ฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เป็นผู้ป่วยของโรงพยาบาลศรีธัญญาแบบเต็มตัว
อาการของฉันชอบเหมอ คิดอะไรไม่ออก ร้องไห้คนเดียว ทำร้ายตัวเองจนหมอเห็นอาการต้องขอแอดมิดเพราะกลัวฉันจะฆ่าตัวตาย ทั้งหมอจิตเวชและนักจิตบำบัดต้องการให้ฉันพักรักษาตัวที่รพ.
แต่ฉันไม่ยอมเพราะงานที่ทำอยู่
การรักษาของฉันต้องกินยาทุกวัน แต่อาการมันแย่ลงเรื่อยๆ ไม่มีดีขึ้น หมอแนะนำให้ฉันบอกที่บ้านถึงโรคที่เป็นอยู่ ฉันบอกแต่ก็ได้รับความเย็นชากลับมา ไม่มองแม้กระทั่งบัตรผู้ป่วยทีฉันพยายามให้แม่ดู ชีวิตนี้มันโหดร้ายสิ้นดี
ส่วนแฟนฉัน ก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เค้าก็ยังแอบทำในสิ่งที่ฉันขอ ในสิ่งที่มันทำให้ฉันต้องเศร้าแบบนี้
ครั้งล่าสุดฉันได้พาแฟนเข้าไปพบหมอด้วย
เพราะครั้งที่แล้วหมอได้บอกว่าช่วยพาแฟนมาด้วย เพราะเค้าคือส่วนนึงของต้นเหตุ
พอถึงห้องตรวจทุกอย่างมันเหมือนอึมครึม ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้ว่าได้คุยอะไรกับหมอไปบ้าง
แต่มีสิ่งนึงที่หมอถามแฟนดิฉันว่า
"รู้ไหมว่าแฟนคุณทำร้ายร่างกายตัวเอง"
แฟนเงียบไปสักพัก ส่วนฉันนั่งก้มหน้า
"รู้ครับ" แฟนตอบออกมา
"แล้วคุณทำยังไง"
"ผมไม่ทำไรครับ ผมปล่อยเค้าเพราะมันตัวเค้า"
"ทุกวันนี้ผมมีความสุขดีครับ"
มันเป็นคำพูดที่ก้องในหู ได้ยินซ้ำแล้วซ้ำอีกในสมอง คนที่เรารักคนที่เราคิดว่าเค้าน่าจะเข้าใจมากที่สุดกลับพูดแบบนี้
แล้วขนาดที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ฉันก็กำลังทำร้ายตัวเองอยู่ โลกใบนี้มันโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน
ฉันไม่ได้บ้า ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ ฉันไม่ได้อยากทำร้ายตัวเอง แต่ฉันไม่มีทางออก ฉันอยากหายเศร้า
ฉันไม่ได้บ้า ฉ้นไม่ได้อยากทำร้าย แต่ฉันหายเศร้า
อาการของฉันชอบเหมอ คิดอะไรไม่ออก ร้องไห้คนเดียว ทำร้ายตัวเองจนหมอเห็นอาการต้องขอแอดมิดเพราะกลัวฉันจะฆ่าตัวตาย ทั้งหมอจิตเวชและนักจิตบำบัดต้องการให้ฉันพักรักษาตัวที่รพ.
แต่ฉันไม่ยอมเพราะงานที่ทำอยู่
การรักษาของฉันต้องกินยาทุกวัน แต่อาการมันแย่ลงเรื่อยๆ ไม่มีดีขึ้น หมอแนะนำให้ฉันบอกที่บ้านถึงโรคที่เป็นอยู่ ฉันบอกแต่ก็ได้รับความเย็นชากลับมา ไม่มองแม้กระทั่งบัตรผู้ป่วยทีฉันพยายามให้แม่ดู ชีวิตนี้มันโหดร้ายสิ้นดี
ส่วนแฟนฉัน ก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เค้าก็ยังแอบทำในสิ่งที่ฉันขอ ในสิ่งที่มันทำให้ฉันต้องเศร้าแบบนี้
ครั้งล่าสุดฉันได้พาแฟนเข้าไปพบหมอด้วย
เพราะครั้งที่แล้วหมอได้บอกว่าช่วยพาแฟนมาด้วย เพราะเค้าคือส่วนนึงของต้นเหตุ
พอถึงห้องตรวจทุกอย่างมันเหมือนอึมครึม ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้ว่าได้คุยอะไรกับหมอไปบ้าง
แต่มีสิ่งนึงที่หมอถามแฟนดิฉันว่า
"รู้ไหมว่าแฟนคุณทำร้ายร่างกายตัวเอง"
แฟนเงียบไปสักพัก ส่วนฉันนั่งก้มหน้า
"รู้ครับ" แฟนตอบออกมา
"แล้วคุณทำยังไง"
"ผมไม่ทำไรครับ ผมปล่อยเค้าเพราะมันตัวเค้า"
"ทุกวันนี้ผมมีความสุขดีครับ"
มันเป็นคำพูดที่ก้องในหู ได้ยินซ้ำแล้วซ้ำอีกในสมอง คนที่เรารักคนที่เราคิดว่าเค้าน่าจะเข้าใจมากที่สุดกลับพูดแบบนี้
แล้วขนาดที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ฉันก็กำลังทำร้ายตัวเองอยู่ โลกใบนี้มันโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน
ฉันไม่ได้บ้า ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ ฉันไม่ได้อยากทำร้ายตัวเอง แต่ฉันไม่มีทางออก ฉันอยากหายเศร้า