ขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ผมกับแฟนอายุเท่ากัน ผมและเธออยู่คนล่ะจังหวัด เจอกันเดือนล่ะ1-2ครั้งหรือไม่ได้เจอกันเลย ตลอดดเวลาที่คบกัน9ปีเราไม่เคยได้อยู่ด้วยกันเลย อยู่ด้วยกันมากสุดแค่4-5วันที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ทำไรด้วยกัน นอนด้วย เพราะหน้าที่การงานของเรา2คนด้วย ผมทำงานอยู่ต่างจังหวัดซึงไกลมากพอสมควรและเรา2คนยังไม่ได้แต่งงานเวลาไปไหนมาไหนก็แอบไม่ให้ผู้ใหญ่รู้(แต่ทางบ้านทั้ง2ฝ่ายรับรู้นะครับว่าเราคบกันไปมาหาสู่กันได้) เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ถึงเธอจะไม่ได้อยู่กับผมแต่เธอจะดูแลถามผมห่วงใยผมตลอด และเวลาอยู่ด้วยกันเค้าก็ดูแลผมดีมาก ดีมากขนาดที่ตัดเล็บเท้าให้ผมเลย ถึงตลอดเวลา9ปีที่เราคบมาจะไม่เคยอยู่ด้วยกันเลยห่างกันตลอด แต่เธอก็ไม่เคยมีใคร ไม่เคยมีเรื่องคนอื่นให้ผมเสียใจเลย แต่กลับเป็นผมที่ทำให้เธอเสียใจ(ผมไม่ได้มีคนอื่นนะ) ช่วง2ปีหลังผมต้องย้ายมาทำงานไกลจากเธอมากขึ้นไปอีก เวลากลับไปบ้านหรือไปหาเธอบางครั้งเวลาไม่ตรงกันก็ไม่ได้ ผมเป็นคนหงุดหงิดง่าย ผมจะเสียงดังเวลาผมหงุดหงิดไม่ได้ตะคอกนะครับ แล้วช่วงนี้งานผมยุ่งมากบางคืนแทบไม่ได้นอน(มันเป็นข้ออ้างของผมเอง)ช่วงหลังๆผมเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่า เหมือนปล่อยให้เค้าคิดมากอยู่คนเดียว แล้วมันก็มาถึงวันที่เธอทนไม่ไหวกับผม เธอบอกเธอเจ็บมาจนชิน เธอบอกขอห่างกันจริงจังสักพักเพื่อทบทวนก่อน แต่ผมกลับไม่ยอมให้เธอไป ผมพยายามยื้อเธอไว้แต่การยื้อของผมกลับทำให้เธอเจ็บ เธอยิงเกลียด ยิ่งไม่อยากคุยกับผม เหมือนยิ่งยื้อเธอยิ่งแย่ ความจริงแล้วผมผิดเองทำไม่ใส่ใจเธอ ไม่เห็นค่าของที่อยู่ข้างๆ จนมาถึงวันที่เธอไปผมแทบยืนไม่อยู่เหมือนชีวิตไม่มีค่าเลย รู้สึกเสียใจกับสิงที่ทำลงไป ผมขอโทษและขอโอกาสเธอ แต่คำตอบที่ได้จากเธอคือเธอยังไม่พร้อมให้อภัยผม เธอไม่พร้อมให้โอกาสผม
***กับเหตุการณ์แบบนี้ผมจะรอเธอดี(อันนี้เป็นตัวเลือกที่ผมคิดจะรอ) หรือปล่อยเธอไปให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม ผมไม่รู้จะทำยังไงตอนนี้ผมรู้สึกผิดและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก
คบกันมา9ปี โดนแฟนบอกเลิก จะปล่อยเธอไปหรือรอเธอไปดีครับ
***กับเหตุการณ์แบบนี้ผมจะรอเธอดี(อันนี้เป็นตัวเลือกที่ผมคิดจะรอ) หรือปล่อยเธอไปให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม ผมไม่รู้จะทำยังไงตอนนี้ผมรู้สึกผิดและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก