ก่อนอื่นเลยฉันอายุ20 ยังเรียนอยู่ แต่เรียนวันอาทิต แล้วฉันก็สุดจะเบื่อกับปัญหานี้เต็มที . .
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องทะเลาะกะแม่เรื่องงาน แม่ก็หาที่นู้นให้ ที่นี้ให้ เราบอกก่อนเลยว่าไม่ชอบงานด้านเอกสารมากๆ เพราะมันวุ่นวาย ที่เราไม่ชอบเพราะเราเคยทำในที่ๆนึง ปัญหาเยอะ เราไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้ เร่ง ล่ะเข้าไปใหม่ๆ จิกหัวใช้สุดยอด ถ่ายเอกสารที่เป็นร้อย ใช้จนกระทั้งปลอกผลไม้!!! และที่พีคสุดๆ คือ คนในห้องทำงานนินทากันเอง แต่พอเจอหน้ากัน ยิ้มให้พูดจาหวาน จนเรา งง มาก เราก็คงโดนนินทาเช่นกัน 5555 แต่ทุกความไม่ชอบมักมีเหตุผลในตัวมันน่ะ ไม่ใช่อยู่ดีๆจะไม่ชอบเลย เราเป็นคนนึงที่ผ่านการทำงานมาค่อนข้างจะเยอะกว่าปกติในวัยเดียวกัน(วัยรุ่น)ทางบ้านเราก็มีฐานะปานกลาง เรามีฝัน ความฝันเราอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง เราชอบทำอาหาร เราเลยอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง (ทุกคนก็ต้องมีฝันถูกไหม) แล้วเราก็ชอบเที่ยว ชอบกิน เราเลยต้องทำงาน ที่ต้องทำงานก็เพราะนั้นแหล่ะ เพราะไม่อยากขอเงินแม่ เราไปเที่ยวเราก็ใช้เงินเรา จะได้ไม่โดนนินทา เราไม่ชอบ โดยเฉพาะญาติ! เพราะเราเที่ยวบ่อย จึงตัดสินใจหางานทำ แต่งานส่วนใหญ่แม่จะหาให้โดยที่เราไม่รู้ อ้อ อีกอย่างเราชอบงานที่เราสมัครเอง ไม่ชอบแบบใช้สิทธิ์ คนรู้จักฝาก เรามองว่าถ้าเราดีเขาก็ได้หน้าไป แต่ถ้าเราไม่ดีเขาก็เสีย เรารู้ตัวเองว่าเป็นคนยังไง คือ อารมณ์ร้อน ไม่ชอบคนจู้จี้จุกจิก วุ่นวาย ล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวเรา บราๆ สรุปเราเยอะนั้นเเหล่ะ.. เลยไม่ชอบฝากทำ เราเคยทำงานที่นึง ที่เราหาเอง เราชอบน่ะ ทำได้หลายเดือนแล้วแต่ก็ต้องออก เพราะแม่หาที่ใหม่ให้ เป็นญาติแม่ให้เขาฝาก เเต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ !!!! เพราะคนเต็ม - - คือเราจะกลับไปที่เก่าก็ไม่ได้ เพราะมีคนใหม่มาแล้ว - - แต่หลายงานที่ต้องทำเพราะแม่! พอเราไม่พอใจเราไม่อยากทำเราก็จะไม่กล้าบอกเท่าไหร่ บ้างงานแม่อยากให้ไปสมัครงานก็ไปๆ ให้มันจบๆ จะได้ไม่ทะเลาะ ส่วนใหญ่ก็จะไม่โทรกลับมา ถ้าเราไม่อยากไปหรอ แม่ก็จะมีอาการไม่พอใจ ว่า ด่า ขุด สารพัดมาพูด ที่มันกระทบกระเทือนจิตใจ สุดท้ายก็เข้าเรื่อง ดราม่า 😧😭 พอเราพูดหรืออธิบายกลับมองว่าเราเถียง แล้วเราเป็นคนที่ไม่พอใจอะไรสีหน้าจะออกและเปลี่ยนทันที ก็ตามมาด้วยการทะเลาะ บ่อยครั้งที่เราไม่อยากทะเลาะกะแม่ตัดปัญหาโดยการขังตัวเองร้องไห้ในห้อง