เราเป็นผญ ขี้เหงา ขี้น้อยใจ คิดมาก  ปกติเวลาโสดคนจีบยากมาก แต่เวลาถ้ารักใคร
เวลามีแฟน เราจะติดแฟนมาก  แบบออกแนวคิดมากขี้หึง แล้วทีนี้เราดันรักกับคนที่อยู่ไกลค่ะ
แล้วแฟนเราก็คือแบบ บ้านๆ เด็กกว่าเรา    ไม่ได้เรียนสูง ไม่ได้มีฐานะ คือตรงข้ามกับเราหมด
แต่ทำไมกลับเป็นเราที่ต้องแคร์ ต้องใส่ใจเค้า  หวง หึง คิดมาก มากกว่าที่เค้ารุ้สึกต่อเรา
แรกๆ เราก็เหนเค้าเปนคนเย็นชา เงียบๆ  พอได้มาคุยกัน เค้าก็โอเค ใส่ใจเรานะ (แรกๆ)
แต่พอหลังๆ เค้าก็แบบสนใจเราน้อยลง เงียบบ้าง หายบ้าง เรายังไม่พูดถึงเรื่องนอกใจนะ เราคิดว่าคงยังไม่มี
แต่น่าจะเป็นในเรื่องของนิสัยที่ติดเบียร์ติดเพื่อน แล้วคือด้วยอารมของเรา บางทีเราทนไม่ไหว
เราบอกเลิกเค้า บางทีเราก็คิดว่าเค้าคงไม่รักเรา รักเราน้อยลงแล้ว
กลายเป็นเราที่เป็นบ้า ร้องไห้เองตลอด คือเราซึมเศร้าหรือจิตเบาๆปะ -*-
แต่เวลาเราจะเลิกกะเค้า เค้าร้องไห้ทุกที เราก็ใจอ่อนไม่เลิก
จนมีครั้งล่าสุด  เรานิ่ง  เค้าก็พิมมาว่า ไม่รักเราแล้วหรอ ปล่อยให้เราร้องไห้แบบนี้ คอลกันแบบเห็นน้ำตาเลยนะ
แล้วเค้าก็พูดถึงว่าแบบเพื่อนๆเค้า ก็บอกว่าคิดหรอว่าเราจะรักเค้าจริง เรารวยกว่าเดี๋ยวเราก็ทิ้งเค้าไป
คือเค้ารักเรา หรือเค้าแค่ต้องการให้เราสงสาร   กลัวตัวเองไม่มีใคร หรือยังไงกันแน่ เราสับสนจริงๆ
คือเรื่องฐานะจริงๆเราไม่ได้คิดมากเท่าไหร่นะ เราดันน้อยใจเรื่องที่เค้าไม่ใส่ใจเรา ด้วยความที่เราฟุ้งซ่านไง
แต่เราก็ไม่คิดจะคุยกับใคร แล้วเมื่อก่อนเรามีแต่เพื่อนผุ้ชาย พอคบคนนี้เราก็ยอมทุกอย่าง
เราไม่ไปเที่ยวกะผุ้ชายเลย  เราอยุ่กทม วันๆก็นั่งเหงายุ่บ้าน แฟนเป็นคนต่างจังหวัด ก็กินบ้านนั้นบ้านนี้ที
ส่วนเราก็นั่งเหงา  แรกๆ เขากลับมาคอลกะเราห้าทุ่มตลอดเลย พอผ่านไป ก็เที่ยงคืน ตี1
คือตอนนี้เราไม่รุ้จะทำยังไงแล้วอะ        เราควรจะหยุดหรือควรจะต่อ
เราก็รักเราคะ แต่แบบเหมือนต้องรักไปเจ็บไปอะ เจ็บแบบไม่มีเหตุผลชัดเจน
เป็นที่เค้าใส่ใจเราน้อยไป หรือเราต้องการมากไป เราก็ไม่รู้อะ เห้อ
คือถ้าเค้าไม่มีท่าทีเสียใจ เราคงเลิกไปแล้วแหละ เพราะคบแล้วเรารุ้สึกแย่
แต่ด้วยความที่เรารุ้สึกว่าเค้ารักเราอยุ่นะ เราก็รักเค้ายุ่ เราอาจจะคิดมากไป เราก็เลยยังอยุ่ตรงนี้