น้ำตกจ๊อกกระดิ่น คือจุดแรกที่แวะพักและกินข้าว ข้าวกล่องแห้งๆที่ถูกเตรียมให้ เป็นอาหารมื้อเที่ยงมื้อแรกของการใช้ชีวิตในปิล็อก การที่เป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายไม่ได้ช่วยให้ความอยากบาบีคิวพลาซ่า เนื้อย่างที่ปรีดีย์46 หรือว่าความอยากไก่บอนชอนในตอนนั้นลดน้อยลงเลย(กรี้ดด) แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ควรหาอะไรใส่ท้องหลังจากที่ร่างกายโดนเหวี่ยงมาตลอดเกือบ400โค้ง (รวมถึงมีเพื่อนบางคนเอาอาหารมื้อเช้าออกไปเป็นที่เรียบร้อย) น้ำที่นี่เย็นจนหนาว แมลงปอเยอะพอๆกับผีเสื้อ ผีเสื้อสีแปลกๆเยอะมาก มากจนคิดว่าถ้าผีเสื้อเยอะขนาดนี้ ไม่รู้หนอนจะเยอะขนาดไหน (กลัวเด้อ)
หมอกตอนบ่าย 3 ที่เนินช้างศึกทำให้พวกเรากรี้ดมาก เพราะไม่เคยเจอหมอกเยอะขนาดนี้ในเวลาแบบนี้มาก่อน ความงามของหุบเขาที่โอบล้อมไปด้วยหมอกทำให้พวกเราตื่นเต้นกันมาก ทั้งถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ เด้งไปเด้งมาบนรถจนโทรศัพท์เพื่อนคนหนึ่งตกหายไปข้างทาง ตอนนี้เป็นตอนที่พวกเราเริ่มไม่สนุก หมอกเยอะและฝนกำลังจะมา หมอกที่ชมว่าสวยกันเมื่อนาทีที่แล้ว กลายเป็นเสียงบ่นของทุกคน ว่าหมอกเยอะขนาดนี้จะหาเจอได้ยังไง การตามหาสิ่งของขนาดสิบกว่า cm. ในพื้นที่ที่คลุมไปด้วยหมอก และฝนไม่ใช่เรื่องง่าย มันยากไปอีกที่โทรศัพท์ของเราใช้งานกันไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรปิล็อกก็ไม่ได้ใจร้ายกับพวกเราขนาดนั้น พี่ชาวบ้านที่ขับรถพาพวกเราไปเที่ยวเจอโทรศัพท์ของเพื่อนร่วงอยู่ตรงทางโค้งระหว่างขึ้นเขา ฝนกลับมาให้ความชุ่มฉ่ำอีกครั้งตอนที่ทุกคนไม่กังวล เนินช้างศึกกลับมาสวยอีกครั้งตอนที่เราทุกคนสบายใจ
‘ปิล็อกมันเป็นคำเพี้ยนไง มาจากคำว่าผีหลอก แต่ก่อนใช่มั้ย ก็มีคนเข้าไปหาแร่ในเหมืองแล้วพอเข้าไป เค้าก็ไม่ออกมากัน ทีนี้คนเค้าก็คิดว่าเจอผีหลอก ทีนี้มันเพี้ยน ผีหลอก ผิหล็อก ปิหล็อก ปิล็อก เป็นไง ปิล็อกยัง’
...........
เดี๋ยว มันง่ายงี้เลยหรอพี่
ช่างเป็น 5 กิโลที่ยาวนาน..