ถามตัวเองเราผิดมากหรอ แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าใจแม่นะ ว่าอยากให้ลูกมีงาน แต่เหมือนแม่ก็ไม่เคยเข้าใจตัวเรา เราเคยไปสมัครที่นึง คือทะเลาะกันก่อนออกไปสมัคร คือเราไม่อยากไป เลยทำตัวช้าๆแบบสลอต แม่ก็ด่า ถึงขั้นตอนที่พี่เขาให้เราทดลองพิมพ์งาน เราน้ำตาไหลล่วงลงมาเลย แบบกลั้นไม่อยู่ มันน้อยใจอ้ะ ทำไมแม่ไม่ฟังเราบ้าง เราบอกว่าไม่ชอบงานเอกสารก็ยังดันเราให้ทำอยู่ได้ เฟลมากวันนั้น เอาตรงๆเลยเราเบื่อมาก เว้ย กับเรื่องนี้ ทุกครั้ง เสียความรู้สึกมากเพราะรู้ว่า ทุกครั้งที่แม่พูดเรื่องนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้น พยายามจะบอกพยายามจะพูดจะอธิบาย แต่แม่ชอบทำเหมือนไม่ได้ยินเรา เหมือนเราไม่อยู่ตรงนั้น ถามอะไรก็ไม่ตอบ แล้วก็จะคุยกะน้องแทน (เราเป็นพี่คนโต) เราเห็นแล้วเรารู้สึกเสียใจน่ะ เสียใจมาก กะอีแค่เราไม่อยากทำงานนี้ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ทำงานอีกแล้ว แต่ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกเราขนาดนี้ด้วย เราเคยคิดอยากหนีออกจากบ้านมาก คิดว่าแม่ไม่รักบ้าง คิดว่าถ้าแม่ไม่มีเราคงจะสบายกว่านี้บ้าง คิดทุกอย่าง ความรู้สึกตอนนั้นมันแย่แบบสุดๆ เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราเหนื่อยมากที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เจอการเปรียบเทียบ ทำไมไม่เหมือนเขาบ้าง เขาทำงานได้เดือนล่ะ 2 - 3 หมื่น จนตอนนั้นเราสุดแล้วจริงๆ เราเลยพูดออกไปว่า ทำไมชอบเปรียบเทียบกับคนอื่น ตัวหนูก็เป็นตัวหนูสิ (เราเรียกแทนตัวเองว่าหนู) คนมันไม่ได้เกิดมาเหมือนกัน พูดไปด้วยร้องไปด้วย เรารู้สึกแย่น่ะ แต่ความรู้สึกข้างในเรามันบอกต้องให้พูดออกไปบ้าง แล้วเราพึ่งจะ 20 ทำไมเราต้องมาเจอปัญหาต่อความรู้สึกเราขนาดนี้ด้วย เราต้องแบกความฝัน และความหวังตัวเองแล้วครอบครัว เรารู้ว่า ความหวังดีของแม่มันดีเสมอ แม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดี แต่ลืมคำนึงคิดถึงลูกหรือเปล่า ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร พร้อมแล้วหรือยังไม่พร้อม แต่ก็ขอบคุณ และขอโทษแม่เหมือนกัน สุดท้ายเราก็อยากจะบอกว่า "งานบางทีมันก็เลือกคนนะ ไม่ใช่แค่คนจะเลือกงาน" อะไรที่ทำแล้วเราไม่สบายใจ เราก็หยุด แล้วเดินค้นหาสิ่งใหม่ ที่คู่ควรกับตัวเรา ... #realf
ปล. นี้เป็นกระทู้แรกนะคะ ผิดพลาดประการได้โปรดอภัยให้ด้วย ขอบคุณคะ
#กระทู้แรกก็ดราม่าเลย #ครอบครัว #ปัญหา
เมื่อแม่ไม่เข้าใจ !!
