ทำอย่างไรดีคะ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองมนุษย์สัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ
เกริ่นก่อนนะคะ ตั้งแต่เล็กจนโต ชอบการอยู่คนเดียวมากๆ ชอบเล่นคนเดียว ชอบอยู่กับเพื่อนแค่ไม่กี่คน มีปัญหาเมื่อต้องเข้าสังคมใหม่ ไม่ได้เป็นคนหยิ่ง หรือ พูดน้อยนะคะ แต่มันจะกลัวไปหมดเลย กลัวว่าเขาจะรำคาญ กลัวว่าเราจะเผลอพูดอะไรที่เขาไม่อยากฟัง แบบจะระวังตัวมากๆ มีบ้างที่มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ ตอนม.ต้น แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน มันเกิดจากตัวเราด้วยแหละ บางครั้งก็ไม่ชอบทำตามเพื่อน หรือ คิดเหมือนเพื่อน เราไหลไปได้นะ แต่ถ้าการไหลไปเป็นอะไรที่เราไม่ชอบ เราจะออกมาค่ะ จนม.ปลายมีกลุ่มเพื่อนที่อินดี้เหมือนกัน เลยสนิทกันยาวจนตอนนี้
พอเข้ามามหาลัย นิสัยเราก็เริ่มเปลี่ยน อาจจะเพราะว่ อยู่ในสังคมที่มีคนคล้ายๆกัน มีความสนใจเรื่องที่เรียนคล้ายกัน บวกกับการรับน้อง มันละลายพฤติกรรมเราได้ดีมาก พอมาเรื่อยๆ เรากลายเป็นคนพูดมาก ตลก เฮฮา(มาก) เหมือนคนบ้า แต่เราไม่ได้เฟคนะ เราขำจริงๆ เวลาอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม เพื่อนชอบแกล้ง(แบบขำๆนะ) ซึ่งเราก็สนุกนะ ทุกคนในกลุ่มดูแลเราเหมือนเป็นน้องคนเล็ก แทบทุกปีจะมีเซอร์ไพรส์วันเกิด การอยู่คนเดียวก็เริ่มน้อยลง เราก็เริ่มมองว่ามันดีนะ เราเอ็นจอยกับการกินมากๆจนตัวจะแตก เพื่อนๆสมัยมัธยมมาเจอกันอีกที ก็ตกใจที่เราพูดเยอะมากๆ แต่ช่วง1-2ปีให้หลัง เรารู้สึกเราเริ่มอยากโต อยากเก่ง การค่อยๆกลับมาอยู่คนเดียวค่อยๆคืบคลาน เช่น ปฏิบัติการพัฒนาตนเองจึงเริ่มขึ้น เราจึงค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนตอนก่อนเข้ามหาลัย เราเริ่มอยากทำอะไรที่ไม่ไหลตามเพื่อน เราเริ่มเลือกที่จะซ้อมแทนการเที่ยวกับเพื่อน เลือกกินอาหารดีๆแทนการกินขนมกับเพื่อน เราเริ่มคิดมากขึ้น พูดน้อยลง เหมือนเมื่อก่อน เพื่อนๆในมหาลัยที่ไม่เคยเจอเราเวอร์ชั่นนี้ก็คิดว่าเราแปลกไป ถามว่าเราแคร์มั้ย เราแคร์นะ แคร์มาก แคร์จนครั้งหนึ่งฝืนทำตามเพื่อนไปสักพัก แต่สุดท้ายมันก็ส่งผลที่ไม่ดีกับเรา คือ มันไม่เวิร์คกับเรานั่นเอง เราเลยเลือกแคร์ตัวเอง มั่นใจกับสิ่งที่เลือกให้กับตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าไม่มีใครรู้ว่าอะไรดีสำหรับเราเท่าตัวเราเองแล้วแหละ เราผลักตัวเองออกมา จนกระทั่งช่วงนี้ที่เรียนจบ เราแทบไม่ค่อยเจอเพื่อนเลย บางครั้งก็สบายใจ ที่ไม่ต้องฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำ บางครั้งเราแค่อยากหยุดพูดไปดื้อๆก็ทำได้ แต่เราก็รู้สึกโดดเดี่ยว บางครั้งเราก็อยากมีคนไว้คุย ไว้บ่น แต่เราก็กลัวเกินกว่าจะทักไปหรือเล่าเรื่องราวที่เจอมา เราไม่ได้เป็นคนลั้ลล้าเหมือนที่เห็น เราไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นความคิดด้านแย่ๆของเรา และไม่อยากให้ใครรู้สึกร่วมไปกับเรา (จริงๆก็อยาก แต่สงสาร เราดาร์คคนเดียวก็พอละ) เราเลยกลายเป็นคนเดิม คนที่คุยกับคนยาก เริ่มรู้สึกว่าความสามารถในการสื่อสารแย่ลง (อาจจะหนักกว่าเก่า)
