เรายืมบัญชีของเพื่อนมาลงนะคะ
คือจะมาแชร์ประสบการของคนเป็นโรคไทรอยด์ค่ะ เป็นมาเกือบๆ3ปีแล้วค่ะ
เริ่มแรกไม่รู้ว่าเป็นค่ะ อาการมันสอดคล้องกับชีวิตประจำวัน
อาการของโรคนี้(ที่เรามี) คือ เหนื่อยง่าย ขี้ร้อน หงุดหงิดง่าย นอนไม่หลับ หิวบ่อย ใจสั่น มือสั่น น้ำหนักลงฮวบๆ เราก็คิดว่าเราทำงานหนักมากไปค่ะ เราเรียนคณะสถาปัตย์ค่ะ งานเยอะ นอนน้อย อัดกาแฟวันละสองแก้ว ไม่มีเวลาออกกำลังกาย นอนเฉลี่ยวันละ 3 ชม. มันก็ปกติดที่จะมีอาการนี้
แล้วมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราไม่รู้ว่าเราเป็นแล้วยังโหมงานเหมือนเดิม จนเข้าเทอมสอง ตอนเช้าเริ่มไม่ได้ยินเสียงนาฬกาปลุก(หลับลึกมาก) ผอมซูบทั้งที่กินแทบตลอดเวลา(นน.48/สูง166)ผอมสุดในชีวิตล่ะค่ะ5555 ยืนๆอยู่ก็เป็นลม ตื่นสายบ่อยเข้าเรียนเลท งานก็เผาส่ง ชุ่ยจนอ.เรียกไปคุยให้รักษามาตรฐาน การเรียนย่ำแย่ก็เริ่มโทษตัวเองว่าไมาเอาไหน โรคซึมเศร้าที่เคยเป็นเมื่อนานมาแล้วก็กำเริบ มีความคิดอย่ากฆ่าตัวตาย....ดูร้ายแรงจัง
แต่ตอนั้นทุกอย่างมันแย่มากๆ ก็รู้มาก่อนแล้วว่าเป็นโรคซึมเศร้า ก็เลยตัดสินใจโทรไประบานร้องไห้กับพ่อ แล้วพ่อก็ให้กำลังใจกลับมา บอกว่าไม่ไหวก็พอ
คุยเสร็จก็สบายใจขึ้นมาหน่อย นั่งคิดอยู่สองวัน ตัดสินใจไปดรอป ไปหาจิตแพทย์ที่เคยรักษาโรคซึมเศร้า แจอหมอปุ๊บ หมอทักว่าเราเล่นยา....
คือผอมซูบ สั่นทั้งตัว นั่งในห้องแอร์ก็เหงื่อออก เราก็ตกใจแล้วก็ปฏิเสทไป คุยเรื่องสุขภาพจิตเสร็จ หมอเขาก็บอกให้เราไปตรวจสุขภาพด่วน!
วันต่อมาก็ตรงไปรพ.เพื่อตรวจตามที่หมอบอกเลยค่ะ พอถึงขั้นตอนซักประวัติ หมอเขาก็ถามเกี่ยวกับโรคประจำตัวไป เราก็ตอบไปอย่างมั้นใจค่ะว่า"ไม่มี"
หมอเขาก็ถามีกว่าไม่ได้เป็นไทรอยด์เหรอ เราก็งงจาา ไทรอยด์คืออะไรคะ
สรุปคือโดนหมอด่าค่ะ เขาบอกว่าดูตาเปล่าก็รู้แล้ว คอบวมมือสั่นซะขนาดนี้ เขาก็ถามไปค่ะว่าเรียนอะไรยังไงใช้ชีวิตยังไง แล้วก็บ่นๆๆว่ามันหนักไปไหม มารู้ทีหลังว่าเป็นแพทย์อินเทิร์น...แหม ถ้าไม่โดนด่ายาวๆก็จะคิดอยู่ว่าโนจีบรึป่าว แหะๆ
วันนั้นก็จบลงที่โดนส่งตัวไปตรวจเลือดหาค่าFT4 (ค่าฮอร์โมนไทรอยด์เพื่อดูการทำงานของต่อม) แล้วก็กลับบ้านรอผลอีก1อาทิตย์ค่ะ
ระหว่างนั้นก็หาข้อมูลจากเว็บบ้าง หนังสือบ้าง แต่ในใจนี่กลัวมากค่ะ เกิดมาถ้สไม่นับโรคหอบที่เคยเป็นตอนเด็กเราก็แข็งแรงมากกก(ถึก) เป็นนักกีฬาเยาวชนทีมชาติ แต่วางมือเพราะอยากเป็นสถาปนิก...
