ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยสหรัฐ เม็กซิโก อเมริกากลาง อเมริกาใต้ และอัฟริกา 26 ประเทศ 74 วัน ตอนที่ 2 ลาสเวกัส
(ตอนอยู่ตปท. ภาพนิ่งล้นไอโฟน จึงลบออกหลังโพสต์เพจแล้ว ส่วนพันทิปโหลดหน้ารีวิวไม่ได้ ต้องกลับมาทำใทย ตอนนี้ขอให้ชมยูทูปไปก่อน ถ้ารีบชมภาพนิ่ง ให้ไปที่เพจ ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก)
https://www.youtube.com/watch?v=76BUzqNjVdM&index=14&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
https://www.youtube.com/watch?v=ehzefUit8O0&index=15&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
https://www.youtube.com/watch?v=z7Hr4F2AY5k&index=16&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
รถวิ่งผ่านความแห้งแล้งเขตทุ่งหญ้าทะเลทราย ภูเขาหินที่ดูไร้ค่า มองไปสุดสายตาไร้ต้นไม้ บ้านเรือน หรือ อาคารใดๆ มีอยู่ที่หนึ่งที่มีหญ้าเขียว เห็นมีแพะภูเขาราว 10 ตัว เล็มหญ้าอยู่ มีบริเวณหนึ่งมองไปเหมือนเป็นแม่น้ำ แต่ไม่แน่ใจ มีอาคารเก่าๆ หลังหนึ่ง ไม่ใหญ่ สร้างด้วยเหล็ก ต่อมา มี รถบ้านเก่าๆ จอดอยู่ประมาณ 10 คัน ห่างจากถนนราว 1 กม. เห็นมีขยะด้วย เหมือนเป็นโครงการอะไรสักอย่าง อีกที่ก็มีลักษณะใกล้เคียงกัน เป็นที่ที่มีลวดหนามกั้นแนวด้วย ตอนเข้าเขตชุมชน เห็นมีคำว่า Femont Street ....Market Center อยู่ทางซ้ายมือ ส่วนทางขวามีโรงงานที่เป็นอาคารขั้นเดียว มองไปเห็นหอสูงเด่น ไม่มีอะไรน่าดู นอกจาก ความแห้งแล้ง ก่อนถึงตัวเมือง มีโรงแรมและคาสิโนขนาดใหญ่หลายแห่ง มองเห็นทาวเวอร์ในตัวเมืองสูงเสียดฟ้า
https://www.youtube.com/watch?v=Hm22hJMLN20&index=18&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
รถไปถึงสถานีเกรย์ฮาวน์ ลาสเวกัส เวลา 13.55 น. อ่านแผนผังการเดินทางตามที่โฮสเตลให้ไว้ ออกประตูสถานีไปทางซ้ายของถนน Main แล้วเดินไปให้ถึงทางแยก เลี้ยวขวาเข้าถนน Femont เดินตามที่เขาบอกไปประมาณ 300 เมตร ซ้ายมือเป็นโรงแรม Oscar Plaza ข้ามถนนไปเป็นถนน Femont ถนนคนเดินที่มองเข้าไปเห็นสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม เธอไม่ได้นั่งเป็นนางแบบ แต่เธอนั่งเรียกแขก ข้างบนเป็นสถานี Hang Glinding ปล่อยคนเล่นไปตามสลิงที่ยาวไปตามใต้หลังคา จนสุดช่วงตึกที่ 1 ช่วงที่ 1-4 ของถนน Femont เป็นถนนคนเดินมีหลังคา มีทั้งคาสิโน บันเทิง สาวโคโยตี้ เครื่องดื่มมึนเมาละลานตา ลุงถ่ายวีดืโออย่างเพลิดเพลิน ไม่มีใครหวงห้ามเหมือนที่ถนนพัฒพงศ์ เมืองไทย เป็น Fabulous Downtown พอสุดช่วงที่ 4 ข้ามถนนไปเป็นช่วงที่ 5-7 เป็นย่านโรงแรมและร้านอาหารที่ยังมีลมหายใจ ช่วงที่ 8-9 เป็นช่วงที่ตายสนิท เพราะพิษเศรษฐกิจนั่นเอง
