19/6/59 (มาไกลได้เพียงเท่านี้)
จากกวันนั้นที่เลิกกัน เราคิกว่าทุกอย่างมันจะจบ และคิดว่าการที่เราได้กลับบ้านมาอยู่กับครอบครัว จะช่วยบั่นทอนความเหงา ความรู้สึกเดี่ยวดายในวันที่เราไม่มีพี่เขาแล้ว แต่ไม่เลย ทุกนาที ทุกวินาที เราไม่เคยลืมพี่เขาได้เลย ภาพความรู้สึก สิ่งที่เราทำด้วยกันมันลอยเข้ามาในหัวเราตลอด อยู่นิ่งเฉยๆเราก็ฟุ่งซ่าน พอจะหยิบจับอะไรเราก็นึกถึงแต่พี่เขา บางทีมันเหมือนนิยาย
ดราม่า แต่มันคือเรื่องจริงที่เราต้องเจอในช่วงที่อยู่บ้านและไม่มีพี่เขาเหมือนวันเก่า ไปเดินตลาดกับแม่ เจอสิ่งของ ขนม สิ่งที่พี่เขาชอบเราก็นึกถึงแต่เขา กินข้าว ดูหนัง ไม่มีเวลาไหนที่เราจะทำใจได้เลย มันก็คงไม่แปลกที่เราจะรู้สึกแบบนี้ จากวันนึงเราเป็นคนรักกัน พออีกวันนึง เรากลับกลายเป็นรู้จักกันสะแล้ว วันที่ตัดสินใจว่าจะต้องลืมพี่เขาให้แล้วบล็อกเขาทุการติดต่อ แต่ไม่กี่วันเราก็กลับไปเปิด เพราะอยากรู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงบ้าง อยากรู้ว่าเขาทำไรอยู่
สุดท้ายเราก็ทักไปหาพี่เขาก่อน พอเราได้คุยกัน มันเหมือนเราโหยหากันคิดถึงกัน วีดีโอคอล เห็นหน้ากันเราทั้งสองก็ต่างร้องไห้และคิดถึงกัน คดถึงวันเวลาที่เคยมีการ ความรู้สึกที่เคยมีแต่ขาดหายไป มันเหมือนขาดอะไรไปในชีวิตประจำวันของเรา หลังจากนั้นเราก็ติดต่อพี่เขามาตลอด พี่เขาว่างแฟนไม่อยู่ ก็หาเวลาทักมา โทรมาหาเราบ่อยๆ เพราะกลัวเราจะเหงา กลัวเราจะเศร้าเพราะยังทำใจไม่ได้ ถามว่าอาการเรามันออกมากเลยหรอ เราเองคิดว่าปกติ แต่คนรอบข้างกลับมองว่า เป็นไรรึเปล่าสีหน้าดูเศร้าไม่มีความสุขเลยนะ พยายามยิ้มเท่าไหร่แต่ก็ปิดความเศร้าไม่ได้เลย ถ่ายรูปลงเฟสบอกว่าเรามีความสุขดี แต่หน้าตาเราปิดบังไม่ได้เลย รอยยิ้ม แววตาที่เราเคยเป็นคนเฮฮา ร่าเริง หายไปหมด เราก็เลยเลือกที่จะคุยกับพี่เขาถึงแม้ว่าในฐานะคนเคยรัก เพื่อให้เราได้รู้สึกดีว่าอย่างน้อยเค้าก็ยังอยู่ข้างๆเรา (หลอกตัวเอง) เราก็ยอมไม่มีใคร ไม่เปิดใจให้ใครเลย เพราะเราคิดเอง เออเองมาตลอดว่า เราแค่โมโห เลยพูดคำพวกนั้นออกไป ก็หลอกตัวเองมาตลอด
