ผมเคยคุยกับคนมาก็เยอะน่ะครับ แต่ไม่เคยเกินเลยกับใครเลย ทุกคนมีเส้นที่ผมขีดไว้อย่างชัดเจน ว่าเราจะอยู่ในขั้นไหน ส่วนใหญ่เค้าก็อยากเป็นแฟนกันเร็วๆ แต่ผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่กับความเร็วตรงนี้ เลยเลือกที่จะคุยไปเรื่อยๆ(ทีละคน) ถ้าใครมาซ้อนก็จะบอกว่ามีคนคุยด้วยอยู่เสมอ จนสุดท้ายคนที่คุยด้วยเค้าก็หายไปตลอด ไม่รู้ทำไม หรือว่าผมเล่นตัวเยอะไป ผมเลยตัดสินใจว่าต่อไปจะขอแบบเร็วๆบ้างละกัน
เรื่องมันเริ่มตรงที่ว่าผมคุยกับพี่คนหนึ่งครับ ขอเรียกว่า ช. ละกัน ผมกับพี่เค้าเพิ่งคุยกันเมื่อปีที่แล้วทางพันทิปแล้วก็ไปจบที่ไลน์ หลังจากนั้นราวๆ 1 เดือนเราก็เจอกัน และเริ่มพูดคุยกัน ผมกับพี่เค้าก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะไหน คือเราก็เจอกัน คุยกัน บางครั้งผมก็ไปนอนห้องเค้า ยิ่งหลังๆเหมือนไม่ค่อยได้กลับมาห้องตัวเองเลย ทำงานเสร็จก็กลับไปห้องพี่เค้า เหมือนเป็นโปรโมชัน แล้วเราก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่เคยเอ่ยว่าเราเป็นไรกัน เหมือนเราเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นแฟน จนบางครั้งผมก็รู้สึกอึดอัด แต่จะให้มาพูดตรงๆ ผมก็ไม่กล้า (เป็นคนหน้าบางในบางเรื่องครับ)
ช่วงเดือนที่2หลังจากที่เราเจอกัน มันก็เหมือนมีปัญหา อาจเพราะผมคาดหวังไว้กับเทศกาลในเดือนนี้ด้วยแหละครับ แต่สุดท้ายก็เฟลครับ เพราะพี่เค้าไม่ว่าง เหมือนเค้าไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเราเลย อารมณ์ประมาณเด็กน้อยไม่ได้ดั่งใจ ก็เลยระบายความในใจว่าผมไม่โอเค พร้อมขอเลิกคุยครับ (แต่หลังจากนั้นพอมาคิดดูอีกมุมมองเหมือนกับผมงี่เง่าไป เพราะพี่เค้าก็เป็นวัยทำงาน มีภาระที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง) ตอนแรกก็คิดว่าแค่คนคนเดียวมันไม่ตายหรอก แต่มันก็ทำใจไม่ได้อ่ะครับ ประมาณว่าเค้าเป็นคนแรกในหลายๆเรื่อง อารมณ์เหมือนแฟนคนแรก (แต่ก็ไม่ใช่แฟน) แล้วก็ไปเมากับเพื่อน (ตรงนี้เพื่อนมันเลวครับ มันมอมเหล้าผมให้คลายความจริงว่าทำไมถึงอยากกินเหล้า พร้อมอัดคลิปตอนผมเมา ไปอัพในแชทกลุ่ม ชั่วจริง!!) หลังจากนั้นวันต่อมาผมก็ทนไม่ไหวครับ เลยไปหาพี่เค้าครับ คุยกันนิดหน่อย แล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม (ผมใจง่ายจริง)
