โดนเรียกเข้าห้องปกครองเพราะนิสัยแย่แล้วเพื่อนตามมาด่าที่ห้องค่ะ พน.แม่ไปพบครูแล้ว เครียดมากเลยทำไงดีคะ

คือเรามีเคยทีเพื่อนอยู่กลุ่มนึงค่ะ  มี 4 คนนะคะ แต่มีวันนึง 2ใน4คนนั้นก็มาที่บ้านเราค่ะ แล้วก็มาเจอกับเพื่อนในซอย ซึ่งเพือนในซอยคนนี้ถือว่าดังในโลกโซเชี่ยวในระดับนึงเลยนะคะ แต่ 2 คนนั้นบอกว่าไม่ชอบเลยอ่ะ สวยก็ไม่สวย ในเฟสก็ห้าวตีน อะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ แต่พอตอนเย็น เพื่อนในซอยคนนั้นก็ทักเรามาบอกว่า ไอสองคนที่มาที่บ้านอ่ะ อยากรู้จักจัง ถ้ากูทักไปคุยจะเป็นอะไรป้ะวะ เราก็เลยบอกว่า 2 คนนั้นไม่ค่อยชอบนะ อยากรู้จักจริงหรอ เพื่อนในซอยก็เลยบอกว่าใช่อ้อ แต่อย่าไปบอกพวกนั้นนะว่ากูอยากรู้จัก ปล่อยไปๆ แต่ว่าปากของเราสิคะ นี่แหละคือนิสัยที่แย่ที่สุด เราเกลียดมาก พอไว้ใจใครมาก เราเล่าอะไรที่ไม่ควรเล่าตลอดเลยค่ะ รวมถึงสิ่งที่เราเล่าให้เพื่อนในซอยคนนั้นฟังด้วยว่าพวกนั้นไม่ค่อยชอบมัน แต่พอเราเริ่มห่างออกจาก 4 คนนั้น แรกๆมันก็เข้าใจกันแล้วนะคะ ว่าเรายังรู้จักกันเหมือนเดิม แต่แค่ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน สาเหตุที่ออกมาเพราะเหมือนเคมีพวกเรามันไม่ตรงกันอ่ะค่ะ แต่เรื่องมันมาบานปลายตอนหลัง คือเพื่อน 1 ใน 4 ของกลุ่มนั้นโดนเพื่อนในซอยเราบล้อคเฟสค่ะ แต่ไม่ใช่ 2 คนที่ไปที่บ้านนะคะ กลุ่มนั้นเลยทักไปหาเพื่อนในซอยเรา ว่าบล้อคทำไมหรอ เพื่อนในซอยเราก็บอกว่า เอ้าก็เราบอกมันว่า เธอสแปมเฟสคนอื่นไปทั่ว เลยคิดว่าเธอทำ งั้นเดี๋ยวปลดนะ พวกนั้นก็แถเราหมดเปลือกเลยค่ะ ตอนนั้นเราเคลียดมาก พวกนั้นรวมตัวกัน สร้างกลุ่มในเมสเสส ชื่อกลุ่ม กำจัดเรา แล้วก็บอกว่าหลายหัวจังอ่ะ ไม่หนักหรอ แต่เมสเสสของเราก็อยู่ในเครื่องแม่ค่ะ พวกนั้นส่งไรมาก็ไปเด้งที่แม่เราหมด อารมณ์เราตอนนั้น ถ้าไม่มีแม่เราฆ่าตัวตายไปแล้วค่ะ เรารู้สึกแบบมันจุกๆ เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะปากของเรา ความปากหมาของเรา มีไรก็เล่าให้คนอื่นฟังไปทั่ว พอแม่กลับบ้านมา เราคิดว่าเเม่ยังไม่รู้ เลยกำลังจะเล่าให้ฟัง แต่แม่บอก แม่เห็นหมดแล้ว ไม่เป็นไรนะ หนูยังมีแม่ เราเข้าใจเลยค่ะ เพราะที่ผ่านมา เวลาเราเครียดเรื่องเพื่อน ก็เล่าให้แม่ฟังบ่อยๆ แม่ก็เคยพูดว่า หนูจะไปแคร์อะไรเพื่อนนักหนา มีแม่อยู่แแม่รักหนูมากนะรู้มั้ย เราพึ่งมารู้ความหมายของเราก็วันนี้แหละค่ะ ว่ายังมีคนๆนึงที่พร้อมอยู่ข้างเรามาเสมอ แต่พวกนั้นไม่รู้นะคะว่าแม่เราเห็นเพราะแม่เราบอกว่าไม่ต้องไปตอบโต้อะไร อย่าไปสนใจ ไปรร.