ช่วงเวลา 6 เดือน เกือบ 7 เดือนแล้วที่เรายอมอยู่แบบนี้ เพื่อให้ได้มีพี่เขาอยู่ข้างๆเรา ประเด็นสำคัญ ตัวเราเองและพี่เขา เรายังต้องเจอกันบ่อย เพราะเรามีตัวเรียนเกือบทุกวิชา ที่เราต้องนั่งเรียนในห้องเดียวกับพี่เขา เราเป็นคนใจอ่อน ใครดีด้วยเราก็ดี โกรธคนยาก เกลียดใครไม่เป็น นอกจากสุดทนจริงๆ เรายอมที่จะนั่งเรียนด้วนกันกับพี่เขา ยอมเลือกพี่เขามาทำงานกลุ่มเดียวกัน เพราะยังอยากมีพี่เขา อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ ในช่วงเวลา 6 เดือนหลังเลิกกัน พี่เขาก็ไม่เคยที่จะน้อยลงกับเราเลย ดูแล เอาใจใส่เราเหมือนเดิม แค่ในช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เวลาที่มีเรียน แต่พอถึงเวลาเลิกเรียนพี่เขาก็ต้องกลับไป เราทนอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ได้ถึง 6 เดือน ยอมไม่มีใคร ยอมที่จะอยู่แบบไร้ตัวตน ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เขา แต่ช่วงเวลานั้นใช่ว่าเราจะไม่ทะเลาะกันนะ อาจจะมีแบบ งอล น้อยใจ ไม่พอใจ เวลาที่เขาให้เราไม่ได้ในเรื่องของเวลา รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีสิทธ์ แต่ก็ยังเรียกร้อง แต่ก็ไม่เคยได้ดังหวังมากเท่าไหร่ จนวันนึง เราก็คิดนะ ว่าการที่เขาบอกรักเราในทุกๆวันหลังจากที่เราเลิกกันแล้ว คำพูดที่บอกว่ายังรักเราเหมือนเดิม แต่ติดที่เค้ามีใครอีกคนแล้วเราเลยทำได้แค่นี้ เคยขอพี่เขาในช่วงเวลา 3 เดือนก่อน ว่ามาบอกรักอีกทำไม ทำให้รู้สึกดีเหมือนเดิมทำไม เขาก็แค่ไม่อยากให้เราไปจากชีวิตเขา (มันก็เหมือนเค้าเห็นแก่ตัวเนอะ) แต่ใจเราเองแหละที่ไม่แข็งพอ จนถึงปัจจุบัน ที่เราตั้งกระทู้แรก จนตอนนี้กระทู้ที่ 5 ละ เราพูดกับเขาว่าในเมื่อก็ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิตและไม่อยากเสียเราไปให้ใคร งั้นช่วยทำให้ทุกอย่างมันดีกว่านี้สิ ทำให้เรามีตัวตนหน่อยได้ไหม อย่าให้ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ล่าสุดพี่เขายอมที่จะไปพูด ว่าอยากมีเราอีกคนนึง เพราะใจพี่เขาเองไม่เคยลืมเลยเหมือนกัน ความรู้สึกดีๆยังเหมือนเดิม “ จะว่าไปไม่มีใครยอมหรอกเนอะ เราเองก็ไม่ยอมหรอก ” จนตอนนี้เรื่องมันบนปลาย เราก็เหมือนหมดหนทางละ เพราะสิ่งที่คิด มันล้มเหลวไปหมดทุกอย่าง และจำไว้ว่าคำพูดมันไม่สำคัญเท่ากับการกระทำหรอก เขาไม่ได้อยากทำเพื่อเราเลย
มาถึงช่วงสุดท้ายของเรื่องนี้