เดือนต่อมาบ้านพี่เค้ามีปัญหา เดือนนี้แทบไม่เจอหน้ากันเลยครับ เพราะพี่เค้าต้องกลับบ้านบ่อย แต่ก็ยังคุยบ้างครับ ตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่อารมณ์พี่เค้า ถ้าพี่เค้าตอบผมก็ดีใจ แต่ถ้าอ่านแล้วไม่ตอบโครตเฟล แต่เฟลสุดคืออัพเฟส แต่ไม่ตอบไลน์ (ตรงนี้พี่เค้าเล่นในโทรสับน่ะครับ เพราะพี่เค้าไม่ค่อยใช้โน๊ตบุ๊ค) แต่ผมก็ยังพยายามคุยครับ ตอนนั้นคิดว่าพี่เค้าคงยุ่งจริง เพราะมันต้องทำพิธีหลายอย่าง ไม่วอรี่ๆ หลังจากนั้นก็เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนมาถึงเดือนที่มีเทศกาลโด่งดังเทศกาลหนึ่งครับ ช่วงนั้นเหมือนผมติดพี่เค้ามาก จะไปนอนกับพี่เค้าตลอด แล้วพี่เค้าก็พาไปเจอเพื่อนเค้าครับ วันนั้นผมนิ่งมากครับ เพราะไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้าครับ(แต่เพื่อนหน้าแปลกผมมีเยอะ555) ยอมรับตรงๆว่าค่อนข้างอึดอัดเพราะเราไม่สามารถเปิดเผยสถานะเราได้ อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าอยู่ขั้นไหนกัน ก็ต้องบอกว่าเป็นน้องไปตามระเบียบแหละครับ รู้สึกหน่วงๆเหมือนกันน่ะ มันไม่ได้หน่วงตรงที่บอกใครไม่ได้ แต่มันหน่วงตรงที่ว่าเราเป็นอะไรกัน แอบจี๊ดไปทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้บอกพี่เค้าหรอกครับ
แล้วทีนี้ก็มาถึงเทศกาลละครับ เหมือนต่างคนต่างอยู่กับเพื่อน ทักแล้วเค้าก็ไม่ตอบ หรือบางทีอาจมาตอบอีกวัน เด็ดสุดคืออ่านแล้วไม่ตอบ ทั้งๆที่ไอ้ที่ส่งไปมันเป็นคำถาม แล้วหายกันไปเลยครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าเค้าคงหายไปแล้ว ก็เลยลองปรึกษากับเพื่อนดูครับ แค่คนเดียวที่ผมเล่าให้หมดเปลือก อาการที่อึดอัดใจกลับมาอีกแล้ว ไม่รู้จะทำไง สุดท้ายก็ลองทักไปครับ ปรากฏว่าอีกวันถึงจะมาตอบ แล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม วนลูปนี้ไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นเราก็นัดกันว่าจะไปที่ห้างแห่งนึง รอบแรกพี่เค้านัด แต่ก็มาแคนเซิล ก็ไม่เป็นไร รอบสองพี่เค้าก็นัดอีก พอใกล้ถึงเวลานั้นปรากฏว่าโทรยังไงก็ไม่ติด โทรตั้งแต่เช้ายันบ่าย ก็ไม่ติด สุดท้ายพี่เค้าก็โทรมาช่วงบ่ายๆ พี่แกก็บอกว่าพี่ไปกินเหล้า กลับดึก โทรสับแบตหมด นอนห้องเพื่อน เลยไม่ได้โทรหา โหยยยยยยย โครตหน้าหงุดหงิดเลยน่ะครับ อุส่าห์ไม่ไปกับเพื่อน(ที่ช่วงนี้ไม่ได้เจอกัน) แล้วไปกับพี่เค้าแทน แล้วก็ไปตั้งสเตตัสระบายอารมณ์(ปกติผมไม่เคยตั้งแนวนี้น่ะครับ) พี่เค้าก็เลยทักเฟสมาถามว่าเป็นอะไร ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร คุยกันไปคุยกันมา พี่เค้าก็บอกประมาณว่า "โกรธไรพี่ พี่ไม่ได้ทำไรผิดนิ" โหยยยยยย อีกแล้ว ทำไมพี่เค้าเป็นแบบนี้ว้าาาา มันเหมือนกันผมต้องง้อพี่เค้าตลอดเลยครับ หลังจากนั้นพี่เค้าก็เปลี่ยนที่อยู่ครับ ทีนี้ห้องก็มีครบทุกอย่างเลย ก็ช่วยย้าย ช่วยทำความสะอาดกัน แรกๆมันก็มีความสุขดีน่ะครับ แต่พอหลังๆ เหมือนเค้าจะรำคาญเรา หรือเบื่อ อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน พี่เค้าเหมือนจะเหวี่ยงผมตลอด ทำไรนิดทำไรหน่อย เหมือนขัดตาเค้าอ่ะครับ แต่ผมก็ทนครับ เหมือนหลับหูหลับตาไป ทำไงได้อ่ะ เริ่มรู้สึกชอบพี่เค้ามากๆ ไปแล้วเนอะ จะมาตัดใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว แล้วก็เป็นแบบนี้พักใหญ่ครับ จนผมเริ่มรู้สึกว่าผมทนไม่ไหว แล้วคืนนึงหลังจากที่เรากลับจากทำงาน เหมือนผมทำไรให้พี่เค้ารำคาญหรือโมโหก็ไม่รู้น่ะครับ พี่เค้าเหวี่ยงใส่ผมชุดใหญ่เลย ไอ้เราก็งงดิ ทำตัวลีบๆด้วย สักพักเค้าก็เข้าไปในห้องเค้าครับ ผมก็แบบน้อยใจว่ากูทำไรผิดเนี่ย เลยนอนอยู่ห้องนั่งเล่นแทนครับ ไม่ไปนอนด้วย นอนไปสักพักก็หลับ จำได้ว่าสักราวๆ ตี2-3 พี่เค้าก็มาปลุกว่าทำไมนอนตรงนี้ ให้เข้าไปนอนข้างใน ผมก็เงียบๆ แต่ก็ไปนอน แล้วทีเด็ดรอบนี้ก็อยู่หลังจากนี้ครับ ขอไม่บอกว่าอะไรน่ะครับ ตื่นเช้ามาเหมือนต่างคนต่างตึงใส่กัน ขึ้นรถมาก็ไม่คุยกัน ต่างคนต่างไปทำงาน ผ่านมาสัก2-3วัน ช่วงนี้ผมก็นอนห้องตัวเองครับ กลับสู่รูหนูรูม วันนั้นเพื่อนคนที่ผมเล่าเรื่องให้ฟังนั้นแหละครับ มาหา เลยไปเที่ยว แล้วก็ไปนอนบ้านมันครับ เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เจอล่าสุดให้ฟัง เพื่อนมันก็บอกให้ตัด ให้พอ ผมก็ เออๆ หยุดก็ได้ เลิกละน่ะ เลิกจริงๆละ
ผ่านมาสักอาทิตย์พอเริ่มจะลืมๆพี่เค้าได้ พี่แกดันโทรมาครับ ไอ้เราที่ตอนแรกหนักแน่นดั่งภูผา อ่อนยวบอย่างกับน้ำแข็งขั้วโลกละลายครับ วนลูปกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ด้วยสถานะเดิมที่ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่กลับมารอบนี้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่ได้รักพี่เค้ามากเหมือนช่วงแรกๆ เหมือนยังไงก็ได้ ไลน์ก็ไม่ค่อยจะตอบ ( เริ่มหยิ่งแล้วครับ ) เฟสก็ไม่ค่อยจะทัก โทรศัพท์ก็ไม่โทรหา ถ้าเค้าอยากทักอยากโทรก็ให้เค้าทำละกัน ช่วงนี้รู้สึกเหมือนจะกลับมาช่วงโปรโมชันอีกครั้งครับ ทำอะไร กินอะไร ก็ค่อนข้างตามใจครับ แต่ก็แค่ช่วงนี้ หลังๆก็หมดโปร กลับมาเป็นเหมือนเดิม ผ่านมาสักพักช่วงนี้เพื่อนเค้ามาหาบ่อย ทั้งเป็นกลุ่ม หรือแค่คนเดียว (อันนี้ไม่รู้เพื่อนเค้าไหม แต่ผมเลือกที่จะไม่ถาม ให้เกียรติ์เค้า เค้าอยากบอกก็ให้เค้าบอก) ผมเลยไม่ค่อยได้ไปหา แต่ถึงผมจะบอกว่าไม่ถาม แต่พอเห็นแล้วบางครั้งก็ตะหงิดๆใจครับ แต่ก็ทำไรไม่ได้ครับ พอพ้นจากมหกรรมเพื่อนรักฉันคิดถึง เค้าก็เข้าสู่ช่วงงาน งาน งาน และงานครับ ช่วงนี้ค่อนข้างจะเป็นช่วงที่โอเคหน่อย เพราะเค้าจะทำแต่งาน แทบจะไม่มีเวลาไปไหน กลับห้องก็นอน แต่ก็มีบ้างที่เพื่อนเค้ามาหา แต่ก็ไปเป็นกลุ่ม ไม่ว่ากัน หรืออาจเพราะผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากเหมือนช่วงแรกๆ เลยไม่เป็นไร จนมาถึงช่วงที่ผมต้องไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง พี่เค้าก็ดีน่ะช่วงนี้ ค่อนข้างจะตามใจ เหมือนอยากจะอยู่ด้วยกันให้เยอะๆขึ้น ไอ้เราก็ดีใจนิดๆ คิดตลกๆว่าระยะทางคงจะได้พิสูจน์รักก็คราวนี้ละว้า
