สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของจขกท.นะคะ มีข้อผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เราอยู่วงโยมาประมาณ1-2ปีแล้ว เราเป็นคนแรกๆเลยที่เข้าวงโยมา(ขออนุญาตไม่บอกเครื่องนะคะ ใบ้ให้ว่าเป็นพวกเครื่องบลาส) แบบพอเข้าโรงเรียน...ปุ๊บสัปดาห์ต่อมาเราก็เข้าวงโยปั๊บ แล้ววงโยก็จะแบบมีให้เข้าเครื่องใช่ไหม แต่เรากลับได้เข้าเครื่องช้าที่สุด (เพราะเราไปทำกิจกรรมข้างนอกมาด้วยทำให้มีช่วงนึงที่หายไป) เราตั้งใจมาซ้อมมากนะ แบบเรามาซ้อมทุกวันเลย เราฝึกตลอด แต่เราเป็นคนปอดเล็ก เรามีลมน้อยมาก ทำให้เราค่อนข้างมีปัญหาเวลาเป่ายาวๆ แต่เราก็พยายามฝึกนะ เรายอมรับว่าเราเรียนรู้ได้ช้ามากกกกกกกก(ไก่ล้านตัว) แต่เราพยายามมากเลยนะ เราจำได้ว่าก่อนมีงานใหญ่เราตั้งใจมาก เราฝึกเดินทุกวันเลย เรามาซ้อมกลับเย็นตลอด ถึงเราจะอ่านโน้ตตะกุกตะกัก เพราะว่าเราสับสนโน้ตกุญแจซอลกับฟา แล้วเราเป็นคนจำช้า คือเวลาเราจำอะไรเข้าใจอะไรจะช้ามาก แต่ถ้าได้ก็คือไปเร็วเลย แต่คือพี่เขาไมได้สนใจเราเท่าไหร่ไง แบบจะไปสอนเพื่อนคนมากกว่า เพราะเขาเรียนรู้ไวมาก (ค่อนข้างจะมีพื้นฐาน) ส่วนเรานั้นก็ตามนั้น55555555555555 ยิ่งใกล้วันงานเราก็ยิ่งตั้งใจมากขึ้น เราหวังว่าเราจะได้ไปเดินในงานด้วย เราอยากมากเลย เราฝึกตลอดเลย แต่สุดท้ายพี่เขาก็ไม่เลือกเรา เรารู้สึกผิดหวังนะ แต่เราก็ยิ้มสู้ เราบอกว่าไม่เป็นไร เราไม่ได้แคร์หรอก เรื่องแค่นี้เอง แต่เอาจริงๆเราแอบไปนั่งร้องคนเดียว เคยเป็นกันไหมอ่ะแบบตั้งใจทำอะไรมากแต่สุดท้ายผลที่ได้มันกลับไม่ดีอย่างที่หวังไว้ ตอนนั้นเราน้อยใจมาก แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นประสบการณ์ สู้!
