บันทึกของผู้เฒ่า
นอน ไอ.ซี.ยู.
๒๙ ก.ค.๕๙ เวลาประมาณ ๑๔.๐๐ น. นั่งสังสรรค์กับเพื่อนนักเรียนเก่า ๖ คน
ที่ร้านอาหารใกล้บ้านแถวซอย ๕ สวนอ้อย รู้สึกปวดท้อง จึงชวนลูกไปส่งที่บ้าน
แล้วให้เขากลับไปรับหน้าเพื่อนว่าพ่อเข่ีาสีวมที่บ้าน
เมื่อลูกไปแล้วก็จะเข้าไปผลัดกางเกงในห้องส่วนตัว ก็รู้สึกเวียนหัวยืนไม่อยู่จึงเกาะตู้โต๊ะ ค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นห้อง แล้วก็ค่อย ๆ เอนตัวลงนอน
วูบไปชั่วครู่ ลืมตาดูว่าหัวอยู่ทางไหน เท้าอยู่ทางไหน แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
แล้วค่อย ๆ ถัดถอยหลังไปทีละนิดจนสุดโต๊ะ ก็ฉุดตัวเองลูกชึ้นบืน จึงเห็นว่ามีรอยเลือดที่พื่นซึ่งถัดมาเป็นรอยสีแดง
ก็นึกว่า เอาเราแน่ละหรือ ถึงคราวแล้วหรือ เพราะผมเคยคิดมานาน แล้วว่า ถ้าถ่ายเป็นเลือดแล้วเข้าห้องผ่าคัด ก็เป็ยอันว่าถึงคราวตายได้
เพื่อนของผมอายุ ๔๐ ปีเศษ ก็ตายด้วยวิธีนี้ เมื่อ พ.ศ.๒๕๒๐
ผเมเป็นคนจัดการศพเขาเอง
ผมค่อย ๆ เกาะฝาห้องไต่บันไดขึ้นไปขั้นบน พอโผล่หน้าให้แม่บ้านเห็น บอกให้โทร.ตามลูกมาพาพ่อไปโรงพยาบาล
เขาก็โผล่เข้ามาพอดี บอกว่ากลับมาดู เพราะพ่อหายไปนานผิดสังเกต
แล้วก็พาผมไปเปลี่ยนนุ่งผ้าขาวม้าเข้าส้วม ก็ถ่ายไสเหมือนตนท้องเสียธรรมดา
แต่พอลุกขึ้นดูก็เห็นว่าแเดงเถือกไปทั้งโถส้วม จึงนุ่งแพมเพิดและกางเกงขาสั้น
แล้วให้รีบออกไปตามรถแท็กซี่
ลูกก็รีบออกไปเรียกรถแท็กซี่ มารับไปโรงพยาบาลเอกชนแถวยมราช
โดยมีเขานั่งไปด้วย เมื่อถึงโรงพยาบาลก็นั่งรถเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลก็เตร่ี่ยมงานขั้นต้นทันที คือฝังเช็มฉีดยา
ที่หลังมือสองช้าง เจาะเลิอดไปตรวจที่แล็บ เข็นไปเอ็กซเรย์หนเ้าอกและกระเพาะ แลัวก็กลับมา
ให่นำ้เกลือข้างหนึ่ง เลือดถุง เล็ก ๆ ข้างหนึ่ง แล้วก็นอนรอ
ผมมองไปที่ปลายเท้า แล้วก็พูดในใจว่า คนนุ่งผ้าโจงกระเบนสีแดงมาหรือยัง
แล้วผมก็หลับตารอ..............ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..............
นอน ไอ.ซี.ยู. ๑ ก.ย.๕๙
นอน ไอ.ซี.ยู.
๒๙ ก.ค.๕๙ เวลาประมาณ ๑๔.๐๐ น. นั่งสังสรรค์กับเพื่อนนักเรียนเก่า ๖ คน
ที่ร้านอาหารใกล้บ้านแถวซอย ๕ สวนอ้อย รู้สึกปวดท้อง จึงชวนลูกไปส่งที่บ้าน
แล้วให้เขากลับไปรับหน้าเพื่อนว่าพ่อเข่ีาสีวมที่บ้าน
เมื่อลูกไปแล้วก็จะเข้าไปผลัดกางเกงในห้องส่วนตัว ก็รู้สึกเวียนหัวยืนไม่อยู่จึงเกาะตู้โต๊ะ ค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นห้อง แล้วก็ค่อย ๆ เอนตัวลงนอน
วูบไปชั่วครู่ ลืมตาดูว่าหัวอยู่ทางไหน เท้าอยู่ทางไหน แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
แล้วค่อย ๆ ถัดถอยหลังไปทีละนิดจนสุดโต๊ะ ก็ฉุดตัวเองลูกชึ้นบืน จึงเห็นว่ามีรอยเลือดที่พื่นซึ่งถัดมาเป็นรอยสีแดง
ก็นึกว่า เอาเราแน่ละหรือ ถึงคราวแล้วหรือ เพราะผมเคยคิดมานาน แล้วว่า ถ้าถ่ายเป็นเลือดแล้วเข้าห้องผ่าคัด ก็เป็ยอันว่าถึงคราวตายได้
เพื่อนของผมอายุ ๔๐ ปีเศษ ก็ตายด้วยวิธีนี้ เมื่อ พ.ศ.๒๕๒๐
ผเมเป็นคนจัดการศพเขาเอง
ผมค่อย ๆ เกาะฝาห้องไต่บันไดขึ้นไปขั้นบน พอโผล่หน้าให้แม่บ้านเห็น บอกให้โทร.ตามลูกมาพาพ่อไปโรงพยาบาล
เขาก็โผล่เข้ามาพอดี บอกว่ากลับมาดู เพราะพ่อหายไปนานผิดสังเกต
แล้วก็พาผมไปเปลี่ยนนุ่งผ้าขาวม้าเข้าส้วม ก็ถ่ายไสเหมือนตนท้องเสียธรรมดา
แต่พอลุกขึ้นดูก็เห็นว่าแเดงเถือกไปทั้งโถส้วม จึงนุ่งแพมเพิดและกางเกงขาสั้น
แล้วให้รีบออกไปตามรถแท็กซี่
ลูกก็รีบออกไปเรียกรถแท็กซี่ มารับไปโรงพยาบาลเอกชนแถวยมราช
โดยมีเขานั่งไปด้วย เมื่อถึงโรงพยาบาลก็นั่งรถเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลก็เตร่ี่ยมงานขั้นต้นทันที คือฝังเช็มฉีดยา
ที่หลังมือสองช้าง เจาะเลิอดไปตรวจที่แล็บ เข็นไปเอ็กซเรย์หนเ้าอกและกระเพาะ แลัวก็กลับมา
ให่นำ้เกลือข้างหนึ่ง เลือดถุง เล็ก ๆ ข้างหนึ่ง แล้วก็นอนรอ
ผมมองไปที่ปลายเท้า แล้วก็พูดในใจว่า คนนุ่งผ้าโจงกระเบนสีแดงมาหรือยัง
แล้วผมก็หลับตารอ..............ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..............