ผมพิมพ์จากความรู้สึกในตอนนี้ เลยไม่ได้เรียบเรียงอะไรมากมายเท่าไหร่ครับ เป็นประสบการณ์ที่เจอมา ที่แท็กห้องหุ้นด้วย เพราะปกติอยู่ห้องสินธร สีลม ครับ

ตัวผมเอง จนถึงตอนนี้ ได้พิสูจน์ตัวเองมาหลายอย่างแล้วครับ แต่เหนื่อยมากครับ ยกตัวอย่างนะครับ ในอดีตตอนผมผ่านสังคมในวัยรุ่นมา ผมเคยเจอเรื่องอะไรที่โดนดูถูกทั้งที่ยังไม่ได้ให้ทำอะไร โดนลืมอยู่บ่อยๆ จากภาพลักษณ์ภายนอกที่ธรรมดา เก้งก้าง  หน้าตาไม่ได้ดีเท่าไหร่   ทำให้แทนที่ผมจะสามารถโฟกัสไปที่ความสามารถอะไรได้อย่างเต็มที่ ผมกลับต้องเผื่อเวลามาทำอะไรเพื่อปิดจุดบอดตัวเองอยู่เสมอ ( บางคนอาจไม่มีผล แต่ผมยอมไม่ได้จริงๆ )


ซึ่งผมก็ทำได้ในระดับหนึ่ง สร้างผลงานเอาไว้ก็จริง แต่คนส่วนใหญ่ก็ไม่รู้อยู่ดี เพราะเป็นคนไม่ค่อยมีจุดเด่น.... ต่างจากเพื่อนที่หน้าตาดี ที่ทำตัวไม่ดีกับคนอื่นด้วยซ้ำ แต่เพือนๆก็ยังจดจำได้ และทำดีกับมันตลอด..


ต่อมาพออยู่ในระดับอุดมศึกษา ผมมุ่งมั่นมากๆ ผมทำกิจกรรมทุกอย่าง ผมตั้งเป้าหมายจะเป็น ประธานมหาวิทยาลัย ให้ได้ตั้งแต่เข้ามาเรียน หรือเรียกง่ายๆว่าเป็น someone ที่คนรู้จัก โดยที่การเรียนห้ามเสีย กิจกรรมต้องดี เพื่อสร้างโปรไฟล์ให้ตัวเอง และทำให้คนที่เคยดูถูกเรามาก่อนต้องได้เห็นวันที่ผมสำเร็จ ซึ่งผมก็ทำได้ครับ ได้ทำหน้าที่นี้อยู่ราวๆ 2 ปี ......


ซึ่งระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ช่วงแรกๆก็ลำบากมาก คนไม่ค่อยเชื่อถือ ทำให้ผมต้องพิสูจน์ และลงมือทำมากกว่าคนอื่น ( คนที่ทำหน้าที่รองๆลงมาจากผม บางคนหน้าตาดีมาก เวลาประชุมรวม ผมลองบอกให้พูดเรื่องนี้แทนผม คนก็เชื่อถือ แทบไม่ต้องประชุมต่อ เซ็งครับ ฮ่าๆ  )


พอมาอยู่ในวัยทำงาน  ผมก็เจอปัญหาลักษณะนี้อีก  ผมเตรียมเนื้อหางาน present  แต่พอถึงเวลาให้พูด ผู้ใหญ่ดันให้อีกคนที่ดูดีกว่า เป็นคนพูด ทั้งที่ผมเป็นคนรู้เนื้อหา และเข้าใจงานทั้งหมดด้วยซ้ำ  ผมสังเกตมาหลายครั้งอีกเรื่องคือคนในที่ทำงานส่วนใหญ่  ก็จะชอบให้ความสำคัญกับคนหน้าตาดีกว่าเสมอ อย่างเรื่องงาน การชื่นชม การพูดคุยจะดีมาก เรื่องความสามารถดีไม่ดีเอาไว้ก่อน


เรื่องการลงทุน หลังจากทำงานได้พักนึง ผมก็ศึกษาการลงทุนอย่างหนัก และหาเงินในทุกๆช่องทาง อดออมอย่างมาก เอามาลงทุนในหุ้น รายได้ผมค่อนข้างสูงทีเดียว ถ้าเทียบกับอายุ แต่ไม่ได้บอกเพื่อนคนไหน พอผมลองถามข้อคิดเห็นเรื่องหุ้นจากเพื่อนที่ลงทุนมาก่อนคนหนึ่ง เพื่อนคนนั้นพูดกับผมอย่างดูถูก เหมือนกับ ดูท่าทางผมไม่รู้อะไรเลย มันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพอร์ทผมใหญ่กว่าหลายเท่า


และล่าสุด ในการใช้ชีวิตทั่วไป ผมเคยมีเพื่อน รวมถึงผู้หญิงที่เคยเดท บอกกับผมว่า ถ้าไม่ได้คุยกับผม จะไม่รู้เลยว่าผมอัธยาศัยดี และคุยสนุก ผมก็รับคำชมได้ไม่เต็มปาก เพราะแสดงว่าภาพลักษณ์ผมไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมเล่นกีฬา ชอบออกกำลัง เพื่อนที่รู้จักกับผมใหม่ก็บอกผมดูเก้งก้าง ไม่น่าจะเล่นกีฬาด้วยซ้ำ



เห้อ เหนื่อยมากๆครับ  ผมบอกตรงๆเลยครับ ผมเชื่อมั่นในความสามารถตัวเอง และจะประสบความสำเร็จได้แน่นอน แต่มันรู้สึกแย่ทุกครั้ง ที่คนมองเราจากภายนอก  ถ้าผมเป็นคนดูดี ไม่โทรม ( ผมรักษาความสะอาดมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ  แต่ร่างกายผมฮอร์โมนเยอะ จนทำให้หน้ามัน เป็นสิวง่าย) ผมคงจะเจอการปฏิบัติ และการมองจากคนอื่นดีกว่านี้มั้งครับ


แล้วเพื่อนๆพี่ๆ คิดกันอย่างไรบ้างครับ กับเรื่องแบบนี้ เห็นด้วยหรือไม่อย่างไร กับการที่คนที่หน้าตาดี ดูดี ร่างกายให้มาดี มักจะได้รับการปฏิบัติดีกว่า คนที่ดูไม่ค่อยดี ถึงจะเก่งก็เถอะ?