คราวนี้มีงานใหญ่อีกงานหนึ่ง มีเพื่อนคนนึงเพิ่มเข้ามาในเครื่องของเรา เพื่อนคนนี้เล่นเป็นอยู่แล้ว(ในกลุ่มเครื่องของเรามีทั้งหมดเจ็ดคนค่ะ) เขาเล่นเก่งมากด้วย แต่เขาไม่ค่อยมาซ้อมอ่ะ แบบเดือนนึงมาครั้งนึง สัปดาห์นึงจะโผล่หัวมาที แต่ทุกคนก็แบบโอ๋เขานะ คือเขาเล่นเก่งมากไง แล้วแบบทุกคนพอมาถึงก็จำชื่อเขาได้หมดเลย(แต่เรานี่สิ มีคนยังนึกชื่อไม่ออกอยู่เลย) เขาแบบเป็นพวกขาดๆไปๆมาๆ แต่เรามาซ้อมเสมอนะ แล้วทีนี้พอใกล้ถึงวันงาน เราหวังมากเลยว่าจะได้เดิน เราตั้งใจมาก เราซ้อมหนักกว่าเดิม ถึงแม้ว่าสกิลจะไม่ได้ดีขึ้นเลยก็ตาม เราฝึกเดินเยอะมาก จนขาเราปวดไปหมด แต่ตอนนั้นแค่คิดว่าถ้าเราได้ไปเดินด้วยต้องเท่มากแน่ๆ ตอนนั้นเราใกล้จะได้เดินแล้ว ทุกคนต่างก็มาหาชุดกัน แล้วเราขาดชุดกับเพื่อนของเรา แล้วตอนนั้นมันเหลือชุดเดียว เราหวังมากว่าจะได้มัน แต่ผลสรุปทุกคนเลือกให้เพื่อนของเรา เพราะเขาเก่งกว่าเรา ใช่อันนี้เรายอมรับ เรานิ่งมากอ่ะ แบบน้ำตาใกล้จะไหล แต่ก็ไม่มีใครสนใจเราเลย แบบทุกคนไปมุงกัน เราก็แอบมาร้องคนเดียวก่อนออกงาน แล้วก็ไปออกงานอีก
คือเรายอมรับเลยว่าเหนื่อยแต่ก็สนุกเราพยายามมาซ้อม ตั้งใจฝึก แต่เราไม่สามารถเล่นได้ดีเลย เรารู้สึกสมองทึบบ้างเลย เฮ้อ....
คราวนี้เราก็อยู่ช่วงเทอมสองแล้ว ช่วงนี้เราเรียนหนักมาก เพราะเกรดเทอมแรกมันไม่ได้เท่ากับสิ่งที่หวังไว้ คือมันสูงนั้นแหละ แต่เราตั้งเป้าไว้สูงมากไง คือต้องยอมรับว่าเราเป็นเด็กที่เห็นแก่เกรด แต่เราก็ไม่ได้เรียนจนหัวหมุนนะแก แต่ช่วงนี้คือเรียนหนักจริงๆ เพราะเราเริ่มรู้ตัวว่าเราอยากทำอะไร ประกอบกับแม่เราขยายสาขางานทำให้แม่เรางานยุ่งมาก แม่เราไม่สามารถมารับเราตอนเย็นๆได้เพราะแม่เรามีประชุมตลอด ทำให้เราขาดซ้อมวงมากขึ้น ถึงอย่างนั้นเมื่อว่างเราก็ยังมานะ
จนมีรุ่นพี่ถามว่าทำไมไม่มาซ้อมหลายวัน เราบอกว่าเราเรียน คือแม่เราลงเรียนทุกวันเลยจ้า เพราะแม่เราไม่มีเวลาจริงๆ อีกอย่างคือเราเรียนเกี่ยวกับพวกศิลปะไรด้วย ไม่ได้เรียนแต่วิชาการนะ เพราะเราอยากทำงานด้านนี้เราเลยขอแม่ พี่เขาก็ถามเกรดเรา พอเราบอก พี่เขาก็พูดประชดว่า จะทำเกรดไปไหน นักหนา ยังไม่พอใจอีกรึไง(คือคำมันแรงกว่านี้แต่เราจะไม่ออกสื่อนะ) เราก็แบบหน้าชาอ่ะ เราไม่คิดว่าพี่เขาจะพูดคำนี้ คือมาตรฐานแต่ละคนไม่เหมือนกันไหมพี่เขาจะมาตัดสินเราได้ไง เราก็แบบพูดไม่ถูก เพราะเราไม่อยากยกเลิกการเรียนเพราะเรามีความสุขที่ได้เรียน แต่พอเราเรียนเยอะๆพี่เขาก็จะชอบทำตัวประชดเรา เราก็แบบทนๆ ทนเยอะมากจนมานั่งร้องไห้คนเดียว(คือเราเหมือนพวกเก็บกดมากอ่ะ ถามว่าทำไมไม่ระบาย คือเรามีเพื่อนสนิทเยอะนะ แต่สนิทจริงๆไม่มีไง มีแต่เราอยู่ไกลกัน แล้วมันไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยวเลยทำให้เราไม่ค่อยคุยกัน แต่ก็โทรบ้าง แต่ได้ไม่นาน)
