เข้าเรื่องเลยนะค่ะ บ้านเรามีกัน 4 คน พ่อแม่ พี่สาว และก็เรา
เราขอเล่าแบบย่อๆ น่ะค่ะ เพราะเล่าหมดคงยาวมากหลายหน้า เราเปงน้องคนเล็กของบ้านค่ะ ตอนนี้เพิ่งจบปี 4 เหลือทำเล่มบัณฑิตผ่าน ก็จะจบโดยสมบูรณ์ เวลาที่เราว่างอยู่บ้าน งานทุกอย่างในบ้านคืองานเราค่ะ ทำหมดยันไปถึงล้างห้องน้ำแหละ โดยที่พี่สาวเราไม่ทำอะไรเลยนะ ก่อนหน้านี้เข้าใจ เพราะพี่ทำงาน แต่ตอนนี้ออกจากงานแล้วค่ะ อยู่บ้านเฉยๆ เราก็รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่างเปงปกติ แต่ต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะค่ะ เราเปงคนเก็บ พี่เปงคนทำรก เราก็ตามเก็บให้ตลอดเวลา
เรื่องเกิดจากปัญหาเล็กน้อยมาก วันนึงพี่สาวกินข้าวกล่องค่ะ แล้วกินหมดจะเอากล่องข้าวยัดใส่ถุงขยะ ที่แน่นมาก แบบจะแตกเอา เลยเราบอกว่า ถุงจะแตกแล้ว เอาถุงใหม่ไหม นางทำเสียงไม่พอใจใส่ค่ะ บอกว่า ทำไมต้องบ่นว่ะ คืองง? เราบอกดีๆ นี้คือการบ่น สุดท้ายเราก็เปงคนทำเอง
หลังจากนั้นเราก็ไปมอ ตามปกติ กลับมาถึงบ้านพี่เรายังไม่พูดกะเรานะ เราก็ไม่อะไร ไปอาบน้ำตามปกติ
จากนั้นออกมาจากห้องน้ำ แม่บ่นจ้า บอกว่าเราพูดกะพี่ไม่ดี เราก็อธิบายไปว่าเรื่องวันนี้เปงไง เราแค่บอกเฉยๆ แม่บอกเราว่า เราเปงแค่น้องทำไมต้องไปออกตำสั่งกับพี่เขา คืองง ว่านี้คือการออกคำสั่งหรอ พี่เราไม่เคยทำงานบ้านอะไรเลย แม้แต่เปลี่ยนถุงขยะยังไม่เคยเลย เรายังอธิบายให้แม่ฟังต่อนะ ว่าที่ผ่านมา งานทุกอย่างเราทำหมด แม่ก็เห็น เราไม่เคยข้อร้องให้ใครช่วย ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน เราก็ยอมทำเองหมด แต่แม่บอกว่าต้องยอมให้มากกว่านี้ รู้ไหมคำนี้ ต้องทำให้เรานึกย้อนไปถึงอดีต
ลองไปหากระทู้ก่อนหน้านี้ได้นะค่ะ เราเขียนเรื่องนี้ไว้
คือก่อนหน้านี้เราแอบคบกะแฟนคนนึง ซึ่งที่บ้านไม่ชอบ และพี่เราพอแอบเห็น แอบสงสัยอะไรมา ก็จะเอามาหลอกด่าเราตลอด แต่เราทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่อยากมีปัญหากะพี่ แต่พี่เราทำร้ายเราด้วยคำพูดมาตลอด พูดจาประชดประชั่นเรื่องที่เราแอบคบกับแฟน (จนตอนนี้เราก็ยังแอบคบอยู่นะ) แต่แม่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่เราทำอะไรกับเราไว้บ้าง และเราเองก็ไม่คิดจะบอกนะ เพราะเห็นในความเปงพี่น้องเสมอ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไป
แต่มาวันนี้คำพูดของแม่ ที่บอกว่าต้องยอมมากกว่านี้ มันเลยทำให้เจ็บ คือทุกวันนี้เราก็ยอมมากพอแล้ว เรายังต้องยอมมากกว่านี้ แม่ถามว่าอยากให้แม่ไม่สบายใจตายหรือไง คำพูดพวกนี้ พอเราฟังตอนนั้น เราร้องไห้เลยนะ คือเจ็บที่ตัวเองต้องยอมตลอดมา แต่เหมือนแม่จะไม่ได้อะไรกับการร้องไห้ของเรา แม่บอกว่าเห็นไหม พี่เราโรคหอบกำเริบอยู่ (เรากับพี่เปงโรคหอบทั้งคู่นะ) ตอนนั้นเราก็ฟังแม่ทุกอย่าง คือใจมันยอมแล้ว เรารู้สึกแค่ว่าเจ็บว่ะ แต่ก็ต้องยอมนะ ทำไรไม่ได้ หลังจากนี้ แค่คำพูดว่าเหนื่อย ยังไม่แน่ใจจะพูดได้ไหม เพราะคำที่แม่บอกยังดังตลอด เราต้องยอม เพราะเปงแค่น้อง ต้องสำนึกตลอดว่าเราเปงแค่น้อง
เคยเอาไปปรึกษากับเพื่อน เพื่อนบอกว่าออกมาอยู่ที่อื่นเถอะ อยู่ไปก็เจ็บ แต่เราบอกเราทำไม่ได้ เพราะพี่เราเวลาทำเลาะกับแม่ จะว่าแม่ให้เสียใจตลอด ให้แม่ร้องไห้ ถ้าเราไปแม่จะไม่มีใคร ดูตลกนะค่ะ เราไม่เคยกล้าว่าแม่สักครั้ง ไม่เคยคิดจะขึ้นเสียง เพราะนั้นคือแม่ แต่ดูพี่เราทำ
เวลานี้พี่กับแม่อยู่ในห้อง คุยกันปกติดี มีแต่เราต้องหนีมานั่งพิมพ์แล้วก็ร้องไห้คนเดียว เพราะสิ่งที่เราได้รับคือการยอม ยอมเท่านั้น
ไม่ได้โกรธแม่นะ เชื่อเสอมว่าแม่รักหนูมาก อย่างน้อยวันนึง อยากให้แม่สงสารหนูบ้าง ว่า อยากให้แม่มองหนูมากกว่านี้ ยังไงก็ยังรักแม่เสมอ วันนี้หนูแค่เหนื่อย แค่น้อยใจ แค่ไม่เข้าใจ แค่นั้นเอง
เจ็บค่ะ คำพูดของแม่ ที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องยอมทุกอย่าง เพราะเรา "เปงแค่น้องคนเล็ก"
เราขอเล่าแบบย่อๆ น่ะค่ะ เพราะเล่าหมดคงยาวมากหลายหน้า เราเปงน้องคนเล็กของบ้านค่ะ ตอนนี้เพิ่งจบปี 4 เหลือทำเล่มบัณฑิตผ่าน ก็จะจบโดยสมบูรณ์ เวลาที่เราว่างอยู่บ้าน งานทุกอย่างในบ้านคืองานเราค่ะ ทำหมดยันไปถึงล้างห้องน้ำแหละ โดยที่พี่สาวเราไม่ทำอะไรเลยนะ ก่อนหน้านี้เข้าใจ เพราะพี่ทำงาน แต่ตอนนี้ออกจากงานแล้วค่ะ อยู่บ้านเฉยๆ เราก็รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่างเปงปกติ แต่ต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะค่ะ เราเปงคนเก็บ พี่เปงคนทำรก เราก็ตามเก็บให้ตลอดเวลา
เรื่องเกิดจากปัญหาเล็กน้อยมาก วันนึงพี่สาวกินข้าวกล่องค่ะ แล้วกินหมดจะเอากล่องข้าวยัดใส่ถุงขยะ ที่แน่นมาก แบบจะแตกเอา เลยเราบอกว่า ถุงจะแตกแล้ว เอาถุงใหม่ไหม นางทำเสียงไม่พอใจใส่ค่ะ บอกว่า ทำไมต้องบ่นว่ะ คืองง? เราบอกดีๆ นี้คือการบ่น สุดท้ายเราก็เปงคนทำเอง
หลังจากนั้นเราก็ไปมอ ตามปกติ กลับมาถึงบ้านพี่เรายังไม่พูดกะเรานะ เราก็ไม่อะไร ไปอาบน้ำตามปกติ
