เหตุผลที่เขียนกระทู้นี้ เพราะหลายครั้งที่มักจะเห็น บางคนบอกว่า
"เรียนก็ไม่ต้องให้เก่งมากหรอก ในการทำงานในชีวิตจริง มันช่วยอะไรไม่ค่อยได้หรอก ... เรียนเก่งมากสุดท้ายเป็นลูกน้องเขาเหมือนเดิม ไม่มีโอกาสก้าวหน้า......"
มันก็เป็นความจริงนะคะแต่ไม่ใช่ทั้งหมด โดยส่วนตัว ดิฉันเป็นคนที่มองการเรียนว่าเป็นเพียงกุศโลบายให้เราฝึกความรับผิดชอบเป็นหลัก ถ้าคนเรามีความรับผิดชอบดีแล้ว จะทำทุกอย่างได้ดี เช่น การสอบได้ที่ 1 นั่นไม่ใช่เพราะเขาเก่ง แต่เพราะเขามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของเขาอย่างยอดเยี่ยม แก้ปัญหา และจัดการสิ่งที่อยู่รอบข้างเขาได้เป็นอย่างดี เขาจึงทำแบบฝึกหัดและข้อสอบที่เป็นเพียงเครื่องมือทดสอบความเข้าใจได้เป็นอย่างดี จนได้ลำดับที่ 1 แล้วทุกคนก็เรียกเขาว่าเป็นคนเก่ง ในทางกลับกัน ลองให้เขาเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบเขาจะสอบได้มั้ยล่ะ เพราะการที่จะสอบได้ ต้องตั้งใจเรียน ต้องขยันอ่านหนังสือ ต้องขยันทำแบบฝึกหัด ถ้าเขาขาดวินัยข้อใดข้อหนึ่ง เขาไม่มีทางสอบได้ที่ 1 อย่างแน่นอนค่ะ
แล้วถ้าเขาเป็นคนที่สอบได้ที่ 1 เพราะความรับผิดชอบที่ยอดเยี่ยมของเขาแล้ว เมื่อเขาต้องออกสู้โลกกว้าง ไปทำงานประกอบอาชีพ แล้วเขายังเป็นคนที่มีความรับผิดชอบดีเยี่ยม ดิฉันก็เชื่อว่า เขาก็จะได้ผลตอบแทนที่แตกต่างคนอื่นแน่นอนค่ะ เพราะการทำงานก็ไม่ต่างจากการเรียน ถ้าเราจะมองอย่างไม่มองด้านเดียว การทำงานก็คือการเรียนรู้ ไม่ใช่การไปทำอะไรซ้ำแบบเดิมๆ ทุกๆวัน จนกลายเป็นความน่าเบื่อ... แล้วก็ทำให้ชีวิตการทำงานของคน 1 คน ไร้ความหมาย
ไม่ว่าจะประกอบอาชีพอะไร หากเรามองเป็นการเรียนรู้เพื่อพัฒนาศักยภาพของตัวเอง และทำมันได้ชำนาญมากขึ้น แก้ปัญหาต่างๆได้เป็นอย่างดี เชื่อว่างานนั้นจะทำให้เราก้าวหน้าค่ะ การเป็นลูกน้องหรือเจ้านายตัวเอง เป็นเพียงสิ่งที่คนคนหนึ่งเลือกที่จะเป็น ไม่ใช่ทั้งหมดที่ตัดสินเราว่าเราก้าวหน้าหรือประสบความสำเร็จ มากไปน้อยไป...
อยากฝากถึงคนรุ่นหลัง ในวัยเรียน ที่ไม่ให้ความสำคัญในการเรียน ลองเปลี่ยนความคิดดูนะคะ ว่าการที่เราต้องไปนั่งเรียนทุกครั้งมันมีนัยสำคัญอะไรซ่อนอยู่ ทำไมต้องตั้งใจ ทำไมต้องทำการบ้าน ทำไมต้องสอบ????? อยากให้ตั้งคำถามว่ามันกำลังฝึกอะไรเรา... และในมุมกลับกัน คนที่เสียใจกับการพลาดเกรดที่สวยหรู หรือเป็นที่ 1 ทุกครั้งไป ลองย้อนไปทบทวนว่าจริงๆแล้ว ตำแหน่งที่ 1 ที่เราได้นั้นเป็นความรับผิดชอบและความใส่ใจทั้งหมดของเราแล้วจริงๆหรือยัง เรามองเลขนั้นเป็นเพียงเกม ว่าเราชนะ หรือเรามองว่ามันคือความรับผิดชอบที่เราไม่บกพร่องเลยต่างหาก
สุดท้าย ถ้าบนโลกใบนี้เต็มไปด้วยคนที่มีความรับผิดชอบ ( รับผิดชอบ คือ คนที่รู้จักรับทั้งผิด และ ชอบ ในทุกๆเรื่อง ) ต่อตัวเองและคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีแล้ว เชื่อว่าโลกจะน่าอยู่ขึ้นเยอะเลยค่ะ
การเรียนเก่ง...จำเป็นไหม?