เราต้องเดินไปให้ถึงช่วงที่ 13 Las Vegas Hostel เลขที่ 1322 อยู่ก่อนถึงช่วงที่ 14 เปิดประตูเข้าไปเช็คอิน ค่าเข้าพัก 21.12 ดอลล่าร์ คิดว่า ฟังผิด ได้ห้อง 203 ขึ้นไปบนห้องมีเตียง 2ชั้น 4 เตียง 8 ที่นอน คนจีนนอนอยู่ 1 ที่ เขาแทบจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ห้องเต็มไปด้วยขยะ ครู่หนึ่งหนุ่ม ตะลิส ชาวบราซิลเดินเข้ามา เราต้องกระซิบกัน เพราะอากู๋กรนให้ได้ยิน ว่า อั๊วหลักเลี้ยว! ลาสเวกัส สร้างขึ้นเพื่อเป็นแหล่งบันเทิงให้พวกที่ไปใช้ชีวิตเงียบเหงาในการสร้างเขื่อนฮูเว่อร์ได้มีที่ผ่อนคลาย มันจึงมีคำว่า ย่านคนบาป ถนนคนบาป
https://www.youtube.com/watch?v=WY-idxDfUj0&index=19&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
ย่านที่เราพักอยู่ในเขตเมือง พอแดดร่มลมตกหลัง 20.30 น. เราก็ออกไปเดินเที่ยวที่ย่าน Strip ที่เขาบอกว่าเป็น Glamorous zone ถนนที่ไม่หลับไม่นอนตอนกลางคืน โดยยึดเอาหอสูงเป็นเป้าหมาย ตอนกลางวันไม่สวย แต่ตอนกลางคืนสวยงามด้วยแสงไฟ มันคือ ด้านหน้าของโรงแรม Stratosphere เราเดินไปตามถนนสายที่ 5 มีสำนักงานศาลสถิตย์ยุติธรรม เป็นแลนด์มาร์ก สองข้างถนนนอกจากจะเป็นโรงแรมเล็กๆ ร้านอาหาร และคาสิโน แล้ว ยังมีสถานที่จัดงานแต่งงานอยู่มากมาย มีชายหนุ่มคนหนึ่ง หล่อและแต่งกายหรู เมาออกมาจากงานแต่งงานหนึ่ง มาทายเราว่า เราเป็นคนจีน พอเราบอกไม่ใช่ ก็ทายว่า ญี่ปุ่น เกาหลี ฟิลิปปินส์ แล้วก็ยอมแพ้ให้เราเฉลย พอเฉลยว่า Thailand ก็ถามว่า มันอยู่ตรงไหน พอบอกพิกัด เขาก็บอกว่า แถวๆ.....รึเปล่า เขาเคยไป....เราฟังอยู่ตั้งนาน เขาบอกว่า มันอยู่ใกล้ สิงคโปร์ จึงรู้ว่า มัน คือ เกาะพงัน เขาเคยไปฉลองปีใหม่ที่เชียงคาน ไปภูเก็ต กรุงเทพ เชียงใหม่ แต่ไม่รู้จัก ประเทศไทย....เขาอยากจับมือกับเรามาก แต่มือขวา ถือแก้วเหล้า มือซ้ายคีบบุหรี่ เราถือโอกาสบอกลา อาศัยช่วงชุลมุนตอนเขากำลังหาวิธีการจับมือ...อิอิ.... เรากลับห้องพัก ใกล้เที่ยงคืน ตะลิส หลับสนิท อากู๋อาบน้ำนานมาก ป้าลงไปใช้คอมข้างล่างหาข้อมูลการเดินทาง เสร็จแล้วเข้าไปนั่งในห้องอาหารเพื่อทำงานกับมือถือ มีหนุ่มใหญ่ขี้เหงาชาวแคนาดา ชวนคุย จนไม่เป็นอันทำงาน ....
