พร้อมไหม ที่จะเสี่ยงกับความรัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (อยากให้อ่านให้จบ) ถึงมันจะเยอะก็เถอะ

เรามีชื่อว่า น้ำชา (เป็นชื่อเรียกที่ทุกๆคนเรียกเรา ชื่อจริงขอเก็บไว้เป็นความลับ)
เราอายุ 21-25 ปี ที่ผ่านมา ทั้งชีวิตนี้เราเคยมีแฟนมาแล้ว 4 คน
คนปัจจุบันคือคนที่ 4

เราจะเล่าถึงแฟนคนแรก :
แฟนคนแรกของเรามีอักษรย่อ ว่า J เราคบกันตั้งแต่ ม.1-ม.6
เป็นเวลากว่า 6 ปีที่เราได้ลองทำความรู้จักกันมา
จากคนที่เราแอบชอบ จากคนที่เค้าแอบชอบ ก็กลายเป็นคนรักกัน
มันเป็นความรักแบบเด็กๆ ช่วงแห่งการเพ้อฝัน
เราไปกลับร.ร. ด้วยกันทุกๆวัน เพราะบ้านเราก็ไม่ได้ไกลกันนัก
มันเป็นความรักที่ดี ไม่มีความเครียดอะไร เพราะตอนนั้นก็อายุน้อยๆกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เราต้องย้ายที่เรียนเพื่อเข้ามหาลัย
แรกๆ ใครก็คิดว่า "เฮ้ย! เดี๋ยวพวกก็เลิกกัน มันก็หน้าตาดี ก็หน้าตาดี เดี๋ยวก็มีคนใหม่ด้วยกันทั้งคู่ เชื่อกูดิ"
เราได้ยินแบบนั้นเราจำได้ขึ้นใจ และไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เราพยายามไม่คุยกับใครที่ผ่านเข้ามา จนกระทั่งวันหนึ่งวันที่เราจับได้ว่า "เขามีใครอีกคน" แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้เราไม่มีทางรับได้
เราจบด้วยการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน จนถึงทุกวันนี้ เราสามารถคุยกับเขาได้อย่างเปิดเผย เราไปกินข้าวกัน เราไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียด.. แม้ช่วงเวลานั้นมันจะเจ็บมากก็ตาม

เราจะเล่าถึงแฟนคนที่ 2 :
ผู้ชายคนนี้มีอักษรย่อว่า P เขาคือรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยที่เราเรียนอยู่ เขาเข้ามาในช่วงที่เราอ่อนแอ กับความรัก
เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่มีอะไรรับรองได้ว่าเรารักเค้าจริงไหม แต่เราก็ให้โอกาสเขา และความเชื่อใจว่า เขาจะไม่มีใครนอกจากเราเหมือนที่เราโดนจากคนที่แล้ว
เราคบกันเหมือนพี่เหมือนน้อง เรารู้ครอบครัวของเค้า เค้ารู้จักครอบครัวของเรา ผู้ใหญ่แฮปปี้กับเราทั้งคู่
จนกระทั่งคืนหนึ่ง มีโทรศัพท์แปลกๆดังเข้ามา ฉันรับแล้วแทบอยากกรี๊ดดังๆใส่ปลายสายนั่น "เธอ เป็นแฟนของ P ใช่มั้ย? ตอนนี้ P อยู่กับเรา P บอกว่าเธอเป็นแค่น้องสาว ตกลงมันคืออะไร"
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วย แล้วก็ร้องไห้ไปด้วย เราเองก็อยากร้องไห้ เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าเขากำลังคุยกับคนอื่นอยู่ แต่ภาวนาว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง
เราตอบเขาไปว่า "อย่าร้อง น้ำชาเป็นแฟนเขา คบกันมา3ปีกว่าแล้ว แต่ว่าถ้าเขาบอกว่าน้ำชาเป็นน้อง โอเค ตั้งแต่นี้ไปเราเป็นน้อง และอย่าได้มายุ่งกับน้ำชาอีก"
เราโครตเจ็บปวดเลยรู้มั้ย! เราร้องไห้หนักมากในคืนนั้น พอออกมาจากห้องน้ำเราต้องหยุดร้องเพราะแม่เราอยู่ข้างนอก
วันต่อมาเราบอกแม่เราว่า เราเลิกกับ P แล้วนะ แม่เข้าใจหนูนะ อย่าได้พูดชื่อนี้อีกเนาะ หนูรักแม่นะ
แล้วเราก็พยายามทำตัวเองให้ดี ขยันเรียนกว่าเดิมจนประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ
แต่แม่ก็ยังคอยติดต่อกับคนๆนี้อยู่ เราก็ได้ทำเป็นไม่รู้ไป

