขาก็มอบของขวัญให้เพื่อนจขกท จขกทอยากรู้ว่าเพื่อนจขกทคิดยังไงกับเขาเพราะตลอดมาเพื่อนคนนี้ก็แซวจขกทกับเขาอยู่ปกติ จนได้รู้ว่าเธอไม่ได้ชอบผช คนนี้ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่จขกทชอบไปปรึกษาเรื่องหัวใจกับเธอ เธอก็บอกว่าเขาชอบแชทมาหา แต่คุยกันแล้วรู้สึกว่าผช คนนี้ไม่ค่อยโอเคนะ ชอบคนอื่นดีกว่า แต่จขกท ตัดใจไม่ได้ และเป็นเพื่อนกับเขาตลอดมาโดยที่ต้องคอยเห็นเขาคุยแชทกับรุ่นน้องไปยิ้มไป คุยโทรศัพท์กับผญ หลายคน และก็มีเธอที่เขารัก เป็นคนให้คำปรึกษาและเยียวยาหัวใจจขกทเสมอ จนวันหนึ่ง จขกทละเมิดความเป็นส่วนตัวของเขาแอบดูแชท ในมือถือของเขา ก็ได้พบว่าเขายังคงคุยกับเพื่อนผญของจขกทอยู่ แต่ที่ทำให้จขกทเศร้าที่สุดคือ มีถ้อยคำที่เธอกล่าวว่าจขกท โดยที่จขกทไม่รู้ตัวเลย หากในวันนั้นจขกทไม่แอบดูแชทนั้น คงไม่รู้ว่าเธอคิดไม่ดีกับจขกท ณ เวลานั้นเหมือนสูญเสียคนที่รักและไว้ใจที่สุดถึงสองคน เป็นช่วงเวลาที่จขกทเคยคิดสั้น ซึมเศร้า อยากดรอปเรียนไว้เลย แต่ท้ายที่สุดเขาก็มาปรับความเข้าใจกับจขกทว่าเพื่อนผญคนนั้นเป็นนกสองหัว และเขาพร้อมจะอยู่ข้างจขกทเอง
ด้วยความที่จขกทรู้สึกเหมือนถูกหักหลังจากเพื่อนคนนั้นจึงเลิกคุยกับเพื่อนคนนั้น และออกจากกลุ่มผญแล้วมาอยู่กับเขา มีเขาเป็น เพื่อน คนเดียว ช่วงเวลานั้นเหมือนจขกทมองไม่เห็นค่าของตัวเองแล้ว ผลการเรียนก็ย่ำแย่จนติด F วิชานึงซึ่งเป็นจุดต่อเนื่องมาถึงปัจจุบัน
ปัจจุบันจขกทยังเรียนไม่จบทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆได้สวมชุดรับปริญญากันถ้วนหน้า เพราะติด F วิชานั้นเพียงวิชาเดียว ทุกวันนี้เห็นภาพเพื่อนๆโพสต์ใส่ชุดรับปริญญา จขกทรู้สึกเศร้าที่สุดในชีวิตที่เกิดมา ช่วงเวลาในรั้วมหาลัยจขกทมีความสุขเพียงปีแรกปีเดียว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจขกทจะไร้อนาคตเช่นนี้แต่จขกทกับเขาเราก็ยังเป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้นะ ในวันที่จขกทดูผลสอบในเวป ก็มีเขาอยู่ข้างๆ เขาบอกว่าเขาเปิดดูผลก่อนเราแล้ว(เขาจะรู้รหัสนักศึกษากับรหัสผ่านเราหมด) เขาเลยมาหาเราวันนี้ วันนั้นเขาโอบกอดเพื่อปลอบใจเราเป็นอ้อมกอดที่ทำให้จขกทยังมีแรงสู้ต่อไป
ทุกวันนี้จขกทก็ยังรักเขาอยู่ เขาเป็นคนที่ทำให้จขกทพบกับความรู้สึกที่ดีที่สุด และเศร้ามากที่สุดด้วยเช่นกัน เคยถามเขาว่าตอนนี้คิดยังไงกับจขกท เขาบอกว่าเขารู้ว่าจขกทเป็นคนที่รักเขามากที่สุดเท่าที่มีคนรักเขา บางครั้งเขาก็ลังเลกับความรู้สึกนั้น (ทั้งที่จูบแรกและจูบเดียวของเขาตอนนี้มีแค่จขกท) เขาบอกตอนนี้เขายังไม่ได้รักใคร แต่ระหว่างจขกทกับเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทาง แต่มันต้องค่อยเป็นค่อยไป รอเขาเรียนจบก่อน (แต่ที่คุยกันล่าสุดคือเขาจะเรียนจนถึงป.เอก) จขกท ก็ไม่รู้ว่าการรอของจขกท สุดท้ายแล้วมันจะสูญเปล่าหรือไม่ แต่จขกท ก็ยังรอ รอวันที่ทั้งจขกทและเขาจบเอกก่อน รอวันที่เขาได้เลี้ยงดูพ่อแม่ก่อน รอวันที่เราทั้งคู่ตั้งตัวได้ แต่จขกทก็ไม่รู้ว่าระหว่างทาง เขาจะพบรักคนอื่นก่อนหรือเปล่า มันเลยเป็นการรอที่ไม่มีหวัง แต่ก็ยังอยากที่จะรออยู่ดี
ปล. แล้วจขกทไม่ต้องออกเดตตอนอายุสามสิบเลยหรอ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ เพื่อนๆจะยังรออยู่มั้ยคะ
แล้วความหวังนี้จะมีวันเป็นจริงมั้ยคะ