แล้วมีอีกครั้งเราเล่นเครื่องนึงซึ่งมันเล่นยากมาก แต่เสียงมันดีมาก คือต้องแบบสุดยอดถึงจะเล่นเครื่องนี้ได้(ลมเยอะมาก) แล้วเราดันเป่าเครื่องนี้ออกเครื่องเดียว55555555 เราเลยได้เครื่องนี้ แล้วก็มีพวกรุ่นพี่ไปคุยกับเพื่อนที่เล่นเป็นอ่ะบอกว่า เออทำไมไม่เล่นเครื่องเรา มันดีมากเลยนะ เออ แกอ่ะเหมาะสมมากว่าอีก ไปเล่นเครื่องนั้นเถอะ เราแบบได้ยินไง เราแบบจุกมากตอนนั้น เพราะเราบางทีก็เป่าไม่ได้ไง แล้วไม่ได้โดนครั้งเดียวหลายครั้งมาก คือเราจุกเสียใจมาก แต่ก็ สู้อีก
คราวนี้เครื่องหายเราตกใจมาก เพราะเครื่องของเพื่อนเราหายซึ่งวันนั้นเราไม่ได้มาซ้อม ปกติเราจะเช็กเครื่อง แต่วันนั้นเรารีบจริงๆเราเลยรีบกลับมาก เครื่องมันหายไป เราตกใจมาก แบบเรารู้สึกผิดมาก ตามตัวก็ไม่ได้ ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากที่ไม่รักษาเครื่องไม่ตรวจเครื่องก่อน แล้วชอบมีรุ่นพี่มาพูดประมาณว่าเออเราทำเครื่องหาย เราเครียดมาก เราไม่ได้ทำหายฟังเราบ้างไหม มันหายไปเอง คือเรากลัวเราคิดว่าเออเราเอาไปลืมที่ไหนไหม แต่เรานึกไม่ออกจริงๆ เราอยากออกจากวงนะ แต่ความรู้สึกผิดมันค้ำคออยู่ เราควรทำยังไงดี....
อยากออกจากวงโย
เราอยู่วงโยมาประมาณ1-2ปีแล้ว เราเป็นคนแรกๆเลยที่เข้าวงโยมา(ขออนุญาตไม่บอกเครื่องนะคะ ใบ้ให้ว่าเป็นพวกเครื่องบลาส) แบบพอเข้าโรงเรียน...ปุ๊บสัปดาห์ต่อมาเราก็เข้าวงโยปั๊บ แล้ววงโยก็จะแบบมีให้เข้าเครื่องใช่ไหม แต่เรากลับได้เข้าเครื่องช้าที่สุด (เพราะเราไปทำกิจกรรมข้างนอกมาด้วยทำให้มีช่วงนึงที่หายไป) เราตั้งใจมาซ้อมมากนะ แบบเรามาซ้อมทุกวันเลย เราฝึกตลอด แต่เราเป็นคนปอดเล็ก เรามีลมน้อยมาก ทำให้เราค่อนข้างมีปัญหาเวลาเป่ายาวๆ แต่เราก็พยายามฝึกนะ เรายอมรับว่าเราเรียนรู้ได้ช้ามากกกกกกกก(ไก่ล้านตัว) แต่เราพยายามมากเลยนะ เราจำได้ว่าก่อนมีงานใหญ่เราตั้งใจมาก เราฝึกเดินทุกวันเลย เรามาซ้อมกลับเย็นตลอด ถึงเราจะอ่านโน้ตตะกุกตะกัก เพราะว่าเราสับสนโน้ตกุญแจซอลกับฟา แล้วเราเป็นคนจำช้า คือเวลาเราจำอะไรเข้าใจอะไรจะช้ามาก แต่ถ้าได้ก็คือไปเร็วเลย แต่คือพี่เขาไมได้สนใจเราเท่าไหร่ไง แบบจะไปสอนเพื่อนคนมากกว่า เพราะเขาเรียนรู้ไวมาก (ค่อนข้างจะมีพื้นฐาน) ส่วนเรานั้นก็ตามนั้น55555555555555 ยิ่งใกล้วันงานเราก็ยิ่งตั้งใจมากขึ้น เราหวังว่าเราจะได้ไปเดินในงานด้วย เราอยากมากเลย เราฝึกตลอดเลย แต่สุดท้ายพี่เขาก็ไม่เลือกเรา เรารู้สึกผิดหวังนะ แต่เราก็ยิ้มสู้ เราบอกว่าไม่เป็นไร เราไม่ได้แคร์หรอก เรื่องแค่นี้เอง แต่เอาจริงๆเราแอบไปนั่งร้องคนเดียว เคยเป็นกันไหมอ่ะแบบตั้งใจทำอะไรมากแต่สุดท้ายผลที่ได้มันกลับไม่ดีอย่างที่หวังไว้ ตอนนั้นเราน้อยใจมาก แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นประสบการณ์ สู้!
