สวัสดี~ เราติดตามอ่านเรื่องราวรักๆ หวานๆ เศร้าๆ มาเยอะเเล้ววันนี้เลยอยากจะมาเเชร์เรื่องราวของตัวเองกันบ้าง ทุกวันนี้ยังกลับมาคิดอยู่ว่ามันเป็นพรหมลิขิตรึพรมเช็ดเท้ากันเเน่นะ เเต่มันก็ผ่านมาเเล้ววเป็นเรื่องราวหนึ่งที่ถือว่าเป็นความทรงจำที่กลับมานึกถึงทีไรก็อดขำไม่ได้ เอาล่ะ 1 2 3 เริ่ม!!! ขอเเทนตัว จขกท. ว่า 'เรา' เเละขอเเทนคนๆนั้นว่า 'เขา' (ไม่งงนะ;-;) ปัจจุบันนี้เราก็อายุจะ19เเล้ว ย้อนกลับไป...เรื่องทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตอนที่เราอยู่ ม.1 เกือบๆจะจบเทอมเเล้ว ตอนนั้นเราคบกับคนๆหนึ่งอยู่เเทนชื่อว่าคิมเเล้วกันนะ คิมเป็นรุ่นพี่ที่เรียนที่อื่นมารู้จักกับเราได้เพราะเพื่อนเเนะนำมา(สมัยเฟสhi5กำลังบูมเลยจ้า เพื่อนเราจะเป็นสก๊อย ส่วนเราเป็นเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสามั้งเเถมหน้าตาบ้านสุดๆไม่ได้หน้าตาดีอะ ) เราก็คบกับคิมอยู่ พอตอนปิดเทอมอยู่ดีๆคิมก็หายไปเลยหายเเบบไร้การติดต่อเลย จนเราขึ้นม.2 เราก็พึ่งจำได้ว่าคิมเคยให้เราโทร.ไปหาเพื่อนคิมที่อยู่ จังหวัดอื่นเเล้วเราก็ดันเมมชื่อไว้ด้วยเราเลยกะว่าจะโทร.ไปถามเพื่อนของคิมว่าคิมหายไปไหน เพื่อนของคิมก็คือ 'เขา' นั่นเเหละ เขาอายุห่างกับเราประมาณ2ปี เราก็โทร. ไปหาเขาช่วงประมาณ4ทุ่มประชุมสายกับเพื่อนคนหนึ่งด้วย(โปรโทร.ฟรีของทรู4ทุ่มจนถึง5โมงเย็นไง5555) พอเขารับเราตื่นเต้นสุดๆเพราะในตอนนั้นเขาจะออกเเนวเย็นชาๆ นิ่งๆ(เราชอบคนเเบบนี้) เราก็ถามว่าได้คุยกับคิมบ้างมั้ย คิมหายไปเลยไม่ติดต่อเรา เขาก็ตอบว่าไม่เลยช่วงนี้เขาทำงานยุ่งไม่มีเวลา เเถมพึ่งโดนเเฟนนอกใจมาด้วย (เเฟนเขานอกใจไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่นเเล้วเขาจับได้คาหนังคาเขา) เพื่อนเราก็ออกเเนวจะจีบเขาหน่อยๆ เรานี่รู้สึกเเกตัดหน้าฉันทำไมเเต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย พอวางสายจากเขาเพื่อนเราก็พูดกับเราว่ามาพนันกันมั้ยใครจีบเขาได้ก่อนชนะ เรานี่ยิ่งเป็นคนไม่ยอมคนไม่ชอบให้ใครมาท้าตกปากรับคำทันที(ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า อย่าเล่นกับหัวใจเพราะมันจะย้อนกลับมาทำร้ายคนที่เล่นไม่รู้เรื่อง5555) การพนันครั้งนี้เเหละมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่าง