เรารู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องทะเลาะกะแม่เรื่องงาน แม่ก็หาที่นู้นให้ ที่นี้ให้ เราบอกก่อนเลยว่าไม่ชอบงานด้านเอกสารมากๆ เพราะมันวุ่นวาย ที่เราไม่ชอบเพราะเราเคยทำในที่ๆนึง ปัญหาเยอะ เราไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้ เร่ง ล่ะเข้าไปใหม่ๆ จิกหัวใช้สุดยอด ถ่ายเอกสารที่เป็นร้อย ใช้จนกระทั้งปลอกผลไม้!!! และที่พีคสุดๆ คือ คนในห้องทำงานนินทากันเอง แต่พอเจอหน้ากัน ยิ้มให้พูดจาหวาน จนเรา งง มาก เราก็คงโดนนินทาเช่นกัน 5555 แต่ทุกความไม่ชอบมักมีเหตุผลในตัวมันน่ะ ไม่ใช่อยู่ดีๆจะไม่ชอบเลย เราเป็นคนนึงที่ผ่านการทำงานมาค่อนข้างจะเยอะกว่าปกติในวัยเดียวกัน(วัยรุ่น)ทางบ้านเราก็มีฐานะปานกลาง เรามีฝัน ความฝันเราอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง เราชอบทำอาหาร เราเลยอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง (ทุกคนก็ต้องมีฝันถูกไหม) แล้วเราก็ชอบเที่ยว ชอบกิน เราเลยต้องทำงาน ที่ต้องทำงานก็เพราะนั้นแหล่ะ เพราะไม่อยากขอเงินแม่ เราไปเที่ยวเราก็ใช้เงินเรา จะได้ไม่โดนนินทา เราไม่ชอบ โดยเฉพาะญาติ! เพราะเราเที่ยวบ่อย จึงตัดสินใจหางานทำ แต่งานส่วนใหญ่แม่จะหาให้โดยที่เราไม่รู้ อ้อ อีกอย่างเราชอบงานที่เราสมัครเอง ไม่ชอบแบบใช้สิทธิ์ คนรู้จักฝาก เรามองว่าถ้าเราดีเขาก็ได้หน้าไป แต่ถ้าเราไม่ดีเขาก็เสีย เรารู้ตัวเองว่าเป็นคนยังไง คือ อารมณ์ร้อน ไม่ชอบคนจู้จี้จุกจิก วุ่นวาย ล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวเรา บราๆ สรุปเราเยอะนั้นเเหล่ะ.. เลยไม่ชอบฝากทำ เราเคยทำงานที่นึง ที่เราหาเอง เราชอบน่ะ ทำได้หลายเดือนแล้วแต่ก็ต้องออก เพราะแม่หาที่ใหม่ให้ เป็นญาติแม่ให้เขาฝาก เเต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ !!!! เพราะคนเต็ม - - คือเราจะกลับไปที่เก่าก็ไม่ได้ เพราะมีคนใหม่มาแล้ว - - แต่หลายงานที่ต้องทำเพราะแม่! พอเราไม่พอใจเราไม่อยากทำเราก็จะไม่กล้าบอกเท่าไหร่ บ้างงานแม่อยากให้ไปสมัครงานก็ไปๆ ให้มันจบๆ จะได้ไม่ทะเลาะ ส่วนใหญ่ก็จะไม่โทรกลับมา ถ้าเราไม่อยากไปหรอ แม่ก็จะมีอาการไม่พอใจ ว่า ด่า ขุด สารพัดมาพูด ที่มันกระทบกระเทือนจิตใจ สุดท้ายก็เข้าเรื่อง ดราม่า 😧😭 พอเราพูดหรืออธิบายกลับมองว่าเราเถียง แล้วเราเป็นคนที่ไม่พอใจอะไรสีหน้าจะออกและเปลี่ยนทันที ก็ตามมาด้วยการทะเลาะ บ่อยครั้งที่เราไม่อยากทะเลาะกะแม่ตัดปัญหาโดยการขังตัวเองร้องไห้ในห้อง