ตั้งใจเรียนรีบกลับบ้าน คืนนั้นเราก็รู้สึกดีขึ้นมากนะคะหลังจากแม่กลับมา แต่เช้าวันต่อมมาสิคะเรื่องไม่จบ พวกนั้นเดินมาที่ห้องเราค่ะ แล้วก็บอกจะคุยด้วย มาแบบนี้ตั้งหลายครั้งค่ะ แต่เราไม่คุย เพราะแม่ก็บอกเรามาว่า ถ้าพน.พวกนั้นมายุ่งอะไรอย่าไปสนใจนะ เราเลยเฉยๆ เวลาพวกนั้นเรียกเราก็เดินหนี แต่หนัยังไงก็หนีไม่พ้น พวกนั้นตามมาที่ห้องเรียนเราค่ะ มานั่งล้อมเราแล้วก็พูดเรื่องนิสัย บอกรู้ตัวป้ะตอนนี้ในซอยอ่ะไม่มีใครชอบขี้หน้าละ ต่อไปนี้จะอยู่ยังไงน้าา ละก็พูดเรื่องที่เราเคยเล่าให้ฟังค่ะ เป็นเรื่องที่เราต้องไว้ใจมากถึงจะเล่า คือมีรุ่นพี่คนนึงซึ่งก็ขี้ม่ออ่ะค่ะ เราเคยถ่ายรูปของลับของเราให้พี่เค้าดู แต่พี่เค้าซื่อสัตนะคะไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร แต่ก็เพราะปากเราอีกแล้วค่ะ ดันเคยไปเล่าให้พวกนี้ฟัง มันก็ตะโกนลั่นห้องเราอ่ะค่ะ ว่า เราถ่าย_ีให้พี่___ดู รู้ป้ะทุกคน แล้วมันก็ตะโกนบอกเพื่อนเราว่าอย่าไปคบมันนะเดี๋ยวมันพาไปเป็นขายตัว เรารู้สึกแบบอ่าวเห้ยที่กูเล่าไปเพราะความไว้ใจจิงๆนะ ทำไมทำกันแบบนี้อ่ะ แล้วคิดดูสิคะเพื่อนในห้องเราจะมองเรายังไง อารมณ์ตอนนั้นคือเราไม่ใหวแล้วอ่ะค่ะ น้ำตาคลอไปหมดแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เรายังจำคำแม่ได้ตลอดว่าให้มีสติ อย่าตอบโต้ เราเลยวิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำค่ะ พวกนั้นก็ดึงแขนเราไว้ละบอกไปใหนล่ะจ๊ะมาคุยกันดีๆสิ เราใช้สุดพลังที่มีกระชากแขนและรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเลยค่ะ ถ้าในห้องนั้นมีมีดเราก็แทงตัวเองตายไปแล้ว เราไม่คิดเลยว่าจะมีใครมาเข้าใจเรา เราคิดอย่างเดียวว่าถ้าออกไปจากห้องนี้ สังคมคงประนามเราหนักสุด พวกนั้นก็ตามไปเอาเท้าถีบประตู ดังมากค่ะ กลอนข้างในเกือบหลุด แล้วก็ฉีดน้ำอะไรก็ไม่รู้เพื่อนห้องเราบอกว่าเป็นน้ำยาล้างห้องน้ำ ฉีดเข้ามาในห้องเราค่ะ เราไม่สนใจอะไรแล้ว อยากตายอยู่ในนั้น จนมีครูมาไล่พวกนั้นไป เราก็ยังหยุดร้องไม่ได้ มันสุดๆแล้วจิงๆ แต่เรายังมีเพื่อน เพื่อนที่รักเราจิงๆ เราไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าจะมีคนเข้าใจ จะมีคนใส่ใจเรา เพื่อนในห้องเดินเข้ามาในห้องน้ำ มาบอกว่า ออกมาเถอะนะ ไปเรียนกัน อย่าไปสนใจเลย มะปรางยังมีพวกเค้านะ เค้าเข้าใจ เราพูดไม่ออกค่ะ ที่ผ่านมาที่เราไปคบกับเพื่อนต่างห้องเพราะคิดมาเสมอ ว่าเพื่อนในห้องไม่ค่อยชอบเรา ที่เราแต่งตัวแรดๆ ทำตัวแหกกฎ เพื่อนเราต่อตัวกันค่ะ เพื่อปีนดูเราแล้วบอกว่า ออกมาเถอะนะ ไปเรียนได้แล้ว เราไม่คิดเลยว่าจะมีแบบนี้ พอเพื่อนพาเรากลับไปเรียนที่ห้อง เพื่อนทั้งห้องก็ต่างตะโกนถามว่า เป็นอะไร ใครทำบอกกูมาเดะจัดการให้ เราขอบอกนะคะว่า เราควรแคร์คนที่อยู่ข้างๆเรา ไม่ทิ้งเราในวันที่ลำบาก อย่าไปแคร์คำพูดของคนอื่น มากเกินไป แล้วก็อย่าไว้ใจใครมากเกินไปดวยนะ ถ้าเป็นแบบเราแล้วไม่สนุกเลย เอ้อแต่เรื่องวันก่อนหน้านั้นที่กลุ่มห้องอื่นรวมตัวกับเพื่อนในซอยเราตั้งกลุ่มกำจัดมะปราง แม่เราเอาไปคิดและปรึกษาเพืนๆของแม่ แม่เราเลยไปบอกครูประจำชั้นเราตอนประมาณ11.00ของวันที่เกิดเรื่อง และเรื่องเกิดตอน 12.00 ครูประจำชั้นเราก็เข้าไปอ่านที่แม่ส่งมาตอนประมาณ บ่ายสอง ครูเลยไปถามเพื่อนในห้องว่าเราอยู่ใหน แล้วเพื่อนก็บอกว่า อ๋อครูเมื่อตอนเที่ยงเราโดนอะไรบ้าง เพื่อนก็เล่าเรื่องเหตุการณ์ที่เห็นให้ฟังคร่าวๆ ครูประจำชั้นเราเลยรีบไปเล่าให้แม่เราฟังในไลน์ แล้วก็บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว น้องน่าจะกลับบ้านไปแล้วค่ะ รบกวนคุณแม่ช่วยถามด้วยนะคะ แต่เราคิดยังไงไม่รู้วันนั้นอยากเอาหนังสือกลับบ้าน เลยขึ้นไปที่ห้องอีกครั้ง แล้วเมื่อเพื่อนในห้องเห็น ไม่พูดอะไรรีบลากเราขึ้นไปหาครูประจำชั้นอย่างรวดเร็วเลยค่ะ เราก็เล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมด ครูก็บอกว่า เรารู้ตัวใช่มั้ยว่าเราผิด ครูก็รู้ว่าเธอผิด แต่ครูคิดว่าเค้าไม่มีสิทธิ์มาทำกับเราแบบนี้ ยังไงครูก็ต้องเอาเรื่องนี้เข้าห้องปกครองนะคะ เราแบบ.... แต่พอเช้าวันนี้ เราดันไปสาย เลยไม่ได้เข้าห้องปกครองพร้อมกัน แต่ครูประจำสายชั้นก็มาตามเราทีหลังค่ะ แล้วก็ให้เรา้ล่าเหตุการณ์ให้ฟัง เราก็เปิดแชทกลุ่มให้คุณครูเขาดู ซึ่งคำพูดมันต่ำมากอ่ะค่ะ เราก็ไม่คิดนะคะว่าเพื่อนในซอยเราจะเป็นคนต่ำแบบนี้ เพราะน่าตาสวยใสมากค่ะ5555 ครูเลยให้เราเขียนเหตุการณ์ทั้งหมดลงในการดาษบันทึกความผิด แล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้ให้แม่มาด้วยนะตอน 9 โมง เรานี่อึกจึก... คือเราต้องให้แม่เรามานั่งกับแม่ของกลุ่มพวกนั้นพร้อมเราและพวกนั้น โอ้โห แค่คิดก็จะบ้าตาย แต่เราเครียดอย่างนึง คือเรื่องที่เราถ่ายของลับให้พี่เขาดูคือตอนนั้นมันเป็นอารมชั่ววูบจิงๆค่ะ พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ เรากลัวเรื่องนี้มาก ว่าพวกนั้นจะพูดให้ครูฟังแล้วครูจะมองเราแบบ พรุ่งนี้เราต้องทำตัวยังไงคะ กลุ่มพวกนั้นแรงที่สุดในม.1 แบคเยอะมาก มีรุ่นพี่ช่วยตลอดเลยค่ะ ยังไงก็ขอบคุณคนที่ยอมอ่านจนจบและเรื่องนี้เป็ยอุทาหรหลายอย่างนะคะ ฝากถึงบางคนที่กำลังทำนิสัยแบบที่เราเคยทำ หยุดเถอะนะคะก่อนที่อะไรๆมันจะสายแบบเรา