พอมาอยู่อีกจังหวัดไอ้ตอนแรกที่คิดว่าตัวเองจะไม่คิดอะไร กลับกลายเป็น โครตคิดถึง ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันเราถึงเราจะไม่ได้เจอหน้าแต่ก็ยังไปหากันได้ แต่ตอนนี้เหมือนต้องได้ยินแค่เสียง(ไม่ได้วีดิโอคอลเลย) เท่านั้น ก็ทักไปหาตลอดว่าคิดถึง อย่างนั้นอย่างโน้น บางทีต้องทำงานส่ง ก็บอกเค้าไปว่างานมันยากจัง คิดไม่ออก เครียด ปวดหัว ทั้งๆที่งานอ่ะมันโครตง่ายเลยสำหรับเรา แถมยังพิมพ์ไปว่าไม่อยากคุยแล้วปวดมือ(บอกกลายๆว่าให้โทรมาหาน่ะ) แล้วเค้าก็โทรหา ถึงจะผ่านไปหลายชั่วโมงก็เถอะ ช่วงนี้แฮปปี้มากต้องการกำลังใจหน่อยๆ ถึงแม้จะโทรหาพ่อกับแม่ไปแล้วก็เถอะ ทีนี้วันนั้นไม่รู้คึกอะไร ถึงกลับมาเล่นพันทิป เลยเปิดไปดูไอดีเค้า ก็ตกใจ พี่เค้าไปคุยกับคนอื่นด้วยนี่หว่า ไม่ใช่แค่กระทู้เดียวด้วย (คุยในที่นี้ประมาณว่ามีคนตั้งกระทู้ เหงา หาเพื่อนคุย หาแฟน) เฟลโครตของโครตเลยครับ ไอ้ความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมาจากที่มันกลับมาใหม่มันเริ่มหายไปอีกแล้วครับ ครั้งนี้เหมือนจะเฟลหนักมากด้วย เท่านั้นยังไม่พอ เหมือนจะเห็นเค้าตั้งสเตตัสมาตัสนึง แล้วมีคนไปตอบเค้าครับ ผมจะไม่คิดมากเลยถ้าคนๆนี้ ไม่เคยไปดูหนังกับเค้าช่วงเทศกาลในเดือนต้นปี แต่ไม่ไปกับผม พอผมบอกอยากดูเค้าก็บอกว่าจะพาไปแต่ไม่เคยพาไปสักครั้ง ที่เด็ดกว่าคือเค้าซ่อนตัสนี้ด้วยครับ แล้วก็ลองคิดๆไป เวลาคนนี้มาตอบ อยู่ๆตัสนั้นก็หายไปเลยครับ เป็นมาหลายครั้งแล้วด้วย เข้าใจว่าตอนแรกเค้าคงลบ แต่คิดว่าน่าจะซ่อนมากกว่า ตอนนี้ก็ยังหน่วงๆอยู่ครับ แต่ครั้งนี้คงพอจริงๆละครับ (ไม่รู้จะทำได้ไหม) เค้าก็ทักมาน่ะครับ แต่ผมเลือกจะไม่ตอบ อยากตัดให้ขาดสักที ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ชัดเจน บอกไม่ได้ว่าเป็นไรกัน คงพอแล้วละครับ คนที่มันไม่ใช่แต่ให้ทำดีแค่ไหน ยอมเท่าไหร่ สุดท้ายก็ยังไม่ใช่ ควรหันกลับมามองตัวเอง เราแสดงออกว่ามีเค้าคนเดียวชัดเจน แต่เค้าก็ไม่เคยทำให้เรามั่นใจได้เลยว่าเราอยู่ส่วนในของเค้า // ผมสับสนมากครับตอนนี้ว่าจะเดินหน้าต่อกับพี่เค้าดีหรือควรจะหยุดจริงๆสักที
บางอย่างอาจต้องปกปิดไปหน่อยครับ กลัวพี่เค้าจะมาเห็นครับ กลัวใจตัวเองด้วย แต่มันก็อึดอัดที่จะเก็บไว้คนเดียว (เพื่อนมีสอบ กพ มันมานั่งฟังไม่ได้)