ทุกๆวันเราจะโทร.ไปหาเขาเเละประชุมสายคุยกันกับเพื่อนที่เราพนันกัน สุดท้ายเพื่อนมันก็ชนะเรา จนเพื่อนมันเลิกคุยกับเขาไปเเล้ว เเต่เราไม่ยอมรับยังพยายามทำให้เขาชอบเราให้ได้(โทร.คุยกันไม่เคยเจอหน้าเลยนะเเต่เรามีhi5) พอเราคุยกับเขาไปเรื่อยๆเราดันชอบเขาจริงๆชอบเขามากๆด้วย รักเเรกด้วยซ้ำไป เราพยายามทุกอย่างให้เขาชอบเราเเต่เราเเค่คุยกันในโทรศัพท์มันเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้วเรารู้ตัวดีเเต่เรายังดันทุรัง เด็กม.2 มันก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากมาย ทุกๆวันเราก็ไปเรียนปกติตอนดึกๆเราก็โทร.หาเขารับบ้างไม่รับบ้าง รำคาญเราบ้างเเต่ยังหน้าด้านโทร.ไป ทำเเบบนี้อยู่3 เดือนได้มั้งพอจะเข้าเดือนที่4 ติดต่อเขาไม่ได้ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ เราช็อคมากรำคาญเราถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ เห้ย....เจ็บ ร้องไห้ เฮิร์ตไปยาวๆเลยเเต่ก็ใช้ชีวิตปกติ ไปโรงเรียน กลับบ้าน คุยกับเพื่อน นอน วนอยู่เเค่นั้นเป็นเดือน เราก็โทร.หาเขาบางครั้งเเต่ผลมันก็เหมือนเดิมไม่สามารถติดต่อได้ จนวันหนึ่งเราเรียนอยู่มีคนโทร.มา พอรู้ว่าใครโทร.เข้ามาเท่านั้นเเหละเราร้องไห้จนเพื่อนมองเลย เป็น'เขา' จริงๆด้วยเเต่ตอนนั้นเราไม่รับหรอก ทำใจเเข็งอยู่ได้เเปปเดียวพอกลับถึงบ้านเเล้วเขาโทรมาอีกก็รับด้วยเสียงเย็นชา (เก๊ก) ว่า โทร.มามีอะไร เขาชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า 'เปล่า พอดีว่าไปญี่ปุ่นมาพึ่งกลับเลยโทร.มาหา' เรากรี๊ดเลยเเล้วก็กลับไปคุยกับเขาเหมือนเดิมเเล้วมันก็วนอยู่อย่างนั้นเเต่เป็นเราที่จะโทร.หาเขาอยู่ฝ่ายเดียว ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร ไม่รู้ว่าเขาคุยกับใคร ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ในทุกๆวันที่คุยกันมันเหมือนหมดเรื่องที่จะคุยไปเเล้ว มีเเค่เราที่พยายามชวนคุย สุดท้ายเเล้วความพยายามของเราเขาก็ไม่เห็นค่าอะไร เเล้งเขาก็หายไปหายไปเเบบตั้งใจจริงๆ โทร.ไปไม่รับ ตอบหวนๆเหมือนไม่อยากคุยรีบวาง เราก็รู้ตัวดีเลยไม่โทร.ไปหาเขาอีก จนมาช่วงน้ำท่วมกรุงเทพ ช่วงเดือนตุลา (ถ้าจำไม่ผิดมันก็นานอยู่นะ) จังหวัดเราก็โดนไปด้วยจ้าาา หน้าบ้านมิดหัวเลย เราที่นั่งวิดน้ำอยู่หน้าบ้านเลยใจกล้า(หน้าด้าน)โทร.ไปหาเขา อยากจะถามว่าที่โน่นท่วมมั้ย จะท่วมได้ไงมันติดทะเล- -
เรา:ไง สบายดีมั้ย
เขา:ก็ดี มีอะไรรึเปล่า
