ภาพเปิดตอนนี้
ทีแรกกะจะไม่เอาลง แต่ต้านความน่ารักของคนน้องไว้ไม่อยู่เลยตัดสินใจเอาลงก็แล้วกัน
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พวกพระเอกกลับจากทัวร์เกาะ + บอกเลิกกับคนพี่อย่างเด็ดขาด (?)
- เปิดตอนมาที่ร้านอาหารของพ่อคนน้อง ภาพตัดให้เห็นคนน้องกำลังทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟ + รับออร์เดอร์อยู่ในร้าน (มีฉากคุยกับคนในร้านคนอื่นอยู่อีกสองสามคำด้วย)
- หลังทำงานหมดกะในวันนั้น คนน้องก็แวะไปหาพ่อในออฟฟิศบอกว่าอยากขอเพิ่มกะทำงานหน่อย พ่อก็ท้วงว่านี่ก็ทำเยอะจะตายอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ (เยอะจนเหลือวันหยุดแค่วันอาทิตย์วันเดียว) จะทำเยอะขนาดนั้นไปทำไม คนน้องก็ตอบเลี่ยงๆ ว่า
"ให้มีอะไรทำดีกว่าไม่มีอะไรทำแล้วมานั่งคิดฟุ้งซ่าน" เล่นเอาตาพ่อถึงกับงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
- ด้านฝ่ายพระเอกหลังกลับจากเกาะคราวนั้นก็เกิดอาการ
"หัวตันแต่งไม่ออก" จนไม่ได้เขียนผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันออกมาเลย
- สุดท้ายพอเห็นว่าปล่อยไว้แบบนี้ท่าจะไม่ไหวแล้ว บ.ก.เลยเรียกพระเอกมาคุยว่าเป็นอะไรไป พระเอกก็บอกแค่ว่าไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆ มันก็เกิดหัวตันนึกภาพที่ต้องการเขียนไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ
- เห็นแบบนั้น บ.ก.เลยถามว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่า พระเอกก็เอาแต่เงียบไม่กล้าบอกเรื่องที่เพิ่งเลิกกับคนพี่มา
- แม้พระเอกจะไม่ได้บอกอะไร แต่บ.ก.ก็มีประสบการณ์มากพอจะเดาออกว่าพระเอกคงไปเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจจนเกิดอาการแต่งไม่ออก ซึ่งไม่ใช่ปัญหาที่ลำพังตัวบ.ก.อย่างเดียวจะแก้ไขได้
- สุดท้ายเมื่อเห็นว่าลำพังตัวเองคงทำอะไรไม่ได้ บ.ก.เลยเสนอขึ้นมาว่าถ้ายังแต่งไม่ออกก็ลองไปทำงานเป็นเด็กของนักเขียนซักคนดูมั้ย อย่างน้อยก็ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ + ได้เรียนรู้อะไรไปพลางด้วย (ทำนองฝากตัวเป็นศิษย์เหมือน)
- โดยนักเขียนที่พระเอกจะต้องไปทำหน้าที่เป็นเด็กรับใช้นั้นคือ
"โทเก็น ชิเงมิทสึ" ซึ่งเป็นนักเขียนชื่อดัง กวาดรางวัลต่างๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยโผล่หน้าไปงานประกาศผลรางวัลเลย ซึ่งก่อนจะไปหา ตาบ.ก.ก็เตือนๆ พระเอกไว้นิดหน่อยว่าเจ้าตัวนิสัยขี้บ่นเอาใจยากอยู่บ้าง แต่ก็แอบปลอบว่าถึงขี้บ่นก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอก พระเอกเลยยอมตอบตกลง เพราะคิดว่าดีกว่าเอาเวลาไปทิ้งต่อหน้ากระดาษต้นฉบับโดยไม่ได้เขียนอะไรเลย