ระฆังช่วย ลุงลงไปบอกให้หาข้อมูลแอมแทร็ก เขารีบเลื่อนโน้ตบุ๊กมาให้ แม้ป้าจะบอกว่า จะไปใช้เครื่องของหอพัก เขาเดินไปหยอดเหรียญเอาเบียร์มาให้ ป้าขอบคุณ แล้วบอกว่า เราเหมือนเด็กอ่อน ไม่ดื่มแม้แต่ชา หรือ กาแฟและ น้ำอัดลม เขาวุ่นวายจนไม่ได้การได้งาน ป้าหาเรื่องชวนลุงกลับห้องโดยที่เขาฟังภาษาไทยไม่ออก แต่เขาแซวเลียนเสียงป้า ที่ห้องมีอาตี๋มาใหม่นอนอ่านหนังสือ พอป้าอาบน้ำออกมาเขาหลับสนิท ป้ารอเวลาแอบลงไปดูไม่เห็นหนุ่มขี้เหงาแล้วจึงไปหาข้อมูลรถไฟ และเครื่องบิน เอาราคาเป็นเกณฑ์ ตกลงเลือกรถเกรย์ฮาวน์ เวลา 14.40-10.20 น. ราคาคนละ 254 ดอลล่าร์เทียบเป็นเงินไทย 8,890 บาท ลองดูราคาตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวเดียว 431$ = 15,085 บาท บอกลุงว่าตอนเช้าจะออกไปซื้อตั๋ว นั่งทำงานต่อและคุยไลน์ จนเกือบตีสาม เข้านอน ก่อน 06.00 น. อาบน้ำแต่งตัวออกไปซื้อตั๋ว กว่าจะได้ไปก็ลองหาข้อมูลการนั่งรถเมล์ เดินขึ้น ลงเนินวนไปวนวนมาอยู่ 3 รอบ ตัดสินใจว่าเดินไป - กลับ เพราะค่ารถไป-กลับ 4 ดอลล่าร์ แต่ไม่ถึงทั้งขาไปและขากลับ ปรากฏว่า ตั๋วหมด และราคาก็ไม่เท่าที่ค้นไป ค่ารถในสหรัฐ เขาทำเหมือนค่าตั๋วเครื่องบิน ยิ่งใกล้เวลายิ่งแพง ทั้งๆ ที่ถ้าเราไม่ซื้อเขาอาจจะขายไม่ได้ ตกลงได้ตั๋วไปพรุ่งนี้เช้า 06.55 น. ไปถึงนิวยอร์ค ตอนตี 3 กว่า ราคา 2 คน 571 ดอลล่าร์ = 19,985 บาท คนขายก็อยากคุยเพราะเคยมา เมืองไทย มีเพื่อนเป็นคนไทย อยากอยู่เมืองไทยเพราะค่าครองชีพถูกกว่าลาสเวกัสมาก เขาพูดชื่อเมืองทางเหนือมีคำว่า บุรี แต่ฟังไม่ออก เหมือนโคตรบุรี มันไม่คุ้น นึกถึงหนุ่มหน้างานแต่งเมื่อคืนแล้วก็เบื่อตัวเองที่กว่าจะนึกออกตั้งนาน...นี่ยังนึกไม่ออก คงต้องไบ่นึกชื่อจังหวัดภาคเหนือแล้วแหละเผื่อจะคุ้นๆ... เดินกลับห้องระยะทางไป-กลับประมาณ 6 กม. เอาฮ็อตดอกที่ซื้อมาเมื่อคืนลงไปอบที่ห้องครัว ยังไม่ทันจะเดือดเห็นหนุ่มใหญ่เมื่อคืนลงมา รีบแวบออกจากห้องไปก่อน หาช่วงจังหวะที่มีคนบังไปปิดสวิชท์เตา แล้วย้ายหม้อไปตั้งที่ไม่เกะกะ แอบลงมาดู 4 ครั้ง เขาก็ยังอยู่ในครัว เขาเป็นคนขี้เหงา ทำอาหารแล้วพยายามจะเรียกเมียชาวบ้านที่เขามากับผัวอีกคนหนึ่งกิน ดูเหมือนเธอก็จะรู้สึกเหมือนป้า หาเรื่องถ่วงเวลาอยู่ที่ล็อบบี้ ส่วนป้าไปแอบอยู่ริมสระน้ำ อาศัยช่วงคนยืนตรงเตาเยอะๆ ไปเอาของ แล้วรีบชิ่ง วันนี้ทั้งวัน เขานั่งง่วนอยู่หน้าจอในครัว ตอนที่ลุงลงไปกินอาหาร เขาก็นั่งคุยอยู่คนเดียว....