"เรียนก็ไม่ต้องให้เก่งมากหรอก ในการทำงานในชีวิตจริง มันช่วยอะไรไม่ค่อยได้หรอก ... เรียนเก่งมากสุดท้ายเป็นลูกน้องเขาเหมือนเดิม ไม่มีโอกาสก้าวหน้า......"
มันก็เป็นความจริงนะคะแต่ไม่ใช่ทั้งหมด โดยส่วนตัว ดิฉันเป็นคนที่มองการเรียนว่าเป็นเพียงกุศโลบายให้เราฝึกความรับผิดชอบเป็นหลัก ถ้าคนเรามีความรับผิดชอบดีแล้ว จะทำทุกอย่างได้ดี เช่น การสอบได้ที่ 1 นั่นไม่ใช่เพราะเขาเก่ง แต่เพราะเขามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของเขาอย่างยอดเยี่ยม แก้ปัญหา และจัดการสิ่งที่อยู่รอบข้างเขาได้เป็นอย่างดี เขาจึงทำแบบฝึกหัดและข้อสอบที่เป็นเพียงเครื่องมือทดสอบความเข้าใจได้เป็นอย่างดี จนได้ลำดับที่ 1 แล้วทุกคนก็เรียกเขาว่าเป็นคนเก่ง ในทางกลับกัน ลองให้เขาเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบเขาจะสอบได้มั้ยล่ะ เพราะการที่จะสอบได้ ต้องตั้งใจเรียน ต้องขยันอ่านหนังสือ ต้องขยันทำแบบฝึกหัด ถ้าเขาขาดวินัยข้อใดข้อหนึ่ง เขาไม่มีทางสอบได้ที่ 1 อย่างแน่นอนค่ะ
แล้วถ้าเขาเป็นคนที่สอบได้ที่ 1 เพราะความรับผิดชอบที่ยอดเยี่ยมของเขาแล้ว เมื่อเขาต้องออกสู้โลกกว้าง ไปทำงานประกอบอาชีพ แล้วเขายังเป็นคนที่มีความรับผิดชอบดีเยี่ยม ดิฉันก็เชื่อว่า เขาก็จะได้ผลตอบแทนที่แตกต่างคนอื่นแน่นอนค่ะ เพราะการทำงานก็ไม่ต่างจากการเรียน ถ้าเราจะมองอย่างไม่มองด้านเดียว การทำงานก็คือการเรียนรู้ ไม่ใช่การไปทำอะไรซ้ำแบบเดิมๆ ทุกๆวัน จนกลายเป็นความน่าเบื่อ... แล้วก็ทำให้ชีวิตการทำงานของคน 1 คน ไร้ความหมาย
ไม่ว่าจะประกอบอาชีพอะไร หากเรามองเป็นการเรียนรู้เพื่อพัฒนาศักยภาพของตัวเอง และทำมันได้ชำนาญมากขึ้น แก้ปัญหาต่างๆได้เป็นอย่างดี เชื่อว่างานนั้นจะทำให้เราก้าวหน้าค่ะ การเป็นลูกน้องหรือเจ้านายตัวเอง เป็นเพียงสิ่งที่คนคนหนึ่งเลือกที่จะเป็น ไม่ใช่ทั้งหมดที่ตัดสินเราว่าเราก้าวหน้าหรือประสบความสำเร็จ มากไปน้อยไป...
อยากฝากถึงคนรุ่นหลัง ในวัยเรียน ที่ไม่ให้ความสำคัญในการเรียน ลองเปลี่ยนความคิดดูนะคะ ว่าการที่เราต้องไปนั่งเรียนทุกครั้งมันมีนัยสำคัญอะไรซ่อนอยู่ ทำไมต้องตั้งใจ ทำไมต้องทำการบ้าน ทำไมต้องสอบ????? อยากให้ตั้งคำถามว่ามันกำลังฝึกอะไรเรา... และในมุมกลับกัน คนที่เสียใจกับการพลาดเกรดที่สวยหรู หรือเป็นที่ 1 ทุกครั้งไป ลองย้อนไปทบทวนว่าจริงๆแล้ว ตำแหน่งที่ 1 ที่เราได้นั้นเป็นความรับผิดชอบและความใส่ใจทั้งหมดของเราแล้วจริงๆหรือยัง เรามองเลขนั้นเป็นเพียงเกม ว่าเราชนะ หรือเรามองว่ามันคือความรับผิดชอบที่เราไม่บกพร่องเลยต่างหาก
สุดท้าย ถ้าบนโลกใบนี้เต็มไปด้วยคนที่มีความรับผิดชอบ ( รับผิดชอบ คือ คนที่รู้จักรับทั้งผิด และ ชอบ ในทุกๆเรื่อง ) ต่อตัวเองและคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีแล้ว เชื่อว่าโลกจะน่าอยู่ขึ้นเยอะเลยค่ะ