หลายครั้งที่ผมได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน มักเป็นเรื่องราว ของผู้ที่ถูกทิ้ง
ทั้งจาก เรื่องราว กระทู้ หรือแม้แต่ บทเพลง บทกวี
มีน้อย ที่จะพูดจากผู้ที่เป็นฝ่ายทิ้ง
ผมเอง ก็เคยเดินออกจากชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
เดินออกมาอย่าง หมดรัก หมดความห่วงใย หมดความรู้สึกอยากปกป้องดูแล ไม่ต้องการอธิบาย ไม่อยากรับรู้ ไม่สนใจ ไม่กลัวถูกประนาม
แรกที่ผมรักกับเธอ โลกช่างสวยงาม เราอยู่ด้วยกัน คุยกันทั้งคืน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้สึกว่าเบื่อ
ผู้รู้สึกแปลกใจ ว่าผมได้เธอมาครองได้อย่างไร เธอเป็นคนที่ผู้ชายหลายคนหมายปอง เธอสวย เธอน่ารัก ผมภูมิใจ
ผมคิดตลอดว่า ผมจะหยุด หยุดที่คนคนนี้ พอแล้วกับการต้องมีใครอื่นอีก อย่างที่ผ่านๆมา ผมจะรัก และ ดูแลเธอตลอดไป
ครอบครัวเธอก็ไม่รังเกียจอะไรผม อนุญาตให้เราได้อยู่ด้วยกัน ก่อนที่เธอจะเรียนจบ หลังจากนั้น เราจะแต่งงานกัน
ความรักที่ผมให้เธอแรกๆนั้น ถ้าเขียนเป็นกราฟ ก็คงสูงปรี๊ด
แต่แปลก ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งรับรู้ความเป็นเธอ เส้นกราฟที่เคยสูงปรี๊ดกลับค่อยๆลดลง
แต่ก็ยังรักเธอ ยังคอยดูแล ยังคงห่วงใย ยังยินดีที่เห็นเธอโลดแล่น ใช้ชีวิตแบบที่เธอต้องการ เธออยากทำอะไร จะไปไหน ไม่เคยหวงห้าม
แต่มันค่อยๆกัดกร่อนความรู้สึก หลายครั้งที่เคยขอร้อง ร้องขอ ในพฤติกรรมบางอย่างของเธอ
หลายๆครั้ง ที่ผมต้องแอบร้องไห้ เสียน้ำตา ในขณะที่เธอยังโลดแล่นไปตามสิ่งที่เธอต้องการ
ไม่เป็นไร ทุกสิ่งที่เธอทำ ผมให้อภัย ยังรักเธอ หวังดีกับเธอ ยังอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ
แต่มันบั่นทอนความรู้สึก ความรู้สึกที่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ มันค่อยๆลดลง เริ่มไม่แน่ใจในตนเอง
เมื่อความรู้สึกอยากอยู่ร่วมกับเธอ มันลดลง ความห่วงใย ความหวงแหนในตัวเธอ ก็ลดลงไปด้วย
แต่เธอยังคงทำอะไร ตามแบบที่เธออยากทำ หลายครั้งที่ผมรอเธอกลับมาอย่าง กระวนกระวาย กระสับกระส่าย
ผมไม่ไปตามสืบเสาะอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรับรู้ถึงสิ่งที่เธอทำ แค่เธอกลับมาปลอดภัย ก็ดีใจแล้ว
แต่เส้นกราฟแห่งความรัก มันลดลงมากแล้ว ผมเริ่มมองหาคนอื่น เริ่มรู้สึกดี เมื่ออยู่ใกล้กับอีกคนหนึ่ง ซึ่งภายนอกแล้วไม่สามารถเทียบเธอได้เลย
ความสวยก็น้อยกว่า การศึกษาก็ด้อยกว่า ฐานะก็ด้อยกว่า แต่คนคนนั้นกลับมีอะไรบางอย่างที่ผมโหยหา ต้องการ มากกว่า
จนวันหนึ่ง ผมพบว่า ผมไม่เหลือความรู้สึกใดๆให้กับเธออีกแล้ว ไม่คิดจะรอเธอกลับมา เวลาของผมกลับไปให้อีกคนที่ด้อยกว่าเธอ
วันต่อมา ขณะที่เธอหลับอยู่ ผมยังคงตื่น ในความสลัวนั้น ผมนั่งมองหน้าเธอที่หลับสนิท
เธอสวยเหลือเกิน แต่ทำไมนะ ผมกลับไม่ต้องการความสวยนี้ ทำไมมันไร้ค่าสำหรับผม
ทำไมผมรู้สึกถึงคุณค่าของอีกคนมากกว่า
ผมก้มลงจูบเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่มันไม่รู้สึกเหมือนเดิม เธอขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ตื่น