ลุงว่างงาน นอนหลับสบายทั้งวัน ลงไปว่ายน้ำตอน 11.00 น. เพราะอากาศร้อนมาก แม่บ้านก็ไม่ขึ้นไปทำความสะอาด มีคนที่เอาของขึ้นไปกินเลอะเทอะไว้บนห้องข้ามคืน ป้าทนไม่ได้ ต้องจัดการเก็บขยะไปทิ้ง ทำความสะอาดห้องน้ำเอง เพราะทั้งห้อง 8 เตียง มีผู้หญิงคนเดียว จนหลัง 17.00 น. แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลุงจึงชวนป้าเอาอาหารออกไปกินข้างล่าง ก่อนออกจากที่พักไปเที่ยว พอโผล่เข้าไปในครัว เห็นหนุ่มเดี้ยน นั่งอยู่ป้ารีบชิ่ง ปล่อยลุงไว้คนเดียว ซึ่งเขาไม่ได้ตอแย อากาศร้อนมาก แต่เราก็เดินออกจากที่พักไปตอน 17.30 น. ตอนยังไม่มืดมีที่สวยอยู่ที่เดียว คือ มี่โบนันซ่า เป็นโรงแรม และร้านขายของที่ระลึก โรงแรมหรูๆ อย่าง SLS หรือ Erstern Gate หรือ Hilton Hyatt ไม่ได้ตกแต่งอลังการ เหมือนที่แอลเอ เดินจนถึง 18.45 น. ป้าขอนั่งพัก เอาขนมปังกับฮอตดอกออกมากิน แล้วป้าก็ร้องไห้ เพราะซื้อมาเยอะ แต่ป้ากินไปไม่ถึงครึ่งรู้ว่าไม่ไหว ลุงบอกให้กินให้หมด ป้าทั้งสงสารตัวเองและสงสารลุง ร้องไห้แบบเด็กๆ จนลุงต้องสวมบทพระเอกตัวจริง อีกแล้ว อะไรๆ ที่ซื้อมาแล้วป้ากินไม่ได้ ลุงรับภาระหมด เพราะเสียดาย
หมดอารมณ์เดินต่อ ลุงชวนเดินกลับ ฮ็อตดอกออกฤทธิ์ ไม่มีห้องน้ำ อีกหลายกม.จะถึงที่พัก หาเงามืดที่เป็นดิน ลุงสวมบทพระเอกอีกแล้ว ลุงยืนบังให้ ผ่านพ้นวิกฤติไปได้ แสดงว่า ท้องป้า ไม่รับอาหารพวกนี้ ลุงกระหายน้ำอย่างแรง แวะ 7-11 ซื้อน้ำส้มขวดลิตรครึ่งเดินไป ดื่มไป หมดขวดก่อนถึงที่พัก คืนนี้กะว่าจะนอนเร็ว พรุ่งนี้ตื่นเช้า เดินไปสถานีเกรย์ฮาวน์. คืนนี้มีหนุ่มคนใหม่มานอนร่วมห้อง อากู๋ไปแล้ว หลังจากอมยิ่มในการนอนมีเสียงหลายจังหวะของลุงตอนกลางวัน จนอดไม่ได้ ถ่ายวิดีโอไม่รู้ส่งให้ใครดู แกน่ารักดี แม้จะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ เห็นพกยาเป็นกก.เลย กระเป๋าใบมหึมา ในห้องคุยกันไม่ได้เพราะมีคนนอนหลับตลอดเวลา คืนนี้ตะลิส หนุ่มเซาเปาโล บราซิล ออกไปทำงาน หลังจากที่นอนเต็มอิ่ม 1 วัน กับ 2 คืนเต็มๆ เขามาทำงานเป็นโบร้คเกอร์ช่วงฤดูร้อน เขาบอกว่า วันที่ทำงานต้องเช่าที่ใกล้ๆ เวลาไปทำงานใช้สเก็ตบอร์ดช่วยทุ่นแรง เขาไม่แนะนำให้เดินทางโดยรถยนต์ไปต่างจังหวัดในบราซิล มันอันตราย ยกเว้นใน ริโอ เดอ จาเนโร และ เซาเปาโล เท่านั้น ความอยากในการนั่งรถท้องถิ่นไปมาเนา ระยะทางกว่า 4 พัน กม.ของลุง จึงเป็นอันพับไปอีก 1 อย่าง
https://www.youtube.com/watch?v=O3s4jYBDwPg&index=25&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
สิ่งที่ลืมบันทึก ตอนที่ 2
1. คนไร้บ้านในลาสเวกัส
2. ผู้คนในลาสเวกัส มีคนอดอยากหิวโหย และคนใจบุญ
3. คนลาสเวกัส นิยมออกกำลังกาย ถึงแม้จะอ้วนก็ไม่น่าหวาดหวั่นเหมือนคนแอลเอ
4. ใต้ดินลาสเวกัสเต็มไปด้วยท่อร้อยสายไฟ สายเคเบิล และท่อส่งน้ำ ผู้คนมีค่านิยมปลูกต้นปาล์มขวด เห็นแต่ลำต้น มีใบเล็กน้อยบนยอด พื้นที่ที่แห้งแล้งอยู่แล้ว ยิ่งดูแล้งไปใหญ่ ทั้งๆ ที่ต้นไม้ใบเล็กพุ่มกว้างที่ให้ร่มเงาอื่นๆ ก็พอจะปลูกได้ แต่ก็ไม่นิยม
5. คนในลาสเวกัสมาจากหลายที่ เจอมาดามผิวสีออกไปเดินออกกำลังกายตอนเช้า เธอบอกว่า เธออยู่ที่นั่นมา 24 ปีแล้ว
