ทำไมคนเราเวลาตกใจ! ต้องอุทาน

คาดว่าคงเคยเจอกันบ้างกับคำอุทานที่ยาวเป็นประโยคหรือสร้างสรรค์กันสุดๆ ล่าสุดจขกท.กำลังต่อแถวซื้อของในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง แล้วได้ยินคนทำของหล่นเสียงดังมาก ได้ยินลอยมาแต่ไกลว่า "อุ้ยแม่แหกแหกโคต

นั่งกินข้าวอยู่ที่ร้าน อยู่ดีๆป้าผัดข้าวอุทาน ผีแหกกก เลยสงสัยว่าการที่แต่ละคนอุทานคำอะไรออกมาก็ตาม มันสามารถบ่งบอกเรื่องราว วิธีคิด สภาพชีวิตของแต่ละบุคคลได้หรือไม่? เหตุใดจึงอุทานคำแต่ละคำที่แตกต่า

คือ ตอน ม.5 อาจารย์เคยให้เราขึ้นเวทีไปเป็นพิธีกร ในงานปีใหม่ คือ รอบเวทีตกแต่งไปด้วยไฟสวยๆ ดอกไม้สวยๆและลูกโป่งหลายใบ ในขณะที่กำลังจะกล่าวเรียนเชิญ ผู้อำนวยการโรงเรียนขึ้นบนเวที ลูกโป่งมันแตกพอดีเราเ

อยากรู้ครับเพื่อนๆ มีใครเคยได้ยินคำอุทานแปลกๆ เก่าๆ บ้างมาแชร์กันนะ เราก็เคยได้ยินมาจากยายเรา เป็นคนโบราณ ชอบอุทานอะไรติดเรท 555+ ( "อี๋ แหก" ได้ยินบ่อยมาก 55)

วันก่อนขึ้นรถไฟฟ้าแล้วรถวิ่งเหวี่ยงค่อนข้างแรง ผู้โดยสารก็ตกใจกัน แต่มีนักเรียนผู้หญิงน่าจะ ม.ปลาย หน้าตาก็น่ารักดี อุทานว่า "ว้าย ห... แหก" กลางรถไฟฟ้าเลย ดูท่าทางเธอจะอายมากๆ ที่ร้องออกมาแ

คือตัวเราเคยอุทานออกมาเป็นภาษาอีสานดังมากในห้องเรียน ตอนนั้นกำลังเก็บชีทอยู่แล้วครูก็เดินมาตีโต๊ะของกลุ่มเด็กผช.ที่อยู่ข้างๆโต๊ะเรา ตอนนั้นตกใจมากเลยอุทานออกมาว่า "โอ้ยตกใจเบิ่ดบักห่ามุงเอ้ย"