- พอถึงวันนัด พระเอกก็ไปหาอ.โทเก็นตามที่อยู่ที่ได้มาจากบ.ก.อีกที
- และสิ่งที่พระเอกได้เจอก็คือ...บ้านเดี่ยวสภาพทรุดโทรมเหมือนไม่มีใครดูแลมาเป็นปีๆ หลังหนึ่ง
- พระเอกเห็นแบบนั้นก็ยืนอึ้งไปแว่บหนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจลองกดออดเรียกดู แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่มีคนออกมาเปิดรับเลย ระหว่างนั้นพระเอกเห็นประตูเปิดอยู่เลยตัดสินใจเปิดเข้าไปดื้อๆ แล้วก็ต้องอึ้งอีกรอบ เมื่อพบว่าในบ้านมีแต่ขยะกองระเกะระกะเต็มไปหมด
- และท่ามกลางขยะกองนั้น ก็มีร่างของอ.โทเก็น เจ้าของบ้านซึ่งเป็นชายวัยกลางคนหุ่นเตี้ยแบบมะขามข้อเดียวคนหนึ่งนอนหลับอยู่ พระเอกเห็นแบบนั้นก็ตกใจ แหกปากร้องลั่นจนอ.แกตื่นขึ้นมาทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจที่มาขัดจังหวะการนอน
หน้าตาอ.โทเก็น นักเขียนที่พระเอกต้องมาคอยรับใช้ระหว่างที่แต่งหนังสือไม่ออก
- พระเอกก็แนะนำตัวไปว่าเป็นเด็กที่ตาบ.ก.แนะนำให้มาคอยรับใช้อาจารย์ อาจารย์ก็ทำหน้างงๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะทำท่าเหมือนนึกได้ ก่อนจะเปิดศักราชสับเรื่องสั้นที่พระเอกเขียนลงนิตยสารซะเละเทะไม่มีชิ้นดี พระเอกก็นั่งฟังอย่างตั้งใจพลางทำท่าจะจด ก็โดนอ.แกเอ็ดเอาว่าเรื่องแค่นี้จำใส่หัวให้หมดให้ได้สิ ด่าเสร็จก็กลับเข้าห้องจะไปนอนต่อ ก่อนจะสั่งว่าให้พระเอกเก็บบ้านให้เสร็จซะ เล่นเอาพระเอกถึงกับยืนใบ้-ไปพักใหญ่
- เวลาล่วงเลยไปจนเย็น ตาอ.นักเขียนก็งัวเงียตื่นออกมาจากห้อง ก็พบว่าบ้านที่เคยมีแต่ขยะโดนทำความสะอาดใหม่จนเรียบร้อยหมดแล้ว แม้แต่ข้าวของที่วางทิ้งไว้ระเกะระกะยังโดนจัดใหม่เสียจนเป็นระเบียบชนิดหน้ามือเป็นหลังเท้า (ตามเรื่องพระเอกบอกว่าตัวเองทำงานบ้านเก่งก็เพราะแม่ตายแต่เด็ก เลยต้องช่วยพ่อทำงานบ้านมาตลอด)
- อ.นักเขียนก็ยักไหล่เหมือนไม่สนใจ กลับแต่งตัวทำท่าจะออกไปข้างนอกดื้อๆ ก่อนหันมาถามว่าพระเอกจะไปด้วยกันมั้ย พระเอกก็ตอบตกลงเพราะนึกว่าจะไปเก็บข้อมูลเขียน
- ปรากฏว่าที่ที่อ.แกพาพระเอกไปดันเป็นบาร์เกย์ พระเอกเห็นเข้าถึงกับอ้าปากค้างเพราะนึกไม่ถึง ระหว่างนั้น อ.ก็เข้าไปคุยกับพวกกะเทยที่ทำงานในร้านด้วยท่าทางคุ้นเคยเหมือนลูกค้าประจำ
- คุยสักพัก พวกกะเทยก็หันมาเห็นพระเอกเลยกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ที่อ.พาเด็กหนุ่มๆ มาด้วย
- กรี๊ดกร๊าดกันได้พักนึงก็มีกะเทยควายตัวใหญ่สูงเกือบ 190 ซม.ในชุดกอธิคโลลิต้าเดินออกมาจากในร้าน พระเอกเห็นเข้าก็จำได้ว่าเป็นกะเทยที่เคยท้าแข่งกับเจ้าของร้านกาแฟสมัยไปขายกาแฟนอกสถานที่กันมาก่อนนั่นเอง