เรา:อ่ออ ที่โน่นน้ำท่วมมั้ย ที่บ้านเราน้ำท่วมเเหละนี่ก็นั่งวิดน้ำอยู่หน้าบ้าน
เขา:ฮ่าๆๆ (หัวเราะดังมาก เราก็ยิ้มดิ) จะท่วมได้ไงติดทะเลนะ ไปวิดน้ำไปอีหนู
เรา:ก็วิดอยู่นี่ไงงง เเล้วเเกทำไรอยู่
เขา:เปล่าหรอก ไม่มีไรเเล้วเเค่นี้นะ
เรา:อ่อ อือๆๆๆ (หน้าเบ้าไปหนึ่งทีเเรงๆ)
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกันเพราะเราก็ไปอยู่ ตจว. จนกว่าน้ำจะลด เดือน พ.ย มันเป็นเดือนเกิดของเรา เราเเค่อยากได้ยินคำอวยพรจากเขา เพื่อนก็มาอวยพรกันหมดเเล้วเหลือเเต่เขานี่เเหละ ไม่โทร.มาอวยพรใช่มั้ย ได้ๆๆ ฉันโทร.เองก็ได้ พอเขารับเเทนทีเราจะยิ้มเเต่เหมือนโดยตบหน้าจนชาเลยอะ
เขา:โทร.มาอะไรนักหนา นี่ไม่มีเวลาว่างมากเหมือนเเกนะ
ในหัวเราคิดว่า เห้ยย ฉันพึ่งโทร.มา วันนี้วันเกิดฉัน ฉันอยากได้ยินคำอวยพรสั้นๆก็ได้ไม่ใช่คำนี้ เรารู้ตัวเองดีว่าเรา น่ารำคาญ
เรา:ขอโทษนะ
เขา:เออ!//เเล้วก็ตัดสายเราไปเลย
หลังจากนั้นฉันก็ไม่โทร.ไปหาเขาอีกเลย ไม่อยากเจ็บไม่อยากโดนด่าเเล้ว เราจำทุกคำพูดที่เขาพูดกับเรา
พอช่วงต้นเดือน ธ.ค เรากลับบ้าน ไปส่องเฟสเขา(เอาเฟสเพื่อนไปส่อง เราพึ่งสมัครเฟสใหม่ๆเลยมั้ง)เเล้วรู้เเจ้งเลยว่า เขากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่งมาตั้งเเต่เดือนที่เเล้ว ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก! สวยจริงๆ คือสวยยยย น่ารักคือเหมาะสมกันมากจริงๆ เขาไปรับไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่โรงเรียนเสมอ ส่วนเราได้เเต่เจียมตัวเเล้วกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองซะ เราพยายามไม่คิดถึงเขาเเล้วนะเเต่มันก็ทำไม่ได้อะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเราไม่เคยเจอหน้ากันได้เเต่คุยกับผ่านโทรศัทพ์ทำไมเราถึงชอบไม่ดิมันรักไปเเล้ว เราไม่ยุ่งกับเขาอีกเลย จนมาถึงปลายเดือน ธ.ค (ไม่เคยยั้งตัวเองได้เลยอะ) เราโทร.ไปหาเขาเเต่เขาไม่รับ เราเลยไม่โทร.(ถึงจะไม่ได้คุยเเต่เราส่องเฟสเขาทุกวันเลย เจ็บทุกวันเลย) จนมาถึงตอนดึกๆ เราก็โทร.ไปอีกรอบเขารับ
เรา:ไง
เขา:คิดอยู่เเล้วว่ายังไงเเกก็ต้องโทร.มาอีก
เรา:ชะงักไปเเปปหนึ่ง เเล้วก็คุยกันปกติ เขาปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหมือนเขาไม่ได้ทำให้เราร้องไห้มาก่อน รึเขาไม่สนใจกันเเน่ก็ไม่รู้เเต่เราก็ใจเเข็งได้ไม่นานก็ยอมกลับมาคุยกับเขาอีกอยู่ดี เราคุยกันทุกวัน เขาจะเป็นฝ่ายโทร.มาหาเราบ้างเเล้ว(ดีใจฟุดๆ) เราก็เอาชื่อเฟสเราให้เขาเเอดมาบางทีเราก็คุยกันในเฟสบ้างเเต่จะโทร.คุยกันมากกว่า จนมาถึงช่วงปีใหม่~ เราก็ยังตุยกันเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีsomething>< ปีใหม่เราก็ไม่ได้ไปไหนอะนอนอยู่บ้าน เขาก็โทมาหาเราเเล้วก็ขอไปกินเหล้ากับเพื่อนเราก็ตอบตกลงก็วาง เราก็นตอน พอปีใหม่ปุ๊บ! เขาก็โทร.มา Happy New Year ปี2555 เราคนเเรกเลยยย เเต่มีคำหนึ่ฃทำเอาเรายิ้มไไม่หยุดเลย
เรา:ถ้าเมาเเล้วก็ไปนอนซะ
เขา:รีบวางจัง จะทิ้งกันไปเเล้วเหรอ
เรา:เปล่าซะหน่อย คุยกันไปสักพักเราก็บอกว่าจะนอนเขาก็เลยบอกฝันดีเขายังกินเหล้ากับเพื่อนอยู่
คนเมามักจะพูดความจริงใช่มั้ย? เราไม่รู้หรอกเเค่เราเเค่ดีใจมากๆๆๆๆเลยละ เหมือนความพยายามของเรามันใกล้จะสำเร็จ เเล้ววันนั้นก็มาถึงเราบอกชอบเขา เเล้วเขาก็จอบกลับมาว่า 'ก็ชอบเหมือนกัน' เรานี่เเบบ...เห้ยยย จริงดิ นี่ฉัน!! เเฮปปี้สุดๆเลย เเละเราก็ได้คบกันน~ วันเเรกๆก็ดีอยู่นะ เเต่ผ่านไปได้สักอาทิตย์หนึ่งเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ยอมคุย ตอบหวนๆ โทร.ไปไม่ค่อยรับจนเราทนไม่ได้เลยถามเขาตรงๆ
เรา:มีอะไรรึเปล่า ทำไมเหมือนไม่อยากคุยกะนี่
เขา:นี่มาคิดดูเเล้วนะ ว่าเรามันไกลกันเกินไปเรามันเป็นไปไม่ได้
เรา:อ่อ มันก็จริง
เขา:เราเลิกกันเถอะ
เรา:อืออ
กดวางเเล้วร้องไห้อย่างหนักหน่วงเลยค่ะ เราเสียใจจริงๆ ร้องไห้หนักมากเหมือนความฝันมันพังทลายลงไปเลย เราเศร้าไปช่วงหนึ่ง เเต่พอเราไปโรงเรียนมีเพื่อนเราก็เป็นคนสดใส เเถมพูดมากมันเลยทำให้เราลืมไปได้สักพักหนึ่ฃเเต่พอกลับบ้านมามันเศร้าอีกเเล้ว เราไปส่องเฟสเขาเเล้วเรามารู้ทีหลังว่าเขาคุยกับคนๆหนึ่งเเละตอนนี้คบกันเเล้ว คนที่เขาคบคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนเราเอง อะไรคือมันไกลกันเกินไป เรามันเป็นไปไม่ได้คืออะไร what??!! เราเลิกยุ่งเลยค่ะไปสืบว่าเขาคือใครเราก็เจอพี่คนนั้นที่โรงเรียนอยู่บางครั้งเเต่เราเมินค่ะ เเต่เขากับพี่คนนั้นก็คบกันได้ไม่นานหรอก เดือน ก.พ เขาก็เลิกกัน เเล้วเขาก็กลับมาหาเรานี่สิ เเย่กว่า เราก็คุยกับเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง เเต่นานๆทีคุยกันเเค่นั้นจนมาถึงจุดเเต่หักเลยก็ว่าได้ เราโทร.ไปหาเขา
เขา:จะโทร.จิกอะไรกนักหนาว่ะ
เรา:ขอโทษ! //ตัดสายทิ้งทันทีเลยค่ะ ลบเฟส ลบ
ทุกอย่าง ไม่คุยด้วยไม่ยุ่งเกี่ยวไม่อะไรเลย เเต่เราจำทุกอย่างที่เราลบได้หมดเลย 5555 เรายอมรับว่าตัวเองน่ารำคาญมาก ขนาดเรานึกย้อนไปยังรำคาญตัวเองเลย เขาไม่รักจะพยายามทำไมวะ? หน้าด้านไปรึเปล่า เเต่เราก็ยังพยายามอยู่ดี ก็มันรักไปเเล้วอะ มันเป็นความรักเด็กๆที่มันฝั่งใจ
จนมาถีงเดือน มี.ค พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับฉัน!!! เราจำมันได้ดีเลย เข้าวันเสาร์ที่เเสนสดใสเราตื่นเช้าผิดปกติ เดินลงมาข้างล่างจะเอาผ้าลงมาซัก พ่อพูดขึ้นมาว่า'รีบซักผ้านะเดี๋ยวตอนเย็นพาไปเที่ยวทะเล ที่....' เป็นจังหวัดที่เขาอยู่เเต่ที่พีคสุดคือ ใกล้กับบ้านของเขา...
-----------------------
มีต่อนนะะะะะ....ถ้ามีคนอ่านเราจะมาต่อให้....เป็นกระทู้เเรกคิดอยู่นานว่าจะเอาลงดีมั้ย เลยลองเอาลงดูเล่นๆๆ สำหรับเพื่อนๆของ จขกท. ก็น่าจะรู้นะว่าเป็นของใคร มันอาจจะดูไม่น่าสนุกก็ขออภัยด้วย จะหาว่าเป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเหมือนนิยายก็ไม่ว่าหรอกนะเพราะมีเเต่คนบอกว่ามันเหมือนจริงๆ เเต่ถ้าเจอเองจริงๆจะรู้เอง อีกอย่างมีหลายเรื่องที่อยากจะเเชร์ เล่าไปก็ขำตัวเอง ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ
อย่าเล่นกับหัวใจคนเพราะมันจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา
ทุกๆวันเราจะโทร.ไปหาเขาเเละประชุมสายคุยกันกับเพื่อนที่เราพนันกัน สุดท้ายเพื่อนมันก็ชนะเรา จนเพื่อนมันเลิกคุยกับเขาไปเเล้ว เเต่เราไม่ยอมรับยังพยายามทำให้เขาชอบเราให้ได้(โทร.คุยกันไม่เคยเจอหน้าเลยนะเเต่เรามีhi5) พอเราคุยกับเขาไปเรื่อยๆเราดันชอบเขาจริงๆชอบเขามากๆด้วย รักเเรกด้วยซ้ำไป เราพยายามทุกอย่างให้เขาชอบเราเเต่เราเเค่คุยกันในโทรศัพท์มันเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้วเรารู้ตัวดีเเต่เรายังดันทุรัง เด็กม.2 มันก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากมาย ทุกๆวันเราก็ไปเรียนปกติตอนดึกๆเราก็โทร.หาเขารับบ้างไม่รับบ้าง รำคาญเราบ้างเเต่ยังหน้าด้านโทร.ไป ทำเเบบนี้อยู่3 เดือนได้มั้งพอจะเข้าเดือนที่4 ติดต่อเขาไม่ได้ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ เราช็อคมากรำคาญเราถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ เห้ย....เจ็บ ร้องไห้ เฮิร์ตไปยาวๆเลยเเต่ก็ใช้ชีวิตปกติ ไปโรงเรียน กลับบ้าน คุยกับเพื่อน นอน วนอยู่เเค่นั้นเป็นเดือน เราก็โทร.หาเขาบางครั้งเเต่ผลมันก็เหมือนเดิมไม่สามารถติดต่อได้ จนวันหนึ่งเราเรียนอยู่มีคนโทร.มา พอรู้ว่าใครโทร.เข้ามาเท่านั้นเเหละเราร้องไห้จนเพื่อนมองเลย เป็น'เขา' จริงๆด้วยเเต่ตอนนั้นเราไม่รับหรอก ทำใจเเข็งอยู่ได้เเปปเดียวพอกลับถึงบ้านเเล้วเขาโทรมาอีกก็รับด้วยเสียงเย็นชา (เก๊ก) ว่า โทร.มามีอะไร เขาชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า 'เปล่า พอดีว่าไปญี่ปุ่นมาพึ่งกลับเลยโทร.มาหา' เรากรี๊ดเลยเเล้วก็กลับไปคุยกับเขาเหมือนเดิมเเล้วมันก็วนอยู่อย่างนั้นเเต่เป็นเราที่จะโทร.หาเขาอยู่ฝ่ายเดียว ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร ไม่รู้ว่าเขาคุยกับใคร ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ในทุกๆวันที่คุยกันมันเหมือนหมดเรื่องที่จะคุยไปเเล้ว มีเเค่เราที่พยายามชวนคุย สุดท้ายเเล้วความพยายามของเราเขาก็ไม่เห็นค่าอะไร เเล้งเขาก็หายไปหายไปเเบบตั้งใจจริงๆ โทร.ไปไม่รับ ตอบหวนๆเหมือนไม่อยากคุยรีบวาง เราก็รู้ตัวดีเลยไม่โทร.ไปหาเขาอีก จนมาช่วงน้ำท่วมกรุงเทพ ช่วงเดือนตุลา (ถ้าจำไม่ผิดมันก็นานอยู่นะ) จังหวัดเราก็โดนไปด้วยจ้าาา หน้าบ้านมิดหัวเลย เราที่นั่งวิดน้ำอยู่หน้าบ้านเลยใจกล้า(หน้าด้าน)โทร.ไปหาเขา อยากจะถามว่าที่โน่นท่วมมั้ย จะท่วมได้ไงมันติดทะเล- -
เรา:ไง สบายดีมั้ย
เขา:ก็ดี มีอะไรรึเปล่า
เรา:อ่ออ ที่โน่นน้ำท่วมมั้ย ที่บ้านเราน้ำท่วมเเหละนี่ก็นั่งวิดน้ำอยู่หน้าบ้าน
เขา:ฮ่าๆๆ (หัวเราะดังมาก เราก็ยิ้มดิ) จะท่วมได้ไงติดทะเลนะ ไปวิดน้ำไปอีหนู
เรา:ก็วิดอยู่นี่ไงงง เเล้วเเกทำไรอยู่
เขา:เปล่าหรอก ไม่มีไรเเล้วเเค่นี้นะ
เรา:อ่อ อือๆๆๆ (หน้าเบ้าไปหนึ่งทีเเรงๆ)
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกันเพราะเราก็ไปอยู่ ตจว. จนกว่าน้ำจะลด เดือน พ.ย มันเป็นเดือนเกิดของเรา เราเเค่อยากได้ยินคำอวยพรจากเขา เพื่อนก็มาอวยพรกันหมดเเล้วเหลือเเต่เขานี่เเหละ ไม่โทร.มาอวยพรใช่มั้ย ได้ๆๆ ฉันโทร.เองก็ได้ พอเขารับเเทนทีเราจะยิ้มเเต่เหมือนโดยตบหน้าจนชาเลยอะ
เขา:โทร.มาอะไรนักหนา นี่ไม่มีเวลาว่างมากเหมือนเเกนะ
ในหัวเราคิดว่า เห้ยย ฉันพึ่งโทร.มา วันนี้วันเกิดฉัน ฉันอยากได้ยินคำอวยพรสั้นๆก็ได้ไม่ใช่คำนี้ เรารู้ตัวเองดีว่าเรา น่ารำคาญ
เรา:ขอโทษนะ
