ขอวิธีทำตัวร่าเริงแบบไม่ฝืน ยิ้มง่าย เข้ากับคนง่าย

          หลังจากที่เคยตั้งทั้งกระทู้ความรัก (ที่ผิดหวังจับจิต TT^TT) แล้วก็กระทู้เล่าเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเรา นี้ก็กระทู้ที่ 3 แล้วแต่ก็ยังใช้งานพันทิปไม่ค่อยเป็น
          วันนี้เราจะมาขอเทคนิคจากคนที่มีนิสัยส่วนตัวร่างเริง แจ่มใส ยิ้มง่าย เข้ากับคนเก่ง

          เราขอบอกเกี่ยวกับนิสัยของเราในมุมของตัวเองก่อนนะ
          เราเป็นเงียบๆ ไม่ค่อยอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ เพราะเวลาเขาคุยกันมันจะดังจนเรารู้สึกรำคาญ ไม่ชอบคนพูดมาก และเราก็เป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ถ้าเรื่องโวยวายขอให้บอก ตอนโมโหนี่บ้างทีก็กลัวตัวเองชักตาย
          เวลาอยู่กับเพื่อนเราก็จะพูดบ้างไม่พูดบ้าง ส่วนมากจะเงียบ เป็นคนคิดมากด้วยละ มองโลกในแง่ไหนก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกัน
          เราไม่ใช่คนร่าเริง ไม่ใช่คนเฟรนลี่ ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องชอบทำหน้านิ่ง ซึ่งมันดูน่ากลัว (ยิ่งไม่สวยยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก โถ่)
          เมื่อตอนวันรับใบประกาศจบ ปวช. ตอนที่ไปยืนรอเขาอ่านชื่อเรา เราตื่นเต้นมาก เราคิดว่าตอนนั้นสีหน้าเราคงตลกๆ คงเผลอทำหน้าแปลกๆ แต่พอรูปที่ช่างภาพถ่ายส่งมาที่บ้าน
          หน้าตึงอะไรเบอร์นั้น เรารู้สึกว่าตัวเสียมารยาทต่อผู้ใหญ่ที่มอบใบประกาศให้มากเลย เพราะหน้าเราตึงจริงๆ เหมือนคนหงุดหงิดมากกว่าคนที่กำลังตื่นเต้น

          ตอนนี้เราก็มาทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชน (ยังเรียนอยู่นะแต่ เรียนวันอาทิตย์) มาทำตั้งแต่ปลายเดือนมีนานู่น ช่วงที่เข้ามาแรกๆ เราก็นั่งอยู่ที่โต๊ะของเราไม่พูดไม่คุยกับใครเลย
          เราเข้าหาคนไม่เก่งจริงๆ พวกพี่ๆเขาก็ดูเฮฮากันดี มีเวียนเข้ามาทักเราบ้างแต่เราก็ทำแค่ยิ้มให้เขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร ตอนนั้นเรารู้สึกว่าพวกพี่ๆเขาดูไม่เป็นมิตรกับเราสักเท่าไร ถึงจะเข้ามาทักมาทายกันก็ตาม (มองโลกในแง่ร้ายเนอะ)
          เราไม่คุยกับใครเลย กับพี่ที่เป็นคนสอนงานเราก็คุยกับเขาทางไลน์ เพราะนั่งห่างกัน ขี้เกียจเดินไปถาม จะตะโกนก็ยังไงๆอยู่
          จนมีวันหนึ่งที่พี่ที่เป็นเจ้านายเขาเรียกไปคุย (ที่นี้เขาทำงานแบบพี่น้อง เจ้านายใจดี พยายามให้ความสนิทสนมกับลูกน้อง) เขาบอกว่าเราเป็นคนหน้าเครียด อยากให้ยิ้มบ้างจะได้ไม่รู้สึกเครียดเข้าไปอีก เพราะงานมันก็เครียดอยู่แล้ว เราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้พยักหน้ารับอย่างอึดอัด แล้วยิ้มตอบเหมือนคนใกล้ตาย (ในความคิดเรานะ) แล้วก็กลับมานั่งที่ตัวเอง เราก็พยายามยิ้มให้ดูร่าเริงที่สุด
         แต่ก็แค่แปบเดียวมุมปากเรามันก็ลดลงอัตโนมัติ กลับมาหน้านิ่งเหมือนเดิม เราพยายามหลายรอบเข้าไปในห้องน้ำฝึกยิ้มหน้ากระจกก็เหมือนเดิม เรารู้สึกเหมือนว่ากำลังฝืนตัวเอง ก็เลยปล่อยแม่-ง
         ทำตัวปกติ รอยยิ้มของเราส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะสถานการณ์พาไปมากกว่า เราเป็นคนที่เงียบจริงๆ เงียบแบบบางที่พี่ที่ทำงานคิดว่าเราไม่มาทำงาน ทั้งๆที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันแค่มีโพสิชั่นกั้น
        ทุกวันนี้ทำงานก็โอเคมากขึ้น พูดคุยกับพี่ๆมากขึ้น (นิดหน่อย) แม้ส่วนใหญ่จะเรื่องงาน