คราวนี้มีงานใหญ่อีกงานหนึ่ง มีเพื่อนคนนึงเพิ่มเข้ามาในเครื่องของเรา เพื่อนคนนี้เล่นเป็นอยู่แล้ว(ในกลุ่มเครื่องของเรามีทั้งหมดเจ็ดคนค่ะ) เขาเล่นเก่งมากด้วย แต่เขาไม่ค่อยมาซ้อมอ่ะ แบบเดือนนึงมาครั้งนึง สัปดาห์นึงจะโผล่หัวมาที แต่ทุกคนก็แบบโอ๋เขานะ คือเขาเล่นเก่งมากไง แล้วแบบทุกคนพอมาถึงก็จำชื่อเขาได้หมดเลย(แต่เรานี่สิ มีคนยังนึกชื่อไม่ออกอยู่เลย) เขาแบบเป็นพวกขาดๆไปๆมาๆ แต่เรามาซ้อมเสมอนะ แล้วทีนี้พอใกล้ถึงวันงาน เราหวังมากเลยว่าจะได้เดิน เราตั้งใจมาก เราซ้อมหนักกว่าเดิม ถึงแม้ว่าสกิลจะไม่ได้ดีขึ้นเลยก็ตาม เราฝึกเดินเยอะมาก จนขาเราปวดไปหมด แต่ตอนนั้นแค่คิดว่าถ้าเราได้ไปเดินด้วยต้องเท่มากแน่ๆ ตอนนั้นเราใกล้จะได้เดินแล้ว ทุกคนต่างก็มาหาชุดกัน แล้วเราขาดชุดกับเพื่อนของเรา แล้วตอนนั้นมันเหลือชุดเดียว เราหวังมากว่าจะได้มัน แต่ผลสรุปทุกคนเลือกให้เพื่อนของเรา เพราะเขาเก่งกว่าเรา ใช่อันนี้เรายอมรับ เรานิ่งมากอ่ะ แบบน้ำตาใกล้จะไหล แต่ก็ไม่มีใครสนใจเราเลย แบบทุกคนไปมุงกัน เราก็แอบมาร้องคนเดียวก่อนออกงาน แล้วก็ไปออกงานอีก
คือเรายอมรับเลยว่าเหนื่อยแต่ก็สนุกเราพยายามมาซ้อม ตั้งใจฝึก แต่เราไม่สามารถเล่นได้ดีเลย เรารู้สึกสมองทึบบ้างเลย เฮ้อ....