6. วัฒนธรรมขวัญมา เขาก็ยังใช้อยู่ ตอนที่ป้าเดินออกจากห้องเย็นมาปะทะอากาศร้อน ก็จามเสียงดัง ได้ยินเสียง Bless you! ดังมาจากข้างสระน้ำ เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
https://www.youtube.com/watch?v=vc_uRJonuPE&index=26&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
[CR] ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยสหรัฐ เม็กซิโก อเมริกากลาง อเมริกาใต้ และอัฟริกา 26 ประเทศ 74 วัน ตอนที่ 2 ลาสเวกัส
(ตอนอยู่ตปท. ภาพนิ่งล้นไอโฟน จึงลบออกหลังโพสต์เพจแล้ว ส่วนพันทิปโหลดหน้ารีวิวไม่ได้ ต้องกลับมาทำใทย ตอนนี้ขอให้ชมยูทูปไปก่อน ถ้ารีบชมภาพนิ่ง ให้ไปที่เพจ ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก)
https://www.youtube.com/watch?v=76BUzqNjVdM&index=14&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
https://www.youtube.com/watch?v=ehzefUit8O0&index=15&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
https://www.youtube.com/watch?v=z7Hr4F2AY5k&index=16&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
รถวิ่งผ่านความแห้งแล้งเขตทุ่งหญ้าทะเลทราย ภูเขาหินที่ดูไร้ค่า มองไปสุดสายตาไร้ต้นไม้ บ้านเรือน หรือ อาคารใดๆ มีอยู่ที่หนึ่งที่มีหญ้าเขียว เห็นมีแพะภูเขาราว 10 ตัว เล็มหญ้าอยู่ มีบริเวณหนึ่งมองไปเหมือนเป็นแม่น้ำ แต่ไม่แน่ใจ มีอาคารเก่าๆ หลังหนึ่ง ไม่ใหญ่ สร้างด้วยเหล็ก ต่อมา มี รถบ้านเก่าๆ จอดอยู่ประมาณ 10 คัน ห่างจากถนนราว 1 กม. เห็นมีขยะด้วย เหมือนเป็นโครงการอะไรสักอย่าง อีกที่ก็มีลักษณะใกล้เคียงกัน เป็นที่ที่มีลวดหนามกั้นแนวด้วย ตอนเข้าเขตชุมชน เห็นมีคำว่า Femont Street ....Market Center อยู่ทางซ้ายมือ ส่วนทางขวามีโรงงานที่เป็นอาคารขั้นเดียว มองไปเห็นหอสูงเด่น ไม่มีอะไรน่าดู นอกจาก ความแห้งแล้ง ก่อนถึงตัวเมือง มีโรงแรมและคาสิโนขนาดใหญ่หลายแห่ง มองเห็นทาวเวอร์ในตัวเมืองสูงเสียดฟ้า
https://www.youtube.com/watch?v=Hm22hJMLN20&index=18&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
รถไปถึงสถานีเกรย์ฮาวน์ ลาสเวกัส เวลา 13.55 น. อ่านแผนผังการเดินทางตามที่โฮสเตลให้ไว้ ออกประตูสถานีไปทางซ้ายของถนน Main แล้วเดินไปให้ถึงทางแยก เลี้ยวขวาเข้าถนน Femont เดินตามที่เขาบอกไปประมาณ 300 เมตร ซ้ายมือเป็นโรงแรม Oscar Plaza ข้ามถนนไปเป็นถนน Femont ถนนคนเดินที่มองเข้าไปเห็นสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม เธอไม่ได้นั่งเป็นนางแบบ แต่เธอนั่งเรียกแขก ข้างบนเป็นสถานี Hang Glinding ปล่อยคนเล่นไปตามสลิงที่ยาวไปตามใต้หลังคา จนสุดช่วงตึกที่ 1 ช่วงที่ 1-4 ของถนน Femont เป็นถนนคนเดินมีหลังคา มีทั้งคาสิโน บันเทิง สาวโคโยตี้ เครื่องดื่มมึนเมาละลานตา ลุงถ่ายวีดืโออย่างเพลิดเพลิน ไม่มีใครหวงห้ามเหมือนที่ถนนพัฒพงศ์ เมืองไทย เป็น Fabulous Downtown พอสุดช่วงที่ 4 ข้ามถนนไปเป็นช่วงที่ 5-7 เป็นย่านโรงแรมและร้านอาหารที่ยังมีลมหายใจ ช่วงที่ 8-9 เป็นช่วงที่ตายสนิท เพราะพิษเศรษฐกิจนั่นเอง
