เราเพียงอยากจะเขียนมันออกมา
ความรักของเราเหมือน หนังฉากใหญ่ ที่มีผู้คนคอยปรบมือ เราซื้อความฝันด้วยกัน
แต่เราทำให้เธออยู่ไม่ได้ เรื่องราวนั้นเราไม่คิดว่าจำเป็นต้องเล่า เพราะตอนจบคือเราโดนบอกเลิกเพราะเราเองที่ผิด เรายอมรับ
ระยะเวลาผ่านมา 3 เดือนตั้งแต่ เราจากกันเธอลบลืมเรื่องราวอย่างรวดเร็ว เพราะคนที่อยากลืมนั้นเป็นเธอ
เราไม่สามารถพูดคุยกันได้อีก
ผมลองทุกทางเพื่อ ให้เธอกลับมา จนทุกวันนี้หาวิธีซื้อที่บนดาวอังคารยังจะง่ายกว่า
เรื่องราวนั้น ช่างแสนหวานและเต็มไปด้วยความเปราะบาง
ทุกอย่างยาวนานสำหรับผม คนที่ยังไม่ลืม ภาพเธอยิ้มแก้มปริยังติดอยู่ในความทรงจำ
ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนนั่งอยู่ม้านั่งข้างทาง ตัดสินใจเดินไปต่อไม่ได้สักที
ทุกวันนี้หายิ้มที่จริงใจจากใครสักคนยังยากไม่เว้นแม้แต่คนใกล้ตัว
ความรักจริงๆผมรู้ว่ามี พบเจอง่ายๆก็พ่อแม่เรานี่แหละ
แต่คนเรายังต้องการแสวงหาใครสักคน ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป
คนบางคนอยู่ได้โดยคนเดียว อาจเพราะเหนื่อย ชิน หรืออะไรก็ตามแต่
ผมเริ่มอ่อนล้ากับ สิ่งที่คนเรียกว่าความรัก ใครเป็นคนคิดมันขึ้นมา
คนบางคนเชื่อว่าถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ
เราควรยินดีเมื่อเห็นเขามีความสุข
แต่ทำไมในใจผมกลับเศร้าเหลือเกิน
หรือเพราะผมไม่ได้รักเธอจริงๆ
ผมนั่งทบทวน พฤติกรรมตัวเองที่ผ่านมา และได้แต่โทษตัวเองเช่นนี้ เพราะก่อนที่เธอจะไป เธอได้พิพากษาความผิดผมไว้ทุกข้อ
บางอย่างเราไม่สามารถควบคุมมันได้จริงๆ
เราเหมือนจะอยู่ด้วกันได้จริงๆ
เหมือนจะเป็น 60 ปี 80 ปี
ผมก็รู้ว่าสักวันทุกอย่างก็ต้องจบลง เช่นเดียวกับชีวิต เราต้องจากโลกนี้ไป
ความฝันของคนเราไม่เหมือนกัน
ความฝันของผมแค่ต้องการจะอยู่แบบอุ่นใจข้างๆเธอ
แต่ ความฝันได้สลายไปแล้ว
ผมต้องนับหนึ่งใหม่กับความเชื่อที่เหลืออยู่ว่าจะมีชีวิต
บนหนทางนี้
แม้วันนี้จะก้าวต่อได้ช้า
แม้วันนี้ยังเสียใจ
แม้วันนี้ยังทำใจไม่ได้
แม้วันนี้เธอจะไม่กลับมา
ฉันก็ต้องใช้ชีวิตต่อ......
เพราะฉันยังมีครอบครัว ยังมีเพื่อน ยังมีลมหายใจ
just bleed it out.
เราเพียงอยากจะเขียนมันออกมา
ความรักของเราเหมือน หนังฉากใหญ่ ที่มีผู้คนคอยปรบมือ เราซื้อความฝันด้วยกัน
แต่เราทำให้เธออยู่ไม่ได้ เรื่องราวนั้นเราไม่คิดว่าจำเป็นต้องเล่า เพราะตอนจบคือเราโดนบอกเลิกเพราะเราเองที่ผิด เรายอมรับ
ระยะเวลาผ่านมา 3 เดือนตั้งแต่ เราจากกันเธอลบลืมเรื่องราวอย่างรวดเร็ว เพราะคนที่อยากลืมนั้นเป็นเธอ
เราไม่สามารถพูดคุยกันได้อีก
ผมลองทุกทางเพื่อ ให้เธอกลับมา จนทุกวันนี้หาวิธีซื้อที่บนดาวอังคารยังจะง่ายกว่า
เรื่องราวนั้น ช่างแสนหวานและเต็มไปด้วยความเปราะบาง
ทุกอย่างยาวนานสำหรับผม คนที่ยังไม่ลืม ภาพเธอยิ้มแก้มปริยังติดอยู่ในความทรงจำ
ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนนั่งอยู่ม้านั่งข้างทาง ตัดสินใจเดินไปต่อไม่ได้สักที
ทุกวันนี้หายิ้มที่จริงใจจากใครสักคนยังยากไม่เว้นแม้แต่คนใกล้ตัว
ความรักจริงๆผมรู้ว่ามี พบเจอง่ายๆก็พ่อแม่เรานี่แหละ
แต่คนเรายังต้องการแสวงหาใครสักคน ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป
คนบางคนอยู่ได้โดยคนเดียว อาจเพราะเหนื่อย ชิน หรืออะไรก็ตามแต่
ผมเริ่มอ่อนล้ากับ สิ่งที่คนเรียกว่าความรัก ใครเป็นคนคิดมันขึ้นมา
คนบางคนเชื่อว่าถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ
เราควรยินดีเมื่อเห็นเขามีความสุข
แต่ทำไมในใจผมกลับเศร้าเหลือเกิน
หรือเพราะผมไม่ได้รักเธอจริงๆ
ผมนั่งทบทวน พฤติกรรมตัวเองที่ผ่านมา และได้แต่โทษตัวเองเช่นนี้ เพราะก่อนที่เธอจะไป เธอได้พิพากษาความผิดผมไว้ทุกข้อ
บางอย่างเราไม่สามารถควบคุมมันได้จริงๆ
เราเหมือนจะอยู่ด้วกันได้จริงๆ
เหมือนจะเป็น 60 ปี 80 ปี
ผมก็รู้ว่าสักวันทุกอย่างก็ต้องจบลง เช่นเดียวกับชีวิต เราต้องจากโลกนี้ไป
ความฝันของคนเราไม่เหมือนกัน
ความฝันของผมแค่ต้องการจะอยู่แบบอุ่นใจข้างๆเธอ
แต่ ความฝันได้สลายไปแล้ว
ผมต้องนับหนึ่งใหม่กับความเชื่อที่เหลืออยู่ว่าจะมีชีวิต
บนหนทางนี้
แม้วันนี้จะก้าวต่อได้ช้า
แม้วันนี้ยังเสียใจ
แม้วันนี้ยังทำใจไม่ได้
แม้วันนี้เธอจะไม่กลับมา
ฉันก็ต้องใช้ชีวิตต่อ......
เพราะฉันยังมีครอบครัว ยังมีเพื่อน ยังมีลมหายใจ