เธอทำงานที่เซนทรัลศาลายา

บ่อยครั้งที่ผมไปไหนมาไหนคนเดียว ไปเล่นตลาด ไปเดินห้าง บ้าง วันอาทิตร์ที่ผ่านมาผมได้ไปทำธุระที่ห้าเซนทรัลศาลายามา ไม่ได้คิดที่จะไปเดินเล่น จะว่ารีบไปรีบกลับ ผมไปถึงห้างประมาณเที่ยงกว่าๆ เดินหาจุดที่เค้ารับทำธุระ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะวันนั้นเค้าไม่รับทำ แล้วก็ได้เวลาที่จะต้องไปกินข้าวเที่ยง ผมไปค่อยมีโอกาสได้เข้าไปกินข้าวในร้านอาหารที่มียี้ห่อ ส่วนใหญจะไปกินที่ศูนย์อาหาร หลังจากที่ได้แลกบัตรเงินสดเสร็จผมก็เลือกซื้ออาหาร ผู้คนมากมายสาวๆเยอะสวยๆทั้งนั้น แล้วผมก็ไปสดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอน่าจะทำงานในห้างแต่ไม่รู้ทำอยู่ในส่วนไหน เธอใส่ชุดพนักงานสีน้ำเงิน แต่ผมก็แค่รู้สึกว่าเธอน่ารักเห็ดการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยผมก็ไม่ได้คิดอะไรหลังจากที่ผมซื้อข่าวเสร็จเป็นธรรมดาในศูนย์อาหารเวลาเที่ยงหาที่นั่งยากมาก แล้วผมก็เจอที่นั่งว่างหนึ่งทีก็นั่งกินข้าวไปซักพักหนึ่งคนที่นั้งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างหน้าผมก็ลุกออกไป ผมก็มองผ่านโต๊ะนั้นไป สายตาผมก็ไปสุดตรงโต๊ะทัดไปมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกินข้าวอยู่แต่นั่งหันหลังให้ผม ผมก็สังเกตุว่าลักษณะคล้ายกับผู้หญิงคนที่ผมบอกว่าชอบ ด้วยความที่ผมไม่ชอบเล่นมือถือเวลากินข้าว แล้วอยู่ในหมู่คนมากมาก งานมะโนของผมก็เริ่มขึ้น สิ่งแรกที่ผมคิดคือเธอมีแฟนแล้วหรือยัง ผมนั่งคุยกับตัวเองโดยมี มารขาวกับมารดำ มารขาวบอกว่า"เค้าน่าจะยังไม่มีแฟน ดูเวลาเค้ากันข้าว เค้าก็นั่งกินข้าวคนเดียวแล้วก็เล่นมือถือเลื่อนๆลงแบบนั้นดูเฟสแน่ๆ ถ้ามีแฟนแล้วเค้าจะต้องแชทคุยกับแฟนหรือโทรคุยกัน เชื่อดิ" ส่วนมารดำบอกว่า "เค้าอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้น่าตาดีขนาดนั้นแฟนเค้าอาจกำลังทำงานอยู่หรือติดประชุมอาจจะเป็นนักธุรกิจก็ได้" แล้วผมก็คิดว่าดูง่ายๆมีแฟนแล้วหรือยังต้องดูที่นิ้วนางข้างซ้ายถ้าไม่มีแหวน60%โสด(อันนี้ความคิดผมน่ะ)แต่ถ้ามีแหวน จบครับ รีบกินข้าวรีบกลับบ้าน ผมก็ได้แต่เถียงกับความคิดตัวเองแล้วอยู่ดีๆ โต๊ะที่ว่างที่อยู่ข้างหน้าผมก็มีครอบครัวใหญ่มานั่ง "นั้นไงบังซะหมดเลย" งานมะโนก็จบลง งานต่อมาคืออยากลองคุย คือชีวิตเคยเข้าไปคุยกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ความกลัวบังเกิด กลัวต่างๆนาๆ  แล้วผมก็กินข้าวอิ่มแต่เธอก็ยังไม่ลุกผมก็นั่งกินน้ำรอให็เธอลุกก่อนเพื่อที่จะได้เห็นน่าเธออีกครั้งและดูว่าเธอมีแหวนหรือป่าว ซักพักแล้วเธอก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินผ่านโต๊ะผม ปกติผมจะเป็นคนที่ไม่กล้ามองหน้าคนกลัวโดนด่า ผมรวบรวมความกล้าที่จะมองหน้าเธอแล้วผมเห็นรอยยิ้มเธออยู่ดีๆสมองผมก็หยุดทำงานแปบหนึ่ง (แต่เธอไม่ได้ยิ้มให้ผมนะพอดีตอนที่เธอกำลังจะลุกเดินออกมาเธอเกือบจะชนป้าคนหนึ่งเข้าเธอเลยยิ้ม) พอผมตั้งสติได้ผมกูพูดกับตัวเองว่าเอาไงดีว่ะๆ ความคิดแรกก็คือตามไปดูว่าทำงานที่ไหน ผมก็ลุกขึ้นไปเพื่อที่จะเอาบัตรเงินสดไปแรกเงินคือ แต่ผมเห็นเธอกำลังแลกเงินอยู่ความช้าในการเดินผมก็ลดลง กลังเค้ากูว่าผมจะแอบตามเค้า (แต่พอมาคิดที่หลังน่าจะเดินให้เร็วแล้วไปต่อแถวหลังเธอ) เมื่อผมแลกเงินเสร็จ ผมก็คอยมองหาเธอว่าเธอจะไปทำงานอยู่แถวๆไหน แล้วเธอก็หายไป ผมก็คงต้องตัดใจและกลับบ้านไป แล้วผมก็เดินผ่านบันไดเลือน คุณพระ ผมเดินผ่านเธอมา เธอไม่ได้รีบไปทำงานแต่เธอกำลังเดินเล่นอยู่ น่าจะเป็นเวลาพักเที่ยงของเธอ แต่ผมก็เดินผ่านเธอมาแล้ว แล้วก็คิดในจะว่าจเดินกลับไปมามั้ย เอาไงดี ลองดูมั้ย คิดไปคิดมาก็เดินออกจากห้างมาถึงที่จอดรถแล้ว แล้วก็ต้องกลับบ้านตามระเบียบ แล้วก็มาคิดเสียดาย แต่ก็ยังมีความคิดที่ว่า อาทิตย์หน้าไปใหม่ กลับมาถึงห้องก็ยังคิดเรื่องนี้ไม่อยู่ ถ้าเรามีโอกาสแบบนี้อีกครั้งเราจะปล่อยมันมั้ย
แต่วันนั้นสภาพผมก็ดูได้อ่ะ ใส่เสื้อยืดคอกลม กางเกงยีน รองเท้าหนัง แต่ก็ไม่มั่นใจในตัวเอง ตอนนี้อายุก็27แล้วโสดมา2ปีก็อยากจะมีความรัก มีแฟน อะไรแบบนี้บ้าง วันๆทำแต่งานกลับบ้านนอน ชีวิตไม่มีสีสันเลย อยากมีคนมาแบบบังคับ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตตามใจตัวเองไม่มีอนาคต แสดงความคิดเห็นได้น่ะครับ