สวัสดีค่ะ
มาเริ่มกันเลยดีกว่า
จขกท.อายุ 21 ส่วนน้องสาวอายุ14ค่ะ
เราห่างกันเยอะพอสมควร เพราะน้องสาวเราเป็นลูกคนละพ่อกับเราค่ะ
เรื่องมันมีที่มาที่ไปค่ะ สรุปแบบย่อๆให้เลยดีกว่านะคะ
คือแม่กับป๊า(คุณพ่อของน้องสาว)หย่ากันตอนเราอยุ่ประมาณม.3 ส่วนน้องเราป.2
ที่คุณแม่ตัดสินใจหย่า เพราะตอนนั้นป๊าแอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยค่ะ รวมถึงป๊าใช้กำลังกับแม่บ่อยๆ (ตัวเราเคยแอบขึ้นไปเห็นอยู่ครั้งนึง)
สรุปพอหย่ากับแม่ไม่ถึงสองเดือน ป๊าพาผู้หญิงคนใหม่มาเปิดตัว พร้อมกับข่าวดีสำหรับเค้าว่า ผู้หญิงคนนัเนกำลังท้องได้เดือนกว่า แต่ป๊าสาบานว่าจะไม่ทิ้งน้องสาวเราแน่นอน จะส่งค่าเทอมค่าขนมให้ทุกเดือน
ช่วงปีแรก ส่งให้ค่ะ แต่ทางเมียใหม่ป๊าจะมีปัญหาแล้วก็ด่าบ้านเรามาเป็นระยะๆ จนสุดท้าย ป๊าก็เปลี่ยนเบอร์ ติดต่อไม่ได้แล้วก็หายไปเลย(จนถึงทุกวันนี้ ฮ่อลล!)
จบพาร์ทอดีต มาปัจจุบันกันค่ะ
น้องเราเป็นคนหัวรั้นนิดหน่อย คือเมื่อก่อนเวลาเค้าอยากได้อะไรต้องได้ เค้าคิดอะไรห้ามเถียงเค้า เค้าจะทำอะไรต้องได้ทำ นั่นคือช่วงน้องอยู่ป.4-5
จนน้องขึ้นมัธยม อาจเป็นเพราะเพื่อนในกลุ่มมีแฟน น้องเราเลยอยากมีบ้าง เริ่มเล่นเฟสบุ๊ค
เริ่มเล่นโซเชียล เริ่มมีโลกส่วนตัวที่คนในบ้านเข้าถึงความคิดเค้าได้เฉพาะที่เค้าอยากให้เราเข้าถึง
เริ่มไม่ชอบไปโรงเรียน ตักเตือนไม่ค่อยได้ อย่างเวลาเตือนจะมีรีแอคชั่นแรงๆกลับมาเสมอ เช่น เหวี่ยงใส่ ชักสีหน้าใส่ ปิดประตูใส่แรงๆ
หลายๆคนถามค่ะ ว่าแม่ล่ะ? แม่คุมไม่ได้เลยเหรอ?
น้องเคยบอกกับเราว่า "เพราะแม่ ทำให้เค้าต้องเสียป๊าไป"
เค้าเลยไม่ชอบที่จะคุย จะอยู่กับแม่ ไม่อยากฟังที่แม่สอน
เราเคยจะอธิบายให้เค้าฟัง ว่าเพราะอะไรแม่ถึงต้องแยกทางกับป๊า กลายเป็นว่า เค้าไม่ฟัง แล้วก็ไม่รับความคิดเห็นจากเราอีกเลย
จนตอนนี้น้องเรามีแฟนค่ะ เราคอยดูอยู่ห่างๆ
เริ่มแต่งหน้า แต่งตัว เริ่มอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน
แบบ บางทีจขกท.ก็น้อยใจนะ ว่าทำไมเราถึงเป็นพี่น้องที่ไม่สนิทกันเลย ทั้งๆที่เราควรจะสนิทกันไม่ใช่เหรอ? เราเคยโดนสอนนะว่าเราเป็นพี่น้องกันต้องรักกัน มีกันอยู่แค่นี้
ใช่ค่ะ เรารักกัน แต่เราแค่ไม่สนิทกัน
การที่เราไม่สนิทกันมันแย่นะคะ
จขกท.รู้สึกแย่ทุกครั้งที่เวลาน้องมีปัญหาอะไรไม่รู้มา แล้วเราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากเดินเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ไปพร้อมๆกัน
เรากลัวทุกครั้ง เวลาถ้าเราถามไป น้องจะปิดกั้นเราทันที เพราะเคยโดนมาแล้วเลยไม่กล้าถามอีก
เราเคยคิดนะว่าอาจจะเป็นที่ตัวเราเนี่ยแหละ ตั้งแง่กับน้องเยอะไป
อารมณ์ร้อนเกินไป หงุดหงิดง่ายเกินไป
เคยปรับตัวค่ะ จนทุกวันนี้ก็ปรับอยู่ คุยเล่นกับน้องบ้าง ถามน้องเรื่องเรียนบ้าง เรื่องเพื่อนบ้าง
แต่มันก็เหมือนเราถามกันแบบเผินๆอารมณ์แบบ
วันนี้กินข้าวกับอะไร ?
