น้องชายอายุ 3 ขวบกว่า "ดื้อด้าน" และ "พูดไม่รู้เรื่อง" และ "ฟังแต่ไม่สนใจอะไร" หนักมากเลยครับ

รบกวนขอคำปรึกษากับคุณพ่อคุณแม่ทั้งมือใหม่ที่เลี้ยงลูกได้ฉลุยกับเหล่าคุณพ่อคุณแม่ที่เลี้ยงลูกได้ดั่งใจนึกหน่อยครับ

คือ ผมมีน้องชายอายุ 3 ขวบกับ 10 เดือนครับ เป็นน้องคนสุดท้องที่คุณพ่อตั้มกับแฟนคนล่าสุดครับ
ตัวผมอายุ 26 มีน้องชายคนรองอายุ 24 ครับ ผมประสบปัญหากับการเลี้ยงน้องมานานจนคิดว่าตัวเองควรจะปรึกษาคนนอกสักที

ตอนนี้หนักใจ เหนื่อยใจ ท้อแท้มากครับ เพราะ น้องดื้อมาก แถมหลาย ๆ หนคือเหมือนน้องไม่สนใจอะไรรอบข้าง
แกพูดไม่รู้ฟัง แกไม่เคยฟังที่เรียก แกจะดื้อและร้องกรี้ดเวลาไม่ได้ดั่งใจ "ไม่ว่าจะกับใครในบ้าน" ก็ตามแต่
เพราะในบ้านผมมีการเลี้ยงน้องหลายแบบมาก บางคนตามใจ บางคนก็ไม่อยากตามใจแต่พอรำคาญก็จะตามใจ
บางคนถ้าพูดดี ๆ ไม่รุ้เรื่องคือเดินหนี บางคนพูดแล้วถ้าไม่ฟังคือตีแน่นอน (ผมก็คนนึง)

น้องโตมาไม่ค่อยดีครับ ตั้งแต่แกยังไม่ถึงขวบ พอดีเกิดเรื่องจนบ้านแตกทำให้พ่อผมต้องย้ายออกไปอยู่หอกับแฟน
พ่อเป็นคนไม่ทำงานครับ ตั้งแต่เด็กอยู่แบบสุขสบาย มีคนตามใจมีคนโอ๋ มีคนให้ทุกสิ่งอย่างไม่ต้องหามาเองเลย
แล้วนิสัยส่วนตัวคือเป็นคนโมโหร้าย มองโลกในแง่ลบ สามารถต่อว่าทุกคนที่ทำไม่ถูกใจเขาต่อให้ทั้งชีวิตจะให้เข้ามามากแค่ไหน
พ่อผมเป็นคนไม่ลงรอยกับพ่อตัวเอง (ปู่ผม) ตั้งแต่เด็กจนแก่เกือบ 60 ครับ ความเกลียดชังต่อกันเกินจะบรรยายให้เข้าใจกันได้

พอออกไปอยู่หอ พ่อต้องเลี้ยงน้องคนเดียวครับ แฟนทำงาน หลังจากนั้น 3 ปีที่ผ่านมาน้องผมคงจะซึมซับนิสัยของพ่อมามาก
แล้วก็บวกกับว่าถ้าร้องจะได้ดั่งใจเพราะพอพ่อรำคาญน้องก็จะได้สมใจครับ น้องเห็นการกระทำของพ่อผมมามากเหมือนกัน
ไม่ว่าจะปาข้าวของเวลาโมโห ทำร้ายตัวเอง ตะโกนเสียงดังเวลาไม่พอใจ น้องก็โดนจนมันคงจำว่าถ้าไม่พอใจต้องเสียงดัง
ทีนี้มันเป็นต้นเหตุของความหนักใจของผมในวันนี้ครับ จะขอเริ่มเล่าอย่างละเอียด ...

