ช่วงนี้เห็นกระทู้ถามเรื่องขออาศัยบ้านคนอื่นเวลาไปอยู่เมืองนอกแล้วลำบากใจ ทำไมตอนขอมาอาศัย คนขอไม่คิดถึงผลเสียกันบ้าง?

ถึงขนาดให้ออกเอกสารเป็นสปอนเซอร์เพื่อขอวีซ่าให้คงไม่ทำแน่นอนค่ะ  อันนี้เกินไปมาก ควรจะเป็นคนในครอบครัว เช่น พ่อ แม่ หรือลูก เป็นต้น
ควรต้องมีความเกรงใจมาก ๆ ข้อนี้  เพราะต้องเปิดเผยเอกสารการเงินหลายอย่าง  การทำงาน บ้านช่อง ฯลฯ  

เคยมีเพื่อนของลูกสมัยเรียนออสเตรเลียด้วยกัน  ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสแล้วขอมาค้างที่บ้านสามวัน  จริง ๆ ก็บอกแล้วว่าไม่สะดวกเพราะบ้านไกลจากลอนดอน แต่ก็บอกว่า จะมาอาศัยนอนอย่างเดียว จะเที่ยวตลอดและไม่กวนลูกสาวด้วยเพราะเขาต้องเรียนทุกวัน  ตอนอยู่ออสเตรเลียสนิทกันมากก็เลยจำใจอนุญาตไป  
ปรากฏว่า เธอเที่ยวกลับดึก ๆ ดื่น ๆ ทุกวัน แล้วดิฉันก็เป็นห่วงเพราะเป็นเด็กสาว เดินกลับจากสถานีรถไฟมาบ้านหรือนั่งแท๊กซี่มาคนเดียว  นอนก็ไม่หลับ สองคืนลูกสาวลุกมาเปิดประตูให้ คืนสุดท้ายดิฉันเปิดให้

เรื่องกินไม่เคยหวง  วันที่กินข้าวเย็นด้วยกัน  เธอกวาดขนมจีนน้ำยากะทิหม้อใหญ่ ครึ่งหม้อ คนเดียว  ขนมจีนอีก  ดิฉันก็คิดในใจ อยู่ฝรั่งเศสคงไม่ค่อยได้มีโอกาสกินอาหารไทย ไม่เป็นไร  แบ่ง ๆ กัน  ตกลงดิฉันไม่ได้กิน  ลูกสาวกินไปนิดเดียว  นอกนั้นเธอจัดการหมด
อาหารเช้า ลูกดิฉันต้องทำให้ก่อนไปโรงเรียนเพราะเธอตื่นสาย กลับดึก  เลยบอก ไม่ต้องทำ ให้ไปโรงเรียน วันรุ่งขึ้นเธอลงมาถามว่า อ้าว วันนี้ไม่มีอาหารเช้าหรือคะแม่  เลยตอบว่า มีค่ะ แต่ต้องทำเองนะคะ  เธอบอก ทำไม่เป็นค่ะ  เดี๋ยวไปหากินข้างนอกเอาก็ได้

วันสุดท้าย จะอยู่จนค่ำ ๆ เพราะไฟลท์ดึก  ดิฉันเลยเรียกลูกสาวมาคุย บอกให้ช่วยเชิญเพื่อนให้เอากระเป๋าไปด้วย แล้วออกไปตอนสาย ๆ เลย เพราะดิฉันไม่ไหวแล้ว  ใช้ห้องน้ำสกปรกเลอะเทอะ  ดิฉันต้องตามเก็บทุกวันเพราะสภาพแบบที่เธอใช้ คงไม่มีใครใช้ต่อได้  เตียงนอนเสร็จแล้วไม่เก็บพับ  เสื้อผ้าถอดเป็นกอง ๆ ไว้ ของเกะกะเต็มห้องลูกสาวไปหมด  ดิฉันไม่จัดนะ เพราะถือว่านั่นห้องลูก หากเธอทนได้ก็ทนไป  

