สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน เราตั้งใจมาเขียนกระทู้นี้ เพื่อบอกความรู้สึกที่ค้างคาใจ มาตลอด 15 ปี กับพี่ที่แสนดีคนหนึ่ง
เราเขียนกระทู้นี้ ก่อนที่เราจะเดินทางไปต่างประเทศในวันพรุ่งนี้ และอาจจะไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีก

  เหตุผลที่เลือกมาเขียนกระทู้  เพราะเราไม่สามารถที่จะบอกความรู้สึกนี้ได้ด้วยตัวเอง ทั้งที่พยายามมาหลายครั้งแล้ว
และก็เห็นว่าพี่ชอบอ่านกระทู้ในพันทิปเลยมาเขียนกระทู้นี้ไว้ เพื่อพี่จะได้เห็น
  หลายคนชอบบอกว่าชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย ใช่เลยค่ะ บางครั้งชีวิตเราก็น้ำเน่ายิ่งกว่านิยายบางเรื่องซะอีก แถมแย่กว่า
ตรงที่ตอนจบไม่ได้จบแบบแฮปปี้ด้วย

   พี่คะถ้าพี่ได้เห็นกระทู้นี้ ฉันอยากบอกพี่ว่า ทุกคำพูดในกระทู้นี้คือความรู้สึกจริงๆตลอด 15 ปีที่เรารู้จักกัน
ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักพี่ พี่เป็นพี่สาวที่แสนดีมาตลอด ทั้งที่ฉันอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ขี้โมโห ชอบพูดจาไม่ดีใส่พี่
แต่พี่ก็ไม่เคยหายไปไหน ยังเห็นฉันเป็นน้องและดูแลฉันอย่างดีมาโดยตลอด ถึงแม้ตอนนี้จะผ่านมา 15 ปีแล้ว
แต่ความทรงจำในวันแรกที่ฉันได้เจอพี่  ฉันไม่เคยลืมเลยค่ะ

   ตอนพี่อ่านข้อความนี้ เราคงอยู่ไกลกันคนละซีกโลกแล้ว ฉันอยากขอโทษพี่ในทุกๆเรื่องนะคะ ที่เคยทำไม่ดีกับพี่ไว้
ฉันไม่เคยเกลียดพี่เลยนะคะ แม้ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ฉันจะพูดจาไม่ดีใส่พี่ และไล่พี่ไปไกลๆ ฉันไม่เคยอยากให้พี่ไปไหน
อยากให้พี่อยู่ข้างๆฉันตลอด อาจเป็นเพราะพี่ตามใจทุกครั้งที่ฉันเอาแต่ใจ ฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและสำคัญกับพี่มาก
ทั้งที่ฉันนิสัยไม่ดีแต่พี่ก็ไม่เคยด่าไม่เคยว่าฉัน พี่อดทนและสอนฉัน ด้วยความใจเย็นมาตลอด

ฉันไม่แน่ใจว่าความรู้สึก ที่ไม่ควรมีนี้ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร หรือแค่เป็นเพราะความเคยชิน ที่ฉันมีพี่คอยดูแลตลอด

  วันที่พี่เรียนจบมอต้น ฉันอยากให้พี่มาเรียนต่อม.ปลายในเมืองที่โรงเรียนเดียวกัน แต่พี่ไม่ยอมมาทั้งที่ที่บ้านก็สนับสนุน
มันเป็นครั้งแรกที่ฉันโกรธพี่มาก เพราะรู้สึกว่าพี่ไม่เห็นความสำคัญ ไม่ตามใจฉันเหมือนเมื่อก่อน โกรธเพราะคิดว่าพี่
ไม่อยากดูแลฉันแล้ว ฉันบอกว่าถ้าพี่ไม่ย้ายมา ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก ถึงพี่จะพยายามอธิบายยังไง ฉันก็ไม่เคยฟัง
ฉันคิดแค่ว่าถ้าพี่ย้ายมา เราจะได้เจอกันทุกวัน ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์ แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ยอมย้ายมา
1 ปีเต็มๆที่เราไม่คุยกัน 1 ปีที่พี่โทรหาฉันทุกวันแต่ฉันไม่เคยรับสาย 1 ปีที่พี่มาหาทุกเสาร์อาทิตย์แต่ฉันก็ไม่เคยออกไปเจอพี่เลย
ฉันคิดว่าการทำแบบนั้นมันจะทำให้พี่ยอมใจอ่อน และมาเรียนที่เดียวกับฉัน  แต่กลายเป็นว่ามันทำให้เราห่างกันไปกว่าเดิม