หนังเรื่องนี้สนุกมั้ย?
เมื่อวานเป็นไงมั่ง?
แต่คุยกันได้ไม่ยืดยาวเท่าไหร่ คุยกันได้แปบเดียว ทะเลาะกันอีกละ
เซ็งมั้ย เซ็งค่ะ
เบื่อมั้ย เบื่อค่ะ
เบื่อตัวเองเนี่ย!! เบื่อที่ความอดทนมีไม่เยอะพอ
อยากจะเอาตัวเองทุ่มลงดินก็สงสารดิน อยากทุ่มตัวลงน้ำก็กลัวจมน้ำตาย
พอๆๆ! เข้าเรื่องค่ะ
เอาเป็นว่า..จขกท.ควรทำยังไงดีคะ?
จะเข้าถึงน้องได้ยังไงบ้าง?
มีวิธีไหนที่ทำให้น้องคุยกับเรามากกว่าเอาปัญหาของเค้าไปเล่าให้คนอื่นฟังบ้างคะ?
ปล. จขกท.คิดว่า ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะบ้านเราเป็นบ้านที่อยู่ด้วยกันหลายคน เราเลยโดนเปรียบเทียบกันบ่อยๆจาก ป้าแท้ๆแล้วก็ ญาติๆที่นานๆมาทีนึง
เอาง่ายๆว่าเราเป็นคนที่เรียนโอเคในระดับนึงแต่ก็ไม่ได้เก่งจนสอบแกทแพทได้เต็ม หรือเกรด4ทุกเทอม
ส่วนน้องเราเป็นคนไม่ชอบภาษา ไม่ชอบวิทย์คณิต ไม่ชอบวิชาการ แต่ชอบทำกิจกรรม คือกิจกรรมโรงเรียนเค้ามีอะไร น้องเราเอาหมด
และป้าเราค่อนข้างพูดกับน้องบ่อยมาก เวลาน้องไม่ท่องศัพท์ ไม่ทำการบ้านว่า ดูพี่เค้าสิเค้ายังทำได้เลย เราก็ทำแบบเค้าบ้างสิ ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ
ขนาดเราเองยังไม่ชอบการเปรียบเทียบเลย คงไม่ต้องถามน้องให้มากความ
จขกท.ซีเรียสมากเลยนะคะ ซีเรียสยิ่งกว่าตอนช่วยแม่ตีหวยเลขเด็ดเลขดังอีก
อยากสนิทกับน้องสาวตัวเอง ทำยังไงดีคะ?!!
มาเริ่มกันเลยดีกว่า
จขกท.อายุ 21 ส่วนน้องสาวอายุ14ค่ะ
เราห่างกันเยอะพอสมควร เพราะน้องสาวเราเป็นลูกคนละพ่อกับเราค่ะ
เรื่องมันมีที่มาที่ไปค่ะ สรุปแบบย่อๆให้เลยดีกว่านะคะ
คือแม่กับป๊า(คุณพ่อของน้องสาว)หย่ากันตอนเราอยุ่ประมาณม.3 ส่วนน้องเราป.2
ที่คุณแม่ตัดสินใจหย่า เพราะตอนนั้นป๊าแอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยค่ะ รวมถึงป๊าใช้กำลังกับแม่บ่อยๆ (ตัวเราเคยแอบขึ้นไปเห็นอยู่ครั้งนึง)
สรุปพอหย่ากับแม่ไม่ถึงสองเดือน ป๊าพาผู้หญิงคนใหม่มาเปิดตัว พร้อมกับข่าวดีสำหรับเค้าว่า ผู้หญิงคนนัเนกำลังท้องได้เดือนกว่า แต่ป๊าสาบานว่าจะไม่ทิ้งน้องสาวเราแน่นอน จะส่งค่าเทอมค่าขนมให้ทุกเดือน
ช่วงปีแรก ส่งให้ค่ะ แต่ทางเมียใหม่ป๊าจะมีปัญหาแล้วก็ด่าบ้านเรามาเป็นระยะๆ จนสุดท้าย ป๊าก็เปลี่ยนเบอร์ ติดต่อไม่ได้แล้วก็หายไปเลย(จนถึงทุกวันนี้ ฮ่อลล!)
จบพาร์ทอดีต มาปัจจุบันกันค่ะ
น้องเราเป็นคนหัวรั้นนิดหน่อย คือเมื่อก่อนเวลาเค้าอยากได้อะไรต้องได้ เค้าคิดอะไรห้ามเถียงเค้า เค้าจะทำอะไรต้องได้ทำ นั่นคือช่วงน้องอยู่ป.4-5
จนน้องขึ้นมัธยม อาจเป็นเพราะเพื่อนในกลุ่มมีแฟน น้องเราเลยอยากมีบ้าง เริ่มเล่นเฟสบุ๊ค
เริ่มเล่นโซเชียล เริ่มมีโลกส่วนตัวที่คนในบ้านเข้าถึงความคิดเค้าได้เฉพาะที่เค้าอยากให้เราเข้าถึง
เริ่มไม่ชอบไปโรงเรียน ตักเตือนไม่ค่อยได้ อย่างเวลาเตือนจะมีรีแอคชั่นแรงๆกลับมาเสมอ เช่น เหวี่ยงใส่ ชักสีหน้าใส่ ปิดประตูใส่แรงๆ
หลายๆคนถามค่ะ ว่าแม่ล่ะ? แม่คุมไม่ได้เลยเหรอ?