ผมค่อยๆเดินลงไปที่รถ หยิบกระเป๋าใบขนาดกลางๆ ที่ผมเตรียมไว้ กลับมาขนเสื้อผ้า ของใช้บางอย่าง อย่างเงียบๆ
ของใช้ที่เธอยังใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด ผมให้เธอ
ผมขนของไปไว้ที่รถ แล้วไปที่ออฟฟิศ แต่ยังไม่เปิด แต่ยังมีเจ้าหน้าที่อีกคนอยู่ ผมแจ้งขอเลิกสัญญาเช่า แต่จ่ายค่าเช่าให้เธอล่วงหน้า 3 เดือน
บอกว่า เธอจะมาเช่าต่อจากผม ฝากเจ้าหน้าที่คนนั้นไว้ ถ้าถึงเวลาออฟฟิศเปิด ให้ช่วยดำเนินการด้วย
ผมไปเช่าโรงแรมแห่งหนึ่งอยู่ ด้วยความรู้สึกนิ่งเฉย ไม่เสียใจ ไม่เสียดาย แต่กลับคิดถึงผู้หญิงอีกคน
ตอนเช้า เธอโทรมาหาผมหลายครั้ง แต่ผมไม่รับสาย แล้วผมก็ปิดเครื่องไป เธอพยายามติดต่อผมทางอินเตอร์เน็ต แต่ผมก็บล็อคไป
ไม่อยากรับรู้ ไม่สนใจ ไม่รู้สึกห่วงใย
วันต่อมา มีโทรศัพท์จาก พี่สาวของเธอ ผมก็ไม่รับสาย
มีโทรจากเพื่อนของเธอ พอผมรับสาย พอทราบว่าเป็นเพื่อนของเธอ ผมก็บอกสั้นๆว่า ผมไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น ปล่อยผมไป ให้เธอคิดว่า ผมตายไปแล้ว
วันต่อมา เธอมาหาผมที่ทำงาน ผมก็หลบเลี่ยงไป บอกเพื่อนผมว่า ผมไม่อยากรับรู้ ไม่อยากอธิบาย และไม่อยากฟังคำอธิบายของเธอ
เธอติดต่อผมไปถึงที่บ้านผม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แม่ผมโทรมา ผมก็บอกว่า ผมมีคนใหม่แล้ว และไม่บอกเหตุผลใดๆกับแม่ บอกแค่ว่า ผมหมดรักแล้ว
ต่อมา ผมก็มีความสุขกับผู้หญิงอีกคน คนนั้น ที่ด้อยกว่าเธอทุกอย่าง ถ้ามองจากภายนอก
แต่ผมกลับมีความสุขอย่างประหลาด และหวังว่า ผมจะหยุดที่คนๆนี้
ตลอดกาล
คุณ.... เคยเดินจากใครออกมา โดยไม่เหลือเยื่อใยหรือไม่
ทั้งจาก เรื่องราว กระทู้ หรือแม้แต่ บทเพลง บทกวี
มีน้อย ที่จะพูดจากผู้ที่เป็นฝ่ายทิ้ง
ผมเอง ก็เคยเดินออกจากชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
เดินออกมาอย่าง หมดรัก หมดความห่วงใย หมดความรู้สึกอยากปกป้องดูแล ไม่ต้องการอธิบาย ไม่อยากรับรู้ ไม่สนใจ ไม่กลัวถูกประนาม
แรกที่ผมรักกับเธอ โลกช่างสวยงาม เราอยู่ด้วยกัน คุยกันทั้งคืน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้สึกว่าเบื่อ
ผู้รู้สึกแปลกใจ ว่าผมได้เธอมาครองได้อย่างไร เธอเป็นคนที่ผู้ชายหลายคนหมายปอง เธอสวย เธอน่ารัก ผมภูมิใจ
ผมคิดตลอดว่า ผมจะหยุด หยุดที่คนคนนี้ พอแล้วกับการต้องมีใครอื่นอีก อย่างที่ผ่านๆมา ผมจะรัก และ ดูแลเธอตลอดไป
ครอบครัวเธอก็ไม่รังเกียจอะไรผม อนุญาตให้เราได้อยู่ด้วยกัน ก่อนที่เธอจะเรียนจบ หลังจากนั้น เราจะแต่งงานกัน
ความรักที่ผมให้เธอแรกๆนั้น ถ้าเขียนเป็นกราฟ ก็คงสูงปรี๊ด
แต่แปลก ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งรับรู้ความเป็นเธอ เส้นกราฟที่เคยสูงปรี๊ดกลับค่อยๆลดลง
แต่ก็ยังรักเธอ ยังคอยดูแล ยังคงห่วงใย ยังยินดีที่เห็นเธอโลดแล่น ใช้ชีวิตแบบที่เธอต้องการ เธออยากทำอะไร จะไปไหน ไม่เคยหวงห้าม
แต่มันค่อยๆกัดกร่อนความรู้สึก หลายครั้งที่เคยขอร้อง ร้องขอ ในพฤติกรรมบางอย่างของเธอ
หลายๆครั้ง ที่ผมต้องแอบร้องไห้ เสียน้ำตา ในขณะที่เธอยังโลดแล่นไปตามสิ่งที่เธอต้องการ