ตอนนี้ที่เป็นคือ จะอยู่กับคนที่สบายใจเท่านั้น (พ่อแม่) ไม่เจอเพื่อนเลย ไม่แชทหาเพื่อนด้วย บางครั้งสบายใจเวลาอยู่คนเดียว บางครั้งก็เหงา แต่พอเจอเพื่อนหรือคนเยอะๆ ก็จะเริ่มรู้สึกอยากเท อยากกับไปอยู่คนเดียว วนเป็นลูปค่ะ TT
จริงๆก็คิดนะว่าเราก็แค่คนที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมปรับเข้าหาคนอื่น อัตตาสูงเกินไปไหม ? แต่หลายๆครั้งที่เราไหลไป แล้วทำอะไรที่ไม่อยากทำจริงๆ เรารู้สึกไม่โอเคกับมันมากๆ(แต่เราก็เลือกจะไม่บอก แล้วถอยออกมา เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจเรามากแค่ไหน หรือ จะตัดสินเราไปอย่างไร)
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ คนที่รู้จักเรามาอ่าน ก็น่าจะรู้ (มุดแพร้พ) เราอยากรู้ว่า มันจะมีองค์กรไหนที่จะสามารถบำบัดอาการเหล่านี้ได้บ้างไหมคะ ? หรือ มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม เราจะเป็นไบโพลาร์มั้ย(เพราะตอนเราอารมณ์ดี เฮฮา เราไม่ได้เฟคเลยนะ เรารู้สึกจริงๆ) หรือ โรคซึมเศร้า? เราควรพบจิตแพทย์ ?
TT ขอบคุณล่วงหน้าอีกทีค่ะ บุยบุย
ทำอย่างไรดีคะ เมื่อรู้ว่าตัวเองมนุษย์สัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ
เกริ่นก่อนนะคะ ตั้งแต่เล็กจนโต ชอบการอยู่คนเดียวมากๆ ชอบเล่นคนเดียว ชอบอยู่กับเพื่อนแค่ไม่กี่คน มีปัญหาเมื่อต้องเข้าสังคมใหม่ ไม่ได้เป็นคนหยิ่ง หรือ พูดน้อยนะคะ แต่มันจะกลัวไปหมดเลย กลัวว่าเขาจะรำคาญ กลัวว่าเราจะเผลอพูดอะไรที่เขาไม่อยากฟัง แบบจะระวังตัวมากๆ มีบ้างที่มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ ตอนม.ต้น แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน มันเกิดจากตัวเราด้วยแหละ บางครั้งก็ไม่ชอบทำตามเพื่อน หรือ คิดเหมือนเพื่อน เราไหลไปได้นะ แต่ถ้าการไหลไปเป็นอะไรที่เราไม่ชอบ เราจะออกมาค่ะ จนม.ปลายมีกลุ่มเพื่อนที่อินดี้เหมือนกัน เลยสนิทกันยาวจนตอนนี้
พอเข้ามามหาลัย นิสัยเราก็เริ่มเปลี่ยน อาจจะเพราะว่ อยู่ในสังคมที่มีคนคล้ายๆกัน มีความสนใจเรื่องที่เรียนคล้ายกัน บวกกับการรับน้อง มันละลายพฤติกรรมเราได้ดีมาก พอมาเรื่อยๆ เรากลายเป็นคนพูดมาก ตลก เฮฮา(มาก) เหมือนคนบ้า แต่เราไม่ได้เฟคนะ เราขำจริงๆ เวลาอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม เพื่อนชอบแกล้ง(แบบขำๆนะ) ซึ่งเราก็สนุกนะ ทุกคนในกลุ่มดูแลเราเหมือนเป็นน้องคนเล็ก แทบทุกปีจะมีเซอร์ไพรส์วันเกิด การอยู่คนเดียวก็เริ่มน้อยลง เราก็เริ่มมองว่ามันดีนะ เราเอ็นจอยกับการกินมากๆจนตัวจะแตก เพื่อนๆสมัยมัธยมมาเจอกันอีกที ก็ตกใจที่เราพูดเยอะมากๆ แต่ช่วง1-2ปีให้หลัง เรารู้สึกเราเริ่มอยากโต อยากเก่ง การค่อยๆกลับมาอยู่คนเดียวค่อยๆคืบคลาน เช่น ปฏิบัติการพัฒนาตนเองจึงเริ่มขึ้น เราจึงค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนตอนก่อนเข้ามหาลัย เราเริ่มอยากทำอะไรที่ไม่ไหลตามเพื่อน เราเริ่มเลือกที่จะซ้อมแทนการเที่ยวกับเพื่อน เลือกกินอาหารดีๆแทนการกินขนมกับเพื่อน เราเริ่มคิดมากขึ้น พูดน้อยลง เหมือนเมื่อก่อน เพื่อนๆในมหาลัยที่ไม่เคยเจอเราเวอร์ชั่นนี้ก็คิดว่าเราแปลกไป ถามว่าเราแคร์มั้ย เราแคร์นะ แคร์มาก แคร์จนครั้งหนึ่งฝืนทำตามเพื่อนไปสักพัก แต่สุดท้ายมันก็ส่งผลที่ไม่ดีกับเรา คือ มันไม่เวิร์คกับเรานั่นเอง เราเลยเลือกแคร์ตัวเอง มั่นใจกับสิ่งที่เลือกให้กับตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าไม่มีใครรู้ว่าอะไรดีสำหรับเราเท่าตัวเราเองแล้วแหละ เราผลักตัวเองออกมา จนกระทั่งช่วงนี้ที่เรียนจบ เราแทบไม่ค่อยเจอเพื่อนเลย บางครั้งก็สบายใจ ที่ไม่ต้องฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำ บางครั้งเราแค่อยากหยุดพูดไปดื้อๆก็ทำได้ แต่เราก็รู้สึกโดดเดี่ยว บางครั้งเราก็อยากมีคนไว้คุย ไว้บ่น แต่เราก็กลัวเกินกว่าจะทักไปหรือเล่าเรื่องราวที่เจอมา เราไม่ได้เป็นคนลั้ลล้าเหมือนที่เห็น เราไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นความคิดด้านแย่ๆของเรา และไม่อยากให้ใครรู้สึกร่วมไปกับเรา (จริงๆก็อยาก แต่สงสาร เราดาร์คคนเดียวก็พอละ) เราเลยกลายเป็นคนเดิม คนที่คุยกับคนยาก เริ่มรู้สึกว่าความสามารถในการสื่อสารแย่ลง (อาจจะหนักกว่าเก่า)
ตอนนี้ที่เป็นคือ จะอยู่กับคนที่สบายใจเท่านั้น (พ่อแม่) ไม่เจอเพื่อนเลย ไม่แชทหาเพื่อนด้วย บางครั้งสบายใจเวลาอยู่คนเดียว บางครั้งก็เหงา แต่พอเจอเพื่อนหรือคนเยอะๆ ก็จะเริ่มรู้สึกอยากเท อยากกับไปอยู่คนเดียว วนเป็นลูปค่ะ TT
จริงๆก็คิดนะว่าเราก็แค่คนที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมปรับเข้าหาคนอื่น อัตตาสูงเกินไปไหม ? แต่หลายๆครั้งที่เราไหลไป แล้วทำอะไรที่ไม่อยากทำจริงๆ เรารู้สึกไม่โอเคกับมันมากๆ(แต่เราก็เลือกจะไม่บอก แล้วถอยออกมา เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจเรามากแค่ไหน หรือ จะตัดสินเราไปอย่างไร)
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ คนที่รู้จักเรามาอ่าน ก็น่าจะรู้ (มุดแพร้พ) เราอยากรู้ว่า มันจะมีองค์กรไหนที่จะสามารถบำบัดอาการเหล่านี้ได้บ้างไหมคะ ? หรือ มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม เราจะเป็นไบโพลาร์มั้ย(เพราะตอนเราอารมณ์ดี เฮฮา เราไม่ได้เฟคเลยนะ เรารู้สึกจริงๆ) หรือ โรคซึมเศร้า? เราควรพบจิตแพทย์ ?
TT ขอบคุณล่วงหน้าอีกทีค่ะ บุยบุย