พอผลออกมาก็เป็นตามคาดค่ะ ไทรอยด์เป็นพิษ วันรับผลก็ได้ยามาถุงใหญ่เลย แต่มียาแค่สองตัวค่ะคือ
Propylthiouracil กับ Prenolol(ยาลดความดัน)
แรกๆได้กินโพรพิล2เม็ด pre2เม็ด เช้า-เย็น
ช่วงกินยานี่ตัวบวมค่ะ จากซูบๆ นน.มันขึ้นมา 68 ทังที่เราควบคุมอาหาร หิวก็กินพวกผลไม้ค่ะ แต่คุมแป้งกับไขมัน
โดนทุกคนทักค่ะว่า "ทำไมอ้วนจัง" "อิอ้วน!!" ทุกคนเลยค่ะ
แม่ก็ไม่เข้าใจเขาคิดว่าเรากินบ่อยเลยอ้วน ทะเลาะกันเพราะเขาห้ามเรากินก็มี ไปงานแต่งเราไม่อยากถ่ายรูป(ดพราะอ้วนมาก)เขาก็ด่าเราว่าเป็นเพราะเราเองนั้นแหละที่กินเอง เขาก็ว่าเราทุกวัน ไม่ซื้ออาหารเข้าบ้านบ้าง จนเราทั้งน้อยใจ ทั้งเครียดค่ะ ออกกำลังกายมากเหมือนแต่ก่อนก็ไม่ได้ หัวใจเต้นไม่ทัน เลยเป็นไมเกรนเพิ่มเข้ามาอีก จะกินยาเพิ่มอีกกลัวไตพังค่ะ ตัดปัญหาด้วยการไปอยู่กับย่าทั้งซัมเมอร์(ปิดหกเดือน)
พยายามรักษาตัว จะได้หายเร็วๆ แล้วสามเดือนต่อมาก็ได้ลดยาค่ะ คอก็เริ่มยุบ เลยตัดสินใจกลับมาเรียนต่อที่ดรอปไว้
แต่ตอนนี้ก็ยังต้องกินยาอยู่ค่ะ เรื่องน้ำหนักก็ลงมาเยอะแล้ว เริ่มใส่ยีนส์เก่าๆได้
ก็เหมือรช่วงตกต่ำของชีวิตเลยค่ะ หลายๆอย่างมันพัง แถมยังได้โรคมาติดตัว แต่ก็ไม่ท้อค่ะ ร่างกายยังสมประกอบอยู่ ทุกวันนี้ตั้งใจเรียนเต็มที่ค่ะ เพราะตอนนี้จบช้าไปนึ่งปีแล้ว จะมัวทำอะไรเล่นๆไม่ได้
"คนเราล้มก็ต้องลุกเอาใหม่ อย่าไปยอมเพราะเราเลือกที่จะทำแต่แรกแล้ว"พ่อเราบอกมา ^^
[CR] รีวิว(แชร์ประสบการ)โรคไทรอยด์เป็นพิษ
คือจะมาแชร์ประสบการของคนเป็นโรคไทรอยด์ค่ะ เป็นมาเกือบๆ3ปีแล้วค่ะ
เริ่มแรกไม่รู้ว่าเป็นค่ะ อาการมันสอดคล้องกับชีวิตประจำวัน
อาการของโรคนี้(ที่เรามี) คือ เหนื่อยง่าย ขี้ร้อน หงุดหงิดง่าย นอนไม่หลับ หิวบ่อย ใจสั่น มือสั่น น้ำหนักลงฮวบๆ เราก็คิดว่าเราทำงานหนักมากไปค่ะ เราเรียนคณะสถาปัตย์ค่ะ งานเยอะ นอนน้อย อัดกาแฟวันละสองแก้ว ไม่มีเวลาออกกำลังกาย นอนเฉลี่ยวันละ 3 ชม. มันก็ปกติดที่จะมีอาการนี้
แล้วมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราไม่รู้ว่าเราเป็นแล้วยังโหมงานเหมือนเดิม จนเข้าเทอมสอง ตอนเช้าเริ่มไม่ได้ยินเสียงนาฬกาปลุก(หลับลึกมาก) ผอมซูบทั้งที่กินแทบตลอดเวลา(นน.48/สูง166)ผอมสุดในชีวิตล่ะค่ะ5555 ยืนๆอยู่ก็เป็นลม ตื่นสายบ่อยเข้าเรียนเลท งานก็เผาส่ง ชุ่ยจนอ.เรียกไปคุยให้รักษามาตรฐาน การเรียนย่ำแย่ก็เริ่มโทษตัวเองว่าไมาเอาไหน โรคซึมเศร้าที่เคยเป็นเมื่อนานมาแล้วก็กำเริบ มีความคิดอย่ากฆ่าตัวตาย....ดูร้ายแรงจัง
แต่ตอนั้นทุกอย่างมันแย่มากๆ ก็รู้มาก่อนแล้วว่าเป็นโรคซึมเศร้า ก็เลยตัดสินใจโทรไประบานร้องไห้กับพ่อ แล้วพ่อก็ให้กำลังใจกลับมา บอกว่าไม่ไหวก็พอ
คุยเสร็จก็สบายใจขึ้นมาหน่อย นั่งคิดอยู่สองวัน ตัดสินใจไปดรอป ไปหาจิตแพทย์ที่เคยรักษาโรคซึมเศร้า แจอหมอปุ๊บ หมอทักว่าเราเล่นยา....
