แก้ไข
สวัสดีคะ กระทู้นี้เปนกระทู้แรกที่อยากเขียนมาเพื่อแชร์ประสบการณ์ขนหัวลุกให้เพื่อนๆๆมาอ่านกันยามว่างคะ[ถ้าผิดพลาดประการไดขออภัยมาณ ที่นี้ด้วยนะคะ] คือไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันคะว่าตัวเองก่อเป็นคนมีสัมผัสที่6กับเค้าอ่ะ แต่ไม่ใช่ถึงขั้น อ.เจน กับคุณริวจิตสัมผัส อะรัยขนาดนั้นนะคะ 55
เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นไม่เคยรู้ว่าเปนสิ่งลี้ลับ จะเห็นแบบเหมือนคนธรรมดานี่ละคะ นั่งมั้ง ยืนมั้ง พอโตมาหน่อยเลยรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ใช่คน
พอรู้ครั้งแรกว่าไม่ใช่คนร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยย555+ ท่องนโมๆๆ หนักหน่อยท่องนโมไม่ไปเลยด่าผีเลยคะ หนักไปอีกสวนคืนคะชนิดที่จับต้องได้เลยบีบคอมาบีบคอกลับ(ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยคะ) เรื่องจริงไม่อิงนิยายเลยคะ. มาเข้าเรื่องเลยละกัน. ที่เลือกเรื่องนี้ก่อนเพราะเปนเรื่องที่เจอหลอกแบบว่าน้อยที่สุดเท่าที่เจอมาในชีวิตคะ...
ตอนนั้นกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในภาคเหนือ..ปี3 อยู่หอพักในตัวเมืองเนื่องจากว่าบ้านอยู่ห่างจากมหาลัยไกลพอสมควร...ด้วยความ
ที่ว่างานมหาลัยกลับไม่ตรงเวลาอาจต้องกลับดึก ยิ่งมีงานกลุ่มนี่อยู่จนเช้าก่อมีคะทำงานให้เสร็จทันส่ง จะกลับบ้านก่อช่วงweekend เท่านั้นคะ
วันนั้นวันศุกร์เย็นกลับบ้านไปพร้อมกับข่าวร้ายคือญาติอีกหมู่บ้านหนึ่งเสียชีวิต... ตัวเรากลับบ้านนอนบ้านหลังนั้นคนเดียวคะเพราะแม่มีบ้านอยู่อีกหลังหนึ่ง
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อขับมอไซค์มุ่งหน้าไปบ้านงานศพ ระหว่างทางต้องผ่านป่าช้า2ป่าช้า(สองหมู่บ้านป่าช้าหลังชนกันเลยมีป่าช้าติดกัน2ป่าช้า) ระหว่าง
ที่ผ่านระหว่างกึ่งกลาง2ป่าช้ารถได้ตกหลุม..แล้วดับไป( Scoopy-i ยังไม่มีป้ายทะเบียน) แต่หน้าปัดรถยังมีไฟพร้อมสตาร์ท แต่สตาร์ทยังงัยก่อไม่ติด
จำใจจูงรถไปด้วยสตาร์ทไปด้วยก่อยังไม่ติดจนกระทั่งเห็นแสงไฟรถไกลๆๆกะลังจะผ่านเรามา รถถึงได้สตาร์ทติด ใจไม่ได้คิดรัยคะก่อขับไปงานศพแล้วก่อกลับบ้านนอนปกติ ในคืนวันเสาร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จไปงานศพต่อคืนนั้น รถดับที่เดิม!!! สตาร์ทไม่ติด จนกระทั่งมีแสงไฟรถผ่านมาถึงสตาร์ทติดเหมือนเมื่อคืนเลยโว๊ยเห้ย!!คิดในใจ หลังจากงานศพคืนนั้น กลับบ้านมาด้วยความไม่สบายใจ แต่ถึงบ้านปุบล้มหัวนอนเลยคะ กะลังหลับตา..ย้ำนะ!!!ว่ากะลังหลับตาลง
ผ้าห่มที่ห่มอยู่(คือผ้าห่มที่ซื้อมาเปนชุดเครื่องนอนซาตินอะรัยแบบนั้นนะคะ) มันแนบติดลำตัวด้านฝั่งขวามืออ่ะ ตั้งแต่หัวไหล่จนถึงปลายเท้าเลยคะ
ไอ่เราก่อเห้ยผ้าห่มเราห่มอยู่ดีๆๆมันมาแนบเหมือนมีคนมานอนข้างๆๆเราเลยเห้ย หันหน้าไปมองก่อไม่มีอารัย เลยเขยิบๆๆไปนอนตรงกลาง
เลยกลัว!!
