ใครเป็นบ้างอยู่กับครอบครัวแล้วรู้สึกอึดอัดมาก

เราเป็นคนที่ออกจากบ้านไปทำงานกรุงเทพตั้งแต่อายุ14พักอยู่กับเพื่อนคนนั้นคนนี้แชร์ค่าห้องกัน อยู่กันแบบคนโต ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน ห้องก็แบ่งโซนกัน ใครใช้พื้นที่ทำรก ก็เก็บ แต่เมื่อต้นเดือนเมษาที่ผ่านมาเรามีเหตุจำเป็นบางอย่างต้องต้องกลับมาดูแลแม่ที่ ตจว และจำเป็นต้องมาอยู่บ้านพี่สาวด้วยเราขอแยกไปเช่าต่างหากแต่พี่ไม่ยอมกลัวอายชาวบ้าน เราก็อยู่มา2-3เดือนแล้ว งานที่ทำก็เป็นกะกลางคืน เลิกงานเช้าเลย ความอึดอัดก็คือเรานอนน้อยเพราะบ้านพี่มีเด็กเล็กน้องงอแงมาก ดื้อมาก พ่อแม่ของน้องก็ยังเด็กทั้งคู่ไม่มีความรับผิดชอบเลย และที่บ้านมีเด็กโตอีก2คน ซึ่งก็สร้างความปวดหัวได้พอควรเช่นเรื่องความสกปรกนี่ก็เป๊ะเหมือนกันทุกคนกินไหนวางนั่น เศษขยะทิ้งพื้น พ่อแม่เด็กรวมถึงพี่สาวเราก็ด้วย แพมเพิสลูกถอดไหนวางนั่น เราเคยลองทำไม่สนใจ 2-3วันยังอยู่ที่เดิม เสื้อผ้าของทุกคนถอดกองพื้นระเกะระกะ ตรงแถวหน้าห้องน้ำนี่คือเหมือนกองขยะเสื้อผ้าเป็นภูเขาเลย และพี่สาวเราก็ชอบเล่นการพนัน กินเหล้าเกือบทุกวัน นานๆจะเว้นที เวลาเสียเงิน หรือเมา ก็จะเสียงดัง ย่นบ้างด่าเด็กๆบ้างแล้วคำด่านี่คือแบบ แรงอ่ะ มากันทั้งสวนสัตว์ Eเลว Eชั่ว นี่มาหมด คือเราก็น้องเค้าแหละ รู้นิสัยพี่ดีแต่ไม่ไหวเลยที่จะทนอยู่ในสภาพนี้ ทุกๆวันเราจะได้นอนแค่ 2-3 ช.ม.เพราะเลิกงานกลับมาก็กินข้าวกัน กวาดพื้น เก็บขยะที่ทุกคนทิ้งไว้ตามซอกซอยต่างๆ มารวมใส่ถุงดำไปทิ้ง กว่าจะนอนก็9-10โมง พอเที่ยงก็ต้องตื่นมาหาข้าวหายาให้แม่กิน กินเส็จจะไปนอนต่อก็หลับบ้างไม่หลับบ้าง บางวันหลานสียงดัง บางวันต้องไปรับเด็กโตตอน4-5โมงเย็น บางวันหลานเล็กไปกวนแม่เรา แม่เราก็เรียกให้มาเลี้ยงหลาน เย็นๆก็ต้องดูหลานให้พี่สาวทำกับข้าว คือแบบ แทบไม่ค่อยได้นอนเลย แต่บางวันเราเบื่อเราก็ไม่ออกจากห้องนะ นอนไม่หลับหรอกแต่เล่นโทรสัพ ในห้องแหละ เบื่อเด็ก ไม่ออกไป จน5-6โมงเย็นค่อยลุกไป ไอ้ที่ระบายมาทั้งหมดนี่คือมันอัดอั้นน่ะ เราเคยอยู่กับเพื่อนโคตนจะสบาย ทั้งกายและใจ แต่ตอนนี้ชีวิตเหมือนละครน้ำเน่าเลย ทนเพื่อแม่อ่ะแหละ แต่ก็ไม่รู้จะได้สักเท่าไร