เราต้องเดินไปให้ถึงช่วงที่ 13 Las Vegas Hostel เลขที่ 1322 อยู่ก่อนถึงช่วงที่ 14 เปิดประตูเข้าไปเช็คอิน ค่าเข้าพัก 21.12 ดอลล่าร์ คิดว่า ฟังผิด ได้ห้อง 203 ขึ้นไปบนห้องมีเตียง 2ชั้น 4 เตียง 8 ที่นอน คนจีนนอนอยู่ 1 ที่ เขาแทบจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ห้องเต็มไปด้วยขยะ ครู่หนึ่งหนุ่ม ตะลิส ชาวบราซิลเดินเข้ามา เราต้องกระซิบกัน เพราะอากู๋กรนให้ได้ยิน ว่า อั๊วหลักเลี้ยว! ลาสเวกัส สร้างขึ้นเพื่อเป็นแหล่งบันเทิงให้พวกที่ไปใช้ชีวิตเงียบเหงาในการสร้างเขื่อนฮูเว่อร์ได้มีที่ผ่อนคลาย มันจึงมีคำว่า ย่านคนบาป ถนนคนบาป
https://www.youtube.com/watch?v=WY-idxDfUj0&index=19&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
ย่านที่เราพักอยู่ในเขตเมือง พอแดดร่มลมตกหลัง 20.30 น. เราก็ออกไปเดินเที่ยวที่ย่าน Strip ที่เขาบอกว่าเป็น Glamorous zone ถนนที่ไม่หลับไม่นอนตอนกลางคืน โดยยึดเอาหอสูงเป็นเป้าหมาย ตอนกลางวันไม่สวย แต่ตอนกลางคืนสวยงามด้วยแสงไฟ มันคือ ด้านหน้าของโรงแรม Stratosphere เราเดินไปตามถนนสายที่ 5 มีสำนักงานศาลสถิตย์ยุติธรรม เป็นแลนด์มาร์ก สองข้างถนนนอกจากจะเป็นโรงแรมเล็กๆ ร้านอาหาร และคาสิโน แล้ว ยังมีสถานที่จัดงานแต่งงานอยู่มากมาย มีชายหนุ่มคนหนึ่ง หล่อและแต่งกายหรู เมาออกมาจากงานแต่งงานหนึ่ง มาทายเราว่า เราเป็นคนจีน พอเราบอกไม่ใช่ ก็ทายว่า ญี่ปุ่น เกาหลี ฟิลิปปินส์ แล้วก็ยอมแพ้ให้เราเฉลย พอเฉลยว่า Thailand ก็ถามว่า มันอยู่ตรงไหน พอบอกพิกัด เขาก็บอกว่า แถวๆ.....รึเปล่า เขาเคยไป....เราฟังอยู่ตั้งนาน เขาบอกว่า มันอยู่ใกล้ สิงคโปร์ จึงรู้ว่า มัน คือ เกาะพงัน เขาเคยไปฉลองปีใหม่ที่เชียงคาน ไปภูเก็ต กรุงเทพ เชียงใหม่ แต่ไม่รู้จัก ประเทศไทย....เขาอยากจับมือกับเรามาก แต่มือขวา ถือแก้วเหล้า มือซ้ายคีบบุหรี่ เราถือโอกาสบอกลา อาศัยช่วงชุลมุนตอนเขากำลังหาวิธีการจับมือ...อิอิ.... เรากลับห้องพัก ใกล้เที่ยงคืน ตะลิส หลับสนิท อากู๋อาบน้ำนานมาก ป้าลงไปใช้คอมข้างล่างหาข้อมูลการเดินทาง เสร็จแล้วเข้าไปนั่งในห้องอาหารเพื่อทำงานกับมือถือ มีหนุ่มใหญ่ขี้เหงาชาวแคนาดา ชวนคุย จนไม่เป็นอันทำงาน ....
