ผมชื่อวานะอายุ 17 ย่าง 18 แล้วครับ เรื่องของผมเป็นแบบนี้
ผมมีแฟนคนนึง ถึงตอนนี้จะเลิกกันแล้ว
เธอเป็นเหมือนโลกทั้งใบของผม เธอเป็นคนแรกคนเดียวที่ทําให้ผมรู้ ว่าคนรักกันมันเป็นยังไง
ผมรักเธอมาก เธอก็รักผมมากเช่นกัน
ทุกเช้าสายบ่ายเย็นเราจะคุยกัน บอกคิดถึงกัน
หยอกล้อ คุยเล่น บอกรักกัน ถามกันว่ารักกันมั้ย
แต่วันนึงผมเกิดน้อยใจขึ้นมา ผมเป็นคนขี้น้อยใจนะ
ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเธอหรอกว่า ทํางานกลับมาถึงบ้านมันจะเหนื่อยแค่ไหน เธอเหนื่อย เธอล้า แต่เธอต้องมาเจอผมที่น้อยใจอยู่ เธอร้องไห้ เธอเสียใจ
เธอควรจะได้กําลังใจจากผม คนที่เธอรักสุดหัวใจ
แต่ผมกลับให้สิ่งที่ทําให้เหนื่อยขึ้น ตอนนั้นผมคิดแต่ว่า ถ้าผมอยากมีเธอให้นานเท่านาน ผมมีเรื่องอะไรในใจ ผมควรจะพูดออกไป เคลียร์ให้จบภายในวันนี้
ผมลืมคิดไปว่าคนเรา มีวันที่เหนื่อย วันที่สดใส และวันที่เศร้าซึม ไม่เหมือนกัน เธอเองกําลังเหนื่อย
แต่ผมน้อยใจเธอ เธอเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ
ผมที่ไม่รู้อะไรเลยก็ใช้ชีวิตที่มีเธอต่อไป จนวันนึง
ขณะที่ผมกําลังคุยกับเธอด้วยอารมณ์ที่มีความสุขที่สุด เธอบอกผมว่า เราลองห่างกันซักพักมั้ย ผมช็อกไปเลย ผมไม่ถามเหตุผลนะเพราะเธอบอกว่า เธอสับสนขอจัดการความคิดตัวเองหน่อย เธอไม่ได้ทําอะไรผิดเลย ผมก็โอเคและปล่อยเธอไป ผ่านมา 1
วันของการห่างกัน ผมคิดถึงเธอมาก และ ผมเหนื่อย
ผมล้าที่สุด วันนั้นผมออกหน้างาน ผมเป็นช่างก่อสร้างนะ กําลังฝึกงานอยู่ ผมกลับจากที่ทํางานประมาณ 4 ทุ่ม ผมไม่มีเงินกลับบ้านแล้ว ผมจึงต้องเดินกลับมา ประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ เพื่อนของผมโทรมา บอกให้เข้าสายเดี๋ยวนี้ รีบกลับบ้านให้ไวที่สุด
วิ่ง ผมวิ่งกลับมาที่บ้าน ผมเหนื่อยมากๆ ผมเข้าสายไป มีเธออยู่ มีเพื่อนผมอีก 2 คน ทุกคนเริ่มคุยกัน
ผมคิดในใจแล้วตั้งแต่ตอนนั้นว่า มันจบแล้ว
เพื่อนผมเริ่มพูดเรื่องผมที่ทําให้ แฟนของผมทุกข์ใจ
ผมเสียใจมาก ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ผมเสียใจเพราะ ผมกําลังใจร้าย กับคนที่รักผมสุดหัวใจ
โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย ผมรู้สึกแย่ ผมโมโหตัวเอง ผมเกลียดตัวเอง เธอก็เริ่มพูดเหมือนกันเรื่องที่เธอทุกข์ใจ มันทําให้ผมรู้สึกแย่ที่สุด เพราะเธอเป็นคนพูดเอง
ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกเลย เพื่อนเริ่มกดดันให้ผมพูดอะไรบ้าง ผมไม่มีอะไรจะพูด ทุกอย่างมันเกิดจากผม
ผมผิดเอง ผมยอมรับแล้ว เรื่องนี้มันแย่มาก
ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต ที่ผมทําให้คนที่รักผมเสียใจ
ผมเริ่มพูดให้เพื่อนออกไป เพื่อจะคุยกันสองคน เพราะผมคิดว่าเรื่องของคนสองคน ไม่ควรมีใครมาอยู่ฟัง เธออกสายไป ผมคิดแล้วแหละ ว่ามันจบแล้ว