เขา:เออ!//เเล้วก็ตัดสายเราไปเลย
หลังจากนั้นฉันก็ไม่โทร.ไปหาเขาอีกเลย ไม่อยากเจ็บไม่อยากโดนด่าเเล้ว เราจำทุกคำพูดที่เขาพูดกับเรา
พอช่วงต้นเดือน ธ.ค เรากลับบ้าน ไปส่องเฟสเขา(เอาเฟสเพื่อนไปส่อง เราพึ่งสมัครเฟสใหม่ๆเลยมั้ง)เเล้วรู้เเจ้งเลยว่า เขากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่งมาตั้งเเต่เดือนที่เเล้ว ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก! สวยจริงๆ คือสวยยยย น่ารักคือเหมาะสมกันมากจริงๆ เขาไปรับไปส่งผู้หญิงคนนั้นที่โรงเรียนเสมอ ส่วนเราได้เเต่เจียมตัวเเล้วกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองซะ เราพยายามไม่คิดถึงเขาเเล้วนะเเต่มันก็ทำไม่ได้อะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเราไม่เคยเจอหน้ากันได้เเต่คุยกับผ่านโทรศัทพ์ทำไมเราถึงชอบไม่ดิมันรักไปเเล้ว เราไม่ยุ่งกับเขาอีกเลย จนมาถึงปลายเดือน ธ.ค (ไม่เคยยั้งตัวเองได้เลยอะ) เราโทร.ไปหาเขาเเต่เขาไม่รับ เราเลยไม่โทร.(ถึงจะไม่ได้คุยเเต่เราส่องเฟสเขาทุกวันเลย เจ็บทุกวันเลย) จนมาถึงตอนดึกๆ เราก็โทร.ไปอีกรอบเขารับ
เรา:ไง
เขา:คิดอยู่เเล้วว่ายังไงเเกก็ต้องโทร.มาอีก
เรา:ชะงักไปเเปปหนึ่ง เเล้วก็คุยกันปกติ เขาปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหมือนเขาไม่ได้ทำให้เราร้องไห้มาก่อน รึเขาไม่สนใจกันเเน่ก็ไม่รู้เเต่เราก็ใจเเข็งได้ไม่นานก็ยอมกลับมาคุยกับเขาอีกอยู่ดี เราคุยกันทุกวัน เขาจะเป็นฝ่ายโทร.มาหาเราบ้างเเล้ว(ดีใจฟุดๆ) เราก็เอาชื่อเฟสเราให้เขาเเอดมาบางทีเราก็คุยกันในเฟสบ้างเเต่จะโทร.คุยกันมากกว่า จนมาถึงช่วงปีใหม่~ เราก็ยังตุยกันเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีsomething>< ปีใหม่เราก็ไม่ได้ไปไหนอะนอนอยู่บ้าน เขาก็โทมาหาเราเเล้วก็ขอไปกินเหล้ากับเพื่อนเราก็ตอบตกลงก็วาง เราก็นตอน พอปีใหม่ปุ๊บ! เขาก็โทร.มา Happy New Year ปี2555 เราคนเเรกเลยยย เเต่มีคำหนึ่ฃทำเอาเรายิ้มไไม่หยุดเลย
เรา:ถ้าเมาเเล้วก็ไปนอนซะ
เขา:รีบวางจัง จะทิ้งกันไปเเล้วเหรอ
เรา:เปล่าซะหน่อย คุยกันไปสักพักเราก็บอกว่าจะนอนเขาก็เลยบอกฝันดีเขายังกินเหล้ากับเพื่อนอยู่