ถามตัวเองเราผิดมากหรอ แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าใจแม่นะ ว่าอยากให้ลูกมีงาน แต่เหมือนแม่ก็ไม่เคยเข้าใจตัวเรา เราเคยไปสมัครที่นึง คือทะเลาะกันก่อนออกไปสมัคร คือเราไม่อยากไป เลยทำตัวช้าๆแบบสลอต แม่ก็ด่า ถึงขั้นตอนที่พี่เขาให้เราทดลองพิมพ์งาน เราน้ำตาไหลล่วงลงมาเลย แบบกลั้นไม่อยู่ มันน้อยใจอ้ะ ทำไมแม่ไม่ฟังเราบ้าง เราบอกว่าไม่ชอบงานเอกสารก็ยังดันเราให้ทำอยู่ได้ เฟลมากวันนั้น เอาตรงๆเลยเราเบื่อมาก เว้ย กับเรื่องนี้ ทุกครั้ง เสียความรู้สึกมากเพราะรู้ว่า ทุกครั้งที่แม่พูดเรื่องนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้น พยายามจะบอกพยายามจะพูดจะอธิบาย แต่แม่ชอบทำเหมือนไม่ได้ยินเรา เหมือนเราไม่อยู่ตรงนั้น ถามอะไรก็ไม่ตอบ แล้วก็จะคุยกะน้องแทน (เราเป็นพี่คนโต) เราเห็นแล้วเรารู้สึกเสียใจน่ะ เสียใจมาก กะอีแค่เราไม่อยากทำงานนี้ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ทำงานอีกแล้ว แต่ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกเราขนาดนี้ด้วย เราเคยคิดอยากหนีออกจากบ้านมาก คิดว่าแม่ไม่รักบ้าง คิดว่าถ้าแม่ไม่มีเราคงจะสบายกว่านี้บ้าง คิดทุกอย่าง ความรู้สึกตอนนั้นมันแย่แบบสุดๆ เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราเหนื่อยมากที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เจอการเปรียบเทียบ ทำไมไม่เหมือนเขาบ้าง เขาทำงานได้เดือนล่ะ 2 - 3 หมื่น จนตอนนั้นเราสุดแล้วจริงๆ เราเลยพูดออกไปว่า ทำไมชอบเปรียบเทียบกับคนอื่น ตัวหนูก็เป็นตัวหนูสิ (เราเรียกแทนตัวเองว่าหนู) คนมันไม่ได้เกิดมาเหมือนกัน พูดไปด้วยร้องไปด้วย เรารู้สึกแย่น่ะ แต่ความรู้สึกข้างในเรามันบอกต้องให้พูดออกไปบ้าง แล้วเราพึ่งจะ 20 ทำไมเราต้องมาเจอปัญหาต่อความรู้สึกเราขนาดนี้ด้วย เราต้องแบกความฝัน และความหวังตัวเองแล้วครอบครัว เรารู้ว่า ความหวังดีของแม่มันดีเสมอ แม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดี แต่ลืมคำนึงคิดถึงลูกหรือเปล่า ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร พร้อมแล้วหรือยังไม่พร้อม แต่ก็ขอบคุณ และขอโทษแม่เหมือนกัน สุดท้ายเราก็อยากจะบอกว่า "งานบางทีมันก็เลือกคนนะ ไม่ใช่แค่คนจะเลือกงาน" อะไรที่ทำแล้วเราไม่สบายใจ เราก็หยุด แล้วเดินค้นหาสิ่งใหม่ ที่คู่ควรกับตัวเรา ... #realf
ปล. นี้เป็นกระทู้แรกนะคะ ผิดพลาดประการได้โปรดอภัยให้ด้วย ขอบคุณคะ
#กระทู้แรกก็ดราม่าเลย #ครอบครัว #ปัญหา