สวัสดีครับผม เริ่มเรื่องเลยล่ะกันครับ นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งที่ 2 ของผม จะเรื่องอะไรได้ล่ะครับ ก็เรื่องรักนี่แหละที่เหมือนยิ่งรู้แต่ก็ยิ่งไม่เข้าใจ
ช่วงเวลาที่เราคบกันผ่านพ้นมาก้าวสู่ปีที่ 6 แล้วครับ คบกันตั้งแต่ตอนเรียน ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมากจริงๆ เกือบจะไปไม่รอดกันหลายครั้งมากๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่ารักของเรา ทำไมมันได้เดินทางจนมาถึงวันนี้ วันที่เรามีพร้อม เรียนจบได้ทำงานเป็นข้าราชการที่มีชีวิตที่มั่นคง แต่คนละวิชาชีพกันครับ
สำหรับผมทำงาน 8 โมงเช้าถึงสี่โมงครึ่ง ต้องรีบไปเข้าแถวให้ทัน ส่วนเขาทำงานมีเวรตลอดคืนตลอดวัน แทบจะไม่มีเวลาว่างเลยก็ว่าได้
ด้วยภาระหน้าที่ของแต่คนละคน ทำให้เราต้องห่างกันไกลมากคนละจังหวัดแบบข้ามเขาเพื่อไปหาเขาอีกลูกเลยล่ะกันครับ แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าจะเป็น
อุปสรรคเท่าไรเพราะเวลาว่างเสาร์-อาทิตย์ผมก็มี ถึงเขาจะไม่ว่างก็เถอะ 555 และตั้งแต่เขาเริ่มทำงานทำให้เวลาที่เคยมีมันหายไป เพราะมีสิ่งอื่นสำคัญยิ่งกว่าคือการช่วยชีวิตคนนั่นเอง เราก็พยายามเข้าใจ (ผมพยายามแบบตั้งใจพยายามเลยนะครับ บางทีงอนไปก็ต้องมานั่งรับผิดชอบความรู้สึกตัวเองอยู่ดี) จากคนที่เคยโทรหากัน เช้า กลางวัน เย็น ก็เริ่มจะมีแค่ เช้า และเย็น จากนั้นก็มาเป็นเย็นอย่างเดียว หรือบางทีก็ไม่ได้โทรมาเลยก็มี เวลาเราโทรไปเขาจะบอกว่าหลับ
เหนื่อย อยากพัก เราก็เข้าใจถึงจะนอยบ้างก็ต้องรับผิดชอบตัวเองอยู่ดี และนี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหา คือผมจะชอบถามเเกือบทุกครั้งที่โทรคุยกันว่า รักไหม คิดถึงไหม อะไรแบบนี้ครับ คือได้ยินเราก็รู้สึกดีและมีแรงทำงานต่อล่ะ แต่อยู่มาวันหนึ่งก็ทะเลาะกันที่ผมคิดว่าเขาโกหกอะไรสักเรื่องนี่แหละ แต่เขาบอกว่าที่ไม่บอกความจริง เพราะไม่อยากทะเลาะ เบื่อ เหนื่อย ทำไมเขาต้องโทรหาเราทุกวันด้วย ทำไมต้องถามว่ารักว่าคิดถึงรึป่าวด้วย เบื่อขี้เกียจตอบ แล้วยังบอกอีกว่าจะไปไหนอะไรยังไงทำไมต้องบอกด้วย อะไรประมาณนั้น คุณลองนึกดูว่า แค่ฟังก็จิ๊ดดดดดดดดดจะเจ็บใจแค่ไหนเหมือนเอาเหล็กแหลมมาแทงใจล่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะครับ พรุ่งนี้มี ศน. มาประเมิน
ช่วยให้คำจำกัดความในความสัมพันธ์นี้หน่อยครับ
ช่วงเวลาที่เราคบกันผ่านพ้นมาก้าวสู่ปีที่ 6 แล้วครับ คบกันตั้งแต่ตอนเรียน ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมากจริงๆ เกือบจะไปไม่รอดกันหลายครั้งมากๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่ารักของเรา ทำไมมันได้เดินทางจนมาถึงวันนี้ วันที่เรามีพร้อม เรียนจบได้ทำงานเป็นข้าราชการที่มีชีวิตที่มั่นคง แต่คนละวิชาชีพกันครับ
สำหรับผมทำงาน 8 โมงเช้าถึงสี่โมงครึ่ง ต้องรีบไปเข้าแถวให้ทัน ส่วนเขาทำงานมีเวรตลอดคืนตลอดวัน แทบจะไม่มีเวลาว่างเลยก็ว่าได้
ด้วยภาระหน้าที่ของแต่คนละคน ทำให้เราต้องห่างกันไกลมากคนละจังหวัดแบบข้ามเขาเพื่อไปหาเขาอีกลูกเลยล่ะกันครับ แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าจะเป็น
อุปสรรคเท่าไรเพราะเวลาว่างเสาร์-อาทิตย์ผมก็มี ถึงเขาจะไม่ว่างก็เถอะ 555 และตั้งแต่เขาเริ่มทำงานทำให้เวลาที่เคยมีมันหายไป เพราะมีสิ่งอื่นสำคัญยิ่งกว่าคือการช่วยชีวิตคนนั่นเอง เราก็พยายามเข้าใจ (ผมพยายามแบบตั้งใจพยายามเลยนะครับ บางทีงอนไปก็ต้องมานั่งรับผิดชอบความรู้สึกตัวเองอยู่ดี) จากคนที่เคยโทรหากัน เช้า กลางวัน เย็น ก็เริ่มจะมีแค่ เช้า และเย็น จากนั้นก็มาเป็นเย็นอย่างเดียว หรือบางทีก็ไม่ได้โทรมาเลยก็มี เวลาเราโทรไปเขาจะบอกว่าหลับ
เหนื่อย อยากพัก เราก็เข้าใจถึงจะนอยบ้างก็ต้องรับผิดชอบตัวเองอยู่ดี และนี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหา คือผมจะชอบถามเเกือบทุกครั้งที่โทรคุยกันว่า รักไหม คิดถึงไหม อะไรแบบนี้ครับ คือได้ยินเราก็รู้สึกดีและมีแรงทำงานต่อล่ะ แต่อยู่มาวันหนึ่งก็ทะเลาะกันที่ผมคิดว่าเขาโกหกอะไรสักเรื่องนี่แหละ แต่เขาบอกว่าที่ไม่บอกความจริง เพราะไม่อยากทะเลาะ เบื่อ เหนื่อย ทำไมเขาต้องโทรหาเราทุกวันด้วย ทำไมต้องถามว่ารักว่าคิดถึงรึป่าวด้วย เบื่อขี้เกียจตอบ แล้วยังบอกอีกว่าจะไปไหนอะไรยังไงทำไมต้องบอกด้วย อะไรประมาณนั้น คุณลองนึกดูว่า แค่ฟังก็จิ๊ดดดดดดดดดจะเจ็บใจแค่ไหนเหมือนเอาเหล็กแหลมมาแทงใจล่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะครับ พรุ่งนี้มี ศน. มาประเมิน