สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอก่อนว่า เมื่อก่อนเราคิดว่าเราเป็นร่าเริง มองโลกในแง่ดีมาตลอด ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เราก็มักปลอบใจตัวเองอยู่เสมอ
เวลาที่เราเคลียด หรือ เจอปัญหาอะไรที่มันแรงๆ
เราจะกลับบ้าน เปิดเพลงฟัง หาอะไรดูเพื่อผ่อนคลาย แล้วเราก็จะดีขึ้น
แต่เราเพิ่งสังเกตุตัวเอง เป็นเวลาเกือบครึ่งปีแล้ว
ที่เราทำอะไร กลับไม่รู้สึกมีความสุขกับมันเลย
รู้สึกท้อแท้ หมดหวัง หมดกำลังใจ ไม่รู้ว่าตื่นมาแล้วจะทำอะไร ทำไปเพื่อใคร
และเดี๋ยวนี้ เราสังเกตุว่าตัวเราเอง ร้องไห้ง่ายมากๆ
อะไรนิด อะไรหน่อย มากระทบจิตใจ น้ำตาไหลเองเฉยๆ
อย่างวันนี้ เราไปหาย่า ที่ต่างจังหวัด ย่าพูดกับเราว่า นัท ทำไมดูท่าทางท้อแท้ หมดหวัง ขนาดนี้ ย่าแค่มอง ยังรู้สึกเลย ย่าพูดแค่นี้ เราก็น้ำตาไหล เดินออกไปข้างนอก ร้องไห้เฉยเลย
และช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เราคิดฆ่าตัวตายบ่อยมาก
เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากออกไปไหน
บางครั้ง คิดว่าเปิด นิทาน หรือ หนัง ที่เราชอบ หรือ ฟังเพลงคงช่วยได้ แต่ไม่เลย
เมื่อก่อนเราเปิดลิตเติ้ล เมอเมจดู เรามีความสุขนะ
กับพวกหนังอะไร พวกเจ้าหญิง แบบนั้น
แต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะดูกี่เรื่อง ก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
กับเซ็ง เบื่อ ว่างเปล่า ยังไงไม่รู้
มันรู้สึกเหมือนในหัวเราไม่มีอะไรเลย
มันว่าง โล่ง แต่กลับไม่รับอะไรเข้าไปเลย
เราพยายามหาหนังสือ มาอ่าน หาเพลงฟัง ออกไปหาเพื่อน พยายามทำอะไร ให้ตัวเองคิดว่ามันน่าจะดี แต่ไม่เลย
เรากลับชอบร้องไห้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร
เราไม่รู้จะปรึกษาใคร
พ่อ กับ แม่ เราก็พูดกับเค้าไม่ได้
เค้าไม่เคยเข้าใจเรา
เหมือนเรากลัวทุกอย่าง กลัวคนอื่นจะมาทำร้าย
เราไม่กล้าไว้ใจใคร
ไม่รู้ทำไม ว่าเราถึงมองโลกในแง่ร้ายมากๆ เลยตอนนี้
เราคิดว่าคนอื่น ต้องคิดไม่ดีกลับเรา
เราดูอ่อนแอ มาก ในสายตาคนอื่น
มันแย่มากๆ เลยนะ
ยิ่งเวลาที่ เราเดินเข้าไปหาแม่เรา แล้วพยายามจะบอกว่าเราเป็นอะไร
แต่เหมือนว่า เราห้ามอ่อนแอ ต่อหน้าเค้า
เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราเป็นอะไร เราร้องไห้ทุกวัน จนเราก็เบื่อตัวเอง เราคิดวิธีการฆ่าตัวตาย หลายครั้ง
เราไม่รู้ว่า วันข้างหน้ามันจะมีอะไรดีขึ้นมั้ย
เราไม่รู้อะไรเลย
เราคิดว่า ตัวเอง แย่มาก และเราก็ไม่ชอบตัวเราเองในตอนนี้มาก
มีใครพอจะอธิบายกับเราได้ไหม
เราอยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นๆ ให้มากๆยะ
