สวัสดีทุกคน เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านกระทู้ความรัก หลายคู่ที่ดูฟรุ้งฟริ้ง น่ารัก แฮปปี้กันไป เราก็อยากถ่ายทอดความรักของเราบ้าง ซึ่งเป็นความรักที่ธรรมดาๆคู่หนึ่ง แต่เราก็อยากจะแบ่งปันความรักอีกมุมประเทศให้อ่าน 😁 เราออกตัวก่อนเรื่องนี้เกิดขึ้น100% เรื่องเกินมาประมาณ3ปีที่ผ่านมา ไม่นานนะแต่ทำไมเรื่องราวที่ผ่านมาเยอะมากมายขนาดนี้ ทุกคนในเรื่องมีจริงและเป็นชื่อสมมุติ (เราจำเรื่องไม่ได้ทั้งหมดอาจจะมีเสริมไปบ้างเพื่อความบันเทิงกันปายยยย 😅)
เราชื่อนัน ตอนนี้ก็อายุเลข 2 เรียนจบ ทำงานแล้ว อยู่ในกระทรวงๆหนึ่ง เป็นหน้าเป็นตาอยู่ 5555+
วันนั้นเมื่อต้นปีของ3ปีที่แล้ว เป็นช่วงเราฝึกงานค่ะ ช่วงลงชุมชน ทำโครงการ ช่วงโทรม ช่วงเหนื่อย และช่วงโดนเทมา (ร้องไห้หนักมากเจ่งๆๆ 😂)
ซึ่งที่ที่เราไปฝึกงาน มันอยู่ตรงข้ามสถานที่ควบคุมคนทำผิดกฎหมาย ผู้ชายในเครื่องแบบอ่ะแกรรรร แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันแอบเกลียดด้วยซ้ำ (เกลียดยังไงได้ยังงั้นไงล่ะ หึหึ) ฉันไม่อยากประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไหมล่าาาา
วันนั้นแหละวันมีตลาดนัดหน้าที่ฝึกงาน เราก็ไปเดินหาของกินกับเพื่อนเป็นปกติ ขอแทนชื่อเพื่อนคนนี้ชื่อ ฟิว เราก็ชวนฟิวไปค่ะ งานอ่อยต้องมา
นัน : หิวไหม
ฟิว : หิวดิ เดินชุมชนทั้งวัน
นัน : ไปตลาดนัดกัน ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ
ฟิว : ป่ะ... แล้วนันเอารถไปเลยม๊ะ (เราขับรถมาเองค่ะ กลับบ้านทุกวัน ส่วนฟิวอยู่บ้านพัก)
เราก็ไปกันค่ะ ไปแบบไม่คิดอะไรเลยจิ๊งจิง มีทั้งตำรวจ ทหาร หนุ่มๆเต็มไปหมด 5555+
แต่เราก็ต้องไปเดินแบบเรียบร้อยๆ นิ่งๆ ทำฟอร์มว่าไม่สนใจไปก่อน และก็ถือว่าสำเร็จค่ะ
เราสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่มองมาที่เรา จะว่าไปเราก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ ก็พอดูได้แต่ไม่สวยหรอก เราน่ารักซะด้วยซ้ำ (ชมตัวเองไงจะใครล่ะ 😋)
เป็นแบบนี้มาได้ประมาณ 3 อาทิตย์ และพอถึงอาทิตย์ที่4 ความรู้สึกนั้นเหมือนเดิมตามเราค่ะ พอเราหันไปก็ไม่เจอใคร คือว่าเราไม่รู้จักเขานั้นแหละ เราก็หยุดซื้อนั้นซื้อนี้กิน แล้วเราก็แยกย้ายกลับบ้านกับฟิว พอกลับถึงบ้านมีบุคคลแปลกหน้าแอดมา ไม่มีหน้าตา มีแต่รูปการ์ตูน เพื่อนร่วมกันน้อย เราเลยไม่รับแอดค่ะ ไม่รู้จัก หยิงไปอีก แล้วหลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตปกติสุขทั่วไป และช่วงนั้นเราไม่ได้ไปเดินตลาดนัดนั้นอีกเลย เพราะใกล้ช่วงที่เราจะฝึกงานเสร็จแล้ว งานเยอะหน่อย ไม่สนใจไรเลย โดนเทตอนนั้นไม่เสียใจล่ะ เฟสก็ไม่ค่อยได้เล่นคืองานสำคัญกว่า
และแล้ววันทำโครงการสุดท้ายก็มาถึง จำได้วันนั้นวันที่ 25 ม.ค. 57 เราโล่งมากค่ะ เราเลยจะเตรียมลัลล้าล่ะ เข้าเฟสบุ๊คเตรียมโพสเต็มที่ ว่าฉันฝึกงานเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยย! พอโพสเสร็จ ก็มีบุคคลที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสมาคอมเม้นที่ภาพหน้าปกเราค่ะ (คือเราตั้งเฉพาะเพื่อนหมดเลย สมัยนั้นรูปหน้าปกบังคับให้เป็นสาธารณะ) ในคอมเม้น
... : 😊
นัน : ☺️
แค่นั้นแหละค่ะ น้องเราทักอินบล็อกมาเลย แถมแค็ปหน้าจอมาด้วย จะเป็นใครได้ล่ะ นางนั้นแหละที่มาทักน้องเรา
... : น้องครับ
... : พี่ขอเบอร์นันหน่อยคับ
นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรา....