เธอไปจากผมแน่ ผมเลือกจะโทรหาเธออีกครั้ง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เอาจริงๆตอนนั้นถ้า คุยกันสองคน ผมคงเงียบด้วยซํ้า ผมเห็นในแชทกลุ่ม
เธอพิมพ์ว่า เธอพอแล้ว เธอไม่เอาอีกแล้ว
ผมเสียใจสุดๆ ผมพิมพ์ไปหาเธอว่า ขอโทษ ไม่ไปได้มั้ย เธอตอบว่า ถ้ายังอยู่มันจะฝืนตัวเธอนะ ผมเลยต้องปล่อยเธอไป มันจบแล้ว
ผมร้องไห้หนักที่สุดที่เคยร้องมาเลย คิดถึงเธอมาก
เหนื่อย
เสียใจโคตรๆ กอดก็ไม่ได้ รั้งก็ไม่ได้
แค่ปลอบเธอยังทําไม่ได้ โคตรกระจอก ผมในคืนนั้นได้แต่คิดว่า ผมอยากตาย ผมไม่เอาอะไรอีกแล้ว
ผมยืนอยู่หน้าบันได และคิดว่าผมจะกระโดดลง
ให้ผมตกบันได เผื่อที่ผมอาจจะขาหัก ผมจะโทรเรียก รถพยาบาลให้มารับ เพื่อที่ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พรุ่งนี้ผมต้องทํางานน่ะ ผมไม่อยากไปไหน
ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากทําอะไรเลย
ผมได้แต่นั่งร้องไห้พร้อมกับกอดกีต้าร์ ไว้ในอ้อมแขน ผมร้องจนหมดมันไม่เหลืออะไรเลย
ตอนนั้น ผมรู้สึกว่าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ขนาดนํ้าตายังไม่เหลือ มันจบแล้ว ตอนนี้ก็ 3 วันแล้วครับที่เราเลิกกัน ผมดีขึ้นนะถึงจะเล็กน้อย ตอนนี้ผมร้องไห้ทุกที่ ที่ไป อยู่คนเดียวเมื่อไหร่ผมจะร้องไห้ทันที
สุดท้ายนี้นะครับ คิดถึงเธอมาก หวังว่าเธอจะไม่ร้องไห้แล้วนะ
ขอบคุณครับ
ความรัก ใจร้าย
ผมมีแฟนคนนึง ถึงตอนนี้จะเลิกกันแล้ว
เธอเป็นเหมือนโลกทั้งใบของผม เธอเป็นคนแรกคนเดียวที่ทําให้ผมรู้ ว่าคนรักกันมันเป็นยังไง
ผมรักเธอมาก เธอก็รักผมมากเช่นกัน
ทุกเช้าสายบ่ายเย็นเราจะคุยกัน บอกคิดถึงกัน
หยอกล้อ คุยเล่น บอกรักกัน ถามกันว่ารักกันมั้ย
แต่วันนึงผมเกิดน้อยใจขึ้นมา ผมเป็นคนขี้น้อยใจนะ
ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเธอหรอกว่า ทํางานกลับมาถึงบ้านมันจะเหนื่อยแค่ไหน เธอเหนื่อย เธอล้า แต่เธอต้องมาเจอผมที่น้อยใจอยู่ เธอร้องไห้ เธอเสียใจ
เธอควรจะได้กําลังใจจากผม คนที่เธอรักสุดหัวใจ
แต่ผมกลับให้สิ่งที่ทําให้เหนื่อยขึ้น ตอนนั้นผมคิดแต่ว่า ถ้าผมอยากมีเธอให้นานเท่านาน ผมมีเรื่องอะไรในใจ ผมควรจะพูดออกไป เคลียร์ให้จบภายในวันนี้
ผมลืมคิดไปว่าคนเรา มีวันที่เหนื่อย วันที่สดใส และวันที่เศร้าซึม ไม่เหมือนกัน เธอเองกําลังเหนื่อย
แต่ผมน้อยใจเธอ เธอเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ
ผมที่ไม่รู้อะไรเลยก็ใช้ชีวิตที่มีเธอต่อไป จนวันนึง
ขณะที่ผมกําลังคุยกับเธอด้วยอารมณ์ที่มีความสุขที่สุด เธอบอกผมว่า เราลองห่างกันซักพักมั้ย ผมช็อกไปเลย ผมไม่ถามเหตุผลนะเพราะเธอบอกว่า เธอสับสนขอจัดการความคิดตัวเองหน่อย เธอไม่ได้ทําอะไรผิดเลย ผมก็โอเคและปล่อยเธอไป ผ่านมา 1
วันของการห่างกัน ผมคิดถึงเธอมาก และ ผมเหนื่อย
ผมล้าที่สุด วันนั้นผมออกหน้างาน ผมเป็นช่างก่อสร้างนะ กําลังฝึกงานอยู่ ผมกลับจากที่ทํางานประมาณ 4 ทุ่ม ผมไม่มีเงินกลับบ้านแล้ว ผมจึงต้องเดินกลับมา ประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ เพื่อนของผมโทรมา บอกให้เข้าสายเดี๋ยวนี้ รีบกลับบ้านให้ไวที่สุด
วิ่ง ผมวิ่งกลับมาที่บ้าน ผมเหนื่อยมากๆ ผมเข้าสายไป มีเธออยู่ มีเพื่อนผมอีก 2 คน ทุกคนเริ่มคุยกัน
ผมคิดในใจแล้วตั้งแต่ตอนนั้นว่า มันจบแล้ว
เพื่อนผมเริ่มพูดเรื่องผมที่ทําให้ แฟนของผมทุกข์ใจ
ผมเสียใจมาก ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ผมเสียใจเพราะ ผมกําลังใจร้าย กับคนที่รักผมสุดหัวใจ
โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย ผมรู้สึกแย่ ผมโมโหตัวเอง ผมเกลียดตัวเอง เธอก็เริ่มพูดเหมือนกันเรื่องที่เธอทุกข์ใจ มันทําให้ผมรู้สึกแย่ที่สุด เพราะเธอเป็นคนพูดเอง
ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกเลย เพื่อนเริ่มกดดันให้ผมพูดอะไรบ้าง ผมไม่มีอะไรจะพูด ทุกอย่างมันเกิดจากผม
ผมผิดเอง ผมยอมรับแล้ว เรื่องนี้มันแย่มาก
ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต ที่ผมทําให้คนที่รักผมเสียใจ
ผมเริ่มพูดให้เพื่อนออกไป เพื่อจะคุยกันสองคน เพราะผมคิดว่าเรื่องของคนสองคน ไม่ควรมีใครมาอยู่ฟัง เธออกสายไป ผมคิดแล้วแหละ ว่ามันจบแล้ว
เธอไปจากผมแน่ ผมเลือกจะโทรหาเธออีกครั้ง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เอาจริงๆตอนนั้นถ้า คุยกันสองคน ผมคงเงียบด้วยซํ้า ผมเห็นในแชทกลุ่ม
เธอพิมพ์ว่า เธอพอแล้ว เธอไม่เอาอีกแล้ว
ผมเสียใจสุดๆ ผมพิมพ์ไปหาเธอว่า ขอโทษ ไม่ไปได้มั้ย เธอตอบว่า ถ้ายังอยู่มันจะฝืนตัวเธอนะ ผมเลยต้องปล่อยเธอไป มันจบแล้ว
ผมร้องไห้หนักที่สุดที่เคยร้องมาเลย คิดถึงเธอมาก
เหนื่อย
แค่ปลอบเธอยังทําไม่ได้ โคตรกระจอก ผมในคืนนั้นได้แต่คิดว่า ผมอยากตาย ผมไม่เอาอะไรอีกแล้ว
ผมยืนอยู่หน้าบันได และคิดว่าผมจะกระโดดลง
ให้ผมตกบันได เผื่อที่ผมอาจจะขาหัก ผมจะโทรเรียก รถพยาบาลให้มารับ เพื่อที่ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พรุ่งนี้ผมต้องทํางานน่ะ ผมไม่อยากไปไหน
ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากทําอะไรเลย
ผมได้แต่นั่งร้องไห้พร้อมกับกอดกีต้าร์ ไว้ในอ้อมแขน ผมร้องจนหมดมันไม่เหลืออะไรเลย
ตอนนั้น ผมรู้สึกว่าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ขนาดนํ้าตายังไม่เหลือ มันจบแล้ว ตอนนี้ก็ 3 วันแล้วครับที่เราเลิกกัน ผมดีขึ้นนะถึงจะเล็กน้อย ตอนนี้ผมร้องไห้ทุกที่ ที่ไป อยู่คนเดียวเมื่อไหร่ผมจะร้องไห้ทันที
สุดท้ายนี้นะครับ คิดถึงเธอมาก หวังว่าเธอจะไม่ร้องไห้แล้วนะ
ขอบคุณครับ