ระยะทางไปบ้านป้าเกล็นนั้นเกินความคาดหมายของพวกเรามาก รถโฟร์วิลที่ขับได้แค่ประมาณ 10 km/hr. บนทางลูกรังขรุขระ ฝนที่เพิ่งหยุดตกทำให้ทางขับยากกว่าปกติ ธรรมชาติใกล้นิดเดียวตอนที่ทางบนถนนแคบจนเอามือไปจับต้นเฟิร์นที่อยู่ข้างทางได้ ลองสังเกตดีๆจะมีต้นเมเปิลอยู่ข้างทางด้วย
ทันทีที่รถจอด พวกเราเดินสำรวจรอบๆ พยายามจินตนาการว่า เมื่อหลายสิบปีก่อนตอนที่เหมืองเก่าแห่งนี้ยังเฟื่องฟู มั่งคั่ง ในตอนที่มีผู้คน ตอนที่มีคนเหมือง จะเป็นอย่างไร ร่องรอยของเหมืองสมศักดิ์ยังมีให้เห็นอยู่บ้าง โถงส่วนกลางสำหรับทานอาหารเคยเป็นโรงพัสดุมาก่อน สิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นสวยงามเสมอ ซึ่งน้ำตกภายในรีสอร์ทแห่งนี้ยังเป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันความสวยงามของธรรมชาติได้อีกเสียง
หญิงชราเดินเข้ามาทักทายเรา คอยดูแลถ้วยชามจานเค้กไม่ให้ขาด ป้าเกล็นอายุ 78 ปีแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรง ตีลังกา 3 ตลบวิดพื้น 18 รอบ แถมเดินหกสามเส้าโชว์ (หลอกๆ)
‘ตอนนี้ฉันอายุ 23 ‘ ป้ากล่าวด้วยภาษาไทยสำเนียงออสซี่ พร้อมชี้ไปที่กรอบรูปใบหนึ่ง หนุ่มสาวในภาพชุดแต่งงานขาวดำโปรยยิ้มต้อนรับพวกเรา ถ้ารูปภาพเป็นสิ่งที่ใช้แทนความทรงจำ เหมืองแร่แห่งนี้มีความทรงจำมากมาย
อาจเป็นเหตุผลของความรักล้วนๆ ที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งย้ายถิ่นฐานบ้านเกิดเพื่อมาใช้ชีวิตในต่างแดน ป้าเกล็นกล่าวว่า สมัยก่อนการคมนาคมยังไม่ได้ดีขนาดนี้ การเดินทางใช้เวลาเป็นวันกว่าจะเข้ามาถึงที่นี่ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวมาก และเมื่อสามีของป้าเกล็น (ลุงสมศักดิ์) ป่วยและเสียชีวิต เธอต้องเด็ดเดี่ยวอีกครั้งในวันที่คนรักไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ถ้าความคิดถึงเป็นสิ่งที่ใช้แทนความทรงจำได้ ป้าเกล็นมีความทรงจำต่อคุณลุงสมศักดิ์มากมาย เหมืองแร่สมศักดิ์ในอดีตเปลี่ยนมาเป็นบ้านพักเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว แต่ให้ความรู้สึกเหมือนไปบ้านญาติผู้ใหญ่ซักคน อาหารเย็นตอนหกโมงครึ่ง ถูกลำเลียงมาช่วยชีวิตเราจากอาหารตอนเที่ยง ซี่โครงหมูบาร์บีคิวอร่อยมากกก ถั่วลันเตาผัดน้ำมันหอยอร่อยมากกก กรอบมากก ดีต่อใจมากก เค้กดีมากก ละมุนมากกก กินเยอะมากกก กางเกงแน่นมากกก
เพราะว่าดวงตาไม่เคยโกหก ถึงแม้วันที่คุณลุงสมศักดิ์ไม่อยู่แล้ว ป้าเกล็นยังเล่าเรื่องต่างๆในอดีตได้ครบถ้วน อาจจะเป็นครั้งที่พันแล้วก็ได้ ที่ป้าต้องพูดเรื่องนี้ แต่ป้าเกล็นบอกว่าไม่เคยเบื่อจะพูดเลย ดวงตาของป้าเป็นประกายระยิบระยับทุกครั้ง
ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายเข้านอน ป้าเกล็นเดินมาส่งพร้อมบอกว่า ‘good night ,sleep tight !!’