#เดี๋ยวมาต่อคะ
หวานใจนายผู้หมู่ 10++
เราชื่อนัน ตอนนี้ก็อายุเลข 2 เรียนจบ ทำงานแล้ว อยู่ในกระทรวงๆหนึ่ง เป็นหน้าเป็นตาอยู่ 5555+
วันนั้นเมื่อต้นปีของ3ปีที่แล้ว เป็นช่วงเราฝึกงานค่ะ ช่วงลงชุมชน ทำโครงการ ช่วงโทรม ช่วงเหนื่อย และช่วงโดนเทมา (ร้องไห้หนักมากเจ่งๆๆ 😂)
ซึ่งที่ที่เราไปฝึกงาน มันอยู่ตรงข้ามสถานที่ควบคุมคนทำผิดกฎหมาย ผู้ชายในเครื่องแบบอ่ะแกรรรร แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันแอบเกลียดด้วยซ้ำ (เกลียดยังไงได้ยังงั้นไงล่ะ หึหึ) ฉันไม่อยากประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไหมล่าาาา
วันนั้นแหละวันมีตลาดนัดหน้าที่ฝึกงาน เราก็ไปเดินหาของกินกับเพื่อนเป็นปกติ ขอแทนชื่อเพื่อนคนนี้ชื่อ ฟิว เราก็ชวนฟิวไปค่ะ งานอ่อยต้องมา
นัน : หิวไหม
ฟิว : หิวดิ เดินชุมชนทั้งวัน
นัน : ไปตลาดนัดกัน ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ
ฟิว : ป่ะ... แล้วนันเอารถไปเลยม๊ะ (เราขับรถมาเองค่ะ กลับบ้านทุกวัน ส่วนฟิวอยู่บ้านพัก)
เราก็ไปกันค่ะ ไปแบบไม่คิดอะไรเลยจิ๊งจิง มีทั้งตำรวจ ทหาร หนุ่มๆเต็มไปหมด 5555+
แต่เราก็ต้องไปเดินแบบเรียบร้อยๆ นิ่งๆ ทำฟอร์มว่าไม่สนใจไปก่อน และก็ถือว่าสำเร็จค่ะ
เราสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่มองมาที่เรา จะว่าไปเราก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ ก็พอดูได้แต่ไม่สวยหรอก เราน่ารักซะด้วยซ้ำ (ชมตัวเองไงจะใครล่ะ 😋)
เป็นแบบนี้มาได้ประมาณ 3 อาทิตย์ และพอถึงอาทิตย์ที่4 ความรู้สึกนั้นเหมือนเดิมตามเราค่ะ พอเราหันไปก็ไม่เจอใคร คือว่าเราไม่รู้จักเขานั้นแหละ เราก็หยุดซื้อนั้นซื้อนี้กิน แล้วเราก็แยกย้ายกลับบ้านกับฟิว พอกลับถึงบ้านมีบุคคลแปลกหน้าแอดมา ไม่มีหน้าตา มีแต่รูปการ์ตูน เพื่อนร่วมกันน้อย เราเลยไม่รับแอดค่ะ ไม่รู้จัก หยิงไปอีก แล้วหลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตปกติสุขทั่วไป และช่วงนั้นเราไม่ได้ไปเดินตลาดนัดนั้นอีกเลย เพราะใกล้ช่วงที่เราจะฝึกงานเสร็จแล้ว งานเยอะหน่อย ไม่สนใจไรเลย โดนเทตอนนั้นไม่เสียใจล่ะ เฟสก็ไม่ค่อยได้เล่นคืองานสำคัญกว่า
และแล้ววันทำโครงการสุดท้ายก็มาถึง จำได้วันนั้นวันที่ 25 ม.ค. 57 เราโล่งมากค่ะ เราเลยจะเตรียมลัลล้าล่ะ เข้าเฟสบุ๊คเตรียมโพสเต็มที่ ว่าฉันฝึกงานเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยย! พอโพสเสร็จ ก็มีบุคคลที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสมาคอมเม้นที่ภาพหน้าปกเราค่ะ (คือเราตั้งเฉพาะเพื่อนหมดเลย สมัยนั้นรูปหน้าปกบังคับให้เป็นสาธารณะ) ในคอมเม้น
... : 😊
นัน : ☺️
แค่นั้นแหละค่ะ น้องเราทักอินบล็อกมาเลย แถมแค็ปหน้าจอมาด้วย จะเป็นใครได้ล่ะ นางนั้นแหละที่มาทักน้องเรา
... : น้องครับ
... : พี่ขอเบอร์นันหน่อยคับ
นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรา....
#เดี๋ยวมาต่อคะ