เราเป็นอะไร ป่วยรึเปล่า
ก่อนอื่นต้องขอก่อนว่า เมื่อก่อนเราคิดว่าเราเป็นร่าเริง มองโลกในแง่ดีมาตลอด ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เราก็มักปลอบใจตัวเองอยู่เสมอ
เวลาที่เราเคลียด หรือ เจอปัญหาอะไรที่มันแรงๆ
เราจะกลับบ้าน เปิดเพลงฟัง หาอะไรดูเพื่อผ่อนคลาย แล้วเราก็จะดีขึ้น
แต่เราเพิ่งสังเกตุตัวเอง เป็นเวลาเกือบครึ่งปีแล้ว
ที่เราทำอะไร กลับไม่รู้สึกมีความสุขกับมันเลย
รู้สึกท้อแท้ หมดหวัง หมดกำลังใจ ไม่รู้ว่าตื่นมาแล้วจะทำอะไร ทำไปเพื่อใคร
และเดี๋ยวนี้ เราสังเกตุว่าตัวเราเอง ร้องไห้ง่ายมากๆ
อะไรนิด อะไรหน่อย มากระทบจิตใจ น้ำตาไหลเองเฉยๆ
อย่างวันนี้ เราไปหาย่า ที่ต่างจังหวัด ย่าพูดกับเราว่า นัท ทำไมดูท่าทางท้อแท้ หมดหวัง ขนาดนี้ ย่าแค่มอง ยังรู้สึกเลย ย่าพูดแค่นี้ เราก็น้ำตาไหล เดินออกไปข้างนอก ร้องไห้เฉยเลย
และช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เราคิดฆ่าตัวตายบ่อยมาก
เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากออกไปไหน
บางครั้ง คิดว่าเปิด นิทาน หรือ หนัง ที่เราชอบ หรือ ฟังเพลงคงช่วยได้ แต่ไม่เลย
เมื่อก่อนเราเปิดลิตเติ้ล เมอเมจดู เรามีความสุขนะ
กับพวกหนังอะไร พวกเจ้าหญิง แบบนั้น
แต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะดูกี่เรื่อง ก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
กับเซ็ง เบื่อ ว่างเปล่า ยังไงไม่รู้
มันรู้สึกเหมือนในหัวเราไม่มีอะไรเลย
มันว่าง โล่ง แต่กลับไม่รับอะไรเข้าไปเลย
เราพยายามหาหนังสือ มาอ่าน หาเพลงฟัง ออกไปหาเพื่อน พยายามทำอะไร ให้ตัวเองคิดว่ามันน่าจะดี แต่ไม่เลย
เรากลับชอบร้องไห้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร
เราไม่รู้จะปรึกษาใคร
พ่อ กับ แม่ เราก็พูดกับเค้าไม่ได้
เค้าไม่เคยเข้าใจเรา
เหมือนเรากลัวทุกอย่าง กลัวคนอื่นจะมาทำร้าย
เราไม่กล้าไว้ใจใคร
ไม่รู้ทำไม ว่าเราถึงมองโลกในแง่ร้ายมากๆ เลยตอนนี้
เราคิดว่าคนอื่น ต้องคิดไม่ดีกลับเรา
เราดูอ่อนแอ มาก ในสายตาคนอื่น
มันแย่มากๆ เลยนะ
ยิ่งเวลาที่ เราเดินเข้าไปหาแม่เรา แล้วพยายามจะบอกว่าเราเป็นอะไร
แต่เหมือนว่า เราห้ามอ่อนแอ ต่อหน้าเค้า
เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราเป็นอะไร เราร้องไห้ทุกวัน จนเราก็เบื่อตัวเอง เราคิดวิธีการฆ่าตัวตาย หลายครั้ง
เราไม่รู้ว่า วันข้างหน้ามันจะมีอะไรดีขึ้นมั้ย
เราไม่รู้อะไรเลย
เราคิดว่า ตัวเอง แย่มาก และเราก็ไม่ชอบตัวเราเองในตอนนี้มาก
มีใครพอจะอธิบายกับเราได้ไหม
เราอยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นๆ ให้มากๆยะ