ใกล้ๆเหมืองแร่สมศักดิ์ มีวัดไทยเล็กๆ ชื่อวัดเหมืองแร่สมบัติ ที่นี่มีพระเพียง 1 รูป ตอนเช้าพระจะเข้ามาบิณฑบาตในบ้านป้าเกล็นด้วย ใครอยากทำบุญก็ทำได้จ้า
ข้าวเช้าแบบอเมริกันเบรกฟาส ไข่ดาวและไส้กรอก พร้อมด้วยข้าวต้มก็ดีต่อใจอีกแล้ว อยากอยู่วิ่งเล่นต่อแต่พรุ่งนี้ทำงาน ถ้าไปคราวหน้าจะแบกหนังสือที่ซื้อมาดองไว้อยู่เป็นปีมาอ่านที่นี่ให้หมดเลย
ก่อนกลับ พวกเราแวะเดินเล่นที่หมู่บ้านอีต่อง ถนนสายเล็กๆที่มองไปทางไหนก็มีแต่วิวป่าเขา ที่นี่มีโฮมสเตย์ ที่พักเยอะเหมือนกัน เดินเล่นดูชีวิตผู้คน กินข้าวซอย ซื้อของฝากก็เวิร์คน้า
ตอนที่เสียงไลน์และข้อความดังเข้ามาในโทรศัพท์ นั่นหมายความว่า 30 กว่าชั่วโมงของโลก no service หมดเวลาลงแล้ว โลกแห่งความจริงกลับมาแล้ว พรุ่งนี้ทำงานหาเงินไปเที่ยวใหม่เนอะ
บ้ายบายป้าเกล็น บ้ายบายพี่พันทิพ บ้ายบายปิล็อก บ้ายบายอีต่อง บ้ายบายกาญจนบุรี
บ้ายบายเพื่อนๆทุกคน เดี๋ยวเจอกันใหม่ทริปหน้า ฮ่าาาา
‘good night ,sleep tight !!’
มีคลิปด้วยนะ ฝากด้วยจ้าา
เพื่อเป็นกำลังใจให้เราทำรีวิวและคลิปเที่ยวต่อไปนะ อิอิ
[CR] 'ผีหลอก ผิหล็อก ปิหล็อก ปิล๊อก เป็นไง ปิล๊อกยัง ?'
น้ำตกจ๊อกกระดิ่น คือจุดแรกที่แวะพักและกินข้าว ข้าวกล่องแห้งๆที่ถูกเตรียมให้ เป็นอาหารมื้อเที่ยงมื้อแรกของการใช้ชีวิตในปิล็อก การที่เป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายไม่ได้ช่วยให้ความอยากบาบีคิวพลาซ่า เนื้อย่างที่ปรีดีย์46 หรือว่าความอยากไก่บอนชอนในตอนนั้นลดน้อยลงเลย(กรี้ดด) แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ควรหาอะไรใส่ท้องหลังจากที่ร่างกายโดนเหวี่ยงมาตลอดเกือบ400โค้ง (รวมถึงมีเพื่อนบางคนเอาอาหารมื้อเช้าออกไปเป็นที่เรียบร้อย) น้ำที่นี่เย็นจนหนาว แมลงปอเยอะพอๆกับผีเสื้อ ผีเสื้อสีแปลกๆเยอะมาก มากจนคิดว่าถ้าผีเสื้อเยอะขนาดนี้ ไม่รู้หนอนจะเยอะขนาดไหน (กลัวเด้อ)
หมอกตอนบ่าย 3 ที่เนินช้างศึกทำให้พวกเรากรี้ดมาก เพราะไม่เคยเจอหมอกเยอะขนาดนี้ในเวลาแบบนี้มาก่อน ความงามของหุบเขาที่โอบล้อมไปด้วยหมอกทำให้พวกเราตื่นเต้นกันมาก ทั้งถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ เด้งไปเด้งมาบนรถจนโทรศัพท์เพื่อนคนหนึ่งตกหายไปข้างทาง ตอนนี้เป็นตอนที่พวกเราเริ่มไม่สนุก หมอกเยอะและฝนกำลังจะมา หมอกที่ชมว่าสวยกันเมื่อนาทีที่แล้ว