การเป็นเมียแต่ เหมือนไม่ใช่

สวัสดีคะ  ขอเริ่มเรื่องเลบนะคะ  ดิฉันอายุ  42 ปี จบปริญญาเอก  แต่เกิดในครอบครัวที่ฐานะธรรมดามาก  พ่อแม่เป็นนักการภารโรง  แต่ท่านเรีบนพวกชั้นให้เรีบนโรงเรียนดีๆ  เพื่อโตไปจะได้ไม่ลำบากเหมือนท่าน  เพราะตอนเด็กดิฉันลำบากมากๆ แต่ก๋พยายามเรียนหนังสื  ถึงแม้จะเรีบนไม่เก่ง
ดิฉันจบปริญญาตรี วิทยาลัย คณะคอมพิวเตอร์  และได้งานทำทันที  
พอทำงานได้ 2 ปั ในบริษัทญี่ปุ่นแห่งกนึ่งในตำแหน่งเซล  แต่ดิฉันโชคดี  มีรายได้ที่ดีขึ้นเรี่อยๆ  เลยเรียนต่ปริญญาโท  ด้วยเงินของตัวเอง  อย่างยากลำบาก
พอจบ ก๋สร้างบ้าน และคิดเรื่องแต่งงาน  ซึ่งตอยนั้นอายุ 32 ปีแล้ว  เพราะมัวแต่หลงระเริง  แต่ดิฉันจบโทตอนอายุ 28 และซื้อบ้านทันทีกลังจากจบ

ดิฉันเจอผู้ชายคนแรก  เขาไม่มีงานทำ  อายุน้อยกว่า 5 ปี  แต่เชาจบ ป ตรี  พ่อแม่คัดค้านไม่ใก้แต่ง  แต่ดิฉันดื้อจะแต่งให้ได้  ก็เลยมีงานแต่งงานขึ้น  สามีดิฉันเคยมีลูกมาแล้วตอนอายุ 17  ปี  แต่เนื่องด้วยไม่แคร์ และไม่ยอมบอกพ่อกะแม่  งานแต่งจึงมีขึ้นโดยส่วนใหญ่  ดิฉันเป็นคนออกค่าใช้จ่ายเป็รส่วนใหญ่  ฝ่ายชายช่วยมาแค่ 100,000 บาท

แฟนดิฉัน เอาใจ และตามใจฉัน กลังจากนั้น  ฉันหางานให้เขาทำเป็นเซลขายรถ  เพราะเขาหน้าตาดี  แต่พอเขาได้เงินเดือนดีขึ้นเรี่อยๆ  เขาก็ให้ฉันรับผิดชอบทุกิย่างในบ้าน  แต่เราไม่ได้จดทะเบีบนกัน  

หลังจากแต่งได้ปีนึง ฉันเริ่มคิดได้ว่าเราไม่เหมาะกัน  เขาไม่มีเวลา ฮันก็ทำงานหนัก และด้วยการที่ฉันมีเงินเดือนมากกว่า  เขาจะคิดว่าฉันดูเขาเสมอ  แต่ไม่ใช่เลย  ฉันไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น  ฉันให้เขาเรียนโท  เขาก็ไปเรียนได้อสทิตย์เดียว  แต่ฉันจ่ายค่าเทอมใก้เขา  และหวัง เลยเสียใจนิดหน่อย

กลังจาดนี้นฉันก็เริ่มต่อ ป.เอก  แต่เขาไม่เห็นด้วย แต่ฉันก็อยากเรียน  เขาอยากมีลูกมาก  จนทำให้ฉันท้อง  เพราะช่วงหลังเราเริ่มจัทะเลาะ และห่างกัน  
จนฉันจะเลิกกับเขา  เพราะยอมรับว่าเราไปกันไม่ได้  แต่เผอิญเกิดท้องขึ้นมา  เขารู้เขาดีใจ  เราเลยต้องยอมอยู่ด้วยกันต่อ  แต่ในใจฉันหมดรักเขามานานแล้ว  เดี๋ยวมาต่อคะ  เรื่องเพื่งจะเริ่ม