ขณะที่เราเองกำลังตั้งกระทู้สุดท้ายนี้ เรารอพี่เขามา 7 วันที่ขาดการติดต่อ 7 วันที่ทนเหงา 7 วันที่ร้องไห้ 7 วันที่ทนอยู่โดยไม่มีเค้า และ 7 วันที่เรารอคำตอบว่าเค้าจะเอาไงกับเรื่องของเรา ณ ตอนนี้บอกได้เลยว่า คำตอบก็คงทำไรไม่ได้เพราะสุดท้ายแล้ว เราก็ไม่ใช่คนที่พี่เขาอยากใช้ชีวิตร่วมกับเรา นอนด้วยกัน ตื่นขึ้นมาละเจอกัน กินข้าว ดูหนัง ทำไรด้วยกันเราคงไม่ใช่คนนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เค้าคงเลือกที่จะอยู่กับเราตั้งแต่แรกแล้ว
หลังจากวันนี้ วันสุดท้าย เราคงเป็นแค่คนรู้จัก หรืออาจเป็นคนไม่รู้จักกันเลยก็ได้ คงทรมานมาก ที่ต้องมานั่งเรียนด้วยกัน เจอกันตลอด คิดถึงเค้า อยากคุย อยากเจอ แต่เราเองควรทำใจมากกว่า ถึงแม้ว่ามันจะอยากมากก็ตาม
การตัดสินใจของเรา คงไม่สำคัญ เท่ากับการตัดสินใจของเค้าหรอก เพราะเราเองเป็นได้แค่คนที่รอเท่านั้น วันนี้ถึงแม้ว่าคำตอบมันจะเป็นไง ถึงแม้ว่าจะต้องสูญเสียอีกครั้ง น้ำตาจะไหลอีก ก็ต้องยอมรับ
อยากให้ทุกคน ที่คิดว่ารักกันแล้วต้องนั้นนี่ อย่าพึ่งไว้ใจในทุกๆเรื่องนะครับ อย่าว่าแต่อยู่ไกลกัน คนมันจะ
อยู่ใกล้มันมันก็
ได้ทั้งนั้นแหละ คู่รักดีๆซื่อสัตย์ก็มีมากนะครับ แต่คงอยู่ในจำพวกคนที่รู้รักพอ คนที่คิดจะหยุด ความรักที่สวยงามเลยเกิดขึ้นได้
ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามมาอ่าน และขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ
เรารักมา...แต่เขามากรัก (The End)
จากกวันนั้นที่เลิกกัน เราคิกว่าทุกอย่างมันจะจบ และคิดว่าการที่เราได้กลับบ้านมาอยู่กับครอบครัว จะช่วยบั่นทอนความเหงา ความรู้สึกเดี่ยวดายในวันที่เราไม่มีพี่เขาแล้ว แต่ไม่เลย ทุกนาที ทุกวินาที เราไม่เคยลืมพี่เขาได้เลย ภาพความรู้สึก สิ่งที่เราทำด้วยกันมันลอยเข้ามาในหัวเราตลอด อยู่นิ่งเฉยๆเราก็ฟุ่งซ่าน พอจะหยิบจับอะไรเราก็นึกถึงแต่พี่เขา บางทีมันเหมือนนิยาย
ดราม่า แต่มันคือเรื่องจริงที่เราต้องเจอในช่วงที่อยู่บ้านและไม่มีพี่เขาเหมือนวันเก่า ไปเดินตลาดกับแม่ เจอสิ่งของ ขนม สิ่งที่พี่เขาชอบเราก็นึกถึงแต่เขา กินข้าว ดูหนัง ไม่มีเวลาไหนที่เราจะทำใจได้เลย มันก็คงไม่แปลกที่เราจะรู้สึกแบบนี้ จากวันนึงเราเป็นคนรักกัน พออีกวันนึง เรากลับกลายเป็นรู้จักกันสะแล้ว วันที่ตัดสินใจว่าจะต้องลืมพี่เขาให้แล้วบล็อกเขาทุการติดต่อ แต่ไม่กี่วันเราก็กลับไปเปิด เพราะอยากรู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงบ้าง อยากรู้ว่าเขาทำไรอยู่