        ใน มุมมองของคนอื่น เท่าที่เราถามมา
        เท่าที่เราถาม และได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์มา ส่วนใหญ่จะได้ยินประมาณว่า เงียบเกินไป หน้าตึง หน้าเครียด มันดูน่ากลัว
        ขนาดพ่อเรายังบอกเลยว่า ลูกกูมี 3 หน้า หน้านิ่ง หน้ายักษ์ หน้าตาย พ่อบอกว่าเราเหมือนป้าเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยยิ้ม
       ส่วนแม่ก็คงชอบบ่นว่าเราหน้าหงิกหน้างอ ทั้งๆที่เราก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร

       เวลาอยู่กับเพื่อนเราจะเงียบๆ แต่ก็จะดูร่าเริงขึ้นมา 1 ระดับ
       เวลาอยู่กับครอบครัว ถ้าไม่มีเรื่องพูดคุยกัน เราจะปลีกวิเวกไม่ก็หมกหัวอยู่แต่ในห้อง
       เวลาอยู่คนเดียว เราจะชอบอ่านนิยาย เขียนนิยาย อ่านการ์ตูน ฟังเพลง เต้นบ้าๆบอๆ อยู่คนเดียว
       เราจะมีอาการอารมณ์เปลี่ยนไปเรื่อยตอนอ่านนิยาย เราเชื่อว่าทุกคนที่อ่านนิยายเป็นแทบทุกคน เดี๋ยวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดี๋ยวขำ เดี๋ยวร้องไห้ และนี้คือช่วงเวลาที่เราดูเป็นคนมีหลายอารมณ์ที่สุด
       ส่วนเรื่องการเข้าหาคน เราไม่มีความสามารถในด้านนี้เลย เป็นคนที่มนุษยสัมพันธ์แย่เลยก็ว่าได้ แต่ถ้าใครคุยกับเราเราก็คุยด้วยนะ เราถนัดตอบมากกว่าถาม ทั้งๆที่พ่อแม่เราก็เข้ากับคนได้ง่าย ทักคนนั้นคนนี้จนบางทีเราก็งง พ่อกูไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไร

       เราเลยอยากรู้วิธีที่ทำให้เป็นคนยิ้มเก่ง ยิ้มง่าย ไม่ต้องถึงขั้นกับร่าเริง สดใสก็ได้ เอาแค่พอจะเข้าหาคนอื่นได้ง่าย โดยไม่รู้สึกอึดอัด

       อ่อเราเคยโดนทักว่าเป็นโรคจิตด้วย เขาบอกว่าเราเป็นพวกคิดมาก ชอบเก็บเรื่องนู่นเรื่องนี้มาคิด เป็นคนใช้สมองเปลื้อง แล้วคนทักก็คือ หมอดู (หน้าสั่นเลย)
       
         ไม่รู้จะแท็กห้องอะไร ถ้าผิดก็บอกด้วยนะ