รู้สึกเหมือนเป็น home sick ตั้งแต่เข้าสู่วัยทำงาน

เราไม่รู้หรอกค่ะว่าเรียก homesick มั้ยมันไม่ได้คิดถึงบ้านคิดถึงแม่แบบเด็กโรงเรียนประจำนะคะแต่ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร คือตั้งแต่เรียนมหาลัยก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดไม่ได้รู้สึกเหงา เศร้า นะคะยกเว้นตอนสอบ แต่พอเรียนจบได้มาทำงานเรารู้สึกว่าเราก็ทำงานได้นะ ณ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรพลาดให้เจ้านายด่า แต่มันรู้สึกเศร้าๆ เหงาๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ พอได้กลับมาเยี่ยมมหาลัย เราคิดถึงชีวิตวัยเรียน คนละฟีลกับมหาลัยคิดถึงชีวิตมัธยมนะคะ เพราะเราเห็นแล้วน้ำตาไหล คิดถึงเพื่อน คิดถึงตอนเรียนกับเพื่อน คิดถึงเสียงหัวเราะ คิดถึงโปรเจคที่ต้องช่วยกันปั่น แล้วทุกวันนี้งานเราทำ 7วันเลยค่ะ ไม่ผิดหรอกค่ะ หยุด 1 วันยังต้องทำที่บ้านเลยแล้วไม่ใช่เป็นแค่ครั้งคราวนะคะ แทบจะเป็นหน้าที่หลักที่วันหยุดต้องทำงานแบบไม่เข้าออฟฟิสเลยค่ะ มีการตามงาน มีการสั่งงานแล้วให้ส่งงานให้เลย  จนตอนนี้เราไม่กล้าที่จะรู้สึกว่ามันหนักเลยค่ะ เดี๋ยวใครหลายๆคนหาว่าไม่ทนงาน ความคิดตีกันในหัวหลายอย่างมากค่ะว่า งานอื่นคงหนักกว่านี้ทำไมเค้ายังทำได้ งานไหนก็หนักทั้งนั้น รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความอดทน ไม่มีคุณค่าในองค์กรยังไงไม่รู้ค่ะ