เราจะพูดถึงแฟนคนที่ 3 :
เราไม่ขอบอกชื่ออักษรย่อของคนๆนี้
เราคบกันได้ 4 เดือน ก่อนจะจบกับแบบไม่สวย
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็คุยกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาด้วยความเป็นคนที่อัธยา(ไสย)ดี ซึ่งเราไม่ชอบ
เราเลิกกัน ก็เพราะเขามีคนอื่นอีกนั่นแหละ 555 ทำไมเราถึงโดนทิ้งตลอดนะ
เราจบกันแบบไม่สวย โครตไม่สวย แล้วเราก็เล่นกลับเค้าด้วยวิธีที่เจ็บแสบมากๆ ถึงขั้นโทรหาแม่หาพ่อนางเลย
เพราะนางก็แอบด่าเราลับหลัง ซึ่งเราไม่ชอบผู้ชายหน้าผู้หญิง!
เราเป็นคนตรงๆด่าก็ด่าตรงๆ เราพร้อมชนถ้าคิดจะชนกับเรา
เราเจอหน้ากันบ้างตามที่นั่นที่นี่ แต่นางก็พยายามหลบสายตา
เพราะมีครั้งหนึ่งเราเคยจะไปต่อยหน้านาง แต่เพื่อนๆห้ามเอาไว้
แล้วนางก็ไม่กล้าสู้หน้าเราอีกเลย นึกแล้วก็ขำ เราทำเพื่ออะไรวะ













เราไม่ขอบอกชื่อ ไม่ขอบอกอายุ ไม่ขอบอกอะไรเลยเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้
สิ่งที่เราจะบอกคือ เขาเป็นผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเรา
เชื่อไหม ตลอดเวลาที่เราเคยมีแฟนเราไม่เคยมองผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเราซักคนเดียว แค่คิดก็ไม่
แต่กับคนๆนี้ ...
เขาเข้ามาในชีวิตเราได้ยังไงน่ะเหรอ เขาเข้ามาแบบงงๆ
เราแทบไม่ได้มีความสนใจอะไรในตัวผู้ชายคนนี้เลย เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของเพื่อนสนิทเราอีกที

ตอนแรกก็คิดว่าเขาเป็นน้องชายคนนึงที่น่ารัก ร่าเริง เฮฮา ชอบช่วยเหลือ ชอบเข้าสังคม เป็นคนที่มีความจริงจัง มีเพื่อนเยอะ รักเพื่อน เราดูเขาอยู่ซักพักเขาก็ทักไลน์มาหาเรา
เราได้คุยได้รู้จักกันขึ้นเรื่อยๆ เราถึงรู้ว่าไอเด็กคนนี้มันไม่ธรรมดา
ทุกๆวันเราจะมีเรื่องเครียดมากๆ เรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน ทุกๆอย่างที่ชีวิตคนวัยทำงานจะมี
แต่เขาคนนี้ก็เหมือนเป็นที่ให้เราได้เล่า ได้ระบายอารมณ์และคอยรับฟังปัญหาของเรา
จากคนรู้จักก็กลายเป็นคนรู้ใจซะอย่างนั้น
เราได้ทำอะไรในสิ่งที่เราไม่เคยทำมาก่อน เราได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแก๊งค์ใหญ่ๆ เราได้เจอคนมากมาย
เพราะตั้งแต่เรียนเราก็เอาแต่ติดแฟน ไปไหนกับแฟนเช่น ไปเดินห้าง ไปดูหนัง แล้วก็กลับบ้าน คุยโทรศัพท์กับแฟนทั้งวันทั้งคืน
จนลืมไปว่า ชีวิตที่เราต้องเที่ยวมันหายไป ชีวิต ช่วงเวลาที่ต้องใช้อยู่กับเพื่อนมากๆ สนุกให้มากๆ มันหายไป และมันไม่สามารถเรียกกลับมาได้