คือผอมซูบ สั่นทั้งตัว นั่งในห้องแอร์ก็เหงื่อออก เราก็ตกใจแล้วก็ปฏิเสทไป คุยเรื่องสุขภาพจิตเสร็จ หมอเขาก็บอกให้เราไปตรวจสุขภาพด่วน!
วันต่อมาก็ตรงไปรพ.เพื่อตรวจตามที่หมอบอกเลยค่ะ พอถึงขั้นตอนซักประวัติ หมอเขาก็ถามเกี่ยวกับโรคประจำตัวไป เราก็ตอบไปอย่างมั้นใจค่ะว่า"ไม่มี"
หมอเขาก็ถามีกว่าไม่ได้เป็นไทรอยด์เหรอ เราก็งงจาา ไทรอยด์คืออะไรคะ
สรุปคือโดนหมอด่าค่ะ เขาบอกว่าดูตาเปล่าก็รู้แล้ว คอบวมมือสั่นซะขนาดนี้ เขาก็ถามไปค่ะว่าเรียนอะไรยังไงใช้ชีวิตยังไง แล้วก็บ่นๆๆว่ามันหนักไปไหม มารู้ทีหลังว่าเป็นแพทย์อินเทิร์น...แหม ถ้าไม่โดนด่ายาวๆก็จะคิดอยู่ว่าโนจีบรึป่าว แหะๆ
วันนั้นก็จบลงที่โดนส่งตัวไปตรวจเลือดหาค่าFT4 (ค่าฮอร์โมนไทรอยด์เพื่อดูการทำงานของต่อม) แล้วก็กลับบ้านรอผลอีก1อาทิตย์ค่ะ
ระหว่างนั้นก็หาข้อมูลจากเว็บบ้าง หนังสือบ้าง แต่ในใจนี่กลัวมากค่ะ เกิดมาถ้สไม่นับโรคหอบที่เคยเป็นตอนเด็กเราก็แข็งแรงมากกก(ถึก) เป็นนักกีฬาเยาวชนทีมชาติ แต่วางมือเพราะอยากเป็นสถาปนิก...
พอผลออกมาก็เป็นตามคาดค่ะ ไทรอยด์เป็นพิษ วันรับผลก็ได้ยามาถุงใหญ่เลย แต่มียาแค่สองตัวค่ะคือ
Propylthiouracil กับ Prenolol(ยาลดความดัน)
แรกๆได้กินโพรพิล2เม็ด pre2เม็ด เช้า-เย็น
ช่วงกินยานี่ตัวบวมค่ะ จากซูบๆ นน.มันขึ้นมา 68 ทังที่เราควบคุมอาหาร หิวก็กินพวกผลไม้ค่ะ แต่คุมแป้งกับไขมัน
โดนทุกคนทักค่ะว่า "ทำไมอ้วนจัง" "อิอ้วน!!" ทุกคนเลยค่ะ
แม่ก็ไม่เข้าใจเขาคิดว่าเรากินบ่อยเลยอ้วน ทะเลาะกันเพราะเขาห้ามเรากินก็มี ไปงานแต่งเราไม่อยากถ่ายรูป(ดพราะอ้วนมาก)เขาก็ด่าเราว่าเป็นเพราะเราเองนั้นแหละที่กินเอง เขาก็ว่าเราทุกวัน ไม่ซื้ออาหารเข้าบ้านบ้าง จนเราทั้งน้อยใจ ทั้งเครียดค่ะ ออกกำลังกายมากเหมือนแต่ก่อนก็ไม่ได้ หัวใจเต้นไม่ทัน เลยเป็นไมเกรนเพิ่มเข้ามาอีก จะกินยาเพิ่มอีกกลัวไตพังค่ะ ตัดปัญหาด้วยการไปอยู่กับย่าทั้งซัมเมอร์(ปิดหกเดือน)
พยายามรักษาตัว จะได้หายเร็วๆ แล้วสามเดือนต่อมาก็ได้ลดยาค่ะ คอก็เริ่มยุบ เลยตัดสินใจกลับมาเรียนต่อที่ดรอปไว้
แต่ตอนนี้ก็ยังต้องกินยาอยู่ค่ะ เรื่องน้ำหนักก็ลงมาเยอะแล้ว เริ่มใส่ยีนส์เก่าๆได้
ก็เหมือรช่วงตกต่ำของชีวิตเลยค่ะ หลายๆอย่างมันพัง แถมยังได้โรคมาติดตัว แต่ก็ไม่ท้อค่ะ ร่างกายยังสมประกอบอยู่ ทุกวันนี้ตั้งใจเรียนเต็มที่ค่ะ เพราะตอนนี้จบช้าไปนึ่งปีแล้ว จะมัวทำอะไรเล่นๆไม่ได้
"คนเราล้มก็ต้องลุกเอาใหม่ อย่าไปยอมเพราะเราเลือกที่จะทำแต่แรกแล้ว"พ่อเราบอกมา ^^