ไทมไลน์
4 ปีก่อน : พ่อออกจากบ้านไปอยู่หอ
1 ปีที่แล้ว : พ่อเลิกกับแฟนแล้วกลับมาอยู่บ้านเพราะไม่มีที่ไปอีกแล้ว

ด้วยนิสัยส่วนตัวของพ่อประกอบกับการที่ตัวเองไม่มีอะไร ทำให้เขาทะเลาะกับแฟนบ่อยขึ้นทั้งเรื่องเงินทอง เรื่องไม่ทำการบ้าน
ด้วยตั้งแต่เด็กโตมาแบบนี้ ทั้งชีวิตของพ่ออะไรที่มีจะมาจากการขอหมด ไม่ว่าจะขอได้ดี ๆ หรือขอแล้วมีเรื่องก่อนถึงจะได้มา
ทำให้แฟนพ่อเริ่มหมดใจหมดรัก และฟางเส้นสุดท้ายก็คือเรื่องที่พ่อลงมือกับน้อง การตีแบบปกติไม่ค่อยมี มีแต่การตีระบายอารมณ์
ซึ่งครั้งหลัง ๆ ถึงขั้นนั่งตบหน้าน้องเรื่อง ๆ จนรอยแดงขึ้นแก้มน้อง ทำให้แฟนเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปจนขอแยกกัน (ไม่ได้แต่งงาน)

เมื่อกลับมาอยู่บ้าน น้องก็ยังต้องเห็นภาพไม่ดีครับ เพราะพ่อแกตามง้อแฟน แต่ด้วยนิสัยเป็นคนที่ไม่เคยแก้ไขตัวเอง
ไม่เคยปรับเปลี่ยนความคิดการกระทำอะไรได้จนแก่ ทำให้มีแต่แย่ เพราะเวลาไปง้อแฟนก็มักจะใส่อารมณ์ ไม่ก็ไปทำเขาอีก
ความโมโห ความเสียใจฝังอยู่เต็มอกจนวันนึงจะฆ่าตัวตาย จนนั่งซึมกระทือข้าวปลาไม่ทาน จนผมกับน้องชายทนไม่ไหวอีก
เลยพาแกไปหาจิตแพทย์ซึ่งก็วินิจฉัยว่ามีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์และเป็นโรคซึมเศร้าเพราะสารเคมีในสมองผิดปกติ

หลังจากทานยาก็เริ่มโอเคขึ้นครับ ก็ขอจบเรื่องพ่อไว้เท่านี้ ...

มาต่อกันที่เจ้าน้องตัวแสบ เรื่องของคือมันไม่กลัวพ่อ มันกล้าดื้อกล้าแหกปากกับเขา เพราะพ่อผมต่อให้โวยวายยังไงก็ต้องมาโอ๋มัน
ด้วยการเลี้ยงของพ่อ เลยทำให้น้องเหมือนเป็นเทวดา ห้ามขัดใจ ห้ามบังคับ เพราะไม่ว่าจะกินข้าวอาบน้ำล้างก้น ถ้าน้องไม่ยอม
พ่อผมก็จะไม่ยุ่ง จะปล่อยไปโดยไม่สนใจว่าเด็กมันคิดแค่จะเล่นมันไม่ได้รู้เรื่องว่าตัวจะเน่าจะเหม็นถ้าไม่อาบน้ำ ซึ่งผมพอพ่อกลับมา
ก็ช่วยเลี้ยงน้องมาตลอด ผมเองก็ไม่มีงานทำจนตอนนี้ (ไม่มีคนคอยดูพ่อกับตัวเล็กเลยทำไรไม่ได้มากครับ ทางเลือกน้อย)

ตั้งแต่ปีที่แล้ว ผมสอนน้องทุกวันว่าอย่าดื้อกับพ่อ สอนตลอดว่าเวลาก้นเลอะให้ไปล้างกับพ่อ สอนอีกว่าถ้าดื้อมากจะถูกลงโทษ
(ไม่ต้องไปข้างนอก ไม่ต้องเล่นน้ำตอนอาบน้ำ ไม่ต้องกินไอติม) แต่แล้วน้องก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด พ่อเองก็พอเห็นว่าผมช่วย
กลายเป็นเหมือนว่าทำอะไรเองไม่ได้เลยซะอย่างงั้น น้องดื้อก็จะมาตามผมไปทำ น้องร้องทั้งที่ไม่อะไรก็ไม่ปลอบลูก แต่โวยวาย
แล้วพอสุดทนก็มาตะโกนเรียกให้ผมไปจัดการ .. ทั้งหมดที่ผมทำ ผมทำเพราะสงสารเด็กมัน จากใจจริงผมขี้เกียจด้วยครับ