ไม่เป็นไร ทุกสิ่งที่เธอทำ ผมให้อภัย ยังรักเธอ หวังดีกับเธอ ยังอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ
แต่มันบั่นทอนความรู้สึก ความรู้สึกที่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ มันค่อยๆลดลง เริ่มไม่แน่ใจในตนเอง
เมื่อความรู้สึกอยากอยู่ร่วมกับเธอ มันลดลง ความห่วงใย ความหวงแหนในตัวเธอ ก็ลดลงไปด้วย
แต่เธอยังคงทำอะไร ตามแบบที่เธออยากทำ หลายครั้งที่ผมรอเธอกลับมาอย่าง กระวนกระวาย กระสับกระส่าย
ผมไม่ไปตามสืบเสาะอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรับรู้ถึงสิ่งที่เธอทำ แค่เธอกลับมาปลอดภัย ก็ดีใจแล้ว
แต่เส้นกราฟแห่งความรัก มันลดลงมากแล้ว ผมเริ่มมองหาคนอื่น เริ่มรู้สึกดี เมื่ออยู่ใกล้กับอีกคนหนึ่ง ซึ่งภายนอกแล้วไม่สามารถเทียบเธอได้เลย
ความสวยก็น้อยกว่า การศึกษาก็ด้อยกว่า ฐานะก็ด้อยกว่า แต่คนคนนั้นกลับมีอะไรบางอย่างที่ผมโหยหา ต้องการ มากกว่า
จนวันหนึ่ง ผมพบว่า ผมไม่เหลือความรู้สึกใดๆให้กับเธออีกแล้ว ไม่คิดจะรอเธอกลับมา เวลาของผมกลับไปให้อีกคนที่ด้อยกว่าเธอ
วันต่อมา ขณะที่เธอหลับอยู่ ผมยังคงตื่น ในความสลัวนั้น ผมนั่งมองหน้าเธอที่หลับสนิท
เธอสวยเหลือเกิน แต่ทำไมนะ ผมกลับไม่ต้องการความสวยนี้ ทำไมมันไร้ค่าสำหรับผม
ทำไมผมรู้สึกถึงคุณค่าของอีกคนมากกว่า
ผมก้มลงจูบเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่มันไม่รู้สึกเหมือนเดิม เธอขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ตื่น
ผมค่อยๆเดินลงไปที่รถ หยิบกระเป๋าใบขนาดกลางๆ ที่ผมเตรียมไว้ กลับมาขนเสื้อผ้า ของใช้บางอย่าง อย่างเงียบๆ
ของใช้ที่เธอยังใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด ผมให้เธอ
ผมขนของไปไว้ที่รถ แล้วไปที่ออฟฟิศ แต่ยังไม่เปิด แต่ยังมีเจ้าหน้าที่อีกคนอยู่ ผมแจ้งขอเลิกสัญญาเช่า แต่จ่ายค่าเช่าให้เธอล่วงหน้า 3 เดือน
บอกว่า เธอจะมาเช่าต่อจากผม ฝากเจ้าหน้าที่คนนั้นไว้ ถ้าถึงเวลาออฟฟิศเปิด ให้ช่วยดำเนินการด้วย
ผมไปเช่าโรงแรมแห่งหนึ่งอยู่ ด้วยความรู้สึกนิ่งเฉย ไม่เสียใจ ไม่เสียดาย แต่กลับคิดถึงผู้หญิงอีกคน
ตอนเช้า เธอโทรมาหาผมหลายครั้ง แต่ผมไม่รับสาย แล้วผมก็ปิดเครื่องไป เธอพยายามติดต่อผมทางอินเตอร์เน็ต แต่ผมก็บล็อคไป
ไม่อยากรับรู้ ไม่สนใจ ไม่รู้สึกห่วงใย
วันต่อมา มีโทรศัพท์จาก พี่สาวของเธอ ผมก็ไม่รับสาย
มีโทรจากเพื่อนของเธอ พอผมรับสาย พอทราบว่าเป็นเพื่อนของเธอ ผมก็บอกสั้นๆว่า ผมไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น ปล่อยผมไป ให้เธอคิดว่า ผมตายไปแล้ว
วันต่อมา เธอมาหาผมที่ทำงาน ผมก็หลบเลี่ยงไป บอกเพื่อนผมว่า ผมไม่อยากรับรู้ ไม่อยากอธิบาย และไม่อยากฟังคำอธิบายของเธอ
เธอติดต่อผมไปถึงที่บ้านผม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แม่ผมโทรมา ผมก็บอกว่า ผมมีคนใหม่แล้ว และไม่บอกเหตุผลใดๆกับแม่ บอกแค่ว่า ผมหมดรักแล้ว
ต่อมา ผมก็มีความสุขกับผู้หญิงอีกคน คนนั้น ที่ด้อยกว่าเธอทุกอย่าง ถ้ามองจากภายนอก
แต่ผมกลับมีความสุขอย่างประหลาด และหวังว่า ผมจะหยุดที่คนๆนี้
ตลอดกาล