ต่อจากกระทู้นี้นะคะ พอดีว่าอยากให้คนเข้ามาอ่านทางแก้ของเรา เราก็เลยอยากสร้างกระทู้ใหม่ค่ะ^^
http://pantip.com/topic/35207373
จากที่เราคิดว่าเราอยากฆ่าตัวตายมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรสู้ต่อ คือการอยากอยู่ แต่มันจะทำยังไงให้เราคิดว่าเราควรจะอยู่ต่อได้
เราหาวิธีต่างๆซึ่งไม่อยากที่จะพบจิตแพทย์แต่ปรึกษาคนที่เคยผ่านมันมาได้ซึ่งมันก็ช่วยได้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่เราเป็นซึมเศร้า เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้เป็นแต่จริงๆแล้วอาการมันใช่
คนที่เป็นโรคซึมเศร้านี้ไม่ว่าจะปรึกษาใคร ทุกคนก็จะคิดว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมเธอต้องเอามาคิด สุดท้ายเราก็คิดกับตัวเองแบบนี้เหมือนกันค่ะ เรื่องแค่นี้เอง แต่คือมันก็ทำไม่ได้ มันทำให้เราโทษตัวเองขึ้นเรื่อยจนถึงขึ้นว่า ไม่อยากอยู่เพราะชีวิตมีแต่ความผิดพลาด ทำไมคนอื่นอยู่ได้ด้วยความผิดเยอะกว่าเราแต่ว่าทำไมเค้าอยู่ได้ เราอยู่ไม่ได้ทำไม ทำไม ในหัวก็จะมีคำถามเรื่อยจนถึง... ความเบื่อ เบื่อจนไม่อยากอยู่
ซึ่งความเบื่อจนไม่อยากอยู่นั้น ทำให้คิดการกระทำในการตาย ก็คือฆ่าตัวตายแต่จะทำยังไง?
ในตอนนั้นเราคิดว่า เราอยากตายแต่ไม่ต้องการให้ใครรู้เราอยากตายแบบหายไปเลย ไม่ต้องนำความเดือดร้อนให้ใคร แต่นั่นขัดจากความเป็นจริงค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นการคิดอะไรก็แล้วแต่ คนที่เป็นภาวะนี้มักจะเอาความรู้สึกตัวเองไปยึดติดกับคนอื่นเสมอ จนทำให้รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำไรก็เดือดร้อนผู้อื่น มันทำให้เราคิดว่าเราไม่อยากตายเพียงเพราะให้คนอื่นมาสนใจ หรือเดือดร้อน
จะทำยังไงให้ชีวิตที่อยู่ต่อมันโอเคกับโรคซึมเศร้า?
เคยอ่านกระทู้ทั่วไปในเว็บต่างๆ เคยมีคนบอกว่า แม้เราจะมีคนมาปลอบใจเราก็จะไม่รู้สึกดีขึ้นเลย แม้ว่าจะได้รับความสนใจมากขนาดไหนก็ยังเศร้าอยู่
มันก็จริงค่ะ แต่ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวคนอื่นที่มาพูดกับเรา มันเกิดขึ้นจากที่เรา
เรา..
ค่ะ จัดการตัวเจ้าปัญหาคือ ความคิด
ความคิดก็คือ พยายามคิดในแง่บวก ไม่ยึดติดกับสิ่งที่มันจะทำเราจม พยายามอย่าเดินเข้าหาปัญหาที่มันส่งผลกระทบกับเรามากที่สุด
เปลี่ยนการกระทำไม่ว่าจะเป็นในทางไหน ทางบวกจะดีเสมอ การจัดการกับอารมณ์ของเราก็เช่นเดียวกันค่ะ ในเมื่อเรานั้นยังควบคุมอารมณ์หรือสติของเราไม่อยู่ในการคอนโทรลของตัวเอง มันก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ และแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ทุกคนที่เป็นโรคซึมเซร้าสามารถมีชีวิตปกติได้เสมอ ไม่ได้เรียกว่ามันจะไม่กลับมาอีก มันกลับมาอีกถ้าคุณเสียการคอนโทรลของอารมณ์และสติ แต่เรารู้วิธีจัดการของมันแล้ว มันจะโอเคขึ้นค่ะ มันจะสามารถทำให้เรามีชีวิตที่สุขใจกว่านี้
ไม่ต้องมองหาความสุขเพิ่ม
เพียงแค่มองตัวเอง ไม่ต้องชวนตัวเองทะเลาะ การทะเลาะกับตัวเองก็มีปัญหาส่วนนึงนะคะ มันเป็นส่วนของความคิดมาก แต่มันไม่ได้แปลว่าคนเราต้องจะต้องทำไรไม่คิดเลย ความรู้สึกแรกของเรามันจะผลักดันความคิดแรกขึ้นมาค่ะ
