คู่ชีวิตแบบไหนดี... ล่วงเลยมาจนอายุปูนนี้แล้ว แต่ก็ไม่เคยไขว่คว้าได้เลย "ความรัก" แท้ที่จริงแล้วมันเป็นเช่นไรกันหน๋อ?

ความรัก ที่ผ่านมาของคุณเป็นเช่นไรกันบ้าง ^^ สำหรับผมนั้น ขอออกตัวไว้ก่อนเลยครับ ว่า ล้มเหลวมาโดยตลอด จนปัจจุบันนี้ อายุก็ปาเข้าไป 33 แล้ว ก็ยังไม่มีครอบครัวที่น่ารักเหมือนใครเขาสักที มานั่งคิดเรื่องนี้ทีไรรู้สึกหวิวๆใจหาย หดหู่ ท้อแท้ ทุกทีเลย มันเป็นอะไรที่กังวลในใจทุกๆครั้ง ที่เรื่องแบบนี้แล่นเข้ามาในสมอง ประมาณว่า เอ๊ะ!!! นี่ผมคือหนึ่งในคนที่จะต้องไม่มีคู่จนแก่เฒ่าเลยรึไง อายุก็ป่านนี้แล้วจะต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่กับใครอีกสักกี่หน กว่าจะเจอใครสักคน (เราก็ทำแต่งาน เช้าไปเย็นกลับ ถึงบ้านก็งานตัวเองที่บ้านอีก เป็นแบบนี้ทุกวันๆ ที่ทำงานเราก็มีกันแค่ 5 คน หญิง1 ชาย 4 ผู้หญิงคนเดียวที่มีก็มีครอบครัวแล้วเป็นผู้จัดการเราเอง แล้วแบบนี้เราจะเอาเวลาไหนไปเจอกับใครที่ไหนได้
แค่คิดว่ากว่าจะเจอใครแค่นี้มันก็ยากมากล่ะสำหรับผม มันดันมีประเด็นให้ต่อ ยาวไปอีก.. สมมุติถ้าเจอแล้ว กว่าจะคบกันจนรู้ใจ กว่าจะคิดว่าใช่ กว่าจะตกลงปลงใจแต่งงานกัน กว่าจะมีลูกมีครอบครัวด้วยกัน พอคิดมาถึงจุดนี้ก็ยิ่งอ่อนใจ และจุดพีคอยู่ตรงไหนรู้ไหมนี่เลย แล้วเราจะต้องอายุสักเท่าไหร่กันกว่าจะมีครอบครัว นี่แหละที่ผมหนักใจเอามาก อายุก็เยอะแล้ว แอบคิดในใจไม่น่ามาโดนทิ้งตอนอายุเลข 3 เลย ทำไมไม่ทิ้งตั้งแตาเราอายุยี่สิบกว่าๆ คิดแล้วแค้นนักT-T  การที่เราจะคบใครสักคนหนึ่งมันไม่ได้ใช้เวลาน้อยๆเลยกว่าที่จะรู้ใจกันเข้าใจกัน ที่สำคัญเมื่อถึงเวลานั้นแต่งงานกันเราจะมีลูกได้ไหม เคยมีคนข่มเอาไว้อายุมากๆมีลูกไม่ดีเอานะ ( อยากมีลูกมาก เพราะเป็นลูกคนเดียว อยากมีหลานให้พ่อแม่ได้อุ้ม^^ เพื่อนๆผมลูกก็โตกันหมด บางคนมีลูกสองไปแล้ว ) ในหัวของผมมีแต่ความกังวล มีแต่คำว่ากว่าจะๆๆๆๆ คิดต่างๆนาๆเรื่อยไปตามประสาของคนโสดขี้กังวล หลายคนพออ่านมาถึงตรงนี้อาจจะคิดแย้งในใจ "มันจะอะไรนักหน๋ากับการอยู่เป็นโสด ไม่เห็นตายเลย" "เป็นเอามาก" "อยู่คนเดียวสบายกว่า" เพ้อเจ้อ หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่ว่ากันครับ ขึ้นอยู่กับว่าคุณสุขใจแค่ไหนกับการใช้ชีวิตคู่หรือใช้ชีวิตแบบคนโสด ..... สำหรับผมนั้น อยากใช้ชีวิตคู่ครับ อยากมีครอบครัวที่ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่างก็ได้ แต่ขอให้ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันจนกว่าจะจากกันไป แค่นี้ที่ต้องการจริงๆ ถึงแม้นว่ามันจะเป็นแค่ความฝันก็ไม่เป็นไร ถึงแม้ความหวังนั้นมันจะน้อยนิดก็ช่างมัน ผมนั้นจะยังคงไขว่คว้าตามหาความรักในแบบที่ผมคิดหวังไว้ต่อไป ถามว่าทำไมไม่อยากมีรักที่สมบูรณ์ ผมตอบเลยว่า คู่รักที่สมบุรณ์แบบมากมายในสายตาคนทั่วไปหลายคู่ต่อหลายคู่ ที่ใช้ชีวิตด้วยกันไม่นานก็เลิกลาจากกันไป อย่าร้าง ทิ้งกัน และอีกหลายๆเหตุผล ก็เคยเห็นกันมาเยอะ แต่คู่ที่สมบูรณ์แบบมีครบทุกอย่างแล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็มีครับแบบนี้ก็โชคดีไปครับ