- หลังจากนั้นก็มานั่งดริงก์กัน พระเอกโดนกรอกเหล้าไปนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าเป็นเด็กม.ปลาย แถมยังโดนพวกเด็กในร้านกรี๊ดกร๊าดจับตรงโน้นแตะตรงนี้ แล้วชวนให้เล่นโน่นเล่นนี่จนหัวปั่นไปหมด
- ออกจากบาร์เกย์มาเสร็จก็ไปดริงก์กันต่อที่บาร์อื่นๆ อีกสองสามแห่ง (บาร์ธรรมดาไม่ใช่บาร์เกย์) โดยพระเอกโดนทั้งแขกในร้านทั้งพวกสาวๆ นั่งดริงก์จับกรอกเหล้ากันครบทุกร้านจนเมาน็อคคาบาร์ไปเลย
- ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยกาย มีสาวสวยไม่คุ้นหน้าคุ้นตาในชุดชั้นในวาบหวิวคนหนึ่งนอนอยู่ข้างตัว
- ภาพที่เห็นทำเอาพระเอกถึงกับอ้าปากค้าง แหกปากในใจว่า
"นี่ตูทำอะไรลงไปว้อย" เป็นอันจบตอนนี้
จบกันไปอีกตอนแฮะสำหรับเรื่องนี้
อ่านแล้วเห็นชัดเลยแฮะว่าเหตุการณ์ที่เกาะส่งผลกับทั้งพระเอกทั้งคนน้องยังไงบ้าง โดยเฉพาะพระเอกนี่หนักขนาดออกอาการ Writer's Block เลยทีเดียว
อยากรู้แฮะว่ามันจะแก้ปัญหานี้อีท่าไหน...ถึงจะรู้ว่ายังไงมันก็ต้องแก้ได้ก็เถอะ
อนึ่ง ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าสาวที่นอนเตียงเดียวกับพระเอกนั่นหน้าตาเหมือนหัวน้ำตาลจาก GE ยังไงไม่รู้แฮะ จะมีบทแบบไหนกันน้อ
[Spoil] Domestic na Kanojo #98 - พลาดพลั้ง.............?
ทีแรกกะจะไม่เอาลง แต่ต้านความน่ารักของคนน้องไว้ไม่อยู่เลยตัดสินใจเอาลงก็แล้วกัน
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พวกพระเอกกลับจากทัวร์เกาะ + บอกเลิกกับคนพี่อย่างเด็ดขาด (?)
- เปิดตอนมาที่ร้านอาหารของพ่อคนน้อง ภาพตัดให้เห็นคนน้องกำลังทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟ + รับออร์เดอร์อยู่ในร้าน (มีฉากคุยกับคนในร้านคนอื่นอยู่อีกสองสามคำด้วย)
- หลังทำงานหมดกะในวันนั้น คนน้องก็แวะไปหาพ่อในออฟฟิศบอกว่าอยากขอเพิ่มกะทำงานหน่อย พ่อก็ท้วงว่านี่ก็ทำเยอะจะตายอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ (เยอะจนเหลือวันหยุดแค่วันอาทิตย์วันเดียว) จะทำเยอะขนาดนั้นไปทำไม คนน้องก็ตอบเลี่ยงๆ ว่า "ให้มีอะไรทำดีกว่าไม่มีอะไรทำแล้วมานั่งคิดฟุ้งซ่าน" เล่นเอาตาพ่อถึงกับงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
- ด้านฝ่ายพระเอกหลังกลับจากเกาะคราวนั้นก็เกิดอาการ "หัวตันแต่งไม่ออก" จนไม่ได้เขียนผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันออกมาเลย
- สุดท้ายพอเห็นว่าปล่อยไว้แบบนี้ท่าจะไม่ไหวแล้ว บ.ก.เลยเรียกพระเอกมาคุยว่าเป็นอะไรไป พระเอกก็บอกแค่ว่าไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆ มันก็เกิดหัวตันนึกภาพที่ต้องการเขียนไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ
- เห็นแบบนั้น บ.ก.เลยถามว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่า พระเอกก็เอาแต่เงียบไม่กล้าบอกเรื่องที่เพิ่งเลิกกับคนพี่มา
- แม้พระเอกจะไม่ได้บอกอะไร แต่บ.ก.ก็มีประสบการณ์มากพอจะเดาออกว่าพระเอกคงไปเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจจนเกิดอาการแต่งไม่ออก ซึ่งไม่ใช่ปัญหาที่ลำพังตัวบ.ก.อย่างเดียวจะแก้ไขได้
- สุดท้ายเมื่อเห็นว่าลำพังตัวเองคงทำอะไรไม่ได้ บ.ก.เลยเสนอขึ้นมาว่าถ้ายังแต่งไม่ออกก็ลองไปทำงานเป็นเด็กของนักเขียนซักคนดูมั้ย อย่างน้อยก็ถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ + ได้เรียนรู้อะไรไปพลางด้วย (ทำนองฝากตัวเป็นศิษย์เหมือน)
- โดยนักเขียนที่พระเอกจะต้องไปทำหน้าที่เป็นเด็กรับใช้นั้นคือ "โทเก็น ชิเงมิทสึ" ซึ่งเป็นนักเขียนชื่อดัง กวาดรางวัลต่างๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยโผล่หน้าไปงานประกาศผลรางวัลเลย ซึ่งก่อนจะไปหา ตาบ.ก.ก็เตือนๆ พระเอกไว้นิดหน่อยว่าเจ้าตัวนิสัยขี้บ่นเอาใจยากอยู่บ้าง แต่ก็แอบปลอบว่าถึงขี้บ่นก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอก พระเอกเลยยอมตอบตกลง เพราะคิดว่าดีกว่าเอาเวลาไปทิ้งต่อหน้ากระดาษต้นฉบับโดยไม่ได้เขียนอะไรเลย
- พอถึงวันนัด พระเอกก็ไปหาอ.โทเก็นตามที่อยู่ที่ได้มาจากบ.ก.อีกที
- และสิ่งที่พระเอกได้เจอก็คือ...บ้านเดี่ยวสภาพทรุดโทรมเหมือนไม่มีใครดูแลมาเป็นปีๆ หลังหนึ่ง
- พระเอกเห็นแบบนั้นก็ยืนอึ้งไปแว่บหนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจลองกดออดเรียกดู แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่มีคนออกมาเปิดรับเลย ระหว่างนั้นพระเอกเห็นประตูเปิดอยู่เลยตัดสินใจเปิดเข้าไปดื้อๆ แล้วก็ต้องอึ้งอีกรอบ เมื่อพบว่าในบ้านมีแต่ขยะกองระเกะระกะเต็มไปหมด
- และท่ามกลางขยะกองนั้น ก็มีร่างของอ.โทเก็น เจ้าของบ้านซึ่งเป็นชายวัยกลางคนหุ่นเตี้ยแบบมะขามข้อเดียวคนหนึ่งนอนหลับอยู่ พระเอกเห็นแบบนั้นก็ตกใจ แหกปากร้องลั่นจนอ.แกตื่นขึ้นมาทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจที่มาขัดจังหวะการนอน
หน้าตาอ.โทเก็น นักเขียนที่พระเอกต้องมาคอยรับใช้ระหว่างที่แต่งหนังสือไม่ออก
- พระเอกก็แนะนำตัวไปว่าเป็นเด็กที่ตาบ.ก.แนะนำให้มาคอยรับใช้อาจารย์ อาจารย์ก็ทำหน้างงๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะทำท่าเหมือนนึกได้ ก่อนจะเปิดศักราชสับเรื่องสั้นที่พระเอกเขียนลงนิตยสารซะเละเทะไม่มีชิ้นดี พระเอกก็นั่งฟังอย่างตั้งใจพลางทำท่าจะจด ก็โดนอ.แกเอ็ดเอาว่าเรื่องแค่นี้จำใส่หัวให้หมดให้ได้สิ ด่าเสร็จก็กลับเข้าห้องจะไปนอนต่อ ก่อนจะสั่งว่าให้พระเอกเก็บบ้านให้เสร็จซะ เล่นเอาพระเอกถึงกับยืนใบ้-ไปพักใหญ่
