นิยาย เรื่องสั้น รักนี้ต้องเศร้า...เพราะเราเพื่อนกัน 1 (พี่สาวแต่งไว้เลยเอามาแชร์ดู)

รักนี้ต้องเศร้า...เพราะเราเพื่อนกัน 1

นิยาย  เรื่องสั้น

รักนี้ต้องเศร้า...เพราะเราเพื่อนกัน
(แต่งโดย...กัชเบลล์  ซาเกลล์)



                                “วันนี้ทำไมการบ้านเยอะจัง” เสียงบ่นของเบิร์ด   “อย่ามัวแต่บ่นอยู่สิเบิร์ด”จ๋ายกล่าว  จ๋ายและเบริ์ดเป็นเพื่อนสนิทกันมาก  นอกจากเค้าสองคนแล้วยังมีสมาชิกในกลุ่มอีก 4 คน  คือ  ฟ้า  หนึ่ง  ป่านและพีท  บ้านของเบิร์ดอยู่ตรงข้ามบ้านของจ๋ายซึ่งมีถนนในหมู่บ้านคั้นกลาง  นี้ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เบิร์ดและจ๋ายสนิทกันมากกว่าเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม


(เช้าวันใหม่)            ทุกๆเช้าเบิร์ดและจ๋ายจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน   “เสร็จยังเบิร์ด”จ๋ายร้องเรียก  “เสร็จแล้ว  เสร็จแล้ว”เบิร์ดตอบจ๋ายพร้อมกับรีบวิ่งลงมาจากบ้านตรงไปหาจ๋ายที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน  ทุกๆวันเบิร์ดและจ๋ายจะแวะทานน้ำเต้าหูปาท่องโก๋ร้านลุงอ้วนก่อนไปโรงเรียนเสมอ  “ลุงอ้วนเหมือนเดิมสองที่ครับ”เบิร์ดกล่าว   ไม่นานนักเมนูที่สั่งก็มาเสิร์ฟ  “ได้แล้วน้ำเต้าหูใส่เครื่องหนึ่ง   ไม่ใส่เครื่องหนึ่งพร้อมปาท่องโก๋เปา 5 ไม่เปา5”ลุงอ้วนกล่าวพร้อมเดินมาบริการอย่างสนิทสนม   หลังจากที่ทั้งสองทานมื้อเช้าเสร็จก็เดินหยอกล้อกันไปโรงเรียน  


(กิจกรรมหน้าเสาธง)     “ประเทศไทย  ร่วมเลือดเนื้อเป็นชาติเชื้อไทย................เถลิงประเทศ   ชาติไทยทวี  มีชัย  ชโย”(นักเรียนนักศึกษาร้องเพลงชาติร่วมกันหน้าเสาธง)  เมื่อทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จก็เดินขึ้นห้องเรียน   “จ๋าย  จ๋ายการบ้านเสร็จยัง”หนึ่งร้องถามพร้อมใช้มือสะกิดที่ไหล่ของจ๋าย   “คนเก่งอย่างฉันมีรึจะไม่เสร็จ”จ๋ายกล่าวยกยอตนเองพร้อมหยิบสมุดจากกระเป๋ายื่นให้หนึ่ง  (สมาชิกในก๊วนนี้จ๋ายและป่านเรียนเก่งที่สุดโดยเฉพาะจ๋ายเรียนได้ที่หนึ่งในชั้นปี   จึงเป็นผลพลอยได้แก่เบิร์ดเพราะจ๋ายมักจะช่วยทำการบ้านหรือรายงานให้เบิร์ดอยู่เสมอ  นอกจากนั้นในห้องเรียนเบิร์ดนั่งโต๊ะคู่กับจ๋ายอีกด้วย  เวลาสอบไม่ต้องพูดถึงผ่านตลอด(อิอิ)


(พักกลางวัน)          ณ โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวางที่นั่งพักกลางวันประจำกลุ่ม   “หายไปไหนกันมาวะ ไอ้คู่รักคู่นี้”หนึ่งกล่าวแซวเบิร์ดกับจ๋ายที่กำลังเดินมาด้วยกัน   “ก็ไปเอารายงานมาให้เพื่อนปากเสียอย่างแกไงไอ้หนึ่ง”เบิร์ดตอบประชด   “โห๋มีรายงานอีกแล้วหรอนี่วิชาก่อนหน้านี้ก็หลายเรื่องแล้วนะ”เสียงบ่นของฟ้า  “เทอมสุดท้ายก็จบแล้วก็แบบนี้ล่ะ  เราว่ามอบหมายงานนี้ให้เบิร์ดและจ๋ายทำดีกว่าบ้านใกล้กันแบ่งหน้าที่กันแยกๆไปทำ  เดี๋ยวก็เสร็จ”ป่านเสนอความคิด   ทุกคนต่างเห็นด้วยกันความคิดของป่าน  “ตกลงตามนี้”ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างมุ่งมั่น(เสียงสามัคคีของก๊วน)