ไม่ต้องบอกตัวเองว่าฉันเข้มแข็งฉันทำได้ ถ้าเราตัดคำว่าอีกคนของเราไป เราก็จะไม่ทะเลาะกับตัวเอง จัดการตัวเองได้เป็นเรื่องดี
ทุกคนเลือกปล่อยวางในบางเรื่องได้ แล้วบางอย่างทางแก้ปัญหาจะผุดขึ้นมาเอง
ไม่ว่าทุกคนจะต่อว่าคุณขนาดไหน แล้วลองปล่อยวางดูค่ะ แล้วพัฒนาตัวเอง ถ้าเราผิดเราขอโทษและยิ้มไปแล้วบอกว่าเราขอโทษนะ แล้วเราจะให้อภัยทั้งตัวเองและเค้าก็จะให้อภัยเราค่ะ ไม่ว่าเค้าจะไม่อยู่ใกล้การขอโทษให้ตัวเราเองนั่นคือสิ่งที่ดีไม่ใช่สิ่งที่แย่
การกระทำทางบวกนั้นดีเสมอ
หากเราพิมพ์ไม่รุ้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ บางทีการที่เราผ่านอะไรมาแล้วมันก็จะจำได้แค่บางส่วน เพราะเราเลือกที่ไม่อยากคิดมากอีกแล้ว อยากสบายใจแล้วมันเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
ส่วนคนที่รู้ตัวว่าจะเป็น หรืออ่านในเว็บกระทู้ความรู้ต่างๆแล้วมันคล้ายๆกับตัวเราควรที่จะไปพบหมอดีกว่านะคะ เพราะหมอก็คือคนที่เราต้องไปรักษาไม่ต้องกลัวหรืออะไรก็ตาม เพราะแต่ละคนมันมีวิธีจัดการที่แตกต่างกันนะคะ ไม่ว่าช้าหรือเร็วหากมีเวลาสละเวลาไปหน่อย อย่ายอมให้ใจเราอ่อนแอลงเรื่อยๆนะคะ
^^
พร้อมปรึกษาค่ะ หลังไมค์มาได้ อยากให้ทุกคนผ่านภาวะนี้
ขออภัยนะคะหากผิดพลากตรงไหน
ขอบคุณค่ะ
ไว้จะมาเล่าเรื่องใหม่
บทที่ 2 ดึงตัวเองออกจากภาวะวิตก ระแวง ไปจนถึงซึมเศร้า
http://pantip.com/topic/35207373
จากที่เราคิดว่าเราอยากฆ่าตัวตายมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรสู้ต่อ คือการอยากอยู่ แต่มันจะทำยังไงให้เราคิดว่าเราควรจะอยู่ต่อได้
เราหาวิธีต่างๆซึ่งไม่อยากที่จะพบจิตแพทย์แต่ปรึกษาคนที่เคยผ่านมันมาได้ซึ่งมันก็ช่วยได้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่เราเป็นซึมเศร้า เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้เป็นแต่จริงๆแล้วอาการมันใช่
คนที่เป็นโรคซึมเศร้านี้ไม่ว่าจะปรึกษาใคร ทุกคนก็จะคิดว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมเธอต้องเอามาคิด สุดท้ายเราก็คิดกับตัวเองแบบนี้เหมือนกันค่ะ เรื่องแค่นี้เอง แต่คือมันก็ทำไม่ได้ มันทำให้เราโทษตัวเองขึ้นเรื่อยจนถึงขึ้นว่า ไม่อยากอยู่เพราะชีวิตมีแต่ความผิดพลาด ทำไมคนอื่นอยู่ได้ด้วยความผิดเยอะกว่าเราแต่ว่าทำไมเค้าอยู่ได้ เราอยู่ไม่ได้ทำไม ทำไม ในหัวก็จะมีคำถามเรื่อยจนถึง... ความเบื่อ เบื่อจนไม่อยากอยู่
ซึ่งความเบื่อจนไม่อยากอยู่นั้น ทำให้คิดการกระทำในการตาย ก็คือฆ่าตัวตายแต่จะทำยังไง?
ในตอนนั้นเราคิดว่า เราอยากตายแต่ไม่ต้องการให้ใครรู้เราอยากตายแบบหายไปเลย ไม่ต้องนำความเดือดร้อนให้ใคร แต่นั่นขัดจากความเป็นจริงค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นการคิดอะไรก็แล้วแต่ คนที่เป็นภาวะนี้มักจะเอาความรู้สึกตัวเองไปยึดติดกับคนอื่นเสมอ จนทำให้รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำไรก็เดือดร้อนผู้อื่น มันทำให้เราคิดว่าเราไม่อยากตายเพียงเพราะให้คนอื่นมาสนใจ หรือเดือดร้อน
จะทำยังไงให้ชีวิตที่อยู่ต่อมันโอเคกับโรคซึมเศร้า?