จนวันนี้ น้องเข้าโรงเรียน แทนที่ปัญหาจะเบาลง มันไม่ใช่ครับ น้องดื้อขึ้นอีก ดื้อขึ้นกว่าเดิมแบบทวีคุณ จากที่เวลาหลอกล่ออะไร
น้องจะฟัง จะตาม เวลาตีโดนทีเดียวก็จะสงบ แต่น้องกลายเป็นคนไม่ฟังอะไรเลย พาไปอาบน้ำก็จะวิ่งหนีไปรอบห้อง เรียกก็ไม่ฟัง
จนต้องเอาไม้เอามือสะกิตไปถึงจะฟัง เรียกดี ๆ คือแกไม่ยอมทำตามเลย ผมไม่เคยเริ่มด้วยการออกคำสั่งด้วยการใช้เสียงแข็ง ๆ
ผมจะเรียกดี ๆ จะชวนเล่น แต่หลายเดือนมานี้น้องไม่ตามอะไรอีก จากเสียงดีไปเสียงดุ น้องก็ไม่ฟังต้องสะกิตก่อนทุกที

น้องยังดื้อกับพ่อเช่นเคย เวลาดื้อกับคนอื่นก็จะเรียกหาพ่อ พอพ่อมาเอาไปก็ไปทำให้เขาโมโหต่ออีกคน จนคนอื่นต้องจัดการอีก
ถามว่าทำไมไม่ปล่อย ปล่อยแล้วครับ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ไม่เลิกไม่หยุด แหกปากจนเป็นไข้ จนไม่สบายก็แล้ว ต้องมานั่งคิดมากกัน
เหมือนน้องแกจะคิดว่ายังไงพ่อก็ช่วย ทำให้น้องไม่กลัวใคร ไม่กลัวการโดนลงโทษใด ๆ เพราะพ่อจะช่วยทุกที หลายทีผมต้องบอก
ให้พ่อไปนั่งห่าง ๆ อย่ามาให้น้องเห็นหน้า ซึ่งน้องก็แทนที่จะเงียบหลังจากปล่อยไว้ ก็ร้องไม่เลิกจนผมก็เบรคแตกเสมอ

ไม่ใช่แค่ผมครับ เหล่าผู้หญิงในบ้านผมก็เบรคไม่อยู่เหมือนกันทั้งที่พวกเราค่อยบอกพ่อว่าให้ใจเย็น ๆ อย่าโวยวายมากเดี่ยวเด็กติด
แต่หลาย ๆ หนก็ต้องหลุดซะเอง เรื่องนี้ผมคิดว่าผมเองก็ผิดที่ทำไม่ได้ ทนไม่ได้มากพอ แต่ว่าผมไม่สามารถไปบอกให้ใครมาทน
แบบที่ผมกำลังพยายามได้ นิสัยคนในบ้านเกือบทั้งหมดคือถ้าโมโหแล้วความเห็นใด ๆ ก็ไม่มีผลครับ ผิดทุกอย่างยกเว้นตัวเองทั้งนั้น
ผมตีน้อง บางครั้งผมก็ตีทั้งน้ำตา ผมว่าน้อง บางครั้งก็ว่าทั้งน้ำตา เพราะผมเจ็บปวดที่ต้องมาร้ายกับน้อง

