ไม่ได้ตั้งกระทู้ลงนิยายห้องถนนนักเขียนมานานมาก ตั้งแต่ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนรูปแบบของพันทิปที่เป็นระบบให้โหวตเข้าคลังกระทู้
แต่วันนี้ขอเข้ามาตั้งเพื่อแชร์ประสบการณ์กับหนทางที่แสนจะยาวนานในการเขียนนิยายซักเรื่อง เราเป็นคนหนึ่ง ที่ใช้เวลาในการแต่งนิยายร่วมกับน้องกับอีกสองคนใช้ระยะเวลาไปทั้งสิ้น 9 ปี ซึ่งก่อนที่จะลงมือแต่งนิยายเรื่องนี้เราก็ไม่เคยคิดว่าจะใช้เวลาแต่งร่วมสิบปีขนาดนี้ ตลอดระยะเวลาเก้าปีที่ผ่านมาถือเป็นบททดสอบที่แสนยาวนนานมากกว่าจะแต่งจบ และวันที่รอคอยก็ได้มาถึงที่นิยายที่ใช้เวลาแต่งถึงเก้าปีก็ได้ตีพิมพ์เป็นความฝันที่เราได้ทำสำเร็จไปอีกขั้น เป็นความฝันที่เฝ้ารอคอยมาตลอด เส้นทางนี้บอกได้เลยว่าทรหดสุดๆ ท้อไม่รู้กี่ครั้ง จนแทบอยากจะเลิกแต่ง ได้รับฟังคำดูหมิ่นดูแคลนหลายครั้งว่ามันไม่มีทางที่จะได้ตีพิมพ์หรอกบางคนก็บอกว่าเรื่องของเรามันยาวเกินไป แถมไม่ใช่แนวตลาดอีก เสียใจนะ ร้องไห้ก็หลายครั้ง ว่าชาตินี้เรื่องมันคงไม่ได้ตีพิมพ์ใช่มั้ย แต่ก็เปลี่ยนเป็นพลังฮึดสู้ว่าจะยอมแพ้ไม่ได้ เพราะเหตุผลเดียวคือเราไม่สามารถทิ้งความฝันทิ้งมิตรภาพที่เราร่วมเดินทางมากว่าค่อนทางแล้ว
เวลาที่แต่งเหมือนกับตัวเองกำลังปีนหน้าผาอันสูงชัน และไถลลื่นลงมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ต้องใช้มืออีกข้างยึดเกาะแง่งหินไว้ แล้วปีนป่ายปีต่อไป ดีกว่าปล่อยให้ตัวเองร่วงลงไปจนความฝันแหลกเหลว ภาพของคนขุดเพชรมันเป็นเหมือนแรงผลักดันให้กับเราเสมอว่า อีกนิดเดียวถ้าเราหันหลังกลับตอนนี้ทุกอย่างก็จะจบ
เราทิ้งมันไม่ได้และน้องที่แต่งร่วมกันก็ทิ้งมันไม่ได้เช่นเดียวกัน ระยะเวลาเก้าปีเราได้มิตรภาพและได้เรียนรู้อะไรต่างๆ มากมาย แต่สิ่งที่เราเสียใจเพียงเรื่องเดียวคือพ่อของเราเสียชีวิตก่อนที่มันจะได้เห็นมัน ว่าเรื่องที่ลูกสาวเขียนได้ตีพิมพ์แล้วนะ
เราจึงอยากตั้งกระทู้นี้เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ และอยากฟังประสบการณ์จากทุกคนว่ากว่าจะเป็นนักเขียนได้ใช้ความพยายามกันแค่ไหนคะ
หนังสือทุกเล่มนิยายทุกเล่ม ทุกเรื่องในสายตามีค่าทุกเรื่อง เพราะทุกตัวอักษรนั้นเป็นการกลั่นกรองถ่ายทอดจินตนาการผ่านตัวอักษรและสร้างตัวละครขึ้นมาให้คนอ่านได้อินไปกับเรื่องราว ในมุมมองของเรานิยายเรื่องไหนที่ทำให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมโลดแล่นไปกับมัน เราว่าเรื่องนั้นประสบความสำเร็จแล้วล่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียน และนักอยากเขียนทุกคนค่ะ ตอนนี้เราได้ทำตามความฝันของเราแล้ว
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ถนนนักเขียนทุกคนที่เคยผ่านเข้ามาอ่านเรื่องที่เราเคยลงนะคะ
..................................................