สุดท้ายเราก็ทักไปหาพี่เขาก่อน พอเราได้คุยกัน มันเหมือนเราโหยหากันคิดถึงกัน วีดีโอคอล เห็นหน้ากันเราทั้งสองก็ต่างร้องไห้และคิดถึงกัน คดถึงวันเวลาที่เคยมีการ ความรู้สึกที่เคยมีแต่ขาดหายไป มันเหมือนขาดอะไรไปในชีวิตประจำวันของเรา หลังจากนั้นเราก็ติดต่อพี่เขามาตลอด พี่เขาว่างแฟนไม่อยู่ ก็หาเวลาทักมา โทรมาหาเราบ่อยๆ เพราะกลัวเราจะเหงา กลัวเราจะเศร้าเพราะยังทำใจไม่ได้ ถามว่าอาการเรามันออกมากเลยหรอ เราเองคิดว่าปกติ แต่คนรอบข้างกลับมองว่า เป็นไรรึเปล่าสีหน้าดูเศร้าไม่มีความสุขเลยนะ พยายามยิ้มเท่าไหร่แต่ก็ปิดความเศร้าไม่ได้เลย ถ่ายรูปลงเฟสบอกว่าเรามีความสุขดี แต่หน้าตาเราปิดบังไม่ได้เลย รอยยิ้ม แววตาที่เราเคยเป็นคนเฮฮา ร่าเริง หายไปหมด เราก็เลยเลือกที่จะคุยกับพี่เขาถึงแม้ว่าในฐานะคนเคยรัก เพื่อให้เราได้รู้สึกดีว่าอย่างน้อยเค้าก็ยังอยู่ข้างๆเรา (หลอกตัวเอง) เราก็ยอมไม่มีใคร ไม่เปิดใจให้ใครเลย เพราะเราคิดเอง เออเองมาตลอดว่า เราแค่โมโห เลยพูดคำพวกนั้นออกไป ก็หลอกตัวเองมาตลอด
ช่วงเวลา 6 เดือน เกือบ 7 เดือนแล้วที่เรายอมอยู่แบบนี้ เพื่อให้ได้มีพี่เขาอยู่ข้างๆเรา ประเด็นสำคัญ ตัวเราเองและพี่เขา เรายังต้องเจอกันบ่อย เพราะเรามีตัวเรียนเกือบทุกวิชา ที่เราต้องนั่งเรียนในห้องเดียวกับพี่เขา เราเป็นคนใจอ่อน ใครดีด้วยเราก็ดี โกรธคนยาก เกลียดใครไม่เป็น นอกจากสุดทนจริงๆ เรายอมที่จะนั่งเรียนด้วนกันกับพี่เขา ยอมเลือกพี่เขามาทำงานกลุ่มเดียวกัน เพราะยังอยากมีพี่เขา อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ ในช่วงเวลา 6 เดือนหลังเลิกกัน พี่เขาก็ไม่เคยที่จะน้อยลงกับเราเลย ดูแล เอาใจใส่เราเหมือนเดิม แค่ในช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เวลาที่มีเรียน แต่พอถึงเวลาเลิกเรียนพี่เขาก็ต้องกลับไป เราทนอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ได้ถึง 6 เดือน ยอมไม่มีใคร ยอมที่จะอยู่แบบไร้ตัวตน ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เขา แต่ช่วงเวลานั้นใช่ว่าเราจะไม่ทะเลาะกันนะ อาจจะมีแบบ งอล น้อยใจ ไม่พอใจ เวลาที่เขาให้เราไม่ได้ในเรื่องของเวลา รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีสิทธ์ แต่ก็ยังเรียกร้อง แต่ก็ไม่เคยได้ดังหวังมากเท่าไหร่ จนวันนึง เราก็คิดนะ ว่าการที่เขาบอกรักเราในทุกๆวันหลังจากที่เราเลิกกันแล้ว