แล้วคนรักแบบไหนที่ต้องการ และนี่แหละครับคือเรื่องที่ผมอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟัง.......... คู่ชีวิตแบบไหนดี ที่เกิดประเด็นนี้ขึ้นมา คือผมไม่ได้จะบอกว่าสิ่งที่ผมเล่านี้ถูกต้องทุกอย่างนะครับ มันก็เป็นเพียงเหตุการณ์บางอย่าง ที่เราได้ไปพบเจอ แล้วมันทำให้เกิดความรู้สึก มันสะกิดใจ มันทำให้นึกคิดอะไรได้หลายๆอย่างแค่นั้นจริงๆ เล่าเลยละกัน คือเมื่อสองสามวันก่อน หลังพักเที่ยงจากที่ทำงาน ผมได้ไปนั่งทานข้าวร้านอาหารตามสั่งไม่ไกลจากที่ทำงานมาก ก็เป็นร้านเล็กๆติดถนน ราคาประหยัด สำหรับพนักงานเงินเดือนน้อยอย่างผมมาทานที่นี่บ่อยจนแทบจะเป็นประจำเลยก็ว่าได้ ถึงร้านก็เหมือนเดิม เมณูประจำ สั่งผัดพริกแกงหมูไป และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พอพักเที่ยง มานั่งทานข้าวคนเดียวมันเป็นอะไรที่ความรู้สึกอ้างว้างว้าเหว่ เบื่อเศร้า เหงา โลกจะแตก ความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้โหมกระหน่ำเข้ามา ช่วงที่นั่งรออาหาร สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นลุงกับป้าโต๊ะด้านข้างผมถัดไปอีกสองโต๊ะ มันเป็นมุมเล็กๆจนเกือบจะนอกร้านแล้ว สะดุดตาทันที เพราะลุงกับป้าไม่ได้แต่งตัวเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เสื้อผ้าที่ลุงกับป้าใส่ค่อนข้างที่จะเก่าซีดฉีกขาดบ้าง ใส่รองเท้าบูทเก่าๆสีน้ำตาลตรงส้นเท้าเป็นรอยแตกและใช้เชือกเส้นเล็กๆเย็บร้อยให้เข้ากัน อันนี้จำได้ดีเลย ใบหน้าของคุณลุงทิ้งร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักไว้ แต่ในสายตาของคุณลุงกับคุณป้า แลดูสุขุมอ่อนโยน เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่มีให้กัน บนโต๊ะของคุณลุงกับป้ามีข้าวผัดกระเพาของคุณลุงที่เหลืออยู่ครึ่งจาน ส่วนจานของคุณป้าผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรซึ่งหมดจานไปแล้ว แต่คุณป้าก็ยังคงค่อยๆเคี้ยวอาหารอย่างช้าๆอยู่ แอบมองอยู่นาน สักพักได้ยินเสียงเบาๆที่น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใยเท่าที่ผมสัมผัสได้ จากคุณลุง ลุงถามป้าว่า ป้าอิ่มไหมพร้อมกับตักข้าวในจานของตัวเองไปวางที่จานของป้าสองสามช้อน น้ำตาผมแทบร่วง คิดถึงพ่อกับแม่ที่บ้านขึ้นมาทันทีเลย และยิ่งได้ยินเสียงตอบกลับและรอยยิ้มจากป้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ผมแอบได้ยิน น้ำเสียงที่ที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักความเห็นอกเห็นใจที่มีให้กับคุณลุงเหมือนกัน มันก็ยิ่งประทับใจ ป้าแกตอบกลับคุณลุงว่า ป้าพอแล้วลุงทานเถอะเดี๋ยวลุงจะต้องปั่นไปอีกไกลลุงยังต้องเหนื่อยกว่าป้าอีกเยอะ พอได้ยินแค่นี้ผมก็กวาดสายตาไปดูที่จอดรถข้างนอก ที่มีแต่มอเตอร์ไซต์จอดเรียงกัน แต่หนึ่งในนั้นมีรถซาเล้งแบบปั่นคันเก่าๆอยู่คันหนึ่ง มีของเก่าอยู่ในรถหลายกระสอบมีถุงมัดห้อยอยู่ตามตัวรถมากมาย