จากนั้นออกมาจากห้องน้ำ แม่บ่นจ้า บอกว่าเราพูดกะพี่ไม่ดี เราก็อธิบายไปว่าเรื่องวันนี้เปงไง เราแค่บอกเฉยๆ แม่บอกเราว่า เราเปงแค่น้องทำไมต้องไปออกตำสั่งกับพี่เขา คืองง ว่านี้คือการออกคำสั่งหรอ พี่เราไม่เคยทำงานบ้านอะไรเลย แม้แต่เปลี่ยนถุงขยะยังไม่เคยเลย เรายังอธิบายให้แม่ฟังต่อนะ ว่าที่ผ่านมา งานทุกอย่างเราทำหมด แม่ก็เห็น เราไม่เคยข้อร้องให้ใครช่วย ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน เราก็ยอมทำเองหมด แต่แม่บอกว่าต้องยอมให้มากกว่านี้ รู้ไหมคำนี้ ต้องทำให้เรานึกย้อนไปถึงอดีต
ลองไปหากระทู้ก่อนหน้านี้ได้นะค่ะ เราเขียนเรื่องนี้ไว้
คือก่อนหน้านี้เราแอบคบกะแฟนคนนึง ซึ่งที่บ้านไม่ชอบ และพี่เราพอแอบเห็น แอบสงสัยอะไรมา ก็จะเอามาหลอกด่าเราตลอด แต่เราทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่อยากมีปัญหากะพี่ แต่พี่เราทำร้ายเราด้วยคำพูดมาตลอด พูดจาประชดประชั่นเรื่องที่เราแอบคบกับแฟน (จนตอนนี้เราก็ยังแอบคบอยู่นะ) แต่แม่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่เราทำอะไรกับเราไว้บ้าง และเราเองก็ไม่คิดจะบอกนะ เพราะเห็นในความเปงพี่น้องเสมอ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไป
แต่มาวันนี้คำพูดของแม่ ที่บอกว่าต้องยอมมากกว่านี้ มันเลยทำให้เจ็บ คือทุกวันนี้เราก็ยอมมากพอแล้ว เรายังต้องยอมมากกว่านี้ แม่ถามว่าอยากให้แม่ไม่สบายใจตายหรือไง คำพูดพวกนี้ พอเราฟังตอนนั้น เราร้องไห้เลยนะ คือเจ็บที่ตัวเองต้องยอมตลอดมา แต่เหมือนแม่จะไม่ได้อะไรกับการร้องไห้ของเรา แม่บอกว่าเห็นไหม พี่เราโรคหอบกำเริบอยู่ (เรากับพี่เปงโรคหอบทั้งคู่นะ) ตอนนั้นเราก็ฟังแม่ทุกอย่าง คือใจมันยอมแล้ว เรารู้สึกแค่ว่าเจ็บว่ะ แต่ก็ต้องยอมนะ ทำไรไม่ได้ หลังจากนี้ แค่คำพูดว่าเหนื่อย ยังไม่แน่ใจจะพูดได้ไหม เพราะคำที่แม่บอกยังดังตลอด เราต้องยอม เพราะเปงแค่น้อง ต้องสำนึกตลอดว่าเราเปงแค่น้อง
เคยเอาไปปรึกษากับเพื่อน เพื่อนบอกว่าออกมาอยู่ที่อื่นเถอะ อยู่ไปก็เจ็บ แต่เราบอกเราทำไม่ได้ เพราะพี่เราเวลาทำเลาะกับแม่ จะว่าแม่ให้เสียใจตลอด ให้แม่ร้องไห้ ถ้าเราไปแม่จะไม่มีใคร ดูตลกนะค่ะ เราไม่เคยกล้าว่าแม่สักครั้ง ไม่เคยคิดจะขึ้นเสียง เพราะนั้นคือแม่ แต่ดูพี่เราทำ
เวลานี้พี่กับแม่อยู่ในห้อง คุยกันปกติดี มีแต่เราต้องหนีมานั่งพิมพ์แล้วก็ร้องไห้คนเดียว เพราะสิ่งที่เราได้รับคือการยอม ยอมเท่านั้น
ไม่ได้โกรธแม่นะ เชื่อเสอมว่าแม่รักหนูมาก อย่างน้อยวันนึง อยากให้แม่สงสารหนูบ้าง ว่า อยากให้แม่มองหนูมากกว่านี้ ยังไงก็ยังรักแม่เสมอ วันนี้หนูแค่เหนื่อย แค่น้อยใจ แค่ไม่เข้าใจ แค่นั้นเอง