น้องเคยบอกกับเราว่า "เพราะแม่ ทำให้เค้าต้องเสียป๊าไป"
เค้าเลยไม่ชอบที่จะคุย จะอยู่กับแม่ ไม่อยากฟังที่แม่สอน
เราเคยจะอธิบายให้เค้าฟัง ว่าเพราะอะไรแม่ถึงต้องแยกทางกับป๊า กลายเป็นว่า เค้าไม่ฟัง แล้วก็ไม่รับความคิดเห็นจากเราอีกเลย
จนตอนนี้น้องเรามีแฟนค่ะ เราคอยดูอยู่ห่างๆ
เริ่มแต่งหน้า แต่งตัว เริ่มอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน
แบบ บางทีจขกท.ก็น้อยใจนะ ว่าทำไมเราถึงเป็นพี่น้องที่ไม่สนิทกันเลย ทั้งๆที่เราควรจะสนิทกันไม่ใช่เหรอ? เราเคยโดนสอนนะว่าเราเป็นพี่น้องกันต้องรักกัน มีกันอยู่แค่นี้
ใช่ค่ะ เรารักกัน แต่เราแค่ไม่สนิทกัน
การที่เราไม่สนิทกันมันแย่นะคะ
จขกท.รู้สึกแย่ทุกครั้งที่เวลาน้องมีปัญหาอะไรไม่รู้มา แล้วเราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากเดินเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ไปพร้อมๆกัน
เรากลัวทุกครั้ง เวลาถ้าเราถามไป น้องจะปิดกั้นเราทันที เพราะเคยโดนมาแล้วเลยไม่กล้าถามอีก
เราเคยคิดนะว่าอาจจะเป็นที่ตัวเราเนี่ยแหละ ตั้งแง่กับน้องเยอะไป
อารมณ์ร้อนเกินไป หงุดหงิดง่ายเกินไป
เคยปรับตัวค่ะ จนทุกวันนี้ก็ปรับอยู่ คุยเล่นกับน้องบ้าง ถามน้องเรื่องเรียนบ้าง เรื่องเพื่อนบ้าง
แต่มันก็เหมือนเราถามกันแบบเผินๆอารมณ์แบบ
วันนี้กินข้าวกับอะไร ?
หนังเรื่องนี้สนุกมั้ย?
เมื่อวานเป็นไงมั่ง?
แต่คุยกันได้ไม่ยืดยาวเท่าไหร่ คุยกันได้แปบเดียว ทะเลาะกันอีกละ
เซ็งมั้ย เซ็งค่ะ
เบื่อมั้ย เบื่อค่ะ
เบื่อตัวเองเนี่ย!! เบื่อที่ความอดทนมีไม่เยอะพอ
อยากจะเอาตัวเองทุ่มลงดินก็สงสารดิน อยากทุ่มตัวลงน้ำก็กลัวจมน้ำตาย
พอๆๆ! เข้าเรื่องค่ะ
เอาเป็นว่า..จขกท.ควรทำยังไงดีคะ?
จะเข้าถึงน้องได้ยังไงบ้าง?
มีวิธีไหนที่ทำให้น้องคุยกับเรามากกว่าเอาปัญหาของเค้าไปเล่าให้คนอื่นฟังบ้างคะ?
ปล. จขกท.คิดว่า ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะบ้านเราเป็นบ้านที่อยู่ด้วยกันหลายคน เราเลยโดนเปรียบเทียบกันบ่อยๆจาก ป้าแท้ๆแล้วก็ ญาติๆที่นานๆมาทีนึง
เอาง่ายๆว่าเราเป็นคนที่เรียนโอเคในระดับนึงแต่ก็ไม่ได้เก่งจนสอบแกทแพทได้เต็ม หรือเกรด4ทุกเทอม
ส่วนน้องเราเป็นคนไม่ชอบภาษา ไม่ชอบวิทย์คณิต ไม่ชอบวิชาการ แต่ชอบทำกิจกรรม คือกิจกรรมโรงเรียนเค้ามีอะไร น้องเราเอาหมด
และป้าเราค่อนข้างพูดกับน้องบ่อยมาก เวลาน้องไม่ท่องศัพท์ ไม่ทำการบ้านว่า ดูพี่เค้าสิเค้ายังทำได้เลย เราก็ทำแบบเค้าบ้างสิ ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ
ขนาดเราเองยังไม่ชอบการเปรียบเทียบเลย คงไม่ต้องถามน้องให้มากความ
จขกท.ซีเรียสมากเลยนะคะ ซีเรียสยิ่งกว่าตอนช่วยแม่ตีหวยเลขเด็ดเลขดังอีก