ก็รู้ว่าเธอโกรธนะที่ดิฉันไม่ใช่อยู่จนถึงค่ำ  เพราะรู้ว่าถ้ารถเมล์ไม่มี ก็ต้องขับรถไปส่งเธออีก  ทั้งหลายทั้งปวง คำขอบคุณไม่เคยได้ยิน  ไหว้สวัสดีตอนมาครั้งเดียว  นอกนั้นไม่เคยได้ยินอะไร  ยังดีที่มีแก่ใจเอาไวน์แดงติดมือมาขวดนึง ดิฉันก็ไม่หวังอะไรมาก เพราะก็ยังเรียนอยู่ แต่เรื่องมารยาทในการอาศัยอยู่บ้านคนอื่นนี่  ไม่ไหวเลย ที่บ้านคงไม่ได้เน้นและสั่งสอน

อีกกรณี  เพื่อนเรียนหนังสือด้วยกัน  มาเรียนที่นี่  พอช่วงคริสต์มาสไม่ได้กลับเมืองไทยเพราะเป็นวันหยุดยาว  ก็ขอจะมาค้างที่บ้าน  บอกซื้อตั๋วแล้วด้วย
พอบอกสามีเท่านั้น  เขามองหน้าแล้วถามว่า  คริสต์มาสนี่เขาต้องอยู่กับครอบครัวไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาจึงขอมา  เขาทำไมถึงไม่เข้าใจ ฯลฯ  ดิฉันก็ต้องปฏิเสธไป  เธอคงไม่พอใจเอามาก ๆ ที่ดิฉันไม่สามารถให้เธอมาช่วงนั้นได้  ก็เลยไม่ได้ติดต่อกัน  แต่ทำไงได้  ก็ต้องเลือกครอบครัวอ่ะนะ  ทั้ง ๆ ที่ดิฉันก็รู้ว่าไม่ควรจะถาม แต่ก็ลองถามดูเผื่อสามีจะเปลี่ยนใจ    

สำหรับดิฉันแล้ว  ถ้าออกปากชวนว่า มาเที่ยวนะ มาอยู่บ้านได้  นี่ดิฉันชัวร์จริง ๆ ซึ่งจะมีเพื่อนไม่กี่คนหรอกที่ดิฉันออกปาก  แต่ก็ขออนุญาตคนที่บ้านก่อนเพราะว่าเขาเองก็ต้องโอเคด้วย  ไม่ใช่เราเออออเอง  แล้วไปทำความลำบากใจให้เขา
คือถ้ามาเที่ยวไม่นาน สี่ห้าวัน หรืออาทิตย์หนึ่ง  สำหรับเพื่อนกลุ่มนี้ที่ดิฉันเอ่ยปากชวน ไม่เป็นอะไรเลย  เพราะเพื่อนก็เข้าใจว่าเราเป็นอย่างไร  แต่สำหรับคนไม่สนิทชิดเชื้อกันนี่ แค่มาเที่ยวบ้านก็ไม่อยากให้มาแล้ว ไม่ชอบให้คนมารุกล้ำความเป็นส่วนตัว

ปีที่แล้วไปเที่ยวแล้วแวะหาเพื่อนที่อิตาลี  ให้เพื่อนช่วยเป็นธุระจองโรงแรมใกล้ ๆ บ้านเพื่อนให้  เพราะไม่ต้องการไปรบกวนครอบครัวเขามากนัก  แค่เราไปกินข้าว เที่ยวกับเขาเป็นบางวัน ก็รบกวนเขามากแล้ว  ข้าวของจากทางนี้เราก็เอาไปฝาก เป็นสินน้ำใจที่เขาอุตส่าห์ต้อนรับเรา  กลับมาก็มีส่งของไป  กินข้าวก็ผลัดกันจ่าย ไอศครีมก็ผลัดกันเลี้ยง  ก็มีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่าย ไม่ต้องล้ำความเป็นส่วนตัวกันจนเกินไป  เที่ยวเอง กินเอง หลายวัน วันไหนเพื่อนว่างจึงจะไปกินด้วยกัน  ก็ไม่ต้องเลิกคบกัน  เพราะเราเกรงใจซึ่งกันและกัน