ระฆังช่วย ลุงลงไปบอกให้หาข้อมูลแอมแทร็ก เขารีบเลื่อนโน้ตบุ๊กมาให้ แม้ป้าจะบอกว่า จะไปใช้เครื่องของหอพัก เขาเดินไปหยอดเหรียญเอาเบียร์มาให้ ป้าขอบคุณ แล้วบอกว่า เราเหมือนเด็กอ่อน ไม่ดื่มแม้แต่ชา หรือ กาแฟและ น้ำอัดลม เขาวุ่นวายจนไม่ได้การได้งาน ป้าหาเรื่องชวนลุงกลับห้องโดยที่เขาฟังภาษาไทยไม่ออก แต่เขาแซวเลียนเสียงป้า ที่ห้องมีอาตี๋มาใหม่นอนอ่านหนังสือ พอป้าอาบน้ำออกมาเขาหลับสนิท ป้ารอเวลาแอบลงไปดูไม่เห็นหนุ่มขี้เหงาแล้วจึงไปหาข้อมูลรถไฟ และเครื่องบิน เอาราคาเป็นเกณฑ์ ตกลงเลือกรถเกรย์ฮาวน์ เวลา 14.40-10.20 น. ราคาคนละ 254 ดอลล่าร์เทียบเป็นเงินไทย 8,890 บาท ลองดูราคาตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวเดียว 431$ = 15,085 บาท บอกลุงว่าตอนเช้าจะออกไปซื้อตั๋ว นั่งทำงานต่อและคุยไลน์ จนเกือบตีสาม เข้านอน ก่อน 06.00 น. อาบน้ำแต่งตัวออกไปซื้อตั๋ว กว่าจะได้ไปก็ลองหาข้อมูลการนั่งรถเมล์ เดินขึ้น ลงเนินวนไปวนวนมาอยู่ 3 รอบ ตัดสินใจว่าเดินไป - กลับ เพราะค่ารถไป-กลับ 4 ดอลล่าร์ แต่ไม่ถึงทั้งขาไปและขากลับ ปรากฏว่า ตั๋วหมด และราคาก็ไม่เท่าที่ค้นไป ค่ารถในสหรัฐ เขาทำเหมือนค่าตั๋วเครื่องบิน ยิ่งใกล้เวลายิ่งแพง ทั้งๆ ที่ถ้าเราไม่ซื้อเขาอาจจะขายไม่ได้ ตกลงได้ตั๋วไปพรุ่งนี้เช้า 06.55 น. ไปถึงนิวยอร์ค ตอนตี 3 กว่า ราคา 2 คน 571 ดอลล่าร์ = 19,985 บาท คนขายก็อยากคุยเพราะเคยมา เมืองไทย มีเพื่อนเป็นคนไทย อยากอยู่เมืองไทยเพราะค่าครองชีพถูกกว่าลาสเวกัสมาก เขาพูดชื่อเมืองทางเหนือมีคำว่า บุรี แต่ฟังไม่ออก เหมือนโคตรบุรี มันไม่คุ้น นึกถึงหนุ่มหน้างานแต่งเมื่อคืนแล้วก็เบื่อตัวเองที่กว่าจะนึกออกตั้งนาน...นี่ยังนึกไม่ออก คงต้องไบ่นึกชื่อจังหวัดภาคเหนือแล้วแหละเผื่อจะคุ้นๆ... เดินกลับห้องระยะทางไป-กลับประมาณ 6 กม. เอาฮ็อตดอกที่ซื้อมาเมื่อคืนลงไปอบที่ห้องครัว ยังไม่ทันจะเดือดเห็นหนุ่มใหญ่เมื่อคืนลงมา รีบแวบออกจากห้องไปก่อน หาช่วงจังหวะที่มีคนบังไปปิดสวิชท์เตา แล้วย้ายหม้อไปตั้งที่ไม่เกะกะ แอบลงมาดู 4 ครั้ง เขาก็ยังอยู่ในครัว เขาเป็นคนขี้เหงา ทำอาหารแล้วพยายามจะเรียกเมียชาวบ้านที่เขามากับผัวอีกคนหนึ่งกิน ดูเหมือนเธอก็จะรู้สึกเหมือนป้า หาเรื่องถ่วงเวลาอยู่ที่ล็อบบี้ ส่วนป้าไปแอบอยู่ริมสระน้ำ อาศัยช่วงคนยืนตรงเตาเยอะๆ ไปเอาของ แล้วรีบชิ่ง วันนี้ทั้งวัน เขานั่งง่วนอยู่หน้าจอในครัว ตอนที่ลุงลงไปกินอาหาร เขาก็นั่งคุยอยู่คนเดียว....
ลุงว่างงาน นอนหลับสบายทั้งวัน ลงไปว่ายน้ำตอน 11.00 น. เพราะอากาศร้อนมาก แม่บ้านก็ไม่ขึ้นไปทำความสะอาด มีคนที่เอาของขึ้นไปกินเลอะเทอะไว้บนห้องข้ามคืน ป้าทนไม่ได้ ต้องจัดการเก็บขยะไปทิ้ง ทำความสะอาดห้องน้ำเอง เพราะทั้งห้อง 8 เตียง มีผู้หญิงคนเดียว จนหลัง 17.00 น. แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลุงจึงชวนป้าเอาอาหารออกไปกินข้างล่าง ก่อนออกจากที่พักไปเที่ยว พอโผล่เข้าไปในครัว เห็นหนุ่มเดี้ยน นั่งอยู่ป้ารีบชิ่ง ปล่อยลุงไว้คนเดียว ซึ่งเขาไม่ได้ตอแย อากาศร้อนมาก แต่เราก็เดินออกจากที่พักไปตอน 17.30 น. ตอนยังไม่มืดมีที่สวยอยู่ที่เดียว คือ มี่โบนันซ่า เป็นโรงแรม และร้านขายของที่ระลึก โรงแรมหรูๆ อย่าง