แล้วแยกขาแยกแขนนอนอ่ะ นึกสภาพออกไหม เหมือนเค้าไปนอนกลางหิมะละทำรูปผีเสื้ออ่ะ ยังงัยอย่างงั้นเลย จากนั้นก่อหลับต่อไปจนถึงบ่าย...
บ่ายวันอาทิตย์ขับรถกลับไปหอพักในเมืองระหว่างทางรู้สึกเหมือนรถเอียงอยู่ข้างหนึ่ง.... คือขับหนักอยู่ข้างเดียวบังคับรถจนปวดแขนไปหมด พยามพามขับไปจนถึงหอ.... ก่อปรกติ ใช้เวลาส่วนตัว เล่นคอมเล่นรัยไปเรื่อย หันไปมองนาฬิกาก่อเกือบเที่ยงคืนละ ปิดไฟไปนอน ทุกอย่างมืดสงบ มีเพียงแสงสว่างจากนอกห้องส่องเข้ามานิดๆๆ.... หลับตาลงได้ยินเสียง พู่รๆๆๆ..... เหมือนมีคนมาเป่าใกล้ๆๆหู. เราก่อลืมตามอง และหาที่มาของเสียง..... เงียบบบบ.
หลับตานอนต่อ....มาอีกละเสียง พู่รๆๆๆ ใกล้กว่าเดิม.......
อืมมม. เดวมาต่อใหม่นะคะ เวลาเลิกงานพอดีคะ. แอบอู้งานมาพิมพ์.
รอยยิ้มเด็กหญิงจากปลายเตียง
สวัสดีคะ กระทู้นี้เปนกระทู้แรกที่อยากเขียนมาเพื่อแชร์ประสบการณ์ขนหัวลุกให้เพื่อนๆๆมาอ่านกันยามว่างคะ[ถ้าผิดพลาดประการไดขออภัยมาณ ที่นี้ด้วยนะคะ] คือไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันคะว่าตัวเองก่อเป็นคนมีสัมผัสที่6กับเค้าอ่ะ แต่ไม่ใช่ถึงขั้น อ.เจน กับคุณริวจิตสัมผัส อะรัยขนาดนั้นนะคะ 55
เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นไม่เคยรู้ว่าเปนสิ่งลี้ลับ จะเห็นแบบเหมือนคนธรรมดานี่ละคะ นั่งมั้ง ยืนมั้ง พอโตมาหน่อยเลยรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ใช่คน
พอรู้ครั้งแรกว่าไม่ใช่คนร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยย555+ ท่องนโมๆๆ หนักหน่อยท่องนโมไม่ไปเลยด่าผีเลยคะ หนักไปอีกสวนคืนคะชนิดที่จับต้องได้เลยบีบคอมาบีบคอกลับ(ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยคะ) เรื่องจริงไม่อิงนิยายเลยคะ. มาเข้าเรื่องเลยละกัน. ที่เลือกเรื่องนี้ก่อนเพราะเปนเรื่องที่เจอหลอกแบบว่าน้อยที่สุดเท่าที่เจอมาในชีวิตคะ...