ไฟท้ายเก่าๆที่แตกนิดหน่อยมัดติดท้ายรถ แอบมองเห็นที่ปั่นอีกด้านหักจนเกือบจะหลุดออกจากแกนห้อยอยู่ เบาะคนปั่นขาดมีฟองน้ำโผล่ใช้สายยางในรถสีดำมัดให้แน่น ที่จับบังคับเลี้ยวรถซาเล้งไม่มีปลอกแฮนด์ครับใช้ยางในรถสำดำพันให้หน๋าพอเวลาจับจะได้ไม่เจ็บมือ รู้สึกน้ำตาซึมคิดว่าคุณลุงกับคุณป้าคงเหนื่อยมากแน่ๆ แวะทานข้าวดื่มน้ำกันแต่ก็ยังเติมเต็มกำลังใจความรักความห่วงใยให้กัน แม้นในยามที่ทุกข์เหนื่อยก็ไม่ทิ้งกันช่วยฟันฝ่าความทุกข์และสู้ไปด้วยกัน ดูแลห่วงใยกันซึ่งกันและกันไปจนตราบชีวิตหาไม่ สิ่งที่ผมเห็นต่อจากนี้คือ คุณลุงกับคุณป้าที่มีความรักอย่างแท้จริงและใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข กำลังเดินประครองกันออกจากร้านไป คุณลุงขึ้นปั่นซาเล้งคุณป้าซ้อนท้ายพร้อมกับเอามือกอดเอวคุณลุงไว้ข้างหนึ่ง ปั่นรถซาเล้งออกจากร้านไป แค่นี้จริงๆที่ผมเห็น แต่ทำไมมันเหมือนผมได้รับรู้เรื่องราวต่างๆมากมายยิ่งกว่านิยายทั้งเรื่องเสียอีก ....... มันทำให้ผมคิดได้ในหลายๆเรื่อง เข้าใจอะไรๆมากขึ้น จนทุกวันนี้ผมหมดกังวลเรื่องเนื้อคู่ไปแล้วจะเจอช้าหรือเร็ว หรือไม่เจอเลยเป็นโสดไปตลอดก็ตาม  มันได้ก้าวข้ามผ่านความกังวลเหล่านั้นไปแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งคือผมพยายามจะตามหาคนรักแบบนี้ให้เจอ ^^ และนี่คือเหตุผลที่ผมคิดว่าคนเราไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบไปเสียหมดทุกเรื่อง จริงอยู่ครับ ในสัยนี้เงินทองรถบ้าน มันเป็นอะไรที่ไม่มีใครอยากปฎิเสธ แต่ทุกวันนี้หลายๆคนก็ทุ่มเทให้กับสิ่งเหล่านี้ และเรียกมันว่าความสุข จนลืมคนรอบข้างไป คู่รักหลายๆคู่ร่วมสุขกันกับสิ่งเหล่านี้และเรียกมันว่าการร่วมสุข และลืมคำว่าร่วมทุกข์จนบางครั้งเมื่อต้องเผชิญก็รับมือไม่ได้แยกทางหนีจากกันไปให้เห็นก็มีเยอะ  แต่สำหรับผม คุณลุงคุณป้าทั้งสองท่านนี้ ร่วมทุกข์ด้วยกันอย่างมีความสุข มันเป็นภูมิคุ้มกันให้ความรักยั่งยืน อะไรก็มิอาจแยกเราสองได้ ถ้าผมมีคู่รักแบบคุณลุงคุณป้าผมคิดว่าการใช้ชีวิตคู่ของผมจะมีความสุขที่สุดแน่ๆ  

และนี่แหละครับ คูชีวิตในแบบที่ผมอยากจะตามหา คือคู่รักที่มีความสุขกับเราแม้นในวันที่สองเราทุกข์มากที่สุด  คนรักที่คอยเติมกำลังใจให้กันและกัน คอยห่วงใยดูแลซึ่งกันและกัน แม้นในยามที่ไม่เหลือใคร เราก็จะไม่ทิ้งกัน คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันถึงแม้นว่าวันนี้จะเป็นวันที่ทุกข์กายที่สุด แต่เราสุขใจที่ได้ร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน และอุปสรรค์ใดๆก็จะมิอาจมาแยกสองเราให้จากกันได้ ( สิ่งที่ผมได้เห็นมันทำให้คิดได้หลายๆเรื่องไม่ใช่แค่เรื่องความรักของคุณลุงกับคุณป้าเท่านั้น)
สุดท้ายนี้ไม่ว่า ความรักที่ผ่านมาของเราจะเป็นเช่นไร ผมเชื่อว่า ถ้าเราหมั่นเติมกำลังใจหมั่นเติมความรักให้กันและกัน แม้นยามทุกข์เรามีความสุขที่จะร่วมกันต้านผมเชื่อว่า ความรักยืนยามแน่ครับ คนที่มีคู่อยู่ก็รักษาไว้ให้ยืนยาวกันน๊ะครับ แอบอิจฉาอยู่ครับบบ ^^