อาจจะวกไปวนมา สับสนหลายส่วน เพราะเราพิมพ์ส่วนนี้แล้วไปต่อส่วนบนเวลานึกไรออก แล้วค่อยกลับมาพิมพ์ต่อ แต่เราก็พยายามเรียบร้องจากหลายเดือนที่ผ่านมาน่ะครับ ขอบคุณครับที่อ่านมาจนถึงตอนนี้
สุดท้ายก็คงเป็นแบบเดิม พบเจอแล้วจากลา ระบายออกมายาวๆ
เรื่องมันเริ่มตรงที่ว่าผมคุยกับพี่คนหนึ่งครับ ขอเรียกว่า ช. ละกัน ผมกับพี่เค้าเพิ่งคุยกันเมื่อปีที่แล้วทางพันทิปแล้วก็ไปจบที่ไลน์ หลังจากนั้นราวๆ 1 เดือนเราก็เจอกัน และเริ่มพูดคุยกัน ผมกับพี่เค้าก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะไหน คือเราก็เจอกัน คุยกัน บางครั้งผมก็ไปนอนห้องเค้า ยิ่งหลังๆเหมือนไม่ค่อยได้กลับมาห้องตัวเองเลย ทำงานเสร็จก็กลับไปห้องพี่เค้า เหมือนเป็นโปรโมชัน แล้วเราก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่เคยเอ่ยว่าเราเป็นไรกัน เหมือนเราเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นแฟน จนบางครั้งผมก็รู้สึกอึดอัด แต่จะให้มาพูดตรงๆ ผมก็ไม่กล้า (เป็นคนหน้าบางในบางเรื่องครับ)
ช่วงเดือนที่2หลังจากที่เราเจอกัน มันก็เหมือนมีปัญหา อาจเพราะผมคาดหวังไว้กับเทศกาลในเดือนนี้ด้วยแหละครับ แต่สุดท้ายก็เฟลครับ เพราะพี่เค้าไม่ว่าง เหมือนเค้าไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเราเลย อารมณ์ประมาณเด็กน้อยไม่ได้ดั่งใจ ก็เลยระบายความในใจว่าผมไม่โอเค พร้อมขอเลิกคุยครับ (แต่หลังจากนั้นพอมาคิดดูอีกมุมมองเหมือนกับผมงี่เง่าไป เพราะพี่เค้าก็เป็นวัยทำงาน มีภาระที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง) ตอนแรกก็คิดว่าแค่คนคนเดียวมันไม่ตายหรอก แต่มันก็ทำใจไม่ได้อ่ะครับ ประมาณว่าเค้าเป็นคนแรกในหลายๆเรื่อง อารมณ์เหมือนแฟนคนแรก (แต่ก็ไม่ใช่แฟน) แล้วก็ไปเมากับเพื่อน (ตรงนี้เพื่อนมันเลวครับ มันมอมเหล้าผมให้คลายความจริงว่าทำไมถึงอยากกินเหล้า พร้อมอัดคลิปตอนผมเมา ไปอัพในแชทกลุ่ม ชั่วจริง!!) หลังจากนั้นวันต่อมาผมก็ทนไม่ไหวครับ เลยไปหาพี่เค้าครับ คุยกันนิดหน่อย แล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม (ผมใจง่ายจริง)
เดือนต่อมาบ้านพี่เค้ามีปัญหา เดือนนี้แทบไม่เจอหน้ากันเลยครับ เพราะพี่เค้าต้องกลับบ้านบ่อย แต่ก็ยังคุยบ้างครับ ตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่อารมณ์พี่เค้า ถ้าพี่เค้าตอบผมก็ดีใจ แต่ถ้าอ่านแล้วไม่ตอบโครตเฟล แต่เฟลสุดคืออัพเฟส แต่ไม่ตอบไลน์ (ตรงนี้พี่เค้าเล่นในโทรสับน่ะครับ เพราะพี่เค้าไม่ค่อยใช้โน๊ตบุ๊ค) แต่ผมก็ยังพยายามคุยครับ ตอนนั้นคิดว่าพี่เค้าคงยุ่งจริง เพราะมันต้องทำพิธีหลายอย่าง ไม่วอรี่ๆ หลังจากนั้นก็เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนมาถึงเดือนที่มีเทศกาลโด่งดังเทศกาลหนึ่งครับ ช่วงนั้นเหมือนผมติดพี่เค้ามาก จะไปนอนกับพี่เค้าตลอด แล้วพี่เค้าก็พาไปเจอเพื่อนเค้าครับ วันนั้นผมนิ่งมากครับ เพราะไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้าครับ(แต่เพื่อนหน้าแปลกผมมีเยอะ555) ยอมรับตรงๆว่าค่อนข้างอึดอัดเพราะเราไม่สามารถเปิดเผยสถานะเราได้ อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าอยู่ขั้นไหนกัน ก็ต้องบอกว่าเป็นน้องไปตามระเบียบแหละครับ รู้สึกหน่วงๆเหมือนกันน่ะ มันไม่ได้หน่วงตรงที่บอกใครไม่ได้ แต่มันหน่วงตรงที่ว่าเราเป็นอะไรกัน แอบจี๊ดไปทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้บอกพี่เค้าหรอกครับ
แล้วทีนี้ก็มาถึงเทศกาลละครับ เหมือนต่างคนต่างอยู่กับเพื่อน ทักแล้วเค้าก็ไม่ตอบ หรือบางทีอาจมาตอบอีกวัน เด็ดสุดคืออ่านแล้วไม่ตอบ ทั้งๆที่ไอ้ที่ส่งไปมันเป็นคำถาม แล้วหายกันไปเลยครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าเค้าคงหายไปแล้ว ก็เลยลองปรึกษากับเพื่อนดูครับ แค่คนเดียวที่ผมเล่าให้หมดเปลือก อาการที่อึดอัดใจกลับมาอีกแล้ว ไม่รู้จะทำไง สุดท้ายก็ลองทักไปครับ ปรากฏว่าอีกวันถึงจะมาตอบ แล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม วนลูปนี้ไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นเราก็นัดกันว่าจะไปที่ห้างแห่งนึง รอบแรกพี่เค้านัด แต่ก็มาแคนเซิล ก็ไม่เป็นไร รอบสองพี่เค้าก็นัดอีก พอใกล้ถึงเวลานั้นปรากฏว่าโทรยังไงก็ไม่ติด โทรตั้งแต่เช้ายันบ่าย ก็ไม่ติด สุดท้ายพี่เค้าก็โทรมาช่วงบ่ายๆ พี่แกก็บอกว่าพี่ไปกินเหล้า กลับดึก โทรสับแบตหมด นอนห้องเพื่อน เลยไม่ได้โทรหา โหยยยยยยย โครตหน้าหงุดหงิดเลยน่ะครับ อุส่าห์ไม่ไปกับเพื่อน(ที่ช่วงนี้ไม่ได้เจอกัน) แล้วไปกับพี่เค้าแทน แล้วก็ไปตั้งสเตตัสระบายอารมณ์(ปกติผมไม่เคยตั้งแนวนี้น่ะครับ) พี่เค้าก็เลยทักเฟสมาถามว่าเป็นอะไร ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร คุยกันไปคุยกันมา พี่เค้าก็บอกประมาณว่า "โกรธไรพี่ พี่ไม่ได้ทำไรผิดนิ" โหยยยยยย อีกแล้ว ทำไมพี่เค้าเป็นแบบนี้ว้าาาา มันเหมือนกันผมต้องง้อพี่เค้าตลอดเลยครับ หลังจากนั้นพี่เค้าก็เปลี่ยนที่อยู่ครับ ทีนี้ห้องก็มีครบทุกอย่างเลย ก็ช่วยย้าย ช่วยทำความสะอาดกัน แรกๆมันก็มีความสุขดีน่ะครับ แต่พอหลังๆ เหมือนเค้าจะรำคาญเรา หรือเบื่อ อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน พี่เค้าเหมือนจะเหวี่ยงผมตลอด ทำไรนิดทำไรหน่อย เหมือนขัดตาเค้าอ่ะครับ แต่ผมก็ทนครับ เหมือนหลับหูหลับตาไป ทำไงได้อ่ะ เริ่มรู้สึกชอบพี่เค้ามากๆ ไปแล้วเนอะ จะมาตัดใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว แล้วก็เป็นแบบนี้พักใหญ่ครับ จนผมเริ่มรู้สึกว่าผมทนไม่ไหว แล้วคืนนึงหลังจากที่เรากลับจากทำงาน เหมือนผมทำไรให้พี่เค้ารำคาญหรือโมโหก็ไม่รู้น่ะครับ พี่เค้าเหวี่ยงใส่ผมชุดใหญ่เลย ไอ้เราก็งงดิ ทำตัวลีบๆด้วย สักพักเค้าก็เข้าไปในห้องเค้าครับ ผมก็แบบน้อยใจว่ากูทำไรผิดเนี่ย เลยนอนอยู่ห้องนั่งเล่นแทนครับ ไม่ไปนอนด้วย นอนไปสักพักก็หลับ จำได้ว่าสักราวๆ ตี2-3 พี่เค้าก็มาปลุกว่าทำไมนอนตรงนี้ ให้เข้าไปนอนข้างใน ผมก็เงียบๆ แต่ก็ไปนอน แล้วทีเด็ดรอบนี้ก็อยู่หลังจากนี้ครับ ขอไม่บอกว่าอะไรน่ะครับ ตื่นเช้ามาเหมือนต่างคนต่างตึงใส่กัน ขึ้นรถมาก็ไม่คุยกัน ต่างคนต่างไปทำงาน ผ่านมาสัก2-3วัน ช่วงนี้ผมก็นอนห้องตัวเองครับ กลับสู่รูหนูรูม วันนั้นเพื่อนคนที่ผมเล่าเรื่องให้ฟังนั้นแหละครับ มาหา เลยไปเที่ยว แล้วก็ไปนอนบ้านมันครับ เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เจอล่าสุดให้ฟัง เพื่อนมันก็บอกให้ตัด ให้พอ ผมก็ เออๆ หยุดก็ได้ เลิกละน่ะ เลิกจริงๆละ
ผ่านมาสักอาทิตย์พอเริ่มจะลืมๆพี่เค้าได้ พี่แกดันโทรมาครับ ไอ้เราที่ตอนแรกหนักแน่นดั่งภูผา อ่อนยวบอย่างกับน้ำแข็งขั้วโลกละลายครับ วนลูปกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ด้วยสถานะเดิมที่ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่กลับมารอบนี้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่ได้รักพี่เค้ามากเหมือนช่วงแรกๆ เหมือนยังไงก็ได้ ไลน์ก็ไม่ค่อยจะตอบ ( เริ่มหยิ่งแล้วครับ ) เฟสก็ไม่ค่อยจะทัก โทรศัพท์ก็ไม่โทรหา ถ้าเค้าอยากทักอยากโทรก็ให้เค้าทำละกัน ช่วงนี้รู้สึกเหมือนจะกลับมาช่วงโปรโมชันอีกครั้งครับ ทำอะไร กินอะไร ก็ค่อนข้างตามใจครับ แต่ก็แค่ช่วงนี้ หลังๆก็หมดโปร กลับมาเป็นเหมือนเดิม ผ่านมาสักพักช่วงนี้เพื่อนเค้ามาหาบ่อย ทั้งเป็นกลุ่ม หรือแค่คนเดียว (อันนี้ไม่รู้เพื่อนเค้าไหม แต่ผมเลือกที่จะไม่ถาม ให้เกียรติ์เค้า เค้าอยากบอกก็ให้เค้าบอก) ผมเลยไม่ค่อยได้ไปหา แต่ถึงผมจะบอกว่าไม่ถาม แต่พอเห็นแล้วบางครั้งก็ตะหงิดๆใจครับ แต่ก็ทำไรไม่ได้ครับ พอพ้นจากมหกรรมเพื่อนรักฉันคิดถึง เค้าก็เข้าสู่ช่วงงาน งาน งาน และงานครับ ช่วงนี้ค่อนข้างจะเป็นช่วงที่โอเคหน่อย เพราะเค้าจะทำแต่งาน แทบจะไม่มีเวลาไปไหน กลับห้องก็นอน แต่ก็มีบ้างที่เพื่อนเค้ามาหา แต่ก็ไปเป็นกลุ่ม ไม่ว่ากัน หรืออาจเพราะผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากเหมือนช่วงแรกๆ เลยไม่เป็นไร จนมาถึงช่วงที่ผมต้องไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง พี่เค้าก็ดีน่ะช่วงนี้ ค่อนข้างจะตามใจ เหมือนอยากจะอยู่ด้วยกันให้เยอะๆขึ้น ไอ้เราก็ดีใจนิดๆ คิดตลกๆว่าระยะทางคงจะได้พิสูจน์รักก็คราวนี้ละว้า