ถึงแสนไกล สุดหล้า ขอบฟ้ากั้น
ถึงคืนวัน ผ่านไป ยังใฝ่หา
ถึงอุปสรรค มากมาย หลั่งไหลมา
จะร่วมกัน ฟันผ่า พาฝันไป
แม้ไม่เป็น ดังคิด จิตประสงค์
จะดำรง สานฝัน ไม่หวั่นไหว
ก้าวเดินหน้า แม้ฝัน ยังแสนไกล
ด้วยหัวใจ มุ่งมั่น ไม่ผันแปร...
#กันย์ณภัทร
.............................
ถึงแสนไกล สุดหล้า ขอบฟ้าโพ้น
แสงดาวฝัน อันอ่อนโยน จะแจ่มจ้า
ขอเพียงเธอ ยังคงมั่น ในศรัทธา
วันหนึ่งฟ้า จะเมตตา ฝันที่มี
#-ขอขอบคุณกำลังใจดีๆ จากพี่ศิริวิมล เจ้าของบทประพันธ์เภตรานฤมิต แต่งให้เราสามคนตอนงานทมยันตี อะวอร์ดครั้งที่ 3
เส้นทาง 9 ปี ที่แสนยาวนานอยากให้กระทู้นี้เป็นกำลังใจสำหรับนักเขียนทุกคนที่มีความฝันและความเพียรพยายามค่ะ
เส้นทาง 9 ปี ที่แสนยาวนานอยากให้กระทู้นี้เป็นกำลังใจสำหรับนักเขียนทุกคนที่มีความฝันและความเพียรพยายามค่ะ
แต่วันนี้ขอเข้ามาตั้งเพื่อแชร์ประสบการณ์กับหนทางที่แสนจะยาวนานในการเขียนนิยายซักเรื่อง เราเป็นคนหนึ่ง ที่ใช้เวลาในการแต่งนิยายร่วมกับน้องกับอีกสองคนใช้ระยะเวลาไปทั้งสิ้น 9 ปี ซึ่งก่อนที่จะลงมือแต่งนิยายเรื่องนี้เราก็ไม่เคยคิดว่าจะใช้เวลาแต่งร่วมสิบปีขนาดนี้ ตลอดระยะเวลาเก้าปีที่ผ่านมาถือเป็นบททดสอบที่แสนยาวนนานมากกว่าจะแต่งจบ และวันที่รอคอยก็ได้มาถึงที่นิยายที่ใช้เวลาแต่งถึงเก้าปีก็ได้ตีพิมพ์เป็นความฝันที่เราได้ทำสำเร็จไปอีกขั้น เป็นความฝันที่เฝ้ารอคอยมาตลอด เส้นทางนี้บอกได้เลยว่าทรหดสุดๆ ท้อไม่รู้กี่ครั้ง จนแทบอยากจะเลิกแต่ง ได้รับฟังคำดูหมิ่นดูแคลนหลายครั้งว่ามันไม่มีทางที่จะได้ตีพิมพ์หรอกบางคนก็บอกว่าเรื่องของเรามันยาวเกินไป แถมไม่ใช่แนวตลาดอีก เสียใจนะ ร้องไห้ก็หลายครั้ง ว่าชาตินี้เรื่องมันคงไม่ได้ตีพิมพ์ใช่มั้ย แต่ก็เปลี่ยนเป็นพลังฮึดสู้ว่าจะยอมแพ้ไม่ได้ เพราะเหตุผลเดียวคือเราไม่สามารถทิ้งความฝันทิ้งมิตรภาพที่เราร่วมเดินทางมากว่าค่อนทางแล้ว
เวลาที่แต่งเหมือนกับตัวเองกำลังปีนหน้าผาอันสูงชัน และไถลลื่นลงมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ต้องใช้มืออีกข้างยึดเกาะแง่งหินไว้ แล้วปีนป่ายปีต่อไป ดีกว่าปล่อยให้ตัวเองร่วงลงไปจนความฝันแหลกเหลว ภาพของคนขุดเพชรมันเป็นเหมือนแรงผลักดันให้กับเราเสมอว่า อีกนิดเดียวถ้าเราหันหลังกลับตอนนี้ทุกอย่างก็จะจบ