SLS หรือ Erstern Gate หรือ Hilton Hyatt ไม่ได้ตกแต่งอลังการ เหมือนที่แอลเอ เดินจนถึง 18.45 น. ป้าขอนั่งพัก เอาขนมปังกับฮอตดอกออกมากิน แล้วป้าก็ร้องไห้ เพราะซื้อมาเยอะ แต่ป้ากินไปไม่ถึงครึ่งรู้ว่าไม่ไหว ลุงบอกให้กินให้หมด ป้าทั้งสงสารตัวเองและสงสารลุง ร้องไห้แบบเด็กๆ จนลุงต้องสวมบทพระเอกตัวจริง อีกแล้ว อะไรๆ ที่ซื้อมาแล้วป้ากินไม่ได้ ลุงรับภาระหมด เพราะเสียดาย
หมดอารมณ์เดินต่อ ลุงชวนเดินกลับ ฮ็อตดอกออกฤทธิ์ ไม่มีห้องน้ำ อีกหลายกม.จะถึงที่พัก หาเงามืดที่เป็นดิน ลุงสวมบทพระเอกอีกแล้ว ลุงยืนบังให้ ผ่านพ้นวิกฤติไปได้ แสดงว่า ท้องป้า ไม่รับอาหารพวกนี้ ลุงกระหายน้ำอย่างแรง แวะ 7-11 ซื้อน้ำส้มขวดลิตรครึ่งเดินไป ดื่มไป หมดขวดก่อนถึงที่พัก คืนนี้กะว่าจะนอนเร็ว พรุ่งนี้ตื่นเช้า เดินไปสถานีเกรย์ฮาวน์. คืนนี้มีหนุ่มคนใหม่มานอนร่วมห้อง อากู๋ไปแล้ว หลังจากอมยิ่มในการนอนมีเสียงหลายจังหวะของลุงตอนกลางวัน จนอดไม่ได้ ถ่ายวิดีโอไม่รู้ส่งให้ใครดู แกน่ารักดี แม้จะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ เห็นพกยาเป็นกก.เลย กระเป๋าใบมหึมา ในห้องคุยกันไม่ได้เพราะมีคนนอนหลับตลอดเวลา คืนนี้ตะลิส หนุ่มเซาเปาโล บราซิล ออกไปทำงาน หลังจากที่นอนเต็มอิ่ม 1 วัน กับ 2 คืนเต็มๆ เขามาทำงานเป็นโบร้คเกอร์ช่วงฤดูร้อน เขาบอกว่า วันที่ทำงานต้องเช่าที่ใกล้ๆ เวลาไปทำงานใช้สเก็ตบอร์ดช่วยทุ่นแรง เขาไม่แนะนำให้เดินทางโดยรถยนต์ไปต่างจังหวัดในบราซิล มันอันตราย ยกเว้นใน ริโอ เดอ จาเนโร และ เซาเปาโล เท่านั้น ความอยากในการนั่งรถท้องถิ่นไปมาเนา ระยะทางกว่า 4 พัน กม.ของลุง จึงเป็นอันพับไปอีก 1 อย่าง
https://www.youtube.com/watch?v=O3s4jYBDwPg&index=25&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
สิ่งที่ลืมบันทึก ตอนที่ 2
1. คนไร้บ้านในลาสเวกัส
2. ผู้คนในลาสเวกัส มีคนอดอยากหิวโหย และคนใจบุญ
3. คนลาสเวกัส นิยมออกกำลังกาย ถึงแม้จะอ้วนก็ไม่น่าหวาดหวั่นเหมือนคนแอลเอ
4. ใต้ดินลาสเวกัสเต็มไปด้วยท่อร้อยสายไฟ สายเคเบิล และท่อส่งน้ำ ผู้คนมีค่านิยมปลูกต้นปาล์มขวด เห็นแต่ลำต้น มีใบเล็กน้อยบนยอด พื้นที่ที่แห้งแล้งอยู่แล้ว ยิ่งดูแล้งไปใหญ่ ทั้งๆ ที่ต้นไม้ใบเล็กพุ่มกว้างที่ให้ร่มเงาอื่นๆ ก็พอจะปลูกได้ แต่ก็ไม่นิยม
5. คนในลาสเวกัสมาจากหลายที่ เจอมาดามผิวสีออกไปเดินออกกำลังกายตอนเช้า เธอบอกว่า เธออยู่ที่นั่นมา 24 ปีแล้ว
6. วัฒนธรรมขวัญมา เขาก็ยังใช้อยู่ ตอนที่ป้าเดินออกจากห้องเย็นมาปะทะอากาศร้อน ก็จามเสียงดัง ได้ยินเสียง Bless you! ดังมาจากข้างสระน้ำ เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
https://www.youtube.com/watch?v=vc_uRJonuPE&index=26&list=PLNNEpgjidh3peDayS3ikBCPP6tJVMso-6
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น