(หลังเลิกเรียน)        “เราว่านะไปหาซื้ออุปกรณ์ทำบอร์ดก่อนดีกว่าจ๋าย”เบิร์ดเสนอความคิด   “ก็ดีนะ”จ๋ายกล่าวตกลง  ขณะที่กำลังเดินเลือกซื้ออุปกรณ์ในห้างอยู่นั้น  “มาเดทกันหรอเพื่อนรักทั้งสอง”พีทเดินมาแซวเบิร์ดกับจ๋ายพร้อมควงแฟนสาวมาด้วย   “อยากมีชื่อในรายงานป่าววะ  เพื่อน”เบิร์ดตอบกลับ  “ล้อเล่นน๊า   แหมทำโกรธไปละ”พีทกล่าวจบก็เดินควงแฟนสาวไป  หลังจากที่ทั้งสองเดินเลือกซื้ออุปกรณ์อยู่นั้น  เบิร์ดก็พูดลอยๆออกมาว่า“อิจฉาคนมีคู่หวะ”   จ๋ายได้ฟังดังนั้นก็หันไปมองเบิร์ด(ด้วยความแปลกใจในคำพูดนั้น)   “อะไรแก  มองไรฉัน  แค่อยากมีแฟนอย่างเค้าบ้าง”เบิร์ดกล่าว   จ๋ายได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกแปลกๆ(เหมือนจะไม่ชอบประโยคนั้นสักเท่าไร)แต่ก็ตอบไปว่า   “อยากมีแต่ไม่หา  แล้วจะวิ่งมาชนแกรึไง” จ๋ายกล่าวประชด  เบิร์ดมองหน้าจ๋ายแล้วก็กล่าวขึ้นว่า   “ถ้าฉันชอบใคร  แกจะเป็นแม่สื่อให้ปะล่ะ”เบิร์ดกล่าว    “พูดอย่างกะแกมีใครที่แอบชอบอย่างงั้นล่ะ”จ๋ายกล่าวถามเบิร์ด   “ช่วยได้ปะล่ะ”เบิร์ดกล่าวอย่างอมยิ้ม   “เออได้  ว่าแต่แกแอบชอบใครวะ”จ๋ายกล่าวพร้อมทำท่าทางเซ่าซี่เบิร์ดอย่างต้องการคำตอบ   เบิร์ดไม่กล่าวอะไรแต่แกล้งรีบเดินเร็วๆหนีจ๋าย  ส่วนจ๋ายก็เดินตามตื้อด้วยความอยากรู้    หลังจากที่ทั้งสองคนเลือกซื้ออุปกรณ์ที่ต้องการเสร็จแล้วก็ไปทำบอร์ดรายงานที่บ้านของจ๋าย   ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นห้องของจ๋ายก็เจอแม่ของจ๋ายนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา    “สวัสดีครับแม่” เบิร์ดกล่าวพร้อมยกมือไหว้แม่ของจ๋าย  แม่จ๋ายรับไหว้พร้อมกล่าวขึ้นว่า“จ๊ะตามสบายลูก”   จบการสนทนาเบิร์ดและจ๋ายก็วิ่งแข่งกันขึ้นห้องทันที   ตึ่ง...ตึ่ง...ตึ่ง...(เสียงวิ่ง)  แม่จ๋ายมองตามเสียงและกล่าวว่า“อ้าวเดี๋ยวก็ตกบันไดหลอกลูก”แม่จ๋ายส่ายหัวพร้อมอมยิ้ม   เมื่อวิ่งมาถึงห้อง  เบิร์ดและจ๋ายก็รีบแจกแจงอุปกรณ์  เพื่อทำบอร์ดรายงานให้เสร็จ   นั่งทำได้สักพัก   “จ๋ายกรรไกรอยู่ไหน”เบิร์ดถาม   “อ๋ออยู่ในกล่องบนหลังตู้น่ะ  เดียวเราเอาให้”จ๋ายกล่าวพร้อมลากเก้าอี้มาเพื่อใช้เยียบขึ้นไปหยิบกล่อง   ขณะที่กำลังเอื้อมหยิบอยู่นั่น   “เฮ้ย...เฮ้ย !!!”จ๋ายส่งเสียงร้องและทรงตัวยืนบนเก้าอี้ได้ไม่ดีนัก   เบิร์ดเห็นดังนั้นจึงรีบเอามากอดเอวจ๋ายไว้ทันขณะที่เก้าอี้เอนล้มลงพื้นพอดี   จังหวะนั้นจ๋ายและเบิร์ดก็สบตากันไปมาอยู่สักพัก  ด้วยความตกใจและอึ้งพูดอะไรไม่ถูก  จ๋ายจึงพูดตัดบทขึ้นว่า“ขอบใจวะ  โหไม่งั้นจ้ำบะแน่ๆวะ”พูดจบจ๋ายก็ดึงตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของเบิร์ด  “ยัยบ๊องเอ๋ย  ทีหลังก็ระวังหน่อยไม่ได้มีพระเอกมาช่วยบ่อยๆหรอกนะ  ฮ่า..ฮ่า..”เบิร์ดกล่าวพร้อมหัวเราะชอบใจ  นั่งทำบอร์ดอยู่สักพักก็สามทุ่มแล้ว  เบิร์ดมองดูนาฬิกาแล้วก็กล่าวขึ้นว่า“สามทุ่มแล้ว  จ๋ายกลับก่อนนะเริ่มง่วงแล้ว”   “เออ กลับไปก่อนเหลือนิดเดียว เดี๋ยวเราทำต่อเอง”จ๋ายกล่าวจบก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินลงไปส่งเบิร์ด  ทั้งสองคนก็เดินลงมาจากห้องโดยมีจ๋ายเดินนำหน้า   แม่จ๋ายที่นอนดูทีวีอยู่บนโซฟาหันมามอง  “ไปแล้วครับแม่”เบิร์ดกล่าวพร้อมยกมือไหว้  “ไม่อยู่กินข้าวก่อนล่ะเบิรด”แม่จ๋ายกล่าวชวน   “ไม่เป็นไรครับแม่”เบิร์ดตอบแล้วก็เดินออกไป  จ๋ายเดินไปส่งเบิร์ดแล้วก็เดินกลับขึ้นห้องไปเธอนั่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้น  อยู่ๆความรู้สึกก็แปลกๆบางอย่างก็แวบเข้ามาในตอนนั้นมันคืออะไรกัน  เธอนั่งเม้อคิดอยู่นานก็สับสนกับความรู้สึกตัวเอง


(พักเที่ยง ณ โรงอาหาร)   “เบิร์ดเราซื้อมาเผื่อแล้ววะ”จ๋ายพูดพร้อมใช้มือชี้มาที่จานข้าวฝั่งตรงข้าม   “ขอบใจเพื่อน”เบิร์ดกล่าวขอบคุณ   “เทคแคร์กันขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วมั้งคร๊าบ....”หนึ่งลากเสียง   จ๋ายอมยิ้มในคำแซวของหนึ่ง   “เราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆโว๊ย  อิจฉาอะดิไอ้หนึ่ง”เบิร์ดกล่าวย้อนหนึ่ง   จ๋ายได้ฟังก็ทำเอาหยุดยิ้มไปเลย  “เออ...เอออิจฉาไงวะ”จ๋ายแสล้งพูดกลบเกลื่อน   “พูดมากกันอยู่ได้  ได้เลิศ-กันยังคะคุนเพื่อน”ฟ้ากล่าวประชดด้วยความหิว   “อ้าว-หมด”เสียงสามัคคี(พูดพร้อมกันทั้งกลุ่ม)


(เลิกเรียน)               ขณะที่เบิร์ดและจ๋ายกำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน   “จ๋ายๆเราแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่ง  น่ารักมากเราไม่กล้าบอกเค้าแกช่วยหน่อยดิ”เบิร์ดกล่าวพร้อมหันมายิ้มกับจ๋ายที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ  จ๋ายได้ฟังดังนั้นก็อึ้ง...และความรู้สึกแปลกๆก็แวบเข้ามาในใจของเธอ  “คนไหนวะเดี๋ยวจัดไป”จ๋ายกล่าวคำพูดนี้มันช่างตรงข้ามกับความรู้สึกเหลือเกิน  “จริงๆนะโว๊ย  แกต้องช่วยเราให้ได้นะคนนี้รักจริงหวังแต่งวะ”เบิร์ดกล่าวอย่างเพ้อเจ้อด้วยท่าทางทะเล้น  “เออดิ”จ๋ายกล่าวด้วยสายตาที่เศร้าๆ   “ขอบใจนะเพื่อนโคตรรักแกเลยวะ”เบิร์ดกล่าวพร้อมกระโดดกอดจ๋ายที่เดินอยู่ข้างๆ   “เฮ้อ..อายเค้าไอ้บ้า”จ๋ายกล่าวพร้อมผลักเบิร์ดออก(ทั้งที่ในใจก็ชอบมากมาย)


(พักเที่ยง)                “คนนั้นไง  จ๋ายคนที่ยืนอยู่ตรงกลางนั่น”เบิร์ดกล่าวพร้อมใช้นิ้วชี้ให้จ๋ายเห็นง่ายขึ้น  จ๋ายเห็นแล้วก็เดินตรงไปนักเรียนกลุ่มนั้นทันที  “น้องแนนใช่ไหมคะ”จ๋ายกล่าวถาม  “ใช่คะ”น้องแนนตอบด้วยท่าทีงงที่จ๋ายเดินเข้ามาหา  “คือว่าเพื่อนพี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเค้าชอบน้องนะจ๊ะ  แล้วน้องมีแฟนยัง”จ๋ายกล่าวพร้อมมองไปหาเบิร์ดที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก  เบิร์ดยืนรอคำตอบด้วยความกังวน   “ถ้าพี่เค้าอยากรู้ก็ให้เค้ามาถามหนูเองนะคะ  กล้าๆหน่อย”น้องแนนกล่าวจบก็เดินไปส่งยิ้มให้เบิร์ดที่ยืนอยู่แล้วก็เดินจากไป  จ๋ายจึงเดินไปหาเบิร์ดที่รอฟังคำตอบอย่างตัวเกร็ง  “น้องเค้าว่าไงบ้างวะจ๋าย”เบิร์ดรีบถามด้วยความตื่นเต้น  “น้องเค้าบอกให้แกไปถามเค้าเอง  กล้าๆหน่อย”จ๋ายพูดจบเบิร์ดก็มีท่าทีดีใจและพูดว่า“เมื่อกี้แกเห็นไหมวะ  น้องเค้าเดินมาส่งยิ้มให้วะอย่างนี้มีหวังป่าววะ”เบิร์ดพูดพร้อมเขย่าตัวจ๋ายอย่างตื่นเต้น  “เออ.เออคงงั้นล่ะก็ลองไปถามดู”จ๋ายพูดจบก็สะพับแขนเดินหนีเบิร์ดไปด้วยสีหน้าที่บึ้งตึงเล็กน้อย  ฝ่ายเบิร์ดก็ยืนยื้มด้วยความดีใจแล้วก็รำพันขึ้นว่า“เป็นไงของเค้าวะรึว่าเขย่าแรงไป”เบิร์ดสงสัยในท่าทีของจ๋าย


                                หลังจากนั้นเหตุการณ์วันนั้นดูเหมือนเบิร์ดจะสมปรารถนา  เพราะน้องแนนตอบรับคบกับเบิร์ดเป็นแฟน  จึงส่งผลกระทบกับจ๋ายอย่างมากกิจวัตรประจำวันที่เบิร์ดและจ๋ายเคยทำร่วมกันไม่ว่าจะเป็น  ไปโรงเรียนด้วยกัน  กลับบ้านด้วยกัน  หรือว่าเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน(สองคนนี้จากที่เป็นเหมือนปาท่องโก๋ตัวติดกันก็ถึงคราวที่น้องแนนมาแยกออกซะแล้ว)ดูเหมือนเวลาส่วนนั้นมันลอยหายจากจ๋ายไป  ตั้งแต่เบิร์ดคบกับน้องแนนอะไรอะไรก็เปลี่ยนแปลงไปมากจนจ๋ายเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจเบิร์ดมาก   ขณะที่จ๋ายกำลังนั่งทานมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียนที่ร้านประจำ   “หนูจ๋ายไม่ได้มากับเบิร์ดหรอ  เดี๋ยวนี้ไม่เห็นเบิร์ดเลยเบิร์ดมันหายไปไหนล่ะ”ลุงอ้วนเจ้าของร้านถามด้วยความสงสัยแล้วก็หันไปมองจ๋ายที่นั่งทานอย่างเหม่อลอยโดยที่ไม่ได้ยินคำถามของลุงอ้วน   ไม่นานนักจ๋ายก็ลุกขึ้น  “ลุงคะเงินว่างอยู่บนโต๊ะนะคะ”จ๋ายพูดจบก็เดินออกไปอย่างคนซึมเศร้า   “สงสัยทะเลาะกันรึป่าวสองคนนี้”ลุงอ้วนรำพึงรำพันกับตัวเอง