ตอนนั้นกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในภาคเหนือ..ปี3 อยู่หอพักในตัวเมืองเนื่องจากว่าบ้านอยู่ห่างจากมหาลัยไกลพอสมควร...ด้วยความ
ที่ว่างานมหาลัยกลับไม่ตรงเวลาอาจต้องกลับดึก ยิ่งมีงานกลุ่มนี่อยู่จนเช้าก่อมีคะทำงานให้เสร็จทันส่ง จะกลับบ้านก่อช่วงweekend เท่านั้นคะ
วันนั้นวันศุกร์เย็นกลับบ้านไปพร้อมกับข่าวร้ายคือญาติอีกหมู่บ้านหนึ่งเสียชีวิต... ตัวเรากลับบ้านนอนบ้านหลังนั้นคนเดียวคะเพราะแม่มีบ้านอยู่อีกหลังหนึ่ง
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อขับมอไซค์มุ่งหน้าไปบ้านงานศพ ระหว่างทางต้องผ่านป่าช้า2ป่าช้า(สองหมู่บ้านป่าช้าหลังชนกันเลยมีป่าช้าติดกัน2ป่าช้า) ระหว่าง
ที่ผ่านระหว่างกึ่งกลาง2ป่าช้ารถได้ตกหลุม..แล้วดับไป( Scoopy-i ยังไม่มีป้ายทะเบียน) แต่หน้าปัดรถยังมีไฟพร้อมสตาร์ท แต่สตาร์ทยังงัยก่อไม่ติด
จำใจจูงรถไปด้วยสตาร์ทไปด้วยก่อยังไม่ติดจนกระทั่งเห็นแสงไฟรถไกลๆๆกะลังจะผ่านเรามา รถถึงได้สตาร์ทติด ใจไม่ได้คิดรัยคะก่อขับไปงานศพแล้วก่อกลับบ้านนอนปกติ ในคืนวันเสาร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จไปงานศพต่อคืนนั้น รถดับที่เดิม!!! สตาร์ทไม่ติด จนกระทั่งมีแสงไฟรถผ่านมาถึงสตาร์ทติดเหมือนเมื่อคืนเลยโว๊ยเห้ย!!คิดในใจ หลังจากงานศพคืนนั้น กลับบ้านมาด้วยความไม่สบายใจ แต่ถึงบ้านปุบล้มหัวนอนเลยคะ กะลังหลับตา..ย้ำนะ!!!ว่ากะลังหลับตาลง
ผ้าห่มที่ห่มอยู่(คือผ้าห่มที่ซื้อมาเปนชุดเครื่องนอนซาตินอะรัยแบบนั้นนะคะ) มันแนบติดลำตัวด้านฝั่งขวามืออ่ะ ตั้งแต่หัวไหล่จนถึงปลายเท้าเลยคะ
ไอ่เราก่อเห้ยผ้าห่มเราห่มอยู่ดีๆๆมันมาแนบเหมือนมีคนมานอนข้างๆๆเราเลยเห้ย หันหน้าไปมองก่อไม่มีอารัย เลยเขยิบๆๆไปนอนตรงกลาง
แล้วแยกขาแยกแขนนอนอ่ะ นึกสภาพออกไหม เหมือนเค้าไปนอนกลางหิมะละทำรูปผีเสื้ออ่ะ ยังงัยอย่างงั้นเลย จากนั้นก่อหลับต่อไปจนถึงบ่าย...
บ่ายวันอาทิตย์ขับรถกลับไปหอพักในเมืองระหว่างทางรู้สึกเหมือนรถเอียงอยู่ข้างหนึ่ง.... คือขับหนักอยู่ข้างเดียวบังคับรถจนปวดแขนไปหมด พยามพามขับไปจนถึงหอ.... ก่อปรกติ ใช้เวลาส่วนตัว เล่นคอมเล่นรัยไปเรื่อย หันไปมองนาฬิกาก่อเกือบเที่ยงคืนละ ปิดไฟไปนอน ทุกอย่างมืดสงบ มีเพียงแสงสว่างจากนอกห้องส่องเข้ามานิดๆๆ.... หลับตาลงได้ยินเสียง พู่รๆๆๆ..... เหมือนมีคนมาเป่าใกล้ๆๆหู. เราก่อลืมตามอง และหาที่มาของเสียง..... เงียบบบบ.
หลับตานอนต่อ....มาอีกละเสียง พู่รๆๆๆ ใกล้กว่าเดิม.......
อืมมม. เดวมาต่อใหม่นะคะ เวลาเลิกงานพอดีคะ. แอบอู้งานมาพิมพ์.