คนเมามักจะพูดความจริงใช่มั้ย? เราไม่รู้หรอกเเค่เราเเค่ดีใจมากๆๆๆๆเลยละ เหมือนความพยายามของเรามันใกล้จะสำเร็จ เเล้ววันนั้นก็มาถึงเราบอกชอบเขา เเล้วเขาก็จอบกลับมาว่า 'ก็ชอบเหมือนกัน' เรานี่เเบบ...เห้ยยย จริงดิ นี่ฉัน!! เเฮปปี้สุดๆเลย เเละเราก็ได้คบกันน~ วันเเรกๆก็ดีอยู่นะ เเต่ผ่านไปได้สักอาทิตย์หนึ่งเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ยอมคุย ตอบหวนๆ โทร.ไปไม่ค่อยรับจนเราทนไม่ได้เลยถามเขาตรงๆ
เรา:มีอะไรรึเปล่า ทำไมเหมือนไม่อยากคุยกะนี่
เขา:นี่มาคิดดูเเล้วนะ ว่าเรามันไกลกันเกินไปเรามันเป็นไปไม่ได้
เรา:อ่อ มันก็จริง
เขา:เราเลิกกันเถอะ
เรา:อืออ
กดวางเเล้วร้องไห้อย่างหนักหน่วงเลยค่ะ เราเสียใจจริงๆ ร้องไห้หนักมากเหมือนความฝันมันพังทลายลงไปเลย เราเศร้าไปช่วงหนึ่ง เเต่พอเราไปโรงเรียนมีเพื่อนเราก็เป็นคนสดใส เเถมพูดมากมันเลยทำให้เราลืมไปได้สักพักหนึ่ฃเเต่พอกลับบ้านมามันเศร้าอีกเเล้ว เราไปส่องเฟสเขาเเล้วเรามารู้ทีหลังว่าเขาคุยกับคนๆหนึ่งเเละตอนนี้คบกันเเล้ว คนที่เขาคบคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนเราเอง อะไรคือมันไกลกันเกินไป เรามันเป็นไปไม่ได้คืออะไร what??!! เราเลิกยุ่งเลยค่ะไปสืบว่าเขาคือใครเราก็เจอพี่คนนั้นที่โรงเรียนอยู่บางครั้งเเต่เราเมินค่ะ เเต่เขากับพี่คนนั้นก็คบกันได้ไม่นานหรอก เดือน ก.พ เขาก็เลิกกัน เเล้วเขาก็กลับมาหาเรานี่สิ เเย่กว่า เราก็คุยกับเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง เเต่นานๆทีคุยกันเเค่นั้นจนมาถึงจุดเเต่หักเลยก็ว่าได้ เราโทร.ไปหาเขา
เขา:จะโทร.จิกอะไรกนักหนาว่ะ
เรา:ขอโทษ! //ตัดสายทิ้งทันทีเลยค่ะ ลบเฟส ลบ
จนมาถีงเดือน มี.ค พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับฉัน!!! เราจำมันได้ดีเลย เข้าวันเสาร์ที่เเสนสดใสเราตื่นเช้าผิดปกติ เดินลงมาข้างล่างจะเอาผ้าลงมาซัก พ่อพูดขึ้นมาว่า'รีบซักผ้านะเดี๋ยวตอนเย็นพาไปเที่ยวทะเล ที่....' เป็นจังหวัดที่เขาอยู่เเต่ที่พีคสุดคือ ใกล้กับบ้านของเขา...
-----------------------
มีต่อนนะะะะะ....ถ้ามีคนอ่านเราจะมาต่อให้....เป็นกระทู้เเรกคิดอยู่นานว่าจะเอาลงดีมั้ย เลยลองเอาลงดูเล่นๆๆ สำหรับเพื่อนๆของ จขกท. ก็น่าจะรู้นะว่าเป็นของใคร มันอาจจะดูไม่น่าสนุกก็ขออภัยด้วย จะหาว่าเป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเหมือนนิยายก็ไม่ว่าหรอกนะเพราะมีเเต่คนบอกว่ามันเหมือนจริงๆ เเต่ถ้าเจอเองจริงๆจะรู้เอง อีกอย่างมีหลายเรื่องที่อยากจะเเชร์ เล่าไปก็ขำตัวเอง ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