เคยมั้ยนอนมองหน้าใครสักคนแล้วคิดในใจว่าวันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้มองหน้าเค้า(ถึงเวลาที่ต้องเดินออกมา)

ตามนั้นเลยครับคือผมคุยกับคนๆหนึ่งมาสักพักแล้วก็รู้ว่าเค้าแค่คุยเล่นๆกับเราเพราะเค้าก็มีคนที่เค้าคุยจริงจังอยู่แล้วซึ่งคนคุยเค้าอยู่ไกลแต่ผมอยู่ใกล้ๆจึงมีโอกาศได้ไปมาหากันทุกครั้งที่คนที่เค้าคุยโทมาเค้าก็รับสายคุยปกติแววตาเค้าดูอ่อนโยนมากแบบเค้าไม่เคยคุยกับเราแบบนี้เลย
ทุกครั้งที่ผมมองหน้าเค้าผมก็คิดเสมอว่าสักวันหนึ่งผมสมควรเดินออกมาจากเค้าได้แล้วเพราะดูเหมือนยิ่งอยู่ใกล้เค้าผมเริ่มที่จะรักเค้า คนอื่นอาจจะบอกว่าผมโง่ที่รู้ว่าเค้ามีคนคุยอยู่แล้วแต่ก็ยังเข้าไปในชีวิตเค้าตอนแรกผมคิดว่าผมคุมตัวเองได้แต่พอยิ่งเราเจอกันใกล้กันมากขึ้นมันทำให้ผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าผมชอบเค้าไปแล้ววันนี้ก็เป็นเช่นเดิมเหมือนทุกวันแต่แค่วันนี้ผมได้แต่นอนมองหน้าเค้านานกว่าปกติเค้าก็ถามวันนี้เป็นอะไรมองหน้าเค้านานผิดปกติผมก็บอกไม่มีอะไรแล้วบอกกับตัวเองในใจว่าถึงเวลาแล้วล่ะที่เราควรถอยออกมาได้แล้วกลับมา อยู่ในโลกของเรานับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปผมคงไม่ไปเจอเค้าอีกแล้วหายไปจากชีวิตเค้าคงดีที่สุดสำหรับผมนะถึงมันจะเจ็บแต่ถ้าผมเดินต่อมันก็จะเจ็บเรื่อยๆทรมานตัวเราเองไปเรื่อยๆจนสุดท้ายแล้วเราก็จะถอนตัวจากเค้าไม่ได้ แล้วถ้าเป็นพวกคุณล่ะจะทำยังไงครับ