- เวลาล่วงเลยไปจนเย็น ตาอ.นักเขียนก็งัวเงียตื่นออกมาจากห้อง ก็พบว่าบ้านที่เคยมีแต่ขยะโดนทำความสะอาดใหม่จนเรียบร้อยหมดแล้ว แม้แต่ข้าวของที่วางทิ้งไว้ระเกะระกะยังโดนจัดใหม่เสียจนเป็นระเบียบชนิดหน้ามือเป็นหลังเท้า (ตามเรื่องพระเอกบอกว่าตัวเองทำงานบ้านเก่งก็เพราะแม่ตายแต่เด็ก เลยต้องช่วยพ่อทำงานบ้านมาตลอด)
- อ.นักเขียนก็ยักไหล่เหมือนไม่สนใจ กลับแต่งตัวทำท่าจะออกไปข้างนอกดื้อๆ ก่อนหันมาถามว่าพระเอกจะไปด้วยกันมั้ย พระเอกก็ตอบตกลงเพราะนึกว่าจะไปเก็บข้อมูลเขียน
- ปรากฏว่าที่ที่อ.แกพาพระเอกไปดันเป็นบาร์เกย์ พระเอกเห็นเข้าถึงกับอ้าปากค้างเพราะนึกไม่ถึง ระหว่างนั้น อ.ก็เข้าไปคุยกับพวกกะเทยที่ทำงานในร้านด้วยท่าทางคุ้นเคยเหมือนลูกค้าประจำ
- คุยสักพัก พวกกะเทยก็หันมาเห็นพระเอกเลยกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ที่อ.พาเด็กหนุ่มๆ มาด้วย
- กรี๊ดกร๊าดกันได้พักนึงก็มีกะเทยควายตัวใหญ่สูงเกือบ 190 ซม.ในชุดกอธิคโลลิต้าเดินออกมาจากในร้าน พระเอกเห็นเข้าก็จำได้ว่าเป็นกะเทยที่เคยท้าแข่งกับเจ้าของร้านกาแฟสมัยไปขายกาแฟนอกสถานที่กันมาก่อนนั่นเอง
- หลังจากนั้นก็มานั่งดริงก์กัน พระเอกโดนกรอกเหล้าไปนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าเป็นเด็กม.ปลาย แถมยังโดนพวกเด็กในร้านกรี๊ดกร๊าดจับตรงโน้นแตะตรงนี้ แล้วชวนให้เล่นโน่นเล่นนี่จนหัวปั่นไปหมด
- ออกจากบาร์เกย์มาเสร็จก็ไปดริงก์กันต่อที่บาร์อื่นๆ อีกสองสามแห่ง (บาร์ธรรมดาไม่ใช่บาร์เกย์) โดยพระเอกโดนทั้งแขกในร้านทั้งพวกสาวๆ นั่งดริงก์จับกรอกเหล้ากันครบทุกร้านจนเมาน็อคคาบาร์ไปเลย
- ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยกาย มีสาวสวยไม่คุ้นหน้าคุ้นตาในชุดชั้นในวาบหวิวคนหนึ่งนอนอยู่ข้างตัว
- ภาพที่เห็นทำเอาพระเอกถึงกับอ้าปากค้าง แหกปากในใจว่า "นี่ตูทำอะไรลงไปว้อย" เป็นอันจบตอนนี้
จบกันไปอีกตอนแฮะสำหรับเรื่องนี้
อ่านแล้วเห็นชัดเลยแฮะว่าเหตุการณ์ที่เกาะส่งผลกับทั้งพระเอกทั้งคนน้องยังไงบ้าง โดยเฉพาะพระเอกนี่หนักขนาดออกอาการ Writer's Block เลยทีเดียว
อยากรู้แฮะว่ามันจะแก้ปัญหานี้อีท่าไหน...ถึงจะรู้ว่ายังไงมันก็ต้องแก้ได้ก็เถอะ
อนึ่ง ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าสาวที่นอนเตียงเดียวกับพระเอกนั่นหน้าตาเหมือนหัวน้ำตาลจาก GE ยังไงไม่รู้แฮะ จะมีบทแบบไหนกันน้อ