กลายเป็นเสียงบ่นของทุกคน ว่าหมอกเยอะขนาดนี้จะหาเจอได้ยังไง การตามหาสิ่งของขนาดสิบกว่า cm. ในพื้นที่ที่คลุมไปด้วยหมอก และฝนไม่ใช่เรื่องง่าย มันยากไปอีกที่โทรศัพท์ของเราใช้งานกันไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรปิล็อกก็ไม่ได้ใจร้ายกับพวกเราขนาดนั้น พี่ชาวบ้านที่ขับรถพาพวกเราไปเที่ยวเจอโทรศัพท์ของเพื่อนร่วงอยู่ตรงทางโค้งระหว่างขึ้นเขา ฝนกลับมาให้ความชุ่มฉ่ำอีกครั้งตอนที่ทุกคนไม่กังวล เนินช้างศึกกลับมาสวยอีกครั้งตอนที่เราทุกคนสบายใจ
‘ปิล็อกมันเป็นคำเพี้ยนไง มาจากคำว่าผีหลอก แต่ก่อนใช่มั้ย ก็มีคนเข้าไปหาแร่ในเหมืองแล้วพอเข้าไป เค้าก็ไม่ออกมากัน ทีนี้คนเค้าก็คิดว่าเจอผีหลอก ทีนี้มันเพี้ยน ผีหลอก ผิหล็อก ปิหล็อก ปิล็อก เป็นไง ปิล็อกยัง’
...........
เดี๋ยว มันง่ายงี้เลยหรอพี่
ช่างเป็น 5 กิโลที่ยาวนาน..
ระยะทางไปบ้านป้าเกล็นนั้นเกินความคาดหมายของพวกเรามาก รถโฟร์วิลที่ขับได้แค่ประมาณ 10 km/hr. บนทางลูกรังขรุขระ ฝนที่เพิ่งหยุดตกทำให้ทางขับยากกว่าปกติ ธรรมชาติใกล้นิดเดียวตอนที่ทางบนถนนแคบจนเอามือไปจับต้นเฟิร์นที่อยู่ข้างทางได้ ลองสังเกตดีๆจะมีต้นเมเปิลอยู่ข้างทางด้วย
ทันทีที่รถจอด พวกเราเดินสำรวจรอบๆ พยายามจินตนาการว่า เมื่อหลายสิบปีก่อนตอนที่เหมืองเก่าแห่งนี้ยังเฟื่องฟู มั่งคั่ง ในตอนที่มีผู้คน ตอนที่มีคนเหมือง จะเป็นอย่างไร ร่องรอยของเหมืองสมศักดิ์ยังมีให้เห็นอยู่บ้าง โถงส่วนกลางสำหรับทานอาหารเคยเป็นโรงพัสดุมาก่อน สิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นสวยงามเสมอ ซึ่งน้ำตกภายในรีสอร์ทแห่งนี้ยังเป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันความสวยงามของธรรมชาติได้อีกเสียง
หญิงชราเดินเข้ามาทักทายเรา คอยดูแลถ้วยชามจานเค้กไม่ให้ขาด ป้าเกล็นอายุ 78 ปีแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรง ตีลังกา 3 ตลบวิดพื้น 18 รอบ แถมเดินหกสามเส้าโชว์ (หลอกๆ)
‘ตอนนี้ฉันอายุ 23 ‘ ป้ากล่าวด้วยภาษาไทยสำเนียงออสซี่ พร้อมชี้ไปที่กรอบรูปใบหนึ่ง หนุ่มสาวในภาพชุดแต่งงานขาวดำโปรยยิ้มต้อนรับพวกเรา ถ้ารูปภาพเป็นสิ่งที่ใช้แทนความทรงจำ เหมืองแร่แห่งนี้มีความทรงจำมากมาย