คำพูดที่บอกว่ายังรักเราเหมือนเดิม แต่ติดที่เค้ามีใครอีกคนแล้วเราเลยทำได้แค่นี้ เคยขอพี่เขาในช่วงเวลา 3 เดือนก่อน ว่ามาบอกรักอีกทำไม ทำให้รู้สึกดีเหมือนเดิมทำไม เขาก็แค่ไม่อยากให้เราไปจากชีวิตเขา (มันก็เหมือนเค้าเห็นแก่ตัวเนอะ) แต่ใจเราเองแหละที่ไม่แข็งพอ จนถึงปัจจุบัน ที่เราตั้งกระทู้แรก จนตอนนี้กระทู้ที่ 5 ละ เราพูดกับเขาว่าในเมื่อก็ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิตและไม่อยากเสียเราไปให้ใคร งั้นช่วยทำให้ทุกอย่างมันดีกว่านี้สิ ทำให้เรามีตัวตนหน่อยได้ไหม อย่าให้ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ล่าสุดพี่เขายอมที่จะไปพูด ว่าอยากมีเราอีกคนนึง เพราะใจพี่เขาเองไม่เคยลืมเลยเหมือนกัน ความรู้สึกดีๆยังเหมือนเดิม “ จะว่าไปไม่มีใครยอมหรอกเนอะ เราเองก็ไม่ยอมหรอก ” จนตอนนี้เรื่องมันบนปลาย เราก็เหมือนหมดหนทางละ เพราะสิ่งที่คิด มันล้มเหลวไปหมดทุกอย่าง และจำไว้ว่าคำพูดมันไม่สำคัญเท่ากับการกระทำหรอก เขาไม่ได้อยากทำเพื่อเราเลย
มาถึงช่วงสุดท้ายของเรื่องนี้
ขณะที่เราเองกำลังตั้งกระทู้สุดท้ายนี้ เรารอพี่เขามา 7 วันที่ขาดการติดต่อ 7 วันที่ทนเหงา 7 วันที่ร้องไห้ 7 วันที่ทนอยู่โดยไม่มีเค้า และ 7 วันที่เรารอคำตอบว่าเค้าจะเอาไงกับเรื่องของเรา ณ ตอนนี้บอกได้เลยว่า คำตอบก็คงทำไรไม่ได้เพราะสุดท้ายแล้ว เราก็ไม่ใช่คนที่พี่เขาอยากใช้ชีวิตร่วมกับเรา นอนด้วยกัน ตื่นขึ้นมาละเจอกัน กินข้าว ดูหนัง ทำไรด้วยกันเราคงไม่ใช่คนนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เค้าคงเลือกที่จะอยู่กับเราตั้งแต่แรกแล้ว
หลังจากวันนี้ วันสุดท้าย เราคงเป็นแค่คนรู้จัก หรืออาจเป็นคนไม่รู้จักกันเลยก็ได้ คงทรมานมาก ที่ต้องมานั่งเรียนด้วยกัน เจอกันตลอด คิดถึงเค้า อยากคุย อยากเจอ แต่เราเองควรทำใจมากกว่า ถึงแม้ว่ามันจะอยากมากก็ตาม
การตัดสินใจของเรา คงไม่สำคัญ เท่ากับการตัดสินใจของเค้าหรอก เพราะเราเองเป็นได้แค่คนที่รอเท่านั้น วันนี้ถึงแม้ว่าคำตอบมันจะเป็นไง ถึงแม้ว่าจะต้องสูญเสียอีกครั้ง น้ำตาจะไหลอีก ก็ต้องยอมรับ
อยากให้ทุกคน ที่คิดว่ารักกันแล้วต้องนั้นนี่ อย่าพึ่งไว้ใจในทุกๆเรื่องนะครับ อย่าว่าแต่อยู่ไกลกัน คนมันจะ
ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามมาอ่าน และขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