เคยอ่านกระทู้ทั่วไปในเว็บต่างๆ เคยมีคนบอกว่า แม้เราจะมีคนมาปลอบใจเราก็จะไม่รู้สึกดีขึ้นเลย แม้ว่าจะได้รับความสนใจมากขนาดไหนก็ยังเศร้าอยู่
มันก็จริงค่ะ แต่ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวคนอื่นที่มาพูดกับเรา มันเกิดขึ้นจากที่เรา
เรา..
ค่ะ จัดการตัวเจ้าปัญหาคือ ความคิด
ความคิดก็คือ พยายามคิดในแง่บวก ไม่ยึดติดกับสิ่งที่มันจะทำเราจม พยายามอย่าเดินเข้าหาปัญหาที่มันส่งผลกระทบกับเรามากที่สุด
เปลี่ยนการกระทำไม่ว่าจะเป็นในทางไหน ทางบวกจะดีเสมอ การจัดการกับอารมณ์ของเราก็เช่นเดียวกันค่ะ ในเมื่อเรานั้นยังควบคุมอารมณ์หรือสติของเราไม่อยู่ในการคอนโทรลของตัวเอง มันก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ และแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ทุกคนที่เป็นโรคซึมเซร้าสามารถมีชีวิตปกติได้เสมอ ไม่ได้เรียกว่ามันจะไม่กลับมาอีก มันกลับมาอีกถ้าคุณเสียการคอนโทรลของอารมณ์และสติ แต่เรารู้วิธีจัดการของมันแล้ว มันจะโอเคขึ้นค่ะ มันจะสามารถทำให้เรามีชีวิตที่สุขใจกว่านี้
ไม่ต้องมองหาความสุขเพิ่ม
เพียงแค่มองตัวเอง ไม่ต้องชวนตัวเองทะเลาะ การทะเลาะกับตัวเองก็มีปัญหาส่วนนึงนะคะ มันเป็นส่วนของความคิดมาก แต่มันไม่ได้แปลว่าคนเราต้องจะต้องทำไรไม่คิดเลย ความรู้สึกแรกของเรามันจะผลักดันความคิดแรกขึ้นมาค่ะ
ไม่ต้องบอกตัวเองว่าฉันเข้มแข็งฉันทำได้ ถ้าเราตัดคำว่าอีกคนของเราไป เราก็จะไม่ทะเลาะกับตัวเอง จัดการตัวเองได้เป็นเรื่องดี
ทุกคนเลือกปล่อยวางในบางเรื่องได้ แล้วบางอย่างทางแก้ปัญหาจะผุดขึ้นมาเอง
ไม่ว่าทุกคนจะต่อว่าคุณขนาดไหน แล้วลองปล่อยวางดูค่ะ แล้วพัฒนาตัวเอง ถ้าเราผิดเราขอโทษและยิ้มไปแล้วบอกว่าเราขอโทษนะ แล้วเราจะให้อภัยทั้งตัวเองและเค้าก็จะให้อภัยเราค่ะ ไม่ว่าเค้าจะไม่อยู่ใกล้การขอโทษให้ตัวเราเองนั่นคือสิ่งที่ดีไม่ใช่สิ่งที่แย่
การกระทำทางบวกนั้นดีเสมอ
หากเราพิมพ์ไม่รุ้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ บางทีการที่เราผ่านอะไรมาแล้วมันก็จะจำได้แค่บางส่วน เพราะเราเลือกที่ไม่อยากคิดมากอีกแล้ว อยากสบายใจแล้วมันเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
ส่วนคนที่รู้ตัวว่าจะเป็น หรืออ่านในเว็บกระทู้ความรู้ต่างๆแล้วมันคล้ายๆกับตัวเราควรที่จะไปพบหมอดีกว่านะคะ เพราะหมอก็คือคนที่เราต้องไปรักษาไม่ต้องกลัวหรืออะไรก็ตาม เพราะแต่ละคนมันมีวิธีจัดการที่แตกต่างกันนะคะ ไม่ว่าช้าหรือเร็วหากมีเวลาสละเวลาไปหน่อย อย่ายอมให้ใจเราอ่อนแอลงเรื่อยๆนะคะ
^^
พร้อมปรึกษาค่ะ หลังไมค์มาได้ อยากให้ทุกคนผ่านภาวะนี้
ขออภัยนะคะหากผิดพลากตรงไหน
ขอบคุณค่ะ
ไว้จะมาเล่าเรื่องใหม่