เราได้คบกับเขาคนนี้ เหมือนกับว่าเราได้ช่วงเวลานั้นกลับมา เรารู้สึกสนุก เราไม่มีความเครียด ถึงปัญหางาน ปัญหาชีวิตจะมาก ปัญหาสุขภาพจะมากเท่าไหร่ เขาก็คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ
เราไม่อยากเสียคนๆนี้ไปด้วยเหตุผลเหมือนคนที่แล้วๆมา
เรารู้สึกรักคนๆนี้มาก รักมากๆ รักมากกว่าคนที่แล้วมาเลยก็ว่าได้ เราไม่รู้หรอกว่าปริมาณความรักมันวัดกันได้หรือไม่ได้
แต่กับคนๆนี้เราบอกได้เลยว่า เรารักและไว้ใจเขา
เราเปิดใจให้ ทั้งๆที่เราคิดว่าจะไม่มีทางเปิดให้ใครอีกต่อไป
จนกระทั่งวันหนึ่ง...
เราทะเลาะกันเพราะความงี่เง่าของเรา ว่าเขายังอายุน้อย จะมาเข้าใจอะไรเรา เขาบอกว่า"อย่ามาดูถูกในความรักของเขา อายุน้อยแล้วทำไม อายุน้อยแล้วจะรักใครไม่ได้เหรอ"จนเขาหายไป
จิตใจเราแทบเป็นบ้า เรารู้สึกว่าเราผิดแต่ทำไมเราไม่ขอโทษ
เหมือนคนกำลังจะเสียสติ แล้วเขาก็กลับมาด้วยขอความที่ว่า "เราเลิกกันเถอะ"
รู้ไหม หัวใจเราอะ ลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือสั่นไปหมด เหมือนกับว่าชาตินี่เราจะไม่มีทางมีความสุขอีกต่อไปแล้ว
เราอ้อนวอนให้เขากลับมาหา ทั้งๆที่เราไม่เคยทำกับผู้ชายคนไหนมาก่อน
เรากินไม่ได้ เรานอนไม่ได้ เราทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่นอนอยู่เฉยๆเป็นอาทิตย์ ทุกๆวันเราส่งข้อความไปให้เขากลับมา
เราโทรหาเป็นร้อยครั้งแต่ไม่มีการตัดสาย หรือการรับสายใดๆ
เรากำลังจะเป็นบ้าแล้ว กำลังจะเป็นบ้าแล้วจริงๆ
เรารู้ว่าเวลาแค่วันเดียว ไม่สามารถทำให้เลิกรักใครได้เพราะที่ผ่านมาเรารู้ว่า ที่เขาทำทุกอย่าง มันมาจากใจจริงๆ เรารู้ว่าเขาก็ยังรักเรา

จนมาวันหนึ่งวันที่เราได้เจอกับเขา ไม่ว่าด้วยความบังเอิญหรือความช่วยเหลือจากเพื่อนๆก็ตาม
เราเห็นเค้า เขาโทรมมากๆ เหมือนคนอดหลับอดนอน ซึ่งเราก็ไม่ต่างกัน ไม่มีความสวยหลงเหลืออยู่
ไม่มีเครื่องสำอางบนหน้า ไม่มีอะไรเลย เหมือนศพที่ออกมาเจอเพื่อน
แน่นอนเราได้คุยกัน เราได้ปรับความเข้าใจ หลายๆเรื่อง
เขาพูดมาว่า "จะให้กลับไปเพราะสงสารเหรอ อยากเหรอ" สงสารก็ยอม ณ วินาทีนั้น เพราะเราก็สงสารสภาพเขาเหมือนกัน
เราได้รู้ในหลายๆเรื่องที่เขาต้องการ เราถึงกับสะอึก เพราะความต้องการของเขา ก็คือ ความต้องการที่เราควรจะได้สมัยที่เรายังเรียน...
... เรารู้ว่าชีวิตมหาลัย กิจกรรมเยอะ ต้องการอยู่กับเพื่อน เก็บเกี่ยวความสนุกให้มากๆ เพราะมันก็ใกล้เข้าสู่วัยผู้ใหญ่เต็มตัว
ต้องตั้งใจเรียน เรื่องแฟนเนี่ย เอาไว้ท้ายๆเลย เพราะเรากับเขาเป็นคนรักเรียนทั้งคู่