เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียนอยู่มหาวิทยาล้ย เคยมีแฟนมาแล้ว3คน ทุกๆครั้งที่เรามีแฟนเราจะเต็มที่และดูแลเอาใจใส่คนรักของเราอย่างดี
จนกระทั่งแฟนคนที่3ซึ่งเป็นคนสุดท้าย เขาทำให้เรารู้สึกหมดศรัทธาในความรักและรู้สึกว่าความรักทำร้ายเราได้รุนแรงมาก
เหตุผลที่เราจะคบกับแฟนคนที่3 เพราะว่าความห่างไกลและเบื่อนิสัยเด็กๆของแฟนคนที่2มากๆ
เรากับแฟนคนที่3คบกันด้วยความที่มีอะไรหลายๆอย่างคล้ายกัน รวมทั้งมีคนรู้จักอยู่ในสังคมเดียวกัน ใหม่ๆทุกอย่างเป็นไปได้ดีมาก
จนกระทั่งเขาได้มีผญ.คนนึงเข้ามาในชีวิตและเราสองคนเริ่มมีเวลาให้กันน้อยลงเรื่อยๆ จนเจอกันแทบจะอาทิตย์ละ1ครั้ง
เขาคนเดิมที่เรารู้จักเริ่มหายไป เขาคนเดิมที่แคร์เราเริ่มแคร์เราน้อยลงเรื่อยๆ จนเราทำตัวไม่ถูก
เราพยายามดูแลเอาใจใส่และทำทุกๆอย่างที่คิดว่าเราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
1.เราทำอาหารให้เขากิน ทั้งๆที่เราทำอาหารไม่เป็นและไม่ชอบทำอาหาร
2.เรายอมให้คนรอบๆข้างมองว่าเราโง่งมงาย ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรบ้างเลย ทำตัวเป็นควาย
3.เรายอมไปอยู่หอเดียวกับเขาเพื่อให้เรามีเวลาด้วยกันมากขึ้น ทั้งๆที่รู้ว่าคนรอบข้างคงมองเราไม่ดี
และอีกหลายๆอย่างที่เราทำ เปลี่ยนให้เขากลับมาเห็นใจและเริ่มสนใจเรามากขึ้นเหมือนเดิม แต่สิ่งนี้แหละกลับทำให้เราเจ็บกว่าเดิม
เขาบอกเราว่าเขาจะรักเราเหมือนเดิม แต่เขาก็ขาดอีกคนไม่ได้ เราต้องทนอยู่กัน3คนถ้าเราโอเคทุกอย่างจะมีความสุข
พอเราได้ฟังเราชามากตอบไม่ถูกเหมือนโดนเอารองเท้าตบหน้า เราถามเขาว่าผญ.คนนึงทำดีกับเขาแค่ไหนเขาถึงได้ขาดผญ.คนนั้นไม่ได้
เขาตอบกลับมาว่าผญ.คนนั้นไม่ได้ดีครึ่งของเราเลยแต่เราที่ดีเกินไป!!!จนเขารู้สึกว่าเขาอยากอยู่กับอะไรที่มันลำบากบ้าง
คำตอบของเขาทำให้ฉันหน้าสั่นและคิดว่า ความรักทำไมถึงทำให้ฉันเจ็บขนาดนี้