  จนฉันขึ้นมอปลาย แม่อยากให้พี่มาติวให้ฉัน พี่ยอมมาโดยไม่ปฏิเสธสักคำ ทั้งที่พี่เองก็กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย
ตอนนั้นฉันไม่กล้าเจอพี่เพราะไม่รู้ว่าเจอแล้วจะพูดกับพี่ยังไง ไม่รู้ว่าพี่ยังเห็นฉันเป็นน้องเหมือนเดิมไหม ฉันกลัวว่าพี่จะไม่เหมือนเดิม
เลยยิ่งกลัวการที่ต้องเจอกัน แต่กลับกลายเป็นว่า พอมาเจอกันอีกครั้ง พี่ก็ยิ้มให้ฉันตั้งแต่เห็นหน้า ไม่ถาม ไม่บ่น ไม่ดุ ไม่ว่าสักคำ
กับเรื่องที่ผ่านมา พี่ยังเป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนเริ่มรู้จักกัน มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกดีกับพี่มากขึ้นทุกวัน จนแทบจะขาดพี่ไม่ได้เลย

  พอจบม.ปลายฉันจะต้องย้ายไปเรียนเมืองนอก ฉันอยากให้พี่ไปด้วย อยากให้พี่ไปเรียนมหาลัยที่นั่นด้วยกัน พี่บอกพี่ไม่เก่งภาษา
แต่ฉันรู้ว่าที่พี่ไม่อยากไป เพราะไม่อยากเป็นภาระให้พ่อแม่พี่ต้องลำบากเพิ่ม เพราะค่าใช้จ่ายมันเยอะ ฉันเลยมาขอแม่ให้พี่ไปกับฉัน
แม่บอกจะรับพี่เป็นลูกบุญธรรมและก็จะส่งพี่เรียนมหาลัยพร้อมกับฉันที่เมืองนอก ถึงแม้พ่อแม่พี่จะเกรงใจครอบครัวฉัน แต่สุดท้าย
แม่ฉันก็พูดจนพ่อกับแม่พี่ยอมให้พี่ไป ฉันดีใจมากที่รู้ว่าพ่อกับแม่พี่ยอมให้พี่ไปเรียนต่อเมืองนอก ถึงแม้ว่าจะต้องไปอยู่ไกลครอบครัว
ขอแค่มีพี่ฉันก็อุ่นใจแล้ว แต่สุดท้ายฉันก็ต้องผิดหวัง เพราะพี่ยังยืนกรานว่าพี่ไม่อยากไป นั่นเป็นอีกครั้งที่ฉันโกรธพี่และเสียใจมาก
เพราะรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่วาดฝันไว้มันพังทลายไปหมด  ที่ฉันอยากให้พี่ไปด้วย เพราะอย่างน้อยเราก็จะได้ช่วยดูแลกัน
ฉันไม่อยากไปเจอปัญหาคนเดียว เวลาที่ไม่มีพี่ ฉันรู้สึกเหมือนอะไรอะไรก็ยากไปหมด ฉันรู้ว่าฉันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ที่ทำอะไรเอง
คนเดียวไม่เป็น แต่พี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว ฉันไม่อยากไปโดยไม่มีพี่

  แต่สุดท้ายฉันก็ต้องไปเมืองนอกคนเดียว 3 ปี ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว  ฉันยุ่งจนไม่มีเวลาติดต่อกับใครเลยนอกจากที่บ้าน
และด้วยความเสียใจ ความน้อยใจ และความโกรธที่มีต่อพี่ รวมทั้งเวลาที่ต่างกัน ทำให้ฉันไม่ได้คุยกับพี่เลย  3 ปีที่เราไม่ได้คุยกัน
ฉันคิดถึงพี่มาก ทุกครั้งที่เจอปัญหา ทุกครั้งที่เหนื่อย ทุกครั้งที่ท้อ ก็คิดถึงแต่สิ่งดีๆที่พี่ทำให้ตลอด อยู่ที่นั่นไม่มีใครสนใจ
ไม่มีใครใส่ใจฉัน มีแค่เพื่อนในคลาสเรียนเท่านั้น ฉันร้องไห้คิดถึงพี่นับครั้งไม่ถ้วน และตลอดเวลาที่ไม่ได้คุยกัน
มันทำให้ฉันเริ่มทบทวนทุกๆอย่าง และทำให้ฉันมั่นใจแล้วว่าฉันคงไม่ได้รู้สึกกับพี่แค่พี่สาวอีกแล้ว

  คงเพราะพ่อกับแม่มีความคิดแบบฝรั่ง มันเลยทำให้ฉันกล้าที่จะบอกกับแม่และขอแม่ว่าถ้าพี่เรียนจบ ให้พี่มาทำงานกับฉันได้ไหม
บริษัทที่ไทยก็ได้ หรือ เมืองนอกก็ได้ ขอแค่ให้ได้ทำงานด้วยกันกับพี่ก็พอ ฉันพูดทุกอย่างชัดเจนจนแม่พอจะรู้ว่า
มันหมายความว่าอะไร ถึงแม้จะผิดหวังเล็กน้อย แต่แม่ก็ไม่ได้โกรธและไม่ได้ห้าม ทั้งยังดีใจด้วยซ้ำ หากคนที่จะคอยดูแลฉันคือพี่

ก่อนเปิดเทอมปีสุดท้าย ฉันเลยกลับไทย และตั้งใจจะไปคุยกับพี่  แต่ไม่ได้โทรบอกล่วงหน้าก่อน  ใจนึงก็อยากจะเซอร์ไพรส์
แต่อีกใจก็กลัวว่าพี่จะโกรธฉันเหมือนกัน กลัวพี่จะไม่ยอมพบหน้าฉัน เพราะ 3 ปีที่ผ่านพี่ก็ไม่คุยกับฉันเลยไม่มีแม้แต่อีเมลล์สักฉบับ
ฉันไปหาพี่ที่บ้านตอนที่พี่ยังไม่กลับจากทำงาน ฉันคิดว่าถ้าเราปรับความเข้าใจกันได้ทุกอย่างคงจะลงเอยด้วยดี ฉันคิดหาวิธีพูด
กับพี่ไว้สารพัด เผื่อพี่ยังโกรธ ฉันจะได้พยายามง้อให้พี่หายโกรธ  จะไม่เป็นคนรอให้พี่มาง้อก่อนแล้ว ฉันจะเป็นฝ่ายง้อพี่เอง
ฉันวาดฝันทุกอย่างไว้คนเดียวอีกแล้ว ยังไม่ทันจะรู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไงฉันก็คิดไปไกลแล้ว