อาจเป็นเหตุผลของความรักล้วนๆ ที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งย้ายถิ่นฐานบ้านเกิดเพื่อมาใช้ชีวิตในต่างแดน ป้าเกล็นกล่าวว่า สมัยก่อนการคมนาคมยังไม่ได้ดีขนาดนี้ การเดินทางใช้เวลาเป็นวันกว่าจะเข้ามาถึงที่นี่ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวมาก และเมื่อสามีของป้าเกล็น (ลุงสมศักดิ์) ป่วยและเสียชีวิต เธอต้องเด็ดเดี่ยวอีกครั้งในวันที่คนรักไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ถ้าความคิดถึงเป็นสิ่งที่ใช้แทนความทรงจำได้ ป้าเกล็นมีความทรงจำต่อคุณลุงสมศักดิ์มากมาย เหมืองแร่สมศักดิ์ในอดีตเปลี่ยนมาเป็นบ้านพักเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว แต่ให้ความรู้สึกเหมือนไปบ้านญาติผู้ใหญ่ซักคน อาหารเย็นตอนหกโมงครึ่ง ถูกลำเลียงมาช่วยชีวิตเราจากอาหารตอนเที่ยง ซี่โครงหมูบาร์บีคิวอร่อยมากกก ถั่วลันเตาผัดน้ำมันหอยอร่อยมากกก กรอบมากก ดีต่อใจมากก เค้กดีมากก ละมุนมากกก กินเยอะมากกก กางเกงแน่นมากกก
เพราะว่าดวงตาไม่เคยโกหก ถึงแม้วันที่คุณลุงสมศักดิ์ไม่อยู่แล้ว ป้าเกล็นยังเล่าเรื่องต่างๆในอดีตได้ครบถ้วน อาจจะเป็นครั้งที่พันแล้วก็ได้ ที่ป้าต้องพูดเรื่องนี้ แต่ป้าเกล็นบอกว่าไม่เคยเบื่อจะพูดเลย ดวงตาของป้าเป็นประกายระยิบระยับทุกครั้ง
ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายเข้านอน ป้าเกล็นเดินมาส่งพร้อมบอกว่า ‘good night ,sleep tight !!’
ใกล้ๆเหมืองแร่สมศักดิ์ มีวัดไทยเล็กๆ ชื่อวัดเหมืองแร่สมบัติ ที่นี่มีพระเพียง 1 รูป ตอนเช้าพระจะเข้ามาบิณฑบาตในบ้านป้าเกล็นด้วย ใครอยากทำบุญก็ทำได้จ้า
ข้าวเช้าแบบอเมริกันเบรกฟาส ไข่ดาวและไส้กรอก พร้อมด้วยข้าวต้มก็ดีต่อใจอีกแล้ว อยากอยู่วิ่งเล่นต่อแต่พรุ่งนี้ทำงาน ถ้าไปคราวหน้าจะแบกหนังสือที่ซื้อมาดองไว้อยู่เป็นปีมาอ่านที่นี่ให้หมดเลย
ก่อนกลับ พวกเราแวะเดินเล่นที่หมู่บ้านอีต่อง ถนนสายเล็กๆที่มองไปทางไหนก็มีแต่วิวป่าเขา ที่นี่มีโฮมสเตย์ ที่พักเยอะเหมือนกัน เดินเล่นดูชีวิตผู้คน กินข้าวซอย ซื้อของฝากก็เวิร์คน้า
ตอนที่เสียงไลน์และข้อความดังเข้ามาในโทรศัพท์ นั่นหมายความว่า 30 กว่าชั่วโมงของโลก no service หมดเวลาลงแล้ว โลกแห่งความจริงกลับมาแล้ว พรุ่งนี้ทำงานหาเงินไปเที่ยวใหม่เนอะ
บ้ายบายเพื่อนๆทุกคน เดี๋ยวเจอกันใหม่ทริปหน้า ฮ่าาาา
มีคลิปด้วยนะ ฝากด้วยจ้าา
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น