ผมอายุ 18 ไม่เรียนแล้วเพราะปัญหาทางบ้านแล้วต้องห่างกับแม่ตั้งแต่อายุ 15 ต้องใช้ชีวิตมาคนเดียวตลอด
คือผมชอบคุยกับตัวเองตั้งแต่เด็ก คือเล่นก็เล่นกับเพื่อนอีกคนที่เราจินตนาการขึ้นมา ผมไม่มีเพื่นสนิทแม้แต่คนเดียว แต่พอต้องห่างกับแม่มาใช้ชีวิตคนเดียว ผมชอบคุยกับตัวเองว่า ทำใมชีวิตเราต้องมาเจออะไรเเบบนี้ด้วย จะเกิดมาทำใม อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย คิดวนไปวนมาแต่เรื่องฆ่าตัวตาย แต่สมองผมมันจะคิดก็ต่อเมื่อผมอยู่คนเดียว แต่พอไปทำงานผมไม่เคยคิดถึงเรื่องฆ่าตัวตายเลย ใช้ชีวิตเป็นปรกติ แต่พอกลับบ้านมาอยู่คนเดียวก็คิด เหมือนกับจิตมันฟุ้งซ่าน แล้วช่วงประมาณ 3 เดือนที่ผ่านมาเหมือนมันจะหนักขึ้นเรื่อย คือหาเชือก หาปืน หามีดมา จนผมต้องหนีจากการอยู่คนเดียวมานั้งที่สวนสาธารนะ
คือพอจะมีใครรู้วิธีที่ทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คุยกับตัวเอง ไม่พยายามฆ่าตัวตาย เพราะผมกลัวว่าวันไหน ร่างกายจะทนจิตใจตัวเองไม่ไหวโปรดช่วยให้คำปรึกษาหรือเเนะแนวทางให้ผมหน่อยนะครับ ได้โปรด
อาการทางจิตของผมปรกติไหมครับ
คือผมชอบคุยกับตัวเองตั้งแต่เด็ก คือเล่นก็เล่นกับเพื่อนอีกคนที่เราจินตนาการขึ้นมา ผมไม่มีเพื่นสนิทแม้แต่คนเดียว แต่พอต้องห่างกับแม่มาใช้ชีวิตคนเดียว ผมชอบคุยกับตัวเองว่า ทำใมชีวิตเราต้องมาเจออะไรเเบบนี้ด้วย จะเกิดมาทำใม อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย คิดวนไปวนมาแต่เรื่องฆ่าตัวตาย แต่สมองผมมันจะคิดก็ต่อเมื่อผมอยู่คนเดียว แต่พอไปทำงานผมไม่เคยคิดถึงเรื่องฆ่าตัวตายเลย ใช้ชีวิตเป็นปรกติ แต่พอกลับบ้านมาอยู่คนเดียวก็คิด เหมือนกับจิตมันฟุ้งซ่าน แล้วช่วงประมาณ 3 เดือนที่ผ่านมาเหมือนมันจะหนักขึ้นเรื่อย คือหาเชือก หาปืน หามีดมา จนผมต้องหนีจากการอยู่คนเดียวมานั้งที่สวนสาธารนะ
คือพอจะมีใครรู้วิธีที่ทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คุยกับตัวเอง ไม่พยายามฆ่าตัวตาย เพราะผมกลัวว่าวันไหน ร่างกายจะทนจิตใจตัวเองไม่ไหวโปรดช่วยให้คำปรึกษาหรือเเนะแนวทางให้ผมหน่อยนะครับ ได้โปรด