ส่วนนึง ผมอยากสั่งสอน อีกส่วนนึง ผมไม่อยากให้พ่อมาโวยวาย คือ ผมเองก็อยู่ในสภาพนี้มานาน นั่งฟังทุกวัน นั่งเคลียร์ทุกวัน
ไม่ใช่แค่พ่อกับน้อง แต่กับคนอื่นพ่อผมก็มีปัญหาด้วยนิสัยและความคิดส่วนตัวของแก ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นบ้าไปตอนไหน
ทุกวันนี้ก็พยายามข่มอารมณ์ บอกตัวเสมอว่าจะไม่ตี ก็ทำได้แบบ 3 วันดี 4 วันตีใหม่ เพราะน้องก็ยังเหมือนเดิมครับ

สิ่งที่บ้านผมทำหลาย ๆ อย่างมันผิดไปหมด ผมพยายามหาทางที่ดีที่สุด เด็กไม่ต้องดื้อ ผู้ใหญ่ไม่ต้องหงุดหงิด แต่คือ ...
ผมไม่ค่อยได้รับความร่วมมือ ไม่มีใครยอมปรับเปลี่ยนความคิดและการรับมือ ผมมั่นใจเพราะอะไร เพราะว่านิสัยคนในบ้าน
จะมาแนวนี้ทั้งนั้น อะไรที่ไม่เคยลอง ที่ไม่เห็นด้วย จะไม่คิดลองและทำตามดูสักครั้งเพื่อให้เห็นผลเลย ผมเปลี่ยนวิธีไปเป็นสิบ
ในขณะที่คนอื่นยังคงเดิม แต่ผมก็คิดได้ว่าผมเปลี่ยนผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่แล้ว แต่เด็กผมยังพอสั่งสอนให้มันเป็นคนดีได้

ช่วงนี้น้องไม่ทำอะไรเอง เรียกแต่พ่อ พ่อนอนผมบอกว่าอย่าไปกวน ก็ไปปลุกทุก 5 นาทีจนพ่อแทบไม่ได้นอน
พ่อผมเองหลัง ๆ ก็พยายามอดทนให้มากแล้วที่จะไม่โวย แต่เรื่องอื่นยังเหมือนเดิม คือผมต้องช่วยจัดการน้องเสมอ
น้องตื่นมา ร้องจะหาพ่อ บอกดีๆว่าให้เดินไปเอง น้องไม่เดิน แล้วอีกอย่างน้องชอบพูดซ้ำ ๆ ทั้งที่น้องได้รับคำตอบแล้ว
เช่น แม่จะมาหามั้ย (ปกติติดต่อกันครับ) พอตอบว่าเดี่ยวมานะ / วันนี้แม่ไม่ว่าง / จนผมโทรให้แม่พูดเอง

น้องก็จะยังถามซ้ำ ๆ มากกว่า 6 รอบได้ จนผมสงสัยว่าน้องผิดปกติอะไรมั้ย หรือมันเป็นปกติของเด็กที่จะทวนสิ่งที่ตัวเองต้องการ
แล้วน้องก็มีโรคลิ้นหัวใจรั่วอยู่ด้วย ผมจึงพยายามลดการใช้เสียงดังกับน้อง ซึ่งพ่อยังทำไม่ได้ครับ นิสัยเขาเป็นแบบนั้นมาตลอด
หลายทีดื้อจนผมต้องตวาด แต่พอออกไปหนนึงผมก็รีบเบรค หรือ บางทีน้องทุบตีพ่อ ผมก็ต้องเสียงดังอีกเพราะจะทำให้รู้ว่ามันไม่ดีมากแล้วนะ

ตอนนี้คือ มืด 8 ด้านมากครับ ใครอยากถามอะไร ถามมาได้เลยครับ ยินดีบอกทุกอย่าง
อะไรที่ผมไม่ได้เล่าออกไป แล้วท่านอยากถามเพื่อที่จะแนะนำได้ถูกต้อง ก็ถามมาเลยครับ

ส่วนตัวตอนนี้คือ กลัวน้องจะไม่ปกติ ซึ่งบอกในบ้านกี่ทีก็ไม่มีใครทุกข์ร้อนอะไร
เหมือนเขาเชื่อในความคิดที่ว่าเด็กมันก็ดื้อไปเองไม่มีอะไรเลย แต่ผมกังวลมาก