เราทิ้งมันไม่ได้และน้องที่แต่งร่วมกันก็ทิ้งมันไม่ได้เช่นเดียวกัน ระยะเวลาเก้าปีเราได้มิตรภาพและได้เรียนรู้อะไรต่างๆ มากมาย แต่สิ่งที่เราเสียใจเพียงเรื่องเดียวคือพ่อของเราเสียชีวิตก่อนที่มันจะได้เห็นมัน ว่าเรื่องที่ลูกสาวเขียนได้ตีพิมพ์แล้วนะ
เราจึงอยากตั้งกระทู้นี้เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ และอยากฟังประสบการณ์จากทุกคนว่ากว่าจะเป็นนักเขียนได้ใช้ความพยายามกันแค่ไหนคะ
หนังสือทุกเล่มนิยายทุกเล่ม ทุกเรื่องในสายตามีค่าทุกเรื่อง เพราะทุกตัวอักษรนั้นเป็นการกลั่นกรองถ่ายทอดจินตนาการผ่านตัวอักษรและสร้างตัวละครขึ้นมาให้คนอ่านได้อินไปกับเรื่องราว ในมุมมองของเรานิยายเรื่องไหนที่ทำให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมโลดแล่นไปกับมัน เราว่าเรื่องนั้นประสบความสำเร็จแล้วล่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียน และนักอยากเขียนทุกคนค่ะ ตอนนี้เราได้ทำตามความฝันของเราแล้ว
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ถนนนักเขียนทุกคนที่เคยผ่านเข้ามาอ่านเรื่องที่เราเคยลงนะคะ
..................................................
ถึงแสนไกล สุดหล้า ขอบฟ้ากั้น
ถึงคืนวัน ผ่านไป ยังใฝ่หา
ถึงอุปสรรค มากมาย หลั่งไหลมา
จะร่วมกัน ฟันผ่า พาฝันไป
แม้ไม่เป็น ดังคิด จิตประสงค์
จะดำรง สานฝัน ไม่หวั่นไหว
ก้าวเดินหน้า แม้ฝัน ยังแสนไกล
ด้วยหัวใจ มุ่งมั่น ไม่ผันแปร...
#กันย์ณภัทร
.............................
ถึงแสนไกล สุดหล้า ขอบฟ้าโพ้น
แสงดาวฝัน อันอ่อนโยน จะแจ่มจ้า
ขอเพียงเธอ ยังคงมั่น ในศรัทธา
วันหนึ่งฟ้า จะเมตตา ฝันที่มี
#-ขอขอบคุณกำลังใจดีๆ จากพี่ศิริวิมล เจ้าของบทประพันธ์เภตรานฤมิต แต่งให้เราสามคนตอนงานทมยันตี อะวอร์ดครั้งที่ 3
เส้นทาง 9 ปี ที่แสนยาวนานอยากให้กระทู้นี้เป็นกำลังใจสำหรับนักเขียนทุกคนที่มีความฝันและความเพียรพยายามค่ะ