  ตอนเข้าไปในห้องพี่ ฉันเห็นรูปถ่ายพี่คู่กับใครคนหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน วินาทีที่เห็น เหมือนขามันอ่อนแรง น้ำตาจะไหล
หลายๆอย่างที่เห็นมันชัดเจนจนพอจะรู้ว่าคนๆนั้นคือใคร มีความสำคัญแค่ไหน แต่ฉันก็ยังพยายามบอกตัวเอง ว่าคงไม่ใช่คนสำคัญ
ของพี่ คงเป็นแค่เพื่อนหรือคนรู้จัก ฉันพยายามจะทำตัวให้เป็นปกติที่สุดตอนพี่กลับมา พยายามจะคุยกับพี่ ให้เหมือนที่คิดเอาไว้
พี่เองก็ยังเหมือนเดิม ไม่โกรธ ไม่ว่าฉันสักคำ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเลย ฉันอยากจะถามพี่ เรื่องคนในรูป แต่ก็ไม่กล้า
ได้แต่นั่งคุยนั่งยิ้มกับพี่ให้เหมือนปกติที่สุด และลองชวนพี่ไปทำงานด้วยกัน บริษัทที่ไทยก็ได้ที่เมืองนอกก็ได้ หรือให้ฉันไปทำงาน
ที่พี่ทำอยู่ก็ได้ แค่ให้ได้ทำงานกับพี่ฉันก็โอเคแล้ว  แต่คำตอบที่พี่ตอบฉัน คือพี่ขอโทษที่ตามใจฉันไม่ได้ ขอโทษ ที่ต้องปฏิเสธ
อีกครั้งที่ฉันขอ พี่บอกว่าพี่ได้งานที่ลงตัวแล้วพี่คงไม่ย้ายไปไหน และพี่ไม่อยากให้ฉันมาทำงานกับพี่ พี่อยากให้ฉันได้ทำงาน
เมืองนอกเหมือนที่ตั้งใจไว้ คำตอบที่เต็มไปด้วยความหวังดีของพี่ มันทำให้ฉันอยากร้องไห้ออกมาดังๆ เพราะมันคือการปฏิเสธ
อย่างสุภาพที่สุดแล้ว  แล้วก็มั่นใจแล้วว่าคนๆนั้นเป็นใคร  ฉันรู้ว่าตัวเองคงหมดหวังแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากยอมรับกับ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ก่อนจะกลับ ฉันขอกอดพี่เป็นครั้งสุดท้าย เพราะฉันคิดถึงพี่มาก คิดว่าได้กอดพี่สักนิด ฉันคงจะหาย
คิดถึงพี่ได้บ้าง แต่เปล่าเลย  พอกอดพี่แล้ว ฉันยิ่งรู้สึกคิดถึงพี่มากกว่าเดิม ยิ่งรู้สึกไม่อยากให้พี่ไปไหน อยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น
ด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้  ฉันถามพี่ว่าพรุ่งนี้พี่ไปส่งฉันได้ไหม พี่บอกว่าพี่ติดงานที่ไปไม่ได้ ฉันพยายามที่สุดแล้วที่จะกลั้น
น้ำตาไว้แต่สุดท้ายมันก็เอาไม่อยู่ ฉันเลยต้องรีบกลับก่อนที่จะร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าพี่  พี่คงคิดว่าฉันโกรธ พี่เลยพูดบางอย่างออกมา
บางอย่างที่มันทำให้ฉันยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก  

  พี่บอกว่าพี่พยายามที่สุดแล้ว ที่จะคิดกับฉันแค่น้องมาตลอด 15 ปี พี่พยายามมาตลอด ถึงตอนนี้อาจจะทำได้ไม่ดีพอ
แต่พี่จะพยายามทำต่อไปให้ได้ดีที่สุด 3 ปีที่ห่างกัน พี่ทำใจได้มากขึ้น พี่รู้ว่าฉันไม่เคยรู้สึกมากกว่านั้น พี่ขอโทษและสัญญา
ว่าพี่จะเป็นพี่สาวคนเดิมของฉันเสมอ พี่มีคนที่อยู่ข้างๆแล้วทุกๆอย่างคงดีขึ้น  พี่ยังอยากให้ฉันเห็นพี่เป็นพี่ไปตลอด

  หลังจากที่ได้ยินพี่พูดแบบนั้น ใจฉันมันแทบจะระเบิดออกมา กลายเป็นฉันเองที่ปล่อยโอกาสตลอด 15 ปีให้มันหายไป
เป็นฉันเอง ที่ไม่คว้าโอกาสนั้นเอาไว้ และเป็นฉันเองที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย มารู้ตัวในวันที่สาย
  ถึงตอนนี้ถึงแม้จะอยากบอกพี่เหลือเกิน ว่าฉันก็คิดไม่ต่างกับพี่ แต่ฉันก็ทำไม่ได้แล้ว พี่ใช้ความพยายามจนผ่านทุกอย่างมาได้แล้ว
พี่เลือกที่จะเปิดใจรับคนใหม่แล้ว ทุกอย่างมันเป็นอดีตไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำให้พี่ต้องกลับมาเจ็บอีก ไม่กล้าทำให้พี่ต้องทรมานใจอีก

  ตลอดทางกลับบ้าน ฉันนั่งร้องไห้มาตลอดทาง พยายามจะสงบสติอารมณ์ แต่เหมือนยิ่งโดนแกล้ง ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันเจอ
น้องของพี่ ฉันพยายามคุยทักทายให้เป็นปกติ และบอกน้องว่าพรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้ว แล้วคราวนี้คงไปอยู่ยาว อาจจะไม่กลับมาไทยอีก
น้องบอกไหนๆฉันก็จะไปแล้ว ขอถามฉันอย่างนึงได้ไหม ให้ฉันตอบตรงๆ น้องถามว่าที่ผ่านมา ฉันคิดกับพี่แค่ไหน เธอบอกว่า
ตอนที่ฉันไปเมืองนอก พี่ร้องไห้ทุกวัน ทั้งร้องให้คิดถึง ร้องไห้เสียใจ รู้สึกผิดที่คิดเกินเลยมาตลอด และรู้สึกแย่ที่บอกฉันไม่ได้
เพราะพี่กลัวฉันจะไม่เป็นเหมือนเดิม กว่าพี่จะดีขึ้น กว่าจะทำใจได้  ก็เกือบสองปีพี่ถึงจะเปิดใจให้คนอื่นเข้ามา

  ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ พอมารู้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ฉันไม่กล้าที่จะบอกให้พี่กลับมาหาฉัน
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เป็นคนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ฉันไม่รับรู้อะไรเลย จนถึงตอนนี้ฉันก็คงทำได้แค่ เป็นน้องที่ดีของพี่
เหมือนที่พี่พยายามเป็นพี่ที่ดีมาตลอด

  เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่ฉันจะไม่มีวันลืมพี่ หวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้เจอพี่สาวคนนี้อีกครั้ง และไม่ว่าพี่จะให้ฉันอยู่
ในฐานะไหน ฉันก็จะยังคงรักและคิดถึงพี่อย่างนี้เสมอ ขอโทษที่ต้องปล่อยให้พี่เจ็บมาตลอด 15 ปี

  ทุกข้อความในนี้ อาจทำให้พี่ต้องเสียใจอีกครั้ง แต่ฉันเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว ยิ่งรับรู้เรื่องราวมากขึ้น  ก็ยิ่งเก็บไว้ไม่ไหว
และคิดว่ามันคงจะยุติธรรมกับพี่มากขึ้น ถ้าฉันยอมรับ และบอกความรู้สึกจริงๆออกไป ให้พี่ได้รู้สักครั้ง เหมือนที่พี่
ยอมพูดมันออกมาก่อนที่เราจะจากกัน

  ฉันหวังว่า หลังจากเราเผชิญความจริงทุกอย่างแล้ว  ฉันจะยังได้เป็นน้องสาวของพี่ต่อไป  
ฉันอยากให้พี่มีความสุขกับคนที่รักพี่และไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บ
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ  น้องสาวคนนี้รักพี่มากๆค่ะ