คราวนี้เราก็อยู่ช่วงเทอมสองแล้ว ช่วงนี้เราเรียนหนักมาก เพราะเกรดเทอมแรกมันไม่ได้เท่ากับสิ่งที่หวังไว้ คือมันสูงนั้นแหละ แต่เราตั้งเป้าไว้สูงมากไง คือต้องยอมรับว่าเราเป็นเด็กที่เห็นแก่เกรด แต่เราก็ไม่ได้เรียนจนหัวหมุนนะแก แต่ช่วงนี้คือเรียนหนักจริงๆ เพราะเราเริ่มรู้ตัวว่าเราอยากทำอะไร ประกอบกับแม่เราขยายสาขางานทำให้แม่เรางานยุ่งมาก แม่เราไม่สามารถมารับเราตอนเย็นๆได้เพราะแม่เรามีประชุมตลอด ทำให้เราขาดซ้อมวงมากขึ้น ถึงอย่างนั้นเมื่อว่างเราก็ยังมานะ
จนมีรุ่นพี่ถามว่าทำไมไม่มาซ้อมหลายวัน เราบอกว่าเราเรียน คือแม่เราลงเรียนทุกวันเลยจ้า เพราะแม่เราไม่มีเวลาจริงๆ อีกอย่างคือเราเรียนเกี่ยวกับพวกศิลปะไรด้วย ไม่ได้เรียนแต่วิชาการนะ เพราะเราอยากทำงานด้านนี้เราเลยขอแม่ พี่เขาก็ถามเกรดเรา พอเราบอก พี่เขาก็พูดประชดว่า จะทำเกรดไปไหน นักหนา ยังไม่พอใจอีกรึไง(คือคำมันแรงกว่านี้แต่เราจะไม่ออกสื่อนะ) เราก็แบบหน้าชาอ่ะ เราไม่คิดว่าพี่เขาจะพูดคำนี้ คือมาตรฐานแต่ละคนไม่เหมือนกันไหมพี่เขาจะมาตัดสินเราได้ไง เราก็แบบพูดไม่ถูก เพราะเราไม่อยากยกเลิกการเรียนเพราะเรามีความสุขที่ได้เรียน แต่พอเราเรียนเยอะๆพี่เขาก็จะชอบทำตัวประชดเรา เราก็แบบทนๆ ทนเยอะมากจนมานั่งร้องไห้คนเดียว(คือเราเหมือนพวกเก็บกดมากอ่ะ ถามว่าทำไมไม่ระบาย คือเรามีเพื่อนสนิทเยอะนะ แต่สนิทจริงๆไม่มีไง มีแต่เราอยู่ไกลกัน แล้วมันไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยวเลยทำให้เราไม่ค่อยคุยกัน แต่ก็โทรบ้าง แต่ได้ไม่นาน)
แล้วมีอีกครั้งเราเล่นเครื่องนึงซึ่งมันเล่นยากมาก แต่เสียงมันดีมาก คือต้องแบบสุดยอดถึงจะเล่นเครื่องนี้ได้(ลมเยอะมาก) แล้วเราดันเป่าเครื่องนี้ออกเครื่องเดียว55555555 เราเลยได้เครื่องนี้ แล้วก็มีพวกรุ่นพี่ไปคุยกับเพื่อนที่เล่นเป็นอ่ะบอกว่า เออทำไมไม่เล่นเครื่องเรา มันดีมากเลยนะ เออ แกอ่ะเหมาะสมมากว่าอีก ไปเล่นเครื่องนั้นเถอะ เราแบบได้ยินไง เราแบบจุกมากตอนนั้น เพราะเราบางทีก็เป่าไม่ได้ไง แล้วไม่ได้โดนครั้งเดียวหลายครั้งมาก คือเราจุกเสียใจมาก แต่ก็ สู้อีก
คราวนี้เครื่องหายเราตกใจมาก เพราะเครื่องของเพื่อนเราหายซึ่งวันนั้นเราไม่ได้มาซ้อม ปกติเราจะเช็กเครื่อง แต่วันนั้นเรารีบจริงๆเราเลยรีบกลับมาก เครื่องมันหายไป เราตกใจมาก แบบเรารู้สึกผิดมาก ตามตัวก็ไม่ได้ ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากที่ไม่รักษาเครื่องไม่ตรวจเครื่องก่อน แล้วชอบมีรุ่นพี่มาพูดประมาณว่าเออเราทำเครื่องหาย เราเครียดมาก เราไม่ได้ทำหายฟังเราบ้างไหม มันหายไปเอง คือเรากลัวเราคิดว่าเออเราเอาไปลืมที่ไหนไหม แต่เรานึกไม่ออกจริงๆ เราอยากออกจากวงนะ แต่ความรู้สึกผิดมันค้ำคออยู่ เราควรทำยังไงดี....