ชีวิตไร้ค่า ไร้ตัวตน ไม่มีเงิน แต่มีงาน

สวัสดีทุกคน เราอยากแชร์เรื่องราวของเราให้อ่านกัน

       เราใช้ชีวิตที่ กทม. 30 ปี และว่างงานช่วงโควิด เลยกลับมาพักที่บ้านแม่ คิดว่าถ้าโควิดซาแล้วจะรีบเดินทางกลับ กทม. ทันที

      น้องสาวเรามีลูกหัวปีท้ายปี เรามาช่วยน้องดูแลหลานสาวคนเล็กตอนอายุ 15 วัน เพราะหลานสาวคนโตหวงแม่มาก

      แรก ๆ เราช่วยดูแลตอนกลางวัน ผ่านไป 7 วัน ช่วยดูตอนกลางคืน ผ่านไป 1 เดือน เราต้องเลี้ยงหลานคนเล็ก 24 ชม.

      หลานเลี้ยงง่าย กินแล้วนอน แต่ถ้าคนในบ้านมาอุ้ม หลานจะร้องงอแงทันที ถ้าเราอุ้มปุ๊บ หลานสาวเงียบและนอนต่อ

       พอหลานอายุ 3 เดือน  เริ่มมีอาการโคลิก วางไม่ได้ ต้องอุ้มเดินตลอด ร้องตั้งแต่ 18.00-24.00  น.  และแน่นอนคนอื่นในบ้านอุ้มไม่ได้ ต้องป้าซึ่งก็คือเราเท่านั้น


      หลาน 5 เดือน เราเหนื่อยล้าเพราะไม่ได้หลับได้นอน เลี้ยงหลานตลอด จนเราบอกน้องว่า ให้มาเอาลูกไปนอนด้วย ให้ลูกชินกับกลิ่นแม่  พอน้องอุ้มลูกเข้าห้องนอน เราเดินขึ้นชั้นสองจะนอน สักพัก เสียงหลานร้องไห้ เราบอกตัวเองว่า น้องเป็นแม่ต้องดูแลลูกตัวเองได้ เสียงหลานคนเล็กร้องประมาณ 20 นาที เราทนไม่ไหว เดินลงมาอุ้มหลานขึ้นมานอนด้วย พออุ้มก็หยุดร้องทันที

        พอเราวางหลานลงเตียง หลานสาวจ้องตาเราน้ำตาเต็มหน้า เราตกใจมือสั่น น้ำตาไหล ความรู้สึกแปลก ๆ ปะเดปะดังเข้ามา ไม่ว่าเราจะทำอะไรบนเตียง จะมีดวงตาเล็ก ๆ มองตามตลอดเวลา  

      เรารักหลานสาวคนนี้มาก แต่เราจะเลี้ยงหลานช่วยน้องแค่ 8 เดือน พอคนโตเข้าเรียน น้องจะได้มาดูแลคนเล็ก  .....เราคิดแบบนั้น


        พอหลาน 7 เดือน คนโตไปโรงเรียน น้องสาวเราขับรถไปส่งลูก และรอกลับบ้านพร้อมลูกตอนเย็น  .....เราเลยบอกน้อง มาดูแลคนเล็ก เราอยากกลับ กทม. แล้ว  น้องไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ แต่ไม่ดูลูก

       รักหลานก็รัก แต่เราต้องทำงาน และอยากกลับ กทม. นี่เป็นครั้งแรกที่มาบ้าน ตจว. นานขนาดนี้

        ระหว่างนั้นเราก็สมัครงานไปด้วย เลี้ยงหลานไปด้วย และน้องสาวกับแฟนก็รับส่งลูกคนโตแล้วทำงานกับญาติห่าง ๆ

       น้องสาวน้องเขยมีงานทำงาน มีเงิน  แต่ไม่เคยหยิบยื่นให้เรา แรก ๆ เราก็ไม่คิดอะไร
      
       กิจวัตรประจำวันคือ เลี้ยงหลาน หลานหลับ ซักผ้าอ้อม ล้างขวดนม เตรียมอาหารให้หลาน และรวบตึงงานบ้านทุกอย่าง

        ลืมบอกไป ครอบครัวเรา เป็นครอบครัวใหญ่ มากมีครบทุกวัย  

        เมื่ออยู่เป็นครอบครัวใหญ่มีทุกวัย ปัญหาจุกจิกกวนใจย่อมตามมาอย่างมากมายก่ายกอง


       ค่าใช้จ่ายในบ้าน น้ำ ไฟ แรก ๆ น้องสาวน้องเขยจ่าย หลัง ๆ เงียบ เราต้องจ่ายเอง ตั้งแต่ที่เราช่วยดูแลหลาน น้องสาวบอกค่าใช้จ่ายในบ้านจะดูแลเอง สุดท้ายทำไม่ได้

         เราไม่ได้ทำงานประจำ  แต่ขายออนไลน์ ซึ่งระยะเวลาที่เลี้ยงหลาน เราแทบไม่ได้อัพเดทร้าน ยอดขายไม่มี

        เราบอกน้องตลอดให้มาเลี้ยงคนเล็ก เราอยากทำงาน อยากมีเงิน น้องก็นิ่งเหมือนเดิม

        เราเครียดและอึดอัดกับทุกอย่างในบ้าน แต่เราก็ยังใจไม่แข็งพอที่จะทิ้งหลานไป

       เวลาผ่านไป จนหลาน  3 ขวบ หลานติดเราหนึบ  เราก็บอกหลานว่า ให้อยู่กับพ่อแม่ ตายาย นะ ป้าขอกลับ กทม. หลานจะร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ทุกครั้ง  และกอดเราแน่นไม่ยอมปล่อย เวลานอนก็จะจับแขนเราไว้แน่น

       เราไม่รู้จะตัดใจจากหลานยังไง  ใจก็ต้องการกลับไปใช้ชีวิตในกทม. เหมือนเดิม อยากเอาหลานไปอยู่ด้วย แต่ก็รู้ว่าไม่ไหว เพราะไม่มีงาน ไม่มีเงิน แต่จะให้เราอดทนอยู่บ้านแม่ ตจว. ตลอด เราก็ไม่ไหว   บ้านแม่ไม่ใช่ เชฟโซนสำหรับเรา แต่เราต้องอดทนอยู่เพราะรักหลาน
      

    หลายครั้งที่เรารู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไม่มีตัวตนเรียนจบปริญญาโท แต่ไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงิน มีหน้าที่เลี้ยงหลาน ทำงานบ้านทุกอย่าง
ยิ่งกว่าคนรับใช้

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่