คนที่อยู่ตัวคนเดียวมักจะถูกกล่าวหาว่าบ้า ปัญญาอ่อน เพื่อนไม่คบ

สวัสดีค่ะ   หนูเป็นเด็กผู้หญิงวัยเรียนธรรมดา  อยู่กับแม่สองคน  พ่อแม่หนูแยกทางกันได้สองสามปีแล้วค่ะ  แม่จะออกไปทำงานแต่เช้ามืดก่อนหนูตื่นอีก  กลับก็ค่ำมาก  หนูหลับไปก่อนแม่จะกลับมาตลอด  เลยแทบจะเหมือนหนูอยู่บ้านคนเดียว     ตอนนี้เรียนโรงเรียนมัธยมปลาย ในกรุงเทพเนี่ยแหล่ะค่ะ    ไม่เปิดเผยโรงเรียนนะคะ  ตอนนี้ก็ม.๕ แล้ว  ห้องเรียนอยู่ในห้องแอร์นะคะเพราะเป็นห้องคิง  หนูเลยมักจะใส่เสื้อกันหนาวมาที่โรงเรียน   เพื่อนหนูเขาก็ใส่กันหลายคนนะคะ  แล้วหนูก็ทำหน้าที่หัวหน้าห้องด้วยค่ะ  มีปัญหาอะไรหนูก็เป็นที่พึ่งให้กับทุกคนได้ จึงเป็นที่รักของทุกคน  เพียงแต่หนูมักจะอยู่คนเดียวบ่อยๆ  เข้าข่ายโลกส่วนตัวสูงหรือเปล่าคะ   เพราะหนูมักจะไปหาที่ทำงาน  ทำการบ้านเงียบๆ อยู่บ่อยๆ  เลยไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆ  แต่ใครชวนไปทานข้าวหรือไปเดินเล่น หนูก็ไม่เคยปฏิเสธน้ำใจเพื่อนหรอกค่ะ  แต่มันก็ไม่ได้บ่อยมากหรอกค่ะ  ทีนี้ เวลาหนูจะไปไหนมาไหนคนเดียว  อย่างเช่นช่วยครูไปซื้อของ  หรือไปซื้อน้ำเองบ้าง  เดินเล่นบ้าง ก็มักจะมีเสียงลอยๆมา ส่วนใหญ่ก็เป็นคำที่ไม่ค่อยสบหูหรือสุภาพเท่าไรนะคะ  คำพูดที่ทุกคนใช้พูดใช้ด่ากันสมัยนี้แหล่ะค่ะ  แรกๆ  หนูก็ไม่ได้สนใจหรอกนะคะ  เพราะไม่ได้คิดว่า  จะมีคนไม่รู้จักมาด่าเราได้ยังไง  เรายังไม่ได้ทำอะไรนี่ เขาอาจด่าเพื่อนหรือคนอื่นอยู่ก็ได้ แต่พอนานๆเข้า  หนูก็เริ่มเห็นความต่างค่ะ  ว่ามันเริ่มจะสื่อมาที่หนูโดยตรง  อย่างเช่นพอพวกนั้นเห็นหนูกำลังเดินมาก็จะเริ่มกล้านินทากันซึ่งๆหน้า  หรือมาพูดล้อเลียนนู่นนี่  ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลยค่ะ  รวมถึง  รุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือรุ่นเดียวกันแต่ต่างห้อง  อย่างใส่เสื้อกันหนาวมาทำ***อะไร  หรือด่าว่าอีนี่มันบ้า มันปัญญาอ่อน  เพื่อนถึงได้ไม่มี   บางคนก็พูดใส่อารมณ์เหมือนกับว่าหนูเคยไปมีเรื่องทะเลาะด้วยกันมาก่อน  หนูว่าประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เสื้อกันหนาวหรอกค่ะ  เพื่อนๆหนู หรือห้องคิงในหลายๆระดับชั้นก็ใส่ออกจะเยอะแยะ  อาจเพียงเพราะอยากฝูงหมาป่าอยากรุมกัดแกะมากกว่าค่ะ  การแต่งตัวหนูก็ถูกระเบียบทุกอย่างเหมือนเพื่อนๆ พวกผู้ชายส่วนใหญ่ก็พูดเหมือนกับพวกผู้หญิงเลย แต่จะรุนแรงกว่า  บางครั้งจะมีเดินมาพูดจาแบบล่วงเกิน  แบบขอxxx  อย่างนี้  เดินมาจับส่วนลับแล้ววิ่งหนีไปก็ยังมีเลยค่ะ  ไม่ใช่น้อยๆ  เลยค่ะ  หลายคนด้วย  มันทำให้หนูดูเหมือนตัวตลก  หรือของเล่นของพวกเค้าในทุกๆวันที่มาที่โรงเรียนค่ะ  คือมันเลี่ยงไม่ได้ค่ะ  เวลาที่หนูต้องเดินย้ายคาบเรียน  หรือเดินกลับบ้าน  ก็จะเจอแบบนี้ทุกๆวัน   เยอะขึ้นเรื่อยๆ  เรื่องนี้หนูเคยเอาไปบอกครูประจำชั้นและท่านอื่นๆอีกหลายๆคนแล้วนะคะ  แต่เขาก็มักจะบอกแค่ว่า  "อย่าไปสนใจคำพูดเลย  หรือมีอะไรก็มาบอกครูนะว่าใครเป็นคนพูด  ใครเป็นคนทำ"  คือมันก็เคยทำเป็นไม่สนใจมาก่อนค่ะ   แต่เดี๋ยวนี้มันก็รุนแรงเกินรับได้เยอะด้วย   คนที่แกล้งหรือล่วงเกินหนู  เป็นใคร  อยู่ห้องไหน  ก็แทบจะไม่รู้จักหรือจำหน้าไม่ได้สักคน  มันแย่ตรงที่หนูไม่กล้าสบหน้าคนด้วยค่ะ คือหนูคิดว่าถ้าปล่อยไปเรื่อยๆ  เกือบทั้งโรงเรียนก็จะมองหนูในทางลบไปหมด  กลายเป็นที่รังเกียจ   ตอนนี้หนูก็เริ่มจะเครียดขึ้นมาบ้างละค่ะ  มันเกินกว่าที่เด็กอายุ17 จะรับได้จริง  สำหรับหนูนะ  คนอื่นก็ยังไม่รู้ว่าจะมีใครบ้างที่เจอแบบนี้ค่ะ  แต่ทีนี้ครูก็เลยแนะนำให้ไปคุยกับผู้ใหญ่ที่เขาผ่านวัยเรียนกันมาแล้วทั้งนั้นบ้าง  ว่าเราจะสู้ทำอย่างไรได้บ้าง  หนูเลยคิดว่าเว็บไซต์พันทิปน่าจะมีคนที่เจอปัญหาแบบหนูอีกหลายๆคน เลยมาตั้งกระทู้การแก้ปัญหา  หนูไม่อยากให้ความเครียดมันสะสมปะปนกับการเรียนค่ะ  หนูกลัวว่าสักวันหนูอาจจะเป็นคนจิตตก  หรือกลัวผู้คนที่ไม่รู้จักในทุกๆที่  ตอนนี้ก็เริ่มจะไม่มีสมาธิในห้องเรียนขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ  ในหัวมีแต่นึกถึงเรื่องพวกนั้นรวมทั้งความฝันยังเป็นฝันร้ายเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้บ่อยมาก  หนูมักจะหาวิธีสวดมนต์  นั่งสมาธิ  หรือหาอะไรเล่นหาอะไรทำแก้ความเครียดเหล่านี้  แต่จิตมันก็ไม่มั่นคงจริงๆค่ะ  เลิกทำมันก็กลับมานึกถึงมันอีก  คือหนูจะทำยังไงกับปัญหาเหล่านี้ดีคะ  อยากได้คำแนะนำที่ดี  และกำลังใจค่ะ  ตอนนี้เครียดมาก พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะ ไอดีนี้ก็เพิ่งสมัครมาเพื่อเรื่องนี้เลยค่ะ ###กระทู้นี้ไม่อยากให้มีคำพูดล้อเลียน  หรือพิมพ์เอาสนุกนะคะ###  ขอโทษด้วยค่ะหากกระทู้นี้ทำให้สับสน  ไม่เคยพิมพ์เองยาวๆแบบนี้มาก่อนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่มาตอบปัญหาของหนูค่ะ