คือ...ผมได้เริ่มความคิดนี้ขึ้นมาเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เรื่องมีอยู่ว่า.
"ผมนั้นได้ลองเขียนนิยายขึ้นมาเล่นๆ นิยายนี้ผมได้เขียนไว้เกี่ยวกับโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่กับชีวิตประจำวันของผมไว้ มีชื่อว่า"Paiwittayakarn School"แต่ก็ยังไม่เคยที่จะเป็นนักเขียนจริงๆหรอก ถึงจะไม่ได้เป็นนักเขียนจริงๆก็ตามแต่ผมก็เขียนไว้เป็น"Season"หลากหลายเลยล่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ แต่สิ่งที่จะบอกนั้นคือ...(นี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เห็น ได้พบ ได้เจอ กับคนๆนั้นแล้วอ่ะT_T) เข้าเรื่องเลยดีกว่า...ช่วงเปิดเทอมใหม่นี้ได้มีรุ่นน้องที่ย้ายเข้ามาเรียนใหม่(ในพ.ศ.2559)นี้ มันเป็นเทอมแรกที่ดีเลยก็ว่าได้เพราะคาบเรียนที่ชื่อว่า"ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้"นั่นแทบจะเป็นคาบว่างของผมเลยล่ะ แฮร่ๆ>< ไม่ได้โดดเรียนนะ แต่ก็แทบจะไม่ได้เรียนเลยมากกว่า(งงป่ะ?) เรื่องมันเกิดขึ้นที่คาบเรียนวิชานี้เลยล่ะ เรื่องมีอยู่ว่า.
คาบเรียนวิชานี้มีชือเป็นภาษาถิ่นเหนือมีชื่อว่า"คนมักไมค์(คนชอบร้องเพลง)" ผมได้เลือกวิชานี้เพราะชอบการร้องเพลงเป็นเรื่อง(ใหญ่) วันแรกที่ได้เข้าเรียนนั้นใจผมเต้นแรงมากกกก แต่ไม่คิดเลยนะ...#ว่าชมรมที่ผมอยู่นั้นมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นเลย และไม่มีรุ่นเดียวกันด้วยนะ น้องม.1ทั้งนั้นเลย แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ชอบเล่นกับผู้หญิงนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรกับเพศตรงข้ามมากมาย(แต่ตอนเด็กชอบกลัวผู้หญิงนะ) เรื่องราวก็ได้เริ่มต้นขึ้น มีรุ่นน้องที่อยู่ ม.1 ที่ย้ายเข้ามาอยู่ชมรมเดียวกับผม(ย้ายมากลางคัน)เมื่อเรียนไปได้สักสัปดาห์กว่าๆ ผมนี้ทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ รุ่นน้องเขาก็เหมือนเป็นกันเองอยู่นะ(แต่กวน_ีนชิบ) นั้นเลยกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องตุยปรึกษาแนะแนว(เกี่ยวกับการปรับตัวกับรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเรา) เพราะผมเป็นคนจริงจังกับเรื่องเล็กๆน้อยๆน่ะ(โลกส่วนตัวสูง) ผ่านไปสักพักก็เริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น จนทำให้ผมรู้จักรุ่นน้องคนนั้น มันเป็นเรื่องที่ประหลาดเพราะfacebookผมนั้นแทบจะไม่มีใครทักแชทมาเลยล่ะ(สร้างเฟสใหม่ได้ไม่นาน) แต่ด้วยความรู้สึกไหนก็ไม่รู้น้องคนนั้นได้ทักแชทและชวนผมคุยด้วย(เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะ) แต่ที่ไม่ธรรมดาคือน้องคนนั้นเขาชวนคุยไม่หยุดเลย(คุยไรก็ไม่รู้บลาๆ#ลืมหมดแล้ว) วันหนึ่งผมได้เข้าเรียนชมรมนี้อีกครั้ง น้องเขาเข้ามาแย่งที่นั่งประจำของผมง่ะด้วยการวอนขออย่างน่ารักปักสมองจนต้องไตร่ตรองเลยยอมน้องไปโดยดี ด้วยสาเหตุเพราะ"ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนมานั่งข้างๆด้วย #เหงา" จบแล้ว...หรอ?!?! โปรดติดตามกันต่อไป(ขี้เกียจพิมพ์แล้ว ปวดมือ)"
กท.นี้มีการupdateนะอย่าลืมติดตามกันล่ะ อิอิๆ
"แต่ตอนนี้บอกเลยว่าเราสองคนนั้นได้โทรหากันทุกวันศุกร์ด้วยนะ จะบอกให้"
>>>เลยอยากให้ชวนแสดงความคิดเห็นหน่อยน้าาาาาว่า ภารกิจนี้จะสำหรับหรือเปล่า????
และผมก็จะมาบอกด้วยนะว่าสำเร็จมั้ย ที่เราจะรู้จักกับใครสักคนและจะไม่มีวันลืมกันเลย.
(จะมาบอกหลังจากวันที่สร้างกท.นี้อีก 3 ปีข้างหน้านะ ไม่ลืมแน่นอน!!!)
***เคยสัญญาอะไรกับใครไว้หรือป่าวว่าจะไม่ลืมกัน รู้จักกันไปนานๆนะ ไม่มีวันลืม(เขาคนนั้น)แน่นอน***
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
[Missions] คิดว่าเราจะทำได้ไหม?!?! "เราจะรู้จักกับใครบางคน และบอกว่าจะไม่มีวันที่ลืมกันไปหรอก (ไม่เกี่ยวกับความรักนะ)"
"ผมนั้นได้ลองเขียนนิยายขึ้นมาเล่นๆ นิยายนี้ผมได้เขียนไว้เกี่ยวกับโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่กับชีวิตประจำวันของผมไว้ มีชื่อว่า"Paiwittayakarn School"แต่ก็ยังไม่เคยที่จะเป็นนักเขียนจริงๆหรอก ถึงจะไม่ได้เป็นนักเขียนจริงๆก็ตามแต่ผมก็เขียนไว้เป็น"Season"หลากหลายเลยล่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ แต่สิ่งที่จะบอกนั้นคือ...(นี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เห็น ได้พบ ได้เจอ กับคนๆนั้นแล้วอ่ะT_T) เข้าเรื่องเลยดีกว่า...ช่วงเปิดเทอมใหม่นี้ได้มีรุ่นน้องที่ย้ายเข้ามาเรียนใหม่(ในพ.ศ.2559)นี้ มันเป็นเทอมแรกที่ดีเลยก็ว่าได้เพราะคาบเรียนที่ชื่อว่า"ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้"นั่นแทบจะเป็นคาบว่างของผมเลยล่ะ แฮร่ๆ>< ไม่ได้โดดเรียนนะ แต่ก็แทบจะไม่ได้เรียนเลยมากกว่า(งงป่ะ?) เรื่องมันเกิดขึ้นที่คาบเรียนวิชานี้เลยล่ะ เรื่องมีอยู่ว่า.
คาบเรียนวิชานี้มีชือเป็นภาษาถิ่นเหนือมีชื่อว่า"คนมักไมค์(คนชอบร้องเพลง)" ผมได้เลือกวิชานี้เพราะชอบการร้องเพลงเป็นเรื่อง(ใหญ่) วันแรกที่ได้เข้าเรียนนั้นใจผมเต้นแรงมากกกก แต่ไม่คิดเลยนะ...#ว่าชมรมที่ผมอยู่นั้นมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นเลย และไม่มีรุ่นเดียวกันด้วยนะ น้องม.1ทั้งนั้นเลย แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ชอบเล่นกับผู้หญิงนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรกับเพศตรงข้ามมากมาย(แต่ตอนเด็กชอบกลัวผู้หญิงนะ) เรื่องราวก็ได้เริ่มต้นขึ้น มีรุ่นน้องที่อยู่ ม.1 ที่ย้ายเข้ามาอยู่ชมรมเดียวกับผม(ย้ายมากลางคัน)เมื่อเรียนไปได้สักสัปดาห์กว่าๆ ผมนี้ทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ รุ่นน้องเขาก็เหมือนเป็นกันเองอยู่นะ(แต่กวน_ีนชิบ) นั้นเลยกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องตุยปรึกษาแนะแนว(เกี่ยวกับการปรับตัวกับรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเรา) เพราะผมเป็นคนจริงจังกับเรื่องเล็กๆน้อยๆน่ะ(โลกส่วนตัวสูง) ผ่านไปสักพักก็เริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น จนทำให้ผมรู้จักรุ่นน้องคนนั้น มันเป็นเรื่องที่ประหลาดเพราะfacebookผมนั้นแทบจะไม่มีใครทักแชทมาเลยล่ะ(สร้างเฟสใหม่ได้ไม่นาน) แต่ด้วยความรู้สึกไหนก็ไม่รู้น้องคนนั้นได้ทักแชทและชวนผมคุยด้วย(เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะ) แต่ที่ไม่ธรรมดาคือน้องคนนั้นเขาชวนคุยไม่หยุดเลย(คุยไรก็ไม่รู้บลาๆ#ลืมหมดแล้ว) วันหนึ่งผมได้เข้าเรียนชมรมนี้อีกครั้ง น้องเขาเข้ามาแย่งที่นั่งประจำของผมง่ะด้วยการวอนขออย่างน่ารักปักสมองจนต้องไตร่ตรองเลยยอมน้องไปโดยดี ด้วยสาเหตุเพราะ"ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนมานั่งข้างๆด้วย #เหงา" จบแล้ว...หรอ?!?! โปรดติดตามกันต่อไป(ขี้เกียจพิมพ์แล้ว ปวดมือ)"
กท.นี้มีการupdateนะอย่าลืมติดตามกันล่ะ อิอิๆ
"แต่ตอนนี้บอกเลยว่าเราสองคนนั้นได้โทรหากันทุกวันศุกร์ด้วยนะ จะบอกให้"
>>>เลยอยากให้ชวนแสดงความคิดเห็นหน่อยน้าาาาาว่า ภารกิจนี้จะสำหรับหรือเปล่า????
และผมก็จะมาบอกด้วยนะว่าสำเร็จมั้ย ที่เราจะรู้จักกับใครสักคนและจะไม่มีวันลืมกันเลย.
(จะมาบอกหลังจากวันที่สร้างกท.นี้อีก 3 ปีข้างหน้านะ ไม่ลืมแน่นอน!!!)
***เคยสัญญาอะไรกับใครไว้หรือป่าวว่าจะไม่ลืมกัน รู้จักกันไปนานๆนะ ไม่มีวันลืม(เขาคนนั้น)แน่นอน***
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