พอมาอยู่อีกจังหวัดไอ้ตอนแรกที่คิดว่าตัวเองจะไม่คิดอะไร กลับกลายเป็น โครตคิดถึง ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันเราถึงเราจะไม่ได้เจอหน้าแต่ก็ยังไปหากันได้ แต่ตอนนี้เหมือนต้องได้ยินแค่เสียง(ไม่ได้วีดิโอคอลเลย) เท่านั้น ก็ทักไปหาตลอดว่าคิดถึง อย่างนั้นอย่างโน้น บางทีต้องทำงานส่ง ก็บอกเค้าไปว่างานมันยากจัง คิดไม่ออก เครียด ปวดหัว ทั้งๆที่งานอ่ะมันโครตง่ายเลยสำหรับเรา แถมยังพิมพ์ไปว่าไม่อยากคุยแล้วปวดมือ(บอกกลายๆว่าให้โทรมาหาน่ะ) แล้วเค้าก็โทรหา ถึงจะผ่านไปหลายชั่วโมงก็เถอะ ช่วงนี้แฮปปี้มากต้องการกำลังใจหน่อยๆ ถึงแม้จะโทรหาพ่อกับแม่ไปแล้วก็เถอะ ทีนี้วันนั้นไม่รู้คึกอะไร ถึงกลับมาเล่นพันทิป เลยเปิดไปดูไอดีเค้า ก็ตกใจ พี่เค้าไปคุยกับคนอื่นด้วยนี่หว่า ไม่ใช่แค่กระทู้เดียวด้วย (คุยในที่นี้ประมาณว่ามีคนตั้งกระทู้ เหงา หาเพื่อนคุย หาแฟน) เฟลโครตของโครตเลยครับ ไอ้ความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมาจากที่มันกลับมาใหม่มันเริ่มหายไปอีกแล้วครับ ครั้งนี้เหมือนจะเฟลหนักมากด้วย เท่านั้นยังไม่พอ เหมือนจะเห็นเค้าตั้งสเตตัสมาตัสนึง แล้วมีคนไปตอบเค้าครับ ผมจะไม่คิดมากเลยถ้าคนๆนี้ ไม่เคยไปดูหนังกับเค้าช่วงเทศกาลในเดือนต้นปี แต่ไม่ไปกับผม พอผมบอกอยากดูเค้าก็บอกว่าจะพาไปแต่ไม่เคยพาไปสักครั้ง ที่เด็ดกว่าคือเค้าซ่อนตัสนี้ด้วยครับ แล้วก็ลองคิดๆไป เวลาคนนี้มาตอบ อยู่ๆตัสนั้นก็หายไปเลยครับ เป็นมาหลายครั้งแล้วด้วย เข้าใจว่าตอนแรกเค้าคงลบ แต่คิดว่าน่าจะซ่อนมากกว่า ตอนนี้ก็ยังหน่วงๆอยู่ครับ แต่ครั้งนี้คงพอจริงๆละครับ (ไม่รู้จะทำได้ไหม) เค้าก็ทักมาน่ะครับ แต่ผมเลือกจะไม่ตอบ อยากตัดให้ขาดสักที ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ชัดเจน บอกไม่ได้ว่าเป็นไรกัน คงพอแล้วละครับ คนที่มันไม่ใช่แต่ให้ทำดีแค่ไหน ยอมเท่าไหร่ สุดท้ายก็ยังไม่ใช่ ควรหันกลับมามองตัวเอง เราแสดงออกว่ามีเค้าคนเดียวชัดเจน แต่เค้าก็ไม่เคยทำให้เรามั่นใจได้เลยว่าเราอยู่ส่วนในของเค้า // ผมสับสนมากครับตอนนี้ว่าจะเดินหน้าต่อกับพี่เค้าดีหรือควรจะหยุดจริงๆสักที
บางอย่างอาจต้องปกปิดไปหน่อยครับ กลัวพี่เค้าจะมาเห็นครับ กลัวใจตัวเองด้วย แต่มันก็อึดอัดที่จะเก็บไว้คนเดียว (เพื่อนมีสอบ กพ มันมานั่งฟังไม่ได้)
อาจจะวกไปวนมา สับสนหลายส่วน เพราะเราพิมพ์ส่วนนี้แล้วไปต่อส่วนบนเวลานึกไรออก แล้วค่อยกลับมาพิมพ์ต่อ แต่เราก็พยายามเรียบร้องจากหลายเดือนที่ผ่านมาน่ะครับ ขอบคุณครับที่อ่านมาจนถึงตอนนี้