[ประสบการณ์จริง] ทางกลับหอ

มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดกับผมเมื่อปีที่แล้วครับ ซึ่งมันเป็นเหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับตัวเอง เริ่มเลยนะครับ

สี่โมงเย็น..หลังเลิกเรียน ในฤดูหนาวดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวลับขอบฟ้าเร็วกว่าปกติ ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีม่วง เสียงเพื่อนนักเรียนส่งเสียงดังจากสนามบอลชวนให้ผมรีบเข้าไปร่วมทีมเพื่อแข่งกับห้อง19 ใจหนึ่งผมก็อยากเข้าไปร่วม แต่ว่าใจหนึ่งผมอยากกลับหอไปนอนพัก เพราะพึ่งผ่านการสอบอันแสนยากมา ทั้งที่ขากำลังจะก้าวเข้าไปในสนาม แต่สมองกลับสั่งให้กล้ามเนื้ออ่อนแรง ผมตัดสินใจลากตัวเองเดินกลับหอไปอย่างไม่ลังเล
....ตึกร้างสีขาวหลังเก่าตั้งตระหง่านข้างต้นไม้สูงที่แผ่กิ่งก้านออกกว้างทำให้มืดทั่วบริเวร อยู่ท่ามกลางหญ้าที่ขึ้นรกเลยเข่า เสียงแมลงร้องดังระงมทั่วพื้นที่ มันเป็นสถานที่ที่ผมต้องเดินทางผ่านทุกวันทั้งเช้าและเย็นเพราะมันเป็นทางไปโรงเรียนที่ใกล้ที่สุด สายลมพัดเอื่อยๆสัมผัสผิวกาย ความเย็นทำให้รูขุมขนรีบปิดกระชับประสานกับขนแขนที่ตั้งรับความอึดอัดอย่างรวดเร็ว ผมเดินมาได้สักพักกล้ามเนื้อบริเวณขาเริ่มล้าอีกครั้ง ไม่ทันได้คิดเท้าผมก็ฟาดเข้ากับกระป๋องโค้กข้างถนนเข้าไปตรงบริเวณศาลพระภูมิในตึกร้าง เพ้ง! เสียงดังสะท้อนกลับมาทำหูผมอื้อ
บรรยากาศในตอนนี้เริ่มไม่มีแสงจากดวงอาทิตย์ มีเพียงแสงจากหลอดไฟข้างถนนที่มีเป็นระยะๆให้พอมองเห็นทางเดิน