เรารู้สึกแย่กับทุกสิ่งทุกอย่างในช่วิตเราตอนนี้ อยากหายไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่
ตั้งแต่เราเกิดมา เราก็มีปัญหามาตั้งแต่เกิด ผ่าตัดตั้งแต่อายุ6เดือน 1ขวบ2ขวบ จนเพิ่งหายเป็นปกติตอนเด็กๆไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ พี่คุณครู ใครๆก็ชอบล้อที่เราใส่แว่น เรียกแต่ไอ้แว่น (เราสายตาสั้นมาตั้งแต่เด็ก เลยใส่วันตั้งแต่ป1เลยค่ะ) พออยู่มัธยม เราไปพูดวิจารณ์งานกลุ่มเราเองว่าทำผิด ไม่สวยด้วย เลยโดนเพื่อนจะตบค่ะ แต่โชคดีที่มีเพื่อนรีบมาบอกแล้วพาไปบอกครูค่ะ เราจึงขอคุณแม่ย้ายโรงเรียนค่ะ ก็มีความสุขมาตลอดค่ะ
จนเข้ามหาวิทยาลัย เราต้องมาอยู่หอ แรกๆก็ดีค่ะ เราเป็นคนตัวเล็ก หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ มีเพื่อนมาชอบเยอะค่ะ แต่เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียวค่ะ ไม่ค่อยมาร่วมกิจกรรมคณะเท่าไหร่ เพราะเพื่อนที่สนิทด้วยไม่มาค่ะ รถก็ยังไม่มี จะไปไหนมาไหนก็ต้องอาศัยรถวนในมหาวิทยาลัยกับเพื่อนสนิทค่ะ จนอยู่ๆเพื่อนคนอื่นๆในคณะก็แปลกไป เรามารู้อีกทีก็ตอนปี2ค่ะ เพราะเพื่อนสนิทเราก็เป็นไปกับเขาด้วย มีเพื่อนคนนึงใส่ร้ายค่ะ ขอเรียกว่าaนะค่ะ. พูดว่าเราโกหกนั่นนี่ เรามารู้ความจริงจากเพื่อนคนนึงในคณะที่ขอมานอนที่ห้องค่ะ แถมเรายังโดนเมทขโมยของอีกค่ะ ยิ่งเครียดไปใหญ่ ทางบ้านเลยพาไปพบแพทย์ คุณหมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราก็กินบ้างไม่กินบ้าง ไม่ค่อยได้ไปหาคุณหมอเท่าไหร่เพราะเรียนเช้า-ค่ำค่ะ ชีวืตแย่มาเรื่อยๆ เพื่อนคนนึงใส่ร้าย เล่าแต่เรื่องโกหก แต่เพื่อน ขอแทนว่าAนะค่ะ เรามีเพื่อนสนิทAก็มาทำให้ผิดใจกัน อดีตเพื่อนสนิทไปคบกับAแล้วก็กลับมาคบกับเราเพราะAเอาเพื่อนที่อดีตเพื่อนสนิทเราไม่ค่อยชอบมาเข้ากลุ่ม อดีตเพื่อนสนิทก็มาคบกับเราใหม่ Aมาใส่ร้ายอีก ก็กลับไปคบกับAอีก ระหว่างที่อดีตเพื่อนกลับมาคบกับเรา เราไม่เคยว่าร้ายAเลยสักครั้ง ไม่เคยพูดถึง Aก็ย้ายกลุ่ม แล้วก็ทำให้กลุ่มนั้นๆแตก จนคนทั้งรุ่นไม่เอาAเข้ากลุ่ม Aก็กลับมาหาเพื่อนเรา เพื่อนเราก็กลับไปคบกับAอีก ทั้งๆที่อดีตเพื่อนก็รู้ว่าAโกหกอะไรเรื่องเราบ้าง แต่ก็หลับหูหลับตาเชื่อA ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่แคร์แล้วเพราะเราหาเพื่อนที่ไว้ใจได้เจอแล้ว. เราช่วยเหลือเพื่อนเกือบทุกคนทั้งที่เพื่อนขอให้ช่วย ทั้งอาสาเอง แต่ก็ไม่มีใครเห็นค่าเลยสักคน ปัจจุบันเราต้องเรียนเป็นกลุ่มเล็กๆ ไม่ได้อยู่กับเพื่อนที่เราสนิทด้วย ยิ่งแย่ไปใหญ่ มีแต่คนเกลียดเรา ทั้งที่เราไม่เป็นอย่างนั้น ฟังแต่คำพูดA.
ตอนนี้มีแต่เรื่องเครียด. เรารู้สึกน้อยใจตัวเอง ไม่มีใครปลอบเลยสักคน
บางวันเราก็พูดคุยกับเพื่อนที่คิดว่าเราสนิทด้วย ไปกินข้าวด้วยกันในวันที่เราเลิกเรียนพร้อมกัน เราก็คัยกับเพื่อนว่ามีแต่คนมองว่าเราแย่ เพื่อนก็ไม่ปลอบใจอะไร สงสัยเราคงเป็นคนแย่จริงๆ จะคุยกับที่บ้านก็ไม่กล้า เพราะทุกคนทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลาคุยด้วย การเรียนก็ตกลงจากที่ตอนปี1เกรด4.00มาตอนนี้เหลือ3ต้นๆ ที่บ้านอยากให้ได้เกรดสูงๆ แต่เราทำได้แค่นี้เอง ท่านอยากให้เราเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเหมือนท่าน แต่ผลการเรียนเราตอนนี้ โง่ขนาดนี้ไม่มีใครอยากรับเป็นอาจารย์หรอก
ทำไมเราถึงเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการขนาดนี้ มีแต่คนเกลียด ขยะแขยง ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนรักเอ็นดูเราสักคน ถึงเราตายไปก็ไม่มีใครเสียใจอยู่ดี เพราะเรามันไม่ค่าพอ. ทั้งๆที่เราเป็นคนไม่โกรธเกลียดใคร เข้าใจว่าที่เขาทำไปเพราะอะไร แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทำไมมีแต่คนอคติกับเรา การมีชีวิตอยู่แต่ละวันทำไมมันเหนื่อยอย่านี้ เราควรทำอย่างไรดี
ปล ตอนนี้Aเป็นโรคร้ายแรง มีแต่เพื่อนรังเกียจ โดยเฉพาะเพื่อนในกลุ่มที่Aต้องเรียนด้วย จนAอยู่ไม่ได้ จนต้องลาออกตอนปีสุดท้าย เราสงสารAนะ และไม่โกรธที่ทำกับเราอย่างนั้น แต่ทำไมAกลับยังเกลียดเราอยู่
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ เราทนอยู่ในสังคมคณะแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ทั้งๆที่เหลือแค่3เดือนที่ต้องแยกย้ายกันไปฝึกงานตามที่ต่างๆ แต่3เดือนกับการอยู่ในสังคมแบบนี้มันท้อ ทรมาน อยากตาย
เครียด ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว เป็นเพราะโรคซึมเศร้าด้วยหรือเปล่าค่ะ
ตั้งแต่เราเกิดมา เราก็มีปัญหามาตั้งแต่เกิด ผ่าตัดตั้งแต่อายุ6เดือน 1ขวบ2ขวบ จนเพิ่งหายเป็นปกติตอนเด็กๆไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ พี่คุณครู ใครๆก็ชอบล้อที่เราใส่แว่น เรียกแต่ไอ้แว่น (เราสายตาสั้นมาตั้งแต่เด็ก เลยใส่วันตั้งแต่ป1เลยค่ะ) พออยู่มัธยม เราไปพูดวิจารณ์งานกลุ่มเราเองว่าทำผิด ไม่สวยด้วย เลยโดนเพื่อนจะตบค่ะ แต่โชคดีที่มีเพื่อนรีบมาบอกแล้วพาไปบอกครูค่ะ เราจึงขอคุณแม่ย้ายโรงเรียนค่ะ ก็มีความสุขมาตลอดค่ะ
จนเข้ามหาวิทยาลัย เราต้องมาอยู่หอ แรกๆก็ดีค่ะ เราเป็นคนตัวเล็ก หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ มีเพื่อนมาชอบเยอะค่ะ แต่เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียวค่ะ ไม่ค่อยมาร่วมกิจกรรมคณะเท่าไหร่ เพราะเพื่อนที่สนิทด้วยไม่มาค่ะ รถก็ยังไม่มี จะไปไหนมาไหนก็ต้องอาศัยรถวนในมหาวิทยาลัยกับเพื่อนสนิทค่ะ จนอยู่ๆเพื่อนคนอื่นๆในคณะก็แปลกไป เรามารู้อีกทีก็ตอนปี2ค่ะ เพราะเพื่อนสนิทเราก็เป็นไปกับเขาด้วย มีเพื่อนคนนึงใส่ร้ายค่ะ ขอเรียกว่าaนะค่ะ. พูดว่าเราโกหกนั่นนี่ เรามารู้ความจริงจากเพื่อนคนนึงในคณะที่ขอมานอนที่ห้องค่ะ แถมเรายังโดนเมทขโมยของอีกค่ะ ยิ่งเครียดไปใหญ่ ทางบ้านเลยพาไปพบแพทย์ คุณหมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราก็กินบ้างไม่กินบ้าง ไม่ค่อยได้ไปหาคุณหมอเท่าไหร่เพราะเรียนเช้า-ค่ำค่ะ ชีวืตแย่มาเรื่อยๆ เพื่อนคนนึงใส่ร้าย เล่าแต่เรื่องโกหก แต่เพื่อน ขอแทนว่าAนะค่ะ เรามีเพื่อนสนิทAก็มาทำให้ผิดใจกัน อดีตเพื่อนสนิทไปคบกับAแล้วก็กลับมาคบกับเราเพราะAเอาเพื่อนที่อดีตเพื่อนสนิทเราไม่ค่อยชอบมาเข้ากลุ่ม อดีตเพื่อนสนิทก็มาคบกับเราใหม่ Aมาใส่ร้ายอีก ก็กลับไปคบกับAอีก ระหว่างที่อดีตเพื่อนกลับมาคบกับเรา เราไม่เคยว่าร้ายAเลยสักครั้ง ไม่เคยพูดถึง Aก็ย้ายกลุ่ม แล้วก็ทำให้กลุ่มนั้นๆแตก จนคนทั้งรุ่นไม่เอาAเข้ากลุ่ม Aก็กลับมาหาเพื่อนเรา เพื่อนเราก็กลับไปคบกับAอีก ทั้งๆที่อดีตเพื่อนก็รู้ว่าAโกหกอะไรเรื่องเราบ้าง แต่ก็หลับหูหลับตาเชื่อA ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่แคร์แล้วเพราะเราหาเพื่อนที่ไว้ใจได้เจอแล้ว. เราช่วยเหลือเพื่อนเกือบทุกคนทั้งที่เพื่อนขอให้ช่วย ทั้งอาสาเอง แต่ก็ไม่มีใครเห็นค่าเลยสักคน ปัจจุบันเราต้องเรียนเป็นกลุ่มเล็กๆ ไม่ได้อยู่กับเพื่อนที่เราสนิทด้วย ยิ่งแย่ไปใหญ่ มีแต่คนเกลียดเรา ทั้งที่เราไม่เป็นอย่างนั้น ฟังแต่คำพูดA.
ตอนนี้มีแต่เรื่องเครียด. เรารู้สึกน้อยใจตัวเอง ไม่มีใครปลอบเลยสักคน
บางวันเราก็พูดคุยกับเพื่อนที่คิดว่าเราสนิทด้วย ไปกินข้าวด้วยกันในวันที่เราเลิกเรียนพร้อมกัน เราก็คัยกับเพื่อนว่ามีแต่คนมองว่าเราแย่ เพื่อนก็ไม่ปลอบใจอะไร สงสัยเราคงเป็นคนแย่จริงๆ จะคุยกับที่บ้านก็ไม่กล้า เพราะทุกคนทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลาคุยด้วย การเรียนก็ตกลงจากที่ตอนปี1เกรด4.00มาตอนนี้เหลือ3ต้นๆ ที่บ้านอยากให้ได้เกรดสูงๆ แต่เราทำได้แค่นี้เอง ท่านอยากให้เราเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเหมือนท่าน แต่ผลการเรียนเราตอนนี้ โง่ขนาดนี้ไม่มีใครอยากรับเป็นอาจารย์หรอก
ทำไมเราถึงเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการขนาดนี้ มีแต่คนเกลียด ขยะแขยง ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนรักเอ็นดูเราสักคน ถึงเราตายไปก็ไม่มีใครเสียใจอยู่ดี เพราะเรามันไม่ค่าพอ. ทั้งๆที่เราเป็นคนไม่โกรธเกลียดใคร เข้าใจว่าที่เขาทำไปเพราะอะไร แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทำไมมีแต่คนอคติกับเรา การมีชีวิตอยู่แต่ละวันทำไมมันเหนื่อยอย่านี้ เราควรทำอย่างไรดี
ปล ตอนนี้Aเป็นโรคร้ายแรง มีแต่เพื่อนรังเกียจ โดยเฉพาะเพื่อนในกลุ่มที่Aต้องเรียนด้วย จนAอยู่ไม่ได้ จนต้องลาออกตอนปีสุดท้าย เราสงสารAนะ และไม่โกรธที่ทำกับเราอย่างนั้น แต่ทำไมAกลับยังเกลียดเราอยู่
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ เราทนอยู่ในสังคมคณะแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ทั้งๆที่เหลือแค่3เดือนที่ต้องแยกย้ายกันไปฝึกงานตามที่ต่างๆ แต่3เดือนกับการอยู